Chamski ryż to 80 przepisów Moniki na najulubieńszą kuchnię i łakocie południowo-wschodniej Azji, kilkaset zdjeć od Jana z wielu dalekowschodnich wypraw i po raz trzeci wspólnie zapisane teksty o podróżowaniu, szczególnie z małym poradnikiem na pierwszy raz, jak odlecieć daleko bez biura podróży i zacząć. Będzie genialnie! Bo mamy z Indochinami i jej sąsiadami dokładnie jak nasz wielki idol Anthony Bourdain, który mawiał, że zakochał się w tych regionach, ludziach i ich kulturze od pierwszego wejrzenia, że zmaterializowały się tam jego dziecięce wyobrażenia i fantazje o tym, czym powinna być podróż.

Ten atlas, o tytule nawiązującym do jednego z najpopularniejszych, eleganckich dań z woka w naszym poznańskim Raju, to kolejny hołd dla wszystkich ciężko pracujących, dobrych ludzi, najlepszych naszym zdaniem szefów kuchni na świecie i ich maluteńkich restauracji, rodzinnych, często jednoosobowych kiosków, budek, wózków, taborecików porozrzucanych po ulicach wielgachnych jak smok miast: Bangkoku, Colombo, Dżakarty, Hanoi, Hong Kongu, Kuala Lumpur, Phnom Penh, Sajgonu, Singapuru i Vientiane.

Ta książka, wydrukowana po sąsiedzku w Poznaniu, to równe 400 stron stron w twardej oprawie z praktyczną tasiemką. I dwie zupełnie przełomowe innowacje. Po pierwsze primo, to pierwszy atlas, który wydajemy od razu w wersji dwujęzycznej, polsko-angielskiej.

I po drugie, primo najważniejsze, to książka dla wszystkich wrażliwych, świadomych i myślących o przyszłości planety, którzy niezależnie od tego, czy ograniczają spożycie mięsa, czy też już je zupełnie wyeliminowali z diety. Bo prócz serdecznych afrodyzjaków, owoców morza, rybnych i krewetkowych sosów, bez których sobie azjatyckiego gotowania i dobrej kolacji ze śniadaniem nie wyobrażamy, nie ma w tej naszej trzeciej książce mięsa! Nie ma go w żadnej recepturze i naprawdę nie jest to żadna odwaga, ni brawura. Te potrawy są tak pyszne, wartościowe i bogate, że zwyczajnie go nie potrzebują. A, no i jeszcze trzecie primo! Tak to azjatyckie pichcenie tu zmyśliliśmy, że do kuchni wchodzimy zrelaksowani, bez paniki o ingrediencje, sprzęt, nazewnictwo i skomplikowane techniki. Dla każdego. Jest to kraina zrównoważonej łagodności, umami i jak się tylko zachce, można bardziej pikantnie, na ostro. Jak w życiu normalnie.