Powieść zaczyna się wstawką z artykułu prasowego, wycinki z gazet przeplatane są rozdziałami, które mają tutaj formę kartek z kalendarza. Taki początek każdego z rozdziałów zamulał i spowalniał akcję. Naprawdę trudno było mi wgryźć się w tę opowieść, były momenty, w których gubiłem się wskakując w kolejny rozdział. Brakowało mi takiego nagłego zwrotu akcji, gwałtownego przyśpieszenia i rosnącego napięcia. Moja uwaga skupiła się na głównym bohaterze, bo tylko on jest tu osobą z twarzą. Kris, facet w średnim wieku na stałe związany z wojskiem. Żołnierