Świt legend

Przeklęty bard, który próbuje pozbyć się swojego szaleństwa i opowiedzieć komuś swoją opowieść. W końcu trafia na trójkę złodziei, ale zamiast przerzucić na nich swoją klątwę, bard zaczyna snuć opowieść… Opowieść o trójce przyjaciół, dzielnym rycerzu, który chce uratować świat i nierównej walce z ogromnym złem.
Czy śmiałkom uda się pokonać Bahal? Czy przeżyją drogę do wykonania zadanie jakie ich czeka?
Zło nie śpi, jest czujne i potężne. A trójka śmiałków właśnie stanęła mu na drodze.

Już od kilku dni się zbierałam, aby napisać swoją opinię o tej książce. I nie bardzo potrafiłam napisać coś, co by w pełni wyrażało moje odczucia.
Bo widzicie, mam z tą książką ogromny zgryz.
Zacznę od tego, że fabuła i pomysł na historię bardzo mi się spodobał. Czuć tu klimat dawnych legend i baśni, snutych przy ognisku.
Historia śmiałków, którzy nie zawahają się przed niczym, aby powstrzymać panoszące się pod postacią Bahal zło naprawdę mnie zaintrygowała.
Byłam ciekawa dokąd zmierza to historia, co się wydarzy i jak potoczą się losy bohaterów.
No właśnie – bohaterowie.
Polubiłam ich, głównych jest troje i każde z nich jest postacią, która wzbudza sympatię i której się kibicuje. Trzyma się kciuki za powodzenie ich misji, chce się, aby jak z pięknej baśni „żyli długo i szczęśliwie” po wykonaniu swojego zadania.
Ciekawie zapowiadał się również wykreowany przez autora świat, a raczej jego zarys.
Dlaczego zarys?
Ponieważ świat jest przedstawiony skąpo i pobieżnie. Ogromnie tego żałuję, bo wydaje mi się, że to naprawdę fascynujące miejsce.

I mimo, że byłam ciekawa rozwoju fabuły i tego w jakim kierunku potoczy się akcja, to niestety, ale „Świt legend” Mariusza Walczaka niepozbawiona jest w moim odczuciu wad. I to takich, które dość mocno mnie uwierały.
Po pierwsze styl.
Bardzo nierówny. Chwilami piękny, obrazowy i bardzo przyjemny, chwilami jakby ciosany siekierą, bardzo prosty i (nie wiem jak inaczej to nazwać) zgrzytliwy.
Kolejna sprawa to przedstawienie otaczającego bohaterów świata. Było mi przykro, że autor nie poświęcił temu więcej czasu i uwagi, bo to było ciekawe miejsce z potencjałem, który nie został wykorzystany.
Tak samo jak przedstawienie rozgrywających się na karatach powieści wydarzeń. Niektóre dostały odpowiednią porcję uwagi autora, ale sporo potraktował po macoszemu.
Również główni bohaterowie nie dostali od autora równych szans na to, aby dać się poznać czytelnikowi. Niektórzy pokazani zostali dość ciekawie, z uwzględnieniem ich przeszłości i przeżyć, o niektórych dowiedziałam się jedynie, że są (mówiąc oczywiście w sporym uproszczeniu) w porządku i stoją po dobrej stornie.
Najwięcej stracił na tym Hector, jego wątek aż się prosił o porządne rozwinięcie. Niestety go nie otrzymał, czym byłam niesamowicie rozczarowana.

Historia stworzona przez Mariusza Walczaka miała naprawdę ogromny potencjał. Jest w niej wszystko to, co sprawia, że człowiek daje się wciągnąć w czytaną opowieść. A jednak czegoś mi tu zabrakło, głębi, rozwinięcia ważnych wątków, lepszego ukazania bohaterów i toczących się wydarzeń.
I mimo, że spodziewałam się czegoś więcej, to jednak nie mogę napisać - i nie napiszę - że „Świt legend” to książka zła.
To poprawna powieść, która miała szanse być świetną lekturą, a która tej szansy nie wykorzystała.

Na koniec chcę pochwalić wydawnictwo za ładną i klimatyczna okładkę, która od razu przykuła mój wzrok. Skojarzyła mi się z tajemnicą i legendą, którą od wielu dekad bardowie wyśpiewują przy ognisku na szlaku.


