Ileż wieków minęło, zanim ludzkość oficjalnie uznała, przyjmując w roku 1948 Powszechną deklarację praw człowieka, że każdy człowiek ma prawo do życia! Novum tego zapisu nie polegało na nagłym odkryciu, że prawo takie istnieje - funkcjonowało ono w świadomości i życiu społeczeństw od stuleci - ale na przyznaniu, że żadnego człowieka nie wolno wyłączać z jego zakresu. Nikt, komu bliskie są ideały zachodniej cywilizacji, niezależnie od światopoglądu, rasy, narodowości czy pozycji społecznej, nie próbuje dzisiaj tego prawa podważać, a łamanie praw człowieka – w tym fundamentalnego prawa do życia – staje się powodem do nakładania na społeczności państwowe międzynarodowych sankcji politycznych i gospodarczych. Fakt, że raz po raz słyszymy o wprowadzaniu tego rodzaju restrykcji, świadczy o tym, że praktyka daleka jest często od przyjmowanych deklaracji. Co więcej, proklamowanie prawa każdego człowieka do życia idzie we współczesnych społeczeństwach w parze z pojawianiem się praktyk kontrowersyjnych z tego właśnie tytułu, że zdają się to prawo podważać. Jeśli te same społeczności, które mienią się obrońcami praw człowieka i mają na tym polu niekwestionowane zasługi, godzą jakoś deklarowanie prawa każdego człowieka do życia z wprowadzeniem prawa do przerywania ciąży czy prawa do eutanazji, to dlatego, że tych ostatnich praw nie traktują jako opozycyjnych względem prawa do życia, a aborcji czy eutanazji nie rozumieją w kategoriach zabójstwa. W niniejszej publikacji interesować nas będzie dyskusja wokół prawa do eutanazji.