Czytam las

Bardziej lubię przyrodę niż tzw. „pasję myśliwską”, która w obecnych, znanych wszystkim aż za dobrze realiach, nabiera cech poważnej patologii, a w zasadzie zbrodni na naturze – czyli wszystkim co mamy.

Chciałbym wierzyć, że w czasach tu opisywanych było inaczej. Choć z drugiej strony ówczesna obfitość np. dzikiego ptactwa - która od dawna jest już u nas przeszłością (np. głuszce, cietrzewie, jarząbki, rycyki, kuliki, a nawet tak pospolite wtedy kuropatwy – dziś zaś rzadkość),a liczba gatunków zagrożonych zastraszająco przyrasta - mogła uzasadniać strzelanie do wszystkiego, co się rusza.

Tę dobrze napisaną książkę, której piękny styl i zdjęcia mistrza Puchalskiego nieco równoważą jej treść, przeczytałem z poczucia obowiązku. Autor bowiem to mój dziadek, którego nie mogłem poznać – zmarł w sile wieku 6 lat przed moimi narodzinami.

Z opowieści Babci znałem już wcześniej wiele z tych opowiadań, zwłaszcza to dla mnie dziś najciekawsze: w 1953 r. dziadek polował na słynnego wtedy na Mazurach wielkiego byka, którego nazywano „Goering” - bo w 1943 r. tego charakterystycznego jelenia chybił fatalnie przy świadkach drugi człowiek III Rzeszy, po czym wpadł w furię....

Dziadek, wraz z innymi myśliwymi na dzień przed polowaniem byli w knajpie w Szczytnie, gdzie wzniósł toast: „No to za Goeringa!”. Na to od sąsiedniego stolika wstało dwóch „smutnych” ze słowami: „Pan pójdzie z nami”. Gdyby nie było przy tym nadleśniczego, mogły być duże kłopoty….

I tu wielki plus dla dziadka: gdy następnego ranka wziął na muszkę tego jelenia, zorientował się, że nie jest on już „królem stada” - został odpędzony, pokrwawiony i pobity, od łań przez młodszego rywala.

„Spytacie pewno, dlaczego nie strzeliłem, choć trofeum bez żadnej wątpliwości zostałoby uznane za wybitnie selekcyjne, a strzał miałem taki, że trudno już o łatwiejszy. Bo ja wiem… Może wymarzony byk wyglądał nazbyt smutno i nieszczęśliwie, może wypieściłem sobie w myślach biegunowo inny przebieg spotkania z tym przemądrym zwierzem, może szkoda mi było pozbawić knieje jednej z ostatnich, niepowrotnie ginących legend, jaką staje się kapitalny jeleń, może wreszcie dlatego, że wiek studzi tak nieodpartą dawniej chęć na lekkie, leciutkie dotknięcie przyśpiesznika w sztucerze…”.

Już jako dziecko odbierałem z mieszanymi uczuciami takie zakurzone trofea w domu Babci, jak wypchany ryś czy dzik, o dziesiątkach poroży, szabli czy parostków już nawet nie mówiąc….

A pasję dziadka odziedziczyłem w przyjaznym dla „braci mniejszych” wydaniu: od kilkunastu lat jestem birdwatcherem, a i płową zwierzynę ze szczególną przyjemnością zawsze sfotografuję.

Bardziej lubię przyrodę niż tzw. „pasję myśliwską”, która w obecnych, znanych wszystkim aż za dobrze realiach, nabiera cech poważnej patologii, a w zasadzie zbrodni na naturze – czyli wszystkim co mamy.

Chciałbym wierzyć, że w czasach tu opisywanych było inaczej. Choć z drugiej strony ówczesna obfitość np. dzikiego ptactwa - która od dawna jest już u nas przeszłością...