Moje Czytanie, czyli czytelniczy miszmasz

Przeklęty bard, który próbuje pozbyć się swojego szaleństwa i opowiedzieć komuś swoją opowieść. W końcu trafia na trójkę złodziei, ale zamiast przerzucić na nich swoją klątwę, bard zaczyna snuć opowieść… Opowieść o trójce przyjaciół, dzielnym rycerzu, który chce uratować świat i nierównej walce z ogromnym złem.
Czy śmiałkom uda się pokonać Bahal? Czy przeżyją drogę do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na, mam nadzieję, dobry początek współpracy z Wydawnictwem Alternatywne, otrzymałam do przeczytania właśnie "Świt legend". Czy to był smakowity kąsek?

Powiem Wam, że oczekiwałam dobrego, mocnego fantasy po tej książce. Nie wiedziałam do końca czy takie będzie, ponieważ nie znałam do tej pory Autora, Mariusza Walczaka. Ale zaraz opowiem o moich wrażeniach z lektury, a póki co łapcie opis wydawcy, który mnie zachęcił do zrecenzowania jej:

"Przeklęty bard nawiedza lasy Dziedzictwa. Pragnie opowiedzieć komuś swoją historię, jednak nie może jej odtworzyć w całości. To doprowadza go do szaleństwa. Przemierza zatem lasy w poszukiwaniu osoby, której mógłby przekazać swoją klątwę. Pewnej nocy trójka złodziei natyka się w lesie na przeklętego barda, który snuje opowieść sprzed lat...

W dawnych czasach wybuchła wojna pomiędzy ludźmi i potworami zwanymi Bahal. 18-letni Hector, syn doży małego miasteczka w Dziedzictwie, marzył o tym, aby wstąpić do wojska i wziąć udział w wojnie. Pragnął chwały równej słynnemu Egehardowi, czarnemu rycerzowi Zakonu Masek, który niegdyś uratował królestwo. Nie było to jednak zgodne z wolą jego ojca.

Pewnego dnia chłopak znalazł w lesie rannego Mateo, wysłannika wielkiego mistrza Zakonu Masek, poszukującego legendarnego ostrza, które mogło zakończyć wojnę. Wkrótce potem jego rodzinne miasteczko zostało niespodziewanie napadnięte przez oddział Bahal i doszczętnie
zniszczone. Wówczas Hector, wraz ze swoją przyjaciółką Sarą, postanowił przyłączyć się do Mateo w poszukiwaniu legendarnego miecza. Przyszło im walczyć z potworami, być świadkami tajemniczych rytuałów, a nawet trafić do
Królestwa Zmarłych...

Czy jednak ich historia znajdzie swoje zakończenie, a koszmarne Bahal zostaną pokonane? Czy może wszystko jest tylko podstępną igraszką szalonego barda?"


No więc! Poznajemy w tej książce bohatera o niezwykłym określeniu "przeklęty bard". I nie wie on kim jest, dokąd zmierza (tak, tak, też mam od razu w głowie to powiedzonko "kim jesteśmy ? dokąd tuptamy?") i co się w zasadzie z nim działo wcześniej. Wyobrażacie sobie taką sytuację? Masakra!

I w całej tej historii jest coś magicznego, co przyciągnęło mnie jako czytelniczkę, choć fantasy czytam tak naprawdę od święta. Tutaj było mi mało, mam nadzieję, że ta książka kiedyś zostanie rozwinięta w coś o wiele większego, lub zwyczajnie pojawi się jej, chociażby jakaś niewielka kontynuacja.

Czytałam z zaciekawieniem, martwiąc się o przeklętego barda, o to, co się stanie z nim za chwilę, a jednocześnie byłam zachwycona opisami Lasu Dziedzictwa.


Generalnie rzecz biorąc uważam, że dobre fantasy, to niczym trąba powietrzna porywa do swego świata i nie puszcza później przez bardzo długi czas nawet już po skończeniu lektury. Ba! Często najchętniej się bierze za porządne, wielkie tomiszcza, żeby godzinami móc się zatapiać w świecie swoich ukochanych bohaterów. W tym przypadku to chyba mój jedyny zarzut wobec Autora. Ja bym nazwała tę książeczkę opowiadaniem. Za mało, za krótko, za szybko się skończyło. Może pora teraz rozbudować ten świat?

Ode mnie 7/10🌟
Polecam każdemu fanowi gatunku. Może i za krótka ta książka, ale mimo wszytko bardzo dobra!

Dziękuję bardzo wydawnictwu AlterNatywne za możliwość przeczytania i zrecenzowania tej książki. Było mi niezwykle miło i mam nadzieję w przyszłości na więcej!

Na, mam nadzieję, dobry początek współpracy z Wydawnictwem Alternatywne, otrzymałam do przeczytania właśnie "Świt legend". Czy to był smakowity kąsek?

Powiem Wam, że oczekiwałam dobrego, mocnego fantasy po tej książce. Nie wiedziałam do końca czy takie będzie, ponieważ nie znałam do tej pory Autora, Mariusza Walczaka. Ale zaraz opowiem o moich wrażeniach z lektury, a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dostając propozycję przeczytania i zrecenzowania książki nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Dostawając jakikolwiek egzemplarz, zakładam sobie, że nie będę niczego szukać o danej historii, by nie wyrobić sobie przedwczesnej opinii, bo może być ona szkodliwa w skutkach. Każdy z nas ma inne gusta i każdemu podoba się coś innego. Z samego tytułu mogłam się jedynie domyślać, że czeka mnie spora dawka legend i fantasy.

Odbierając książkę chyba nie tego się spodziewałam. Liczyłam na duża powieść, a dostałam rozbudowane opowiadanie, liczące trochę ponad dwieście stron, gdzie dodatkowo książka jest mniejsza od standarodwej. Nie spodziewałam się, że historia tak mnie pochłonie i zaczaruje. Dlatego ubolewam nad tak małą ilością stron.

Magiczny las Dziedzictwa najwiedza bard. Poszukuje osoby, której będzie mógł opowiedzieć swoją historię, problem polega na tym, że nie może jej sobie przypomnieć w całości, co go bardzo denerwuje. Przemierza więc las w poszukiwaniu kogoś, komu mógłby przekazać dalej swoją opowieść. Niedługo trafia się okazja, kiedy w lesie schroniania szuka trójka przyjaciół, a bard rozpoczyna swoją opowieść.

Więcej na: https://libraryofvelaris.blogspot.com/2020/02/swit-legend-mariusz-walczak.html

Dostając propozycję przeczytania i zrecenzowania książki nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Dostawając jakikolwiek egzemplarz, zakładam sobie, że nie będę niczego szukać o danej historii, by nie wyrobić sobie przedwczesnej opinii, bo może być ona szkodliwa w skutkach. Każdy z nas ma inne gusta i każdemu podoba się coś innego. Z samego tytułu mogłam się jedynie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeklęty brad nie do końca wie kim jest, co się z nim działo i jaki jest jego życiowy cel. Poszukuje osób, które pomogą mu wypełnić luki w pamięci tak, ale przeszłość skleiła się w jedną całość.
Pewnego razu trójka złodziei spotyka go w lesie, a ten zaczyna opowiadać im pewną opowieść sprzed lat..

Ponownie spotykam się z naprawdę dobrze napisaną i ciekawą fantastyką (tak - pisze to ta, co za tym gatunkiem nie przepada), która jest zdecydowanie za krótka!!!!
Powieść czytałam z naprawgę ogromnym zaciekawieniem i sama zastanawiałam się nad tym, kim jest tak naprawdę przeklęty brad, jak wyglądała jego przeszłość i jak zakończy się cała opowieść nie tylko ta, którą opowiadał, ale także cała historia. Jednak jak dla mnie, historia ta mogłaby potoczyć się jeszcze dalej. Książka spokojnie mogła zawierać więcej stron, a historia stałaby się naprawdę niezapomniana i godna polecenia.
Myślę, że miłośnicy fantastyki, jak i ja będą mieli mały niedosyt po przeczytaniu tej pozycji.

Przeklęty brad nie do końca wie kim jest, co się z nim działo i jaki jest jego życiowy cel. Poszukuje osób, które pomogą mu wypełnić luki w pamięci tak, ale przeszłość skleiła się w jedną całość.
Pewnego razu trójka złodziei spotyka go w lesie, a ten zaczyna opowiadać im pewną opowieść sprzed lat..

Ponownie spotykam się z naprawdę dobrze napisaną i ciekawą fantastyką (tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to