Instytut

Nie byłam pewna czy „Instytut” przypadnie mi do gustu, ponieważ na pierwszy rzut oka książka wygląda na literaturę młodzieżową. I owszem, po lekturze uważam, że jej fabuła wpasowałaby się w gusta nastolatków, ale na pewno zainteresuje również starszych czytelników.

Theodora Delaney Cannon to nietypowa dwudziestokilkulatka, która od zawsze pakowała się w kłopoty. Jej rodzice wykazywali się świętą cierpliwością, znosząc wszystkie jej ekscesy, włącznie z wydaleniem ze studiów i poważnym problemem z hazardem. Kiedy dziewczyna ląduje z ogromnym długiem, który musi spłacić niejakiemu Siergiejowi, decyduje się w przebraniu wejść do kasyna i wygrać te pieniądze. Radzi sobie świetnie, do czasu, aż przy stole do pokera dzieje się coś, czego Teddy kompletnie nie rozumie. Pojawia się przy niej nieznajomy, który w jakiś magiczny sposób sprawia, że goniące ją zbiry tracą zainteresowanie, a ona ucieka. Co ciekawe, mężczyzna przedstawia się jako Clint Corbett - wykładowca w Instytucie Szkoleń i Rozwoju Egzekwowania Prawa imienia Whitfielda. Teddy wietrzy podstęp. Kto by w końcu nie był podejrzliwy w takiej sytuacji? Co to za dziwaczna szkoła? Czego ten gość od niej chce? Po co proponuje jej miejsce w szkole, o której nigdy nie słyszała?

Teddy ma pewne zdolności, których nie jest świadoma. Nie wie, że to one pozwalają jej wygrywać w pokera. I właśnie ta jej niezwykłość sprawiła, że Clint zaproponował jej naukę w Instytucie. Sporą motywacją była dla dziewczyny obietnica, że jeśli pojedzie z nim do Whitfielda, jej dług u Siergieja zostanie anulowany, a rodzice będą bezpieczni. Podejmuje ryzyko i wyrusza w nieznane. Teddy całe życie polegała na swoich instynktach i dzięki nim podejmowała decyzje, tymczasem w tej szkole nie jest to możliwe. Musi zacząć ufać ludziom. Odkrycie to jest dla niej szokujące i trudne do zaakceptowania. W nowej szkole poznaje nowych ludzi, którzy z czasem stają się jej przyjaciółmi. Jednak zanim to nastąpi, minie sporo czasu i wiele się wydarzy.

Fabuła mnie wciągnęła, a podczas lektury przyszły mi do głowy dwie inne książki, które w pewnym stopniu wydają mi się podobne do „Instytutu”. Mam na myśli „Wariant” Robisona Wellsa i „Igrzyska śmierci” Suzanne Collins. Może dodałabym jeszcze jakiś pierwiastek z Hogwartu.

Nie jest to powieść dla wymagających czytelników. Myślę, że chodzi w niej głównie o to, żeby dobrze się bawić podczas lektury. Ten warunek został spełniony, czytało mi się ją świetnie i mam nadzieję, że będę mogła przeczytać kolejne tomy, ponieważ to dopiero początek cyklu.

Nie byłam pewna czy „Instytut” przypadnie mi do gustu, ponieważ na pierwszy rzut oka książka wygląda na literaturę młodzieżową. I owszem, po lekturze uważam, że jej fabuła wpasowałaby się w gusta nastolatków, ale na pewno zainteresuje również starszych czytelników.

Theodora Delaney Cannon to nietypowa dwudziestokilkulatka, która od zawsze pakowała się w kłopoty. Jej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przewidywalne zwroty akcji, bohaterowie zachowujący się jak znacznie młodsi niż ich podany wiek, a do tego bardzo nijacy. Książka typu: "z braku laku". Szczerze wątpię, że do czasu ukazania się kolejnego tomu cokolwiek z niej będę pamiętać.

Przewidywalne zwroty akcji, bohaterowie zachowujący się jak znacznie młodsi niż ich podany wiek, a do tego bardzo nijacy. Książka typu: "z braku laku". Szczerze wątpię, że do czasu ukazania się kolejnego tomu cokolwiek z niej będę pamiętać.

