Po świetnej pierwszej części, druga stanowi okropny, rozwleczony zawód, gdzie paprzemy się przez traumy bohaterów i jesteśmy raczeni rozwiązaniami rodem z "Mody na Sukces" - dodatkowo paru bohaterów zupełnie zmienia osobowość. Rozumiem, że doznali traumy, ale aż tak wielka wolta w zachowaniu jest kompletnie nieprzekonywująca i nieumotywowana niczym.

Po świetnej pierwszej części, druga stanowi okropny, rozwleczony zawód, gdzie paprzemy się przez traumy bohaterów i jesteśmy raczeni rozwiązaniami rodem z "Mody na Sukces" - dodatkowo paru bohaterów zupełnie zmienia osobowość. Rozumiem, że doznali traumy, ale aż tak wielka wolta w zachowaniu jest kompletnie nieprzekonywująca i nieumotywowana niczym.

Wciąż nie poczułam się kupiona tą serią. Właściwie druga część utrzymuje ten sam poziom, co w tym przypadku nie wychodzi na plus, bo miałam nadzieje na coś więcej i lepiej. Więcej pod względem autentyczności przekazywanych uczuć, więcej, jeżeli chodzi o logikę i więcej, gdy mówimy o porządku. Chaos atakował z każdej strony, bohaterowie chwiali się jak źdźbła trawy na wietrze, raz w jedną, raz w drugą stronę. Wszystko zależało od tego, jak im akurat pasowało.

Plottwisty gonią plottwisty, ale bez jakiegoś specjalnego szału. Nie były zdumiewające, gdy właściwie książka została nimi niezdrowo nafaszerowana. Po prostu stają się niesmaczne, gdy znów ma nas coś zaskoczyć, okazuje się niemożliwe i postacie płaczą się pomiędzy sobą w coraz to dziwniejszych relacjach.

Na dłuższą metę było to męczące, bo aż nie chciało mi się pamiętać, kto, co, z kim i kiedy. Przynajmniej poprawiło się pokazywanie mężczyzn w tej części. Poprzednia jakby była ukierunkowana na ich bezwzględne nienawidzenie. Tutaj dostali swój solidny kawałek, gdzie mogli pokazać się także z tej dobrej strony, a nie tylko jako potwory.

Nikt nie zaskarbił sobie mojej sympatii w dalszym ciągu, więc śledzenie ich przygód nie jest bardzo satysfakcjonujące. Dużo niuansów pisemnych mnie denerwuje. Styl bywa przewrotny. Raz mi się podoba i jest całkiem płynny, a następny rozdział, jakby pisany z innej ręki, więc właściwie to cieszę się, że została mi już tylko jedna książka z tej serii.

Nie wiem, jak zakończy się trylogia i to jedyna zachęta (prócz faktu, że miałam trzeci tom zakupiony wraz z pozostałymi tomami) by sięgnąć po kontynuację, bo szczerze ciekawa jestem, jak całość się potoczy i jak wiele różnych wątków jeszcze zawrze autorka, bo idzie na rekord.

Wciąż nie poczułam się kupiona tą serią. Właściwie druga część utrzymuje ten sam poziom, co w tym przypadku nie wychodzi na plus, bo miałam nadzieje na coś więcej i lepiej. Więcej pod względem autentyczności przekazywanych uczuć, więcej, jeżeli chodzi o logikę i więcej, gdy mówimy o porządku. Chaos atakował z każdej strony, bohaterowie chwiali się jak źdźbła trawy na...

Pierwszy tom podobał mi się bardziej.

Pierwszy tom podobał mi się bardziej.

Sporo zaskoczeń i zwrotów akcji. Momentami dłużyzny niemiłosierne ale zakończenie wynagradza wszystko.

Sporo zaskoczeń i zwrotów akcji. Momentami dłużyzny niemiłosierne ale zakończenie wynagradza wszystko.

Czyta się szybko i gładko. Pojawia się dużo postaci i często zmienia się perspektywa całej historii co zdecydowanie nie nudzi.

Czyta się szybko i gładko. Pojawia się dużo postaci i często zmienia się perspektywa całej historii co zdecydowanie nie nudzi.

Tak jak pisałam Tom 2 jest jak narazie najlepszy wymiękłam z kondona z baraniej skórki czy flaków:-D

Tak jak pisałam Tom 2 jest jak narazie najlepszy wymiękłam z kondona z baraniej skórki czy flaków:-D

O matko, co to była książka!
Plot twist goni plot twist. Od czasów "czerwonej królowej" i "królestwa kanciarzy" nie miałam do czynienia z takimi zwrotami akcji!

O matko, co to była książka!
Plot twist goni plot twist. Od czasów "czerwonej królowej" i "królestwa kanciarzy" nie miałam do czynienia z takimi zwrotami akcji!

Jedynka była zdecydowanie lepsza. Wciągnęła mnie od początku. Nie było aż tak źle, ale czegoś mi zdecydowanie zabrakło

Jedynka była zdecydowanie lepsza. Wciągnęła mnie od początku. Nie było aż tak źle, ale czegoś mi zdecydowanie zabrakło

Pierwszy tom naprawdę mi się podobał, więc z ciekawością sięgnęłam po kontynuację i niestety, bardzo się zawiodłam. Bohaterowie, których w ''Serce z cierni'' bardzo polubiłam, tutaj wydawali mi się stracić swój dawny urok. Z trudem przebrnęłam przez blisko 500 stron i raczej nie sięgnę po 3 tom, jeżeli w ogóle ukaże się w Polsce.

Pierwszy tom naprawdę mi się podobał, więc z ciekawością sięgnęłam po kontynuację i niestety, bardzo się zawiodłam. Bohaterowie, których w ''Serce z cierni'' bardzo polubiłam, tutaj wydawali mi się stracić swój dawny urok. Z trudem przebrnęłam przez blisko 500 stron i raczej nie sięgnę po 3 tom, jeżeli w ogóle ukaże się w Polsce.

,,Mroźne łzy" to drugi tom trylogii Bree Barton o losach Mii Rose. Pierwszy tom bardzo mi się podobał, ale przeszkadzała mi nieco warstwa ,,ideowa" powieści. Krótko mówiąc: podczas czytania miałam wrażenie, że autorka nienawidzi mężczyzn. Drugi tom na szczęście jest pod tym względem bardziej wyważony, ale nie znaczy to, że wszystko się w nim udało.

Poprzedni tom zakończył się w momencie, gdy Mia zginęła, ale powróciła do życia. Dziewczyna udaje się do królestwa Luumii, aby odnaleźć swoją matkę i powstrzymać siostrę przed władzą absolutną. Po powrocie z zaświatów Mię dręczy jednak apatia i poczucie pustki, z którymi próbuje radzić sobie na różne sposoby. Tymczasem Pilar, jedna z czarownic-Gwyrach, wyrusza na poszukiwanie swojego ojca. Podczas wędrówki spotyka księcia Quinna.

Jak wspominałam, na szczęście autorka pokazała nam inną perspektywę niż w pierwszym tomie. Gwyrach przestały być nieskalane, a bohaterki musiały zrozumieć, że nie tylko ich grupa jest dyskryminowana, że każdy człowiek ma swoje problemy i cierpi, niezależnie od wieku, pochodzenia i płci. Żałuję tylko, że nastąpiło to tak późno i ten przekaz nie był widoczny od początku. Bree Barton dużo miejsca poświęciła tym razem na udowodnienie, że wszystkie podziały na ,,my" i ,,oni" tak naprawdę prowadzą do nieszczęść i tylko nasilają nienawiść. Widać to nie tylko na przykładzie czarownic, ale także ludu Addi, którego historia wyraźnie nawiązuje do dziejów ludów pierwotnych podbijanych przez Europejczyków.

