Trzy lata temu czytałam reportaż Winnickiej i Sturisa pt. "Głosy" poświęcony morderstwu na wyspie Jersey. Nie zdawałam sobie wtedy sprawy, że dziennikarze postanowili pozostać na wyspie po skończonym śledztwie, bo usłyszeli o kolejnej głośnej sprawie. W sierocińcach na Jersey przez kilkadziesiąt lat znęcano się (seksualnie, fizycznie i psychicznie) nad dziećmi, a większość sprawców wciąż chodziła wolno, mimo głośnego śledztwa. Jak to się mogło stać? Autorzy powołują się tutaj na tzw. "Jersey way", które można różnie rozumieć, ale dla wielu mieszkańców wyspy oznaczało dumę ze sposobu życia i dążenie do jak najmniejszej ilości zmian na Jersey - a już najgorsze byłyby te zmiany narzucone z zewnątrz. Więc kiedy z "większej wyspy" Brytyjczycy przysyłają na Jersey służby mające zająć się śledztwem, okazuje się, że znęcanie się nad dziećmi to tylko wierzchołek góry lodowej. Na wyspie "ręka rękę myje", wszyscy się znają, nie będą przecież oskarżać "swoich", a wyciąganie na powierzchnię takich afer tylko psuje wizerunek Jersey... Winnicka i Sturis rozmawiają z niezależnymi blogerami, z prowadzącymi przed laty śledztwo policjantami z Wielkiej Brytanii, z niektórymi ofiarami. Przytaczają szerokie fragmenty zeznań ofiar, przez które naprawdę ciężko przebrnąć. Cytują wypowiedzi polityków, materiały ze śledztwa, artykuły prasowe. To bardzo rzetelny reportaż - niczego innego się zresztą nie spodziewałam, Winnicka przyzwyczaiła mnie tu już do wysokiego poziomu swojej twórczości. Całościowo uznaję książkę za nieco słabszą niż "Głosy", nieco za bardzo chaotyczną, wciąż jednak ciekawą i - ze względu na trudną tematykę - bardzo poruszającą. Nie słyszałam wcześniej o tej aferze na Jersey, choć też nic w tym dziwnego - takich spraw niestety było całkiem sporo na całym świecie, choć mało gdzie nakładało się to wszystko na tak małe, zamknięte społeczeństwo jak na wyspie. Mało gdzie można było usłyszeć polityka mówiącego, że ofiar może i szkoda, ale dobrego imienia Jersey jednak bardziej. Polecam, choć uprzedzam: "Władców strachu" nie czyta się łatwo...

Trzy lata temu czytałam reportaż Winnickiej i Sturisa pt. "Głosy" poświęcony morderstwu na wyspie Jersey. Nie zdawałam sobie wtedy sprawy, że dziennikarze postanowili pozostać na wyspie po skończonym śledztwie, bo usłyszeli o kolejnej głośnej sprawie. W sierocińcach na Jersey przez kilkadziesiąt lat znęcano się (seksualnie, fizycznie i psychicznie) nad dziećmi, a większość...

Bardzo dobra książka. Tak właśnie powinno się obnażać tego typu haniebne zachowania. Siedzę i nie potrafię zrozumieć jak to możliwe aby w środku cywilizacji jaką jest Europa, mogą tak zakłamani ludzie piastować tak wysokie funkcje. Mamy XXI wiek, a ta wyspa mentalnie żyje w XIX w.

Bardzo dobra książka. Tak właśnie powinno się obnażać tego typu haniebne zachowania. Siedzę i nie potrafię zrozumieć jak to możliwe aby w środku cywilizacji jaką jest Europa, mogą tak zakłamani ludzie piastować tak wysokie funkcje. Mamy XXI wiek, a ta wyspa mentalnie żyje w XIX w.

Przerażające jak społeczność Jersey przez lata zamykała oczy na przemoc wobec dzieci, aby utrzymać wizerunek. Tragedia ludzka nie zna granic, ale sposób w jaki władze „poradziły” sobie z problemem ukazuje prawdziwą twarz i naturę niektórych ludzi. Najbardziej boli, że pomimo tylu lat, pokrzywdzeni nie zaznali sprawiedliwości.

Przerażające jak społeczność Jersey przez lata zamykała oczy na przemoc wobec dzieci, aby utrzymać wizerunek. Tragedia ludzka nie zna granic, ale sposób w jaki władze „poradziły” sobie z problemem ukazuje prawdziwą twarz i naturę niektórych ludzi. Najbardziej boli, że pomimo tylu lat, pokrzywdzeni nie zaznali sprawiedliwości.

Wstrząsająca lektura. Momentami aż trudno uwierzyć, że dorośli, "opiekunowie" (ale i nie tylko) sierocińców z wyspy Jersey, dopuszczali się takiej przemocy względem dzieci - istot z założenia słabszych, wrażliwszych, nierzadko doświadczonych przez los, porzuconych, a nawet niekochanych przez rodziców... Tylko człowiek pozbawiony empatii, człowiek wyzuty z jakichkolwiek uczuć, potrafi "przestawić" swoją głowę na tryb kata i perfidnie wykorzystywać bezbronność dzieci, które bez względu na swoje wybryki, z pewnością nie zasłużyły na tortury fizyczne, molestowania, gwałty... Z drugiej strony przeraża bezczynność władzy, osób "wysoko postawionych", które w obawie o reputację własną jak i bliskich/znajomych, pozostawały głuche na dochodzące głosy o karygodnych poczynaniach opiekunów z lokalnych sierocińców. Historia opisana we "Władcach strachu" to niestety dowód na to, że cierpienie kilkuset osób, ich trauma w dorosłym życiu, problemy psychiczne wywołane doświadczeniami z młodości, są mniej ważne niż owa reputacja czy pozytywny image danej (w tym przypadku - jerseyowskiej) społeczności. Myślę, że człowiek, który na własnej skórze nie przeżył tego, co przeżyły dzieci, bohaterowie tej książki, nie jest nawet w stanie wyobrazić sobie rozczarowania oraz poczucia niesprawiedliwości, którego one doświadczyły wobec faktu, iż w wielu przypadkach odstąpiono od postawienia w stan oskarżenia ich prześladowców... Bardzo dobrze że ta książka powstała. Cały świat powinien usłyszeć o dzieciach z wyspy Jersey. Przeszłości niestety już nie zmienimy. Ale możemy wyciągnąć z niej wnioski. Tak by już nigdy więcej, żaden "opiekun" nie skrzywdził choćby jednego wychowanka i żeby władza miała świadomość, że będzie rozliczona ze swoich działań.

Wstrząsająca lektura. Momentami aż trudno uwierzyć, że dorośli, "opiekunowie" (ale i nie tylko) sierocińców z wyspy Jersey, dopuszczali się takiej przemocy względem dzieci - istot z założenia słabszych, wrażliwszych, nierzadko doświadczonych przez los, porzuconych, a nawet niekochanych przez rodziców... Tylko człowiek pozbawiony empatii, człowiek wyzuty z jakichkolwiek...

Bardzo rzetelny i wyczerpujący reportaż. Polecam dla Osób o mocnych nerwach.

Bardzo rzetelny i wyczerpujący reportaż. Polecam dla Osób o mocnych nerwach.

Mocny i wciągający reportaż. Polecam zostawić go sobie na jakiś dłuższy urlop, gdyż nie da się tego na spokojnie przeczytać przy jednym posiedzeniu.

Mocny i wciągający reportaż. Polecam zostawić go sobie na jakiś dłuższy urlop, gdyż nie da się tego na spokojnie przeczytać przy jednym posiedzeniu.

Przyznam, że niektóre rozdziały męczyłam - ale to z powodu ciężkości tematyki. Książka porusza tematykę pedofilii w domach dziecka oraz nici korporacji, która kryje sprawców. Mocny reportaż

Przyznam, że niektóre rozdziały męczyłam - ale to z powodu ciężkości tematyki. Książka porusza tematykę pedofilii w domach dziecka oraz nici korporacji, która kryje sprawców. Mocny reportaż

Zwinnie napisany reportaż o jedynej w swoim rodzaju wyspie oraz okropnych doświadczeniach bardzo wielu ludzi w dość hermetycznej społeczności.
Poszerza perspektywę

Zwinnie napisany reportaż o jedynej w swoim rodzaju wyspie oraz okropnych doświadczeniach bardzo wielu ludzi w dość hermetycznej społeczności.
Poszerza perspektywę

Wstrząsająca książka szeroko otwierająca oczy. Skala cierpienia ofiar jest ogromna, nikt nigdy nie powinien musieć doświadczać, tego co dla tych dzieci było codziennością. Podejście osób rządzących jest nieludzkie.

Wstrząsająca książka szeroko otwierająca oczy. Skala cierpienia ofiar jest ogromna, nikt nigdy nie powinien musieć doświadczać, tego co dla tych dzieci było codziennością. Podejście osób rządzących jest nieludzkie.

Bardzo dobry i bardzo mocny reportaż , czytałam i denerwowałam się bardzo, zarówno opowieści ofiar jak i bezsilność tych którzy próbowali coś zdziałać bardzo mnie poruszały. Bardzo wciągająca i świetnie napisana książka.

Bardzo dobry i bardzo mocny reportaż , czytałam i denerwowałam się bardzo, zarówno opowieści ofiar jak i bezsilność tych którzy próbowali coś zdziałać bardzo mnie poruszały. Bardzo wciągająca i świetnie napisana książka.