Tom w niezwykle oryginalny sposób porusza temat niebinarnej płciowości i seksualności, bardzo kreatywnie (językowo i koncepcyjnie) wtórując tej tematyce dyskursem naukowym. To wzajemne dopełnianie się dwóch różnych poetyko-tematyk przypominało mi improwizowany dialog podpatrujących się i reagujących na siebie na bieżąco jazzmanów, przy czym muzykami byłyby tu różne aspekty rzeczywistości: subiektywnie, afektywnie i sensorycznie doświadczana seksualność i cielesność versus zamknięta w "obiektywnych widnokręgach nauki" wiedza intersubiektywna, mierzalna i sucha. O ile zgadzam się z Michałem Trusewiczem, że relatywnie najsłabiej wypadają nieliczne fragmenty deklaratywne, opisujące płciowość naukowo definiującym językiem, o tyle w o wiele częstszych, najbardziej olśniewających i niepowtarzalnych partiach to nauka daje się zwieść na cudne i brudne manowce "zarastania płcią". Daje to w efekcie teksty egzystencjalnie bardzo gęste – również dlatego, że czuć w nich rzeczywistość, która uwiera autorze. "Agresty" są cierpkie, bo kościół oferuje zabawę w chowanego, a w życiu codziennym zawsze znajdzie się Martyna gotowa łączyć do obrzygu (nie)zdrowy rozsądek z tradycyjną martyrologią. Znacie? Znamy. Ale, zapewniam, nie w tak fantazyjnym i odważnym wydaniu.

Tom w niezwykle oryginalny sposób porusza temat niebinarnej płciowości i seksualności, bardzo kreatywnie (językowo i koncepcyjnie) wtórując tej tematyce dyskursem naukowym. To wzajemne dopełnianie się dwóch różnych poetyko-tematyk przypominało mi improwizowany dialog podpatrujących się i reagujących na siebie na bieżąco jazzmanów, przy czym muzykami byłyby tu różne aspekty...

książka na punkcie której można dostać obsesji. jednocześnie lekka i pełna zabaw językiem, jak i przeraźliwie ciężka i hipnotyzująca

książka na punkcie której można dostać obsesji. jednocześnie lekka i pełna zabaw językiem, jak i przeraźliwie ciężka i hipnotyzująca