Nie jest to jedyny bardziej ,,realny" wątek, jaki porusza Barton. Autorka w tej książce dużo miejsca poświęciła rozmaitym problemom psychologicznym, co widać szczególnie na przykładzie Mii, która po powrocie z zaświatów cierpi na coś w rodzaju apatii czy depresji, a także Pilar i Quinna - każde z nich musiało pogodzić się z tym, że było wykorzystywane i manipulowane przez rodziców i że muszą stać się sobą, a nie jedynie przedłużeniem swoich rodzin. Oprócz tego mamy tu wątek molestowania i obciążania winą ofiary, która dopiero po latach zaczyna rozumieć, że to ją skrzywdzono oraz wątek obsesji władzy i niejakiego kompleksu Boga, który dręczy Angelyne. Dziewczyna wierzy, że to ona jest w stanie zaprowadzić spokój w królestwie i dąży do tego po celu. Jest okrutna i szalona, ale szczerze wierzy w swoje cele, a jej uczucia do Mii i Pilar są bardzo niejednoznaczne.

Mimo tych wartościowych rzeczy ten tom podobał mi się mniej niż ,,Serce z cierni", a powodem były wątki miłosne. Pierwsza część pod tym względem była genialna - bardzo romantyczna, pełna ciekawych cytatów na temat uczuć, a także świetnej chemii między Mią a Quinnem oraz bardzo nieoczywistej drogi, która ich czekała. Tutaj od razu zostajemy wrzuceni w nowe wątki miłosne - Mia i Quinn są rozdzieleni, więc on zaczyna zbliżać się do Pilar, a ona do chłopaka o imieniu Zai. I rozumiem, że to książka dla nastolatków, którzy często są rozchwiani uczuciowo i że może warto im pokazywać, że pierwsza miłość nie musi być ostatnią, żeby być piękna. Problem jest taki, że ja nie byłam w stanie wczuć się w sytuację, bo oba te wątki były dla mnie pozbawione pokazania uczuć. O ile w przypadku Mii rozumiem, że ten chłód miał wzmacniać świadomość jej apatii, ale przy Pilar i Quinnie powinno kipić od emocji. Natomiast ja nie czułam nic, mam wrażenie, że autorka wprowadziła ten wielokąt tylko po to, żeby bardziej zaskoczyć czytelników i żeby nie byli pewni, kto z kim ostatecznie będzie. I dotyczy to nie tylko głównych bohaterów, ale i postaci drugoplanowych, ze starszego pokolenia. Ciągle okazuje się, że ktoś ma albo miał jakiś romans czy że czyjś związek się rozpadł. A ponieważ autorka wprowadza wiele wątków LGBT i praktycznie każda postać jest bi czy też panseksualna, to płeć nie jest żadną barierą i ostatecznie każdy może romansować z każdym. Jest to dla mnie telenowelowe i łamie przesłanie pierwszej części, która mówiła o sile miłości i podążaniu za głosem serca. Natomiast tutaj okazuje się, że wystarczy przez jakiś czas nie widzieć ukochanej osoby, żeby cała miłość przeszła i można było szukać kogoś innego. Szczególnie boli to, że ofiarą całego zamieszania została moja ulubiona postać, czyli książę Quinn.

Trudno mi ocenić ,,Mroźne łzy". Z jednej strony sam świat jest ciekawy, a przesłanie wartościowe. Z drugiej - podczas czytania odczuwałam prawie same negatywne emocje. A może tak miało być? Może chodziło o to, aby pokazać problemy psychiczne bohaterów, o których autorka wyraźnie mówi? Na tę chwilę nie wiem, czy sięgnę po kolejny tom, jeśli ukaże się w Polsce, chociaż naprawdę jestem ciekawa, jak ta historia się skończy i zarazem się tego boję.


,,(…) przetrwanie nie chodzi w jedwabnym czepku. Przetrwanie oznacza, że człowiek ma brud i krew za paznokciami.

Oznacza, że trzeba kogoś zabić, zanim ten ktoś zabije ciebie."

,,Mroźne łzy" to drugi tom trylogii Bree Barton o losach Mii Rose. Pierwszy tom bardzo mi się podobał, ale przeszkadzała mi nieco warstwa ,,ideowa" powieści. Krótko mówiąc: podczas czytania miałam wrażenie, że autorka nienawidzi mężczyzn. Drugi tom na szczęście jest pod tym względem bardziej wyważony, ale nie znaczy to, że wszystko się w nim udało.

Poprzedni tom zakończył...