Pokaż mimo to

Instytut Archer przy pierwszym wpadnięciu mi w oko zainteresował mnie średnio. Szkoła dla paranormalnych, dorośli z mocami, nauka, parapsychiczne zdolności to już było. Wiele razy, stąd mój zapał był taki sobie.
Ale. Dzięki Koleżance z Fantastyki na luzie (taka grupa na fejsie :D) i Jej zachwytom, namowom, a może trochę przymusem wzięłam.
I jaka ja byłam głupia zwlekając!

Instytut to książka inna. Nietypowa. A wszystko dzięki bohaterom, którzy są zwykłymi ludźmi, mimo swoich umiejętności. Popełniają błędy, mają słabości i przewagę wad nad zaletami. Są wkurzający, zarozumiali, niepewni siebie, nieudolni i tylko czasem coś im się uda. Plany biorą w łeb, nadzieje są płonne, tylko czasem łut szczęścia i coś wychodzi.
To mnie kupiło totalnie. Rzadko spotyka się książki z ułomnymi ludźmi, zdolnymi, ale wciąż ludźmi. No i wreszcie. Wreszcie! To nie są małolaty! Tylko ludzie 20+ ;)
Przykładem najlepszym jest główna bohaterka - Teddy. Teddy ma długi, wyleciała ze szkoły, mieszka w garażu rodziców. Ale ma farta w hazardzie, bo ma pewną moc. Tyle że właśnie, te jej zdolności, zwłaszcza niedoszlifowane, są jej bardziej przekleństwem niż błogosławieństwem.
I tak jest z większością paranormalnych.
Ach, jakie to było dobre.

Instytut chętnie nazwałabym kryminałem paranormalnym. W pewnym momencie akcja zdecydowanie skręca w stronę zagadki, morderstwa, zniknięć i pewnej tajemnicy. Tu znów powiem - ach, jakie to było dobre!
Lubię takie połączenie.
I powiem Wam, że nawet niemalże całkowity brak wątku romansowego mi nie przeszkadzał. Jest coś zaznaczone w temacie, ale kompletnie nie wiem, czy to przypadkiem nie był taki jeden wyskok potrzebny fabularnie. Nawet jeśli i nic dalej nie będzie - dla mnie dobrze, bo książka broni się innymi rzeczami.
Dawno nie zaskoczyłam się lekturą tak pozytywnie ;)

Instytut Archer przy pierwszym wpadnięciu mi w oko zainteresował mnie średnio. Szkoła dla paranormalnych, dorośli z mocami, nauka, parapsychiczne zdolności to już było. Wiele razy, stąd mój zapał był taki sobie.
Ale. Dzięki Koleżance z Fantastyki na luzie (taka grupa na fejsie :D) i Jej zachwytom, namowom, a może trochę przymusem wzięłam.
I jaka ja byłam głupia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Instytut jest książką z gatunku fantasy. U mnie królują książki obyczajowe i młodzieżowe, ale czasem skuszę się na coś innego. Instytut zachęcił mnie opisem, moim zdaniem dość intrygującym.

Teddy Cannon jest wyjątkowa. Zawsze była inna, inaczej rozumiała ludzi, inaczej się przystosowywała. Miała dar, o którym nie wiedziała. Próbowała wtopić się w tłum, ale zazwyczaj była z niego wypchnięta. Jak pozna prawdę o sobie? Co zrobi ze zdolnościami paranormalnymi, które odkryje?

Teddy nie ma pojęcia, że dzięki tej mocy, wygrywa w kasynach, do których wchodzi podszywając się pod kogoś innego. Gra, bo to uwielbia, bo to jest jej sposób na zarobek. Akcja rozpoczyna się od nocy, gdy Teddy zostaje zdemaskowana w kasynie. Wtedy pierwszy raz ktoś wyciąga do niej rękę i obiecuje wyjaśnić, dlaczego jest "inna".

Nie ukrywam, że podoba mi się jak autorka poprowadziła fabułę. Już sam początek bardzo intryguje i nie pozwala oderwać się od książki. Później akcja traci rytm, ale nie jest nudna. Nie jest tak zawrotna i wciągająca jak przy pierwszych rozdziałach.

Gdy Teddy trafia do szkoły dla mediów, którym jest, musi pokazać, że zasługuje, aby zajmować w niej miejsce. Przesiew nie może dotyczyć jej. Nie może tak po prostu wrócić do domu i zawieść rodziców. Chcę też zaznaczyć, że bohaterowie zachowują się jak młodzież. Czytałam sporo opinii na ten temat i większość osób zauważa, że mimo wieku dwudziestu kilku lat, żadna z postaci nie mówi i nie robi tego, co zrobiłaby osoba mająca tyle lat. Zgadzam się z tym i uważam, że autorka mogła postawić po prostu na grono nastolatków.

Tajna szkoła, w której Teddy odkrywa swoje talenty, poznaje przyjaciół, przypomina mi Hogwart i sądzę, że na pewno był inspiracją dla tej instytucji.

Książka jest odpowiednia dla osób, które dopiero zaczynają przygodę z fantastyką. Nie jest wymagająca, nie jest też och i ach, sprawiająca, że nie można się oderwać, bo tak jak mówiłam, w dalszej części historii traci na wartkości.

W moim sercu nie pozostał żaden bohater. Każda z postaci wydawała się neutralna, a Teddy czasem irytująca. Mimo to nie była źle wykreowaną postacią. Nie sięgnę po kontynuację, bo nie czuję się wciągnięta w świat przedstawiony, ale wierzę, że fanom podobnych klimatów ta książka przypadnie do gustu. Dlatego polecam ją każdemu, kto lubi fantasy, lubi szkoły z internatem i naukę na temat własnych, nietypowych zdolności.

Instytut jest książką z gatunku fantasy. U mnie królują książki obyczajowe i młodzieżowe, ale czasem skuszę się na coś innego. Instytut zachęcił mnie opisem, moim zdaniem dość intrygującym.

Teddy Cannon jest wyjątkowa. Zawsze była inna, inaczej rozumiała ludzi, inaczej się przystosowywała. Miała dar, o którym nie wiedziała. Próbowała wtopić się w tłum, ale zazwyczaj była z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wahałam się, czy wziąć tę książkę do przeczytania. Jak zwykle przekonał mnie głos Internetu, mówiący o tym, że znajdę tutaj coś ciekawego. Wizja instytutu w klimatach fantastycznych nieco straszyła mnie tym, że dostanę przewidywalną książkę z utartymi schematami. Tak się nie stało, a ja ogromnie się cieszę, że jednak zaryzykowałam zgłoszeniem się po ten tom!

TEDDY Cannon to nietypowa bohaterka z silnym, kobiecym temperamentem. Z powodu różnych wpadek, ma zakaz wchodzenia do kasyn, ale i tak pewnego wieczoru ryzykuje, stawiając na przebranie się. Karty to coś, co jest jest sposobem na utrzymanie się, ale również coś, co dostarcza jej życiowego dreszczyku emocji. Jak możecie się domyślać, jej plan nie wychodzi zbyt dobrze, zostaje zdemaskowana, a tajemniczy nieznajomy mówi jej coś, co jest dla niej wielkim szokiem. Sugeruje on, że szczęście w kartach, to nic innego jak fakt, że dziewczyna jest medium. Teddy ma ochotę wyśmiać jego zaproszenie do dziwacznego Instytutu, ale sytuacja życiowa nie pozwala jej na odrzucenie pomocnej ręki. Dziewczyna oblała już jedne studia, pytanie, czy poradzi sobie w tej nietypowej szkole?

Początek książki jest mega ciekawy i szybko wciągnął mnie w akcję. Bardzo podobało mi się, że główna bohaterka nie jest ślamazarna, niezdarna i nieporadna. Teddy to taki typ, który poradzi sobie w prawie każdej sytuacji, a przynajmniej postara się zrobić, co w jej mocy. Trafiając do nowego miejsca, nowych ludzi, nie użala się nad sobą, ale stara się obrócić to wszystko na swoją korzyść. W nowej szkole oraz nowej sytuacji widzi dla siebie szansę i zaczyna mieć nadzieję na pozytywną zmianę. Problemy zaczynają się, kiedy zostaje wplątana w niebezpieczny spisek, w którym ona sama może być celem. Zaczyna się moment, w którym Teddy nie jest pewna komu może zaufać, a kto naprawdę jest jej wrogiem.

Autorka w niezwykle ciekawy sposób wprowadza tematykę medium w świat rzeczywisty. Łączy coś tajemniczego, z czymś, co znamy. Z pozoru zwykła dziewczyna, staje się kimś nietypowym , jednocześnie nie jest od samego początku bohaterką, czy osobą wybraną z tłumu. Możemy z łatwością wczuć się w jej sytuację, przez co książkę czyta się podwójnie ciekawie. Jak tylko zaczęłam czytać, tak nie mogłam się oderwać. Napięcie fabularne rozłożone jest tak dobrze, że nie znalazłam tu żadnej luki, która wiałaby nudą. Cały czas coś się dzieje, cały czas pojawiają się nowe wątki, czy nowe postacie, które skłaniają nas do rozwikłania zagadki. K. C. Archer świetnie balansuje pomiędzy emocjami głównych bohaterów i odcieniami, jakie te w sobie skrywają. Przez długi czas zastanawiamy się, kto jest tym dobrym, białym charakterem, a kto tym złym, czarnym. Bardzo podobało mi się to, że Instytut to nie była kolejna typowa placówka "dla specjalnych magów", a coś całkiem innego. Książka napisana jest lekkim, przyjemnym językiem, co sprawia, że można ją pochłonąć na raz. Zdecydowanie nie jest to majstersztyk, ale historia dość oryginalna i ciekawa, by się na nią skusić :)

Wahałam się, czy wziąć tę książkę do przeczytania. Jak zwykle przekonał mnie głos Internetu, mówiący o tym, że znajdę tutaj coś ciekawego. Wizja instytutu w klimatach fantastycznych nieco straszyła mnie tym, że dostanę przewidywalną książkę z utartymi schematami. Tak się nie stało, a ja ogromnie się cieszę, że jednak zaryzykowałam zgłoszeniem się po ten tom!

TEDDY Cannon...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

A co powiecie na klimat niczym w Szkole dla Mutantów Charlesa Xaviera?

Teddy Cannon ma niezwykły talent. Właściwie to kilka talentów, a m.in. jest nim umiejętność wpadania w kłopoty. Hazard to jej drugie imię, jednak jak można się spodziewać przynosi więcej problemów niż pożytku. Najpierw wyrzucenie z prestiżowej uczelni, później rosnące długi i odsetki, u wierzycieli od których lepiej trzymać się z daleka… I właśnie w takich niesprzyjających okolicznościach, trafia na tajemniczego mężczyznę. Twierdzi, że jest dyrektorem w szkole dla osób ze…. “szczególnymi” umiejętnościami. A mianowicie, szkoły dla medium. Wymaże wszystkie długi, zapewni jej rodzinie bezpieczeństwo, ale w zamian będzie musiała pójść z nim i podjąć naukę w jego szkole. Co wy na to?

Zacznę od tego co urzekło mnie najbardziej: klimat! Od dziecka pałałam wielką miłością do X-Menów i z ogromną radością chwytam się wszystkiego, co choć trochę to przypomina. I podobnie było tutaj. Niesamowity klimat, prestiżowa szkoła dla wyjątkowych osób, trochę tajemnic, intryg, rywalizacji - i to na jakim poziomie!, oraz niezwykłych, parapsychicznych mocy… Oj tak, kupuję to wszystko i jeszcze więcej.

Fabuła. Ciekawie poprowadzona, zrównoważona. Nie miała momentów “przestojów” czy nudy. Wszystko razem współgrało i tworzyło spójną całość. Nie doświadczyłam żadnych "luk" czy nieścisłości.

Styl. Lekki, przyjemny, płynny i apetyczny, jak fontanna czekoladowa. Mniam.

Elementami, co do których nie do końca jestem przekonana to wiek głównych bohaterów. Rzekomo mają 24 lata, a zachowują się raczej jak 16-17 latki. Szczególnie widoczne jest to w zachowaniu Teddie. Domyślam się, że w założeniu powieść miała być skierowana do nieco starszego czytelnika, ale w ostatecznych rozrachunku powstała młodzieżówka - oczywiście jak najbardziej dobra, ale wciąż młodzieżówka.
Lecąc dalej: przypadkowość. W pewnym momencie pojawił się niezwykle ciekawy wątek dochodzenia w śledztwie. Był on jednym z bardziej interesujących w książce i ogromnie szkoda, że nie został bardziej rozwinięty. I niestety... ale w trakcie śledztwa bohaterka WSZYSTKO zdobywa poprzez szczęśliwe zbiegi okoliczności. A to ktoś się odwróci, ktoś wyjdzie, ktoś kogoś zawoła, ktoś podpowie itd. Itp… Ech. Było to dla mnie bardzo naciągane.
W powieści pojawiło się również dwóch męskich bohaterów, na widok których powinnyśmy wzdychać i mdleć. I… nie do końca to poczułam. Nie poczułam również chemii między głównymi bohaterami, żadnych pożarów namiętności czy nawet małej iskierki. Bardziej zobaczyłam efekt końcowy, jakim było zbliżenie bohaterów.

Podsumowując. Nie jest to powieść bez wad i choć zauważyłam je, nie odbierały mi przyjemności z czytania. A jeśli o tym mowa, “Instytut” czyta się błyskawicznie szybko. Fabuła dosłownie wciąga, jak pralka skarpetki. Na dodatek wszystko jest okraszone cudownym, plastycznym stylem, który sprawia, że przerzucamy kartkę za kartką nie zdając sobie sprawy kiedy dotarliśmy do końca. Biorąc pod uwagę, że był to debiut autorki robi to jeszcze większe wrażenie. I najważniejsze : tak, z przyjemnością sięgnę po kontynuacje.

A co powiecie na klimat niczym w Szkole dla Mutantów Charlesa Xaviera?

Teddy Cannon ma niezwykły talent. Właściwie to kilka talentów, a m.in. jest nim umiejętność wpadania w kłopoty. Hazard to jej drugie imię, jednak jak można się spodziewać przynosi więcej problemów niż pożytku. Najpierw wyrzucenie z prestiżowej uczelni, później rosnące długi i odsetki, u wierzycieli od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Właśnie skończyłam i na świeżo chciałam napisać co nieco o tej książce, by nie zgubić niczego ważnego. Jeśli więc będę pisać trochę chaotycznie, nie miejcie mi tego za złe, bo piszę "pod wpływem" (tym książkowym oczywiście, jeśli ktoś miałby jakieś wątpliwości!).

Instytut zapowiadał się bardzo dobrze. Sama okładka jest tajemnicza i przyciąga wzrok. Nie miałam oczekiwań co do tej książki. Co więc w niej otrzymujemy? Zapraszam do mojej opinii.

Główną bohaterką jest Teddy, która zostaje zwerbowana do ekskluzywnej szkoły dla jasnowidzów/mediów. Od tej pory jej życie ulega zmianie.

Generalnie książka podobała mi się, ale bez szału. Było sporo elementów "na nie" aczkolwiek zakończenie było satysfakcjonujące i z ciekawością sięgnę po kolejny tom.

Zacznę od tego co mi się podobało.
Pomysł. To naprawdę było coś, chociaż nie można tutaj mówić o nowatorstwie, bo motyw szkoły dla szczególnie uzdolnionych jest już dobrze znany. Niemniej ta cała realizacja tego pomysłu była bardzo udana.
Akcja. Działo się naprawdę sporo i ciekawiło jak się skończy dana rzecz, co się stanie potem. Nie ukrywam, że domyśliłam się większości, ale mimo wszystko czytałam z ciekawością.
Zakończenie. No powiem Wam, że tu mnie książka najbardziej ujęła. Najbardziej dynamiczna, najbardziej ciekawa akcja działa się właśnie na końcu, a pytania, które się pojawiły sprawiają, że chcę wiedzieć co będzie dalej.
Yates. Postać, która mnie mega ciekawi i w sumie to ona sprawiła, że w pewnej chwili powiedziałam WOW.
Powiązania. Wszystkie nic nieznaczące elementy są bardzo zgrabnie łączone, tak że w pewnym momencie otrzymujemy pełen obraz sytuacji. Bardzo lubię takie książki, gdzie musimy sobie znajdywać wskazówki. :D

No ok, to teraz zacznę wymieniać grzeszki :P
Bohaterowie. Pomimo tego, że mają ponad 20 lat, nie zachowują się jak dorośli. Ja przynajmniej w swojej wyobraźni widziałam ich jako nastolatków, którzy szukają swego miejsca na świecie. Dodatkowo można było to zauważyć w naiwności Teddy. Kiedy z reguły nieufna osoba zaczyna wierzyć komuś, komu nie powinna. Generalnie ta postać jest dla mnie na początku dość dziwnie opisana. Pełna sprzeczności i trochę niezrozumiała. Robi bardzo wiele rzeczy z czystej głupoty, nawet nie zastanawiając się dłużej nad tym, a potem pluje sobie w brodę.
Brak chemii. Nie czułam jej między parami. Nie czułam tego czegoś. Może gdzieś przeleciała jakaś mała iskierka, ale to nie było to. Kompletnie.
Przypadkowość. No wiele rzeczy działo się z przypadku i tak korzystnie, że ani przez chwilę nie bałam się o nikogo. Trochę to przykre ;P
Brak kar. Są niby jakieś prawa w tym instytucie, ale pomimo nieprzestrzegania reguł, uczniowie, którzy się dopuszczają tych wykroczeń nie są przyłapywani. Trochę to dziwne, że wyjście ze strzeżonego kampusu jest dla wszystkich łatwe, a nauczyciele - media, nie są w stanie nic zrobić. A może nie chcą nic robić? Nie wiem, jeszcze się zastanawiam! :P

Podsumowując, książka jest dobra. Czyta się ją dość szybko i dostarcza nam rozrywki na wysokim poziomie. Nie jest może to nic odkrywczego, ale całkiem przyjemnego. Skuszę się na 2 tom, bo zakończenie mnie przekonuje do tego, niemniej nie czuję się uzależniona od tej książki.

Właśnie skończyłam i na świeżo chciałam napisać co nieco o tej książce, by nie zgubić niczego ważnego. Jeśli więc będę pisać trochę chaotycznie, nie miejcie mi tego za złe, bo piszę "pod wpływem" (tym książkowym oczywiście, jeśli ktoś miałby jakieś wątpliwości!).

Instytut zapowiadał się bardzo dobrze. Sama okładka jest tajemnicza i przyciąga wzrok. Nie miałam oczekiwań co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Wiedziała, że nie jest Wonder Woman, Supermanką ani nikim takim, może jednak nauczy się robić coś ważnego”, czyli niezwykli ludzie w zwykłym świecie.

Instytut to książka z gatunku fantasy, która przyciągnęła mnie do siebie swoim opisem. To właśnie od fantastyki zaczynałam swoją przygodę z czytaniem książek i zawsze chętnie do niego wracam.

Teddy Cannon nie jest typową dwudziestokilkuletnią kobietą. Owszem, jest zaradna, bystra i pokręcona. Ale potrafi też z niesamowitą precyzją czytać ludzi. Nie zdaje sobie jednak sprawy, że jest prawdziwym medium.
Kiedy seria złych decyzji prowadzi Teddy do wpadki z policją, interweniuje tajemniczy nieznajomy. Zaprasza ją do złożenia podania do instytutu dla mediów, placówki ukrytej u wybrzeży San Francisco, gdzie studenci są szkoleni niczym pracownicy Delta Force: uczelnia ta jest konkurencyjna, bezwzględna i ściśle tajna. Studenci uczą się tam telepatii, telekinezy, umiejętności śledczych i taktyki SWAT. A jeśli przetrwają szkolenie, kontynuują służbę na najwyższych szczeblach władzy, wykorzystując swoje umiejętności do ochrony Ameryki i świata.

W grupie Teddy zaprzyjaźnia się z Lucasem, buntownikiem, który siłą woli umie wzniecić ogień i ma nad nim kontrolę; Jillian, hipsterką, która umie pośredniczyć w komunikacji między zwierzętami i ludźmi; oraz Molly, hakerką, która potrafi uchwycić stan emocjonalny innych osób. Ale gdy Teddy czuje, że być może wreszcie znalazła swoje miejsce na ziemi, zaczynają się dziać dziwne rzeczy: dochodzi do włamań, giną studenci i wiele więcej. Teddy przyjmuje niebezpieczną misję, która ostatecznie sprawi, że dziewczyna zacznie kwestionować wszystko – swoich wykładowców, rodzinę, a nawet samą siebie.

Instytut powiela schemat szkoły z internatem, gdzie uczniowie zdobywają unikatową wiedzę, rozwijają swoje umiejętności (chociażby Hogwart w Harrym Potterze, Akademia Ellinghama w Nieodgadnionym, Akademia Wampirów). Ten motyw występuje dość często, więc nie jest to czymś oryginalnym. Podoba mi się jednak sam pomysł na historię i wykorzystanie Instytutu, który jest szkołą nauczającą osoby, które w przyszłości będą pracować dla rządu, dla służb specjalnych, co jednocześnie sprawia, że książka nabiera trochę wątku sensacyjnego i szpiegowskiego. Na końcu przypomina także kryminał z zaskakującym rozwiązaniem. Taka mieszkanka może być wybuchowa, ale myślę, że autorka dał radę.

Co do samych bohaterów, to muszę przyznać, że nie mam ulubionego. Główna bohaterka mnie dosyć często irytowała. Postać Teddy powiela schematy – ma wyjątkowy dar, rzadko spotykany i o niezwykłej sile, które ogólnie jest dosyć wyjątkowy. Reszta postaci również jakoś się nie wyróżnia, co sprawia, że nie mam postaci, której bym jakoś bardziej kibicowała.

Jak na debiut autorki to książka jest dobrą rozrywką i na pewno przeczytam kolejne części. Instytut to wprowadzenie do nowego świata, więc zanim się w nim odnajdziemy minie trochę czasu, a wydaje mi się ten ma jeszcze wiele do zaoferowania. Jestem ciekawa jak dalej potoczą się losy Teddy.

Największym atutem tej książki jest zakończenie, które na pewno nie jednego czytelnika zaskoczy. Styl autorki jest lekki, więc książkę czyta się bardzo szybko. Mamy lekki romans, ale jest on tak subtelny, że zupełnie nie przeszkadza w akcji. Autorka umiejętnie połączyła gatunki, tworząc swoje uniwersum. Czekam na kolejne tomy.

„Wiedziała, że nie jest Wonder Woman, Supermanką ani nikim takim, może jednak nauczy się robić coś ważnego”, czyli niezwykli ludzie w zwykłym świecie.

Instytut to książka z gatunku fantasy, która przyciągnęła mnie do siebie swoim opisem. To właśnie od fantastyki zaczynałam swoją przygodę z czytaniem książek i zawsze chętnie do niego wracam.

Teddy Cannon nie jest typową...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mogę polecić tę powieść przede wszystkim nastoletnim czytelnikom, którzy szukają historii o nadprzyrodzonych umiejętnościach psychicznych we współczesnym świecie i chcą odbyć podróż z początkowo zamkniętą w sobie i uważającą się za odmieńca Teddy ku szerokim wodom nowych, nieoczekiwanych perspektyw. "Instytut" K.C. Archer to lekkie w odbiorze, ale nieco zaskakujące w warstwie fabularnej urban fantasy brawurowo spotykające się z sensacją, w którym nie wszystko okazuje się takim, jakie wydaje się na pierwszy rzut oka. Liczę na rozwinięcie zawartego tu potencjału w kolejnych tomach serii.

Całą recenzję przeczytasz tu: https://glodnawyobraznia.blogspot.com/2020/01/potencja-w-umysle-instytut-kc-archer.html

Mogę polecić tę powieść przede wszystkim nastoletnim czytelnikom, którzy szukają historii o nadprzyrodzonych umiejętnościach psychicznych we współczesnym świecie i chcą odbyć podróż z początkowo zamkniętą w sobie i uważającą się za odmieńca Teddy ku szerokim wodom nowych, nieoczekiwanych perspektyw. "Instytut" K.C. Archer to lekkie w odbiorze, ale nieco zaskakujące w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chociaż nie jest to powieść idealna, to mimo wszystko wydaje się być obiecującym wstępem do ciekawej serii. Widać, że jest do debiut literacki, ale i tak nie wypada najgorzej. Potrafi zainteresować czytelnika, dobrze się go czyta, K.C. Archer zadbała o odpowiednie zaprezentowanie swojej wizji i bohaterów. Ciekawią mnie dalsze losy bohaterów, dlatego chętnie sięgnę po kontynuację, jeżeli tylko się ona pojawi w naszym kraju, zwłaszcza, że ta książka mimo wszystko jest na swój sposób oryginalna. Niby motyw nadprzyrodzonych zdolności, FBI czy szkoły dla obdarzonych ciekawymi mocami niejednokrotnie już się gdzieś pojawiały, a jednak wydaje mi się, że Archer dała temu w pewien sposób nowe oblicze.
Cała recenzja: bookeaterreality.pl

Chociaż nie jest to powieść idealna, to mimo wszystko wydaje się być obiecującym wstępem do ciekawej serii. Widać, że jest do debiut literacki, ale i tak nie wypada najgorzej. Potrafi zainteresować czytelnika, dobrze się go czyta, K.C. Archer zadbała o odpowiednie zaprezentowanie swojej wizji i bohaterów. Ciekawią mnie dalsze losy bohaterów, dlatego chętnie sięgnę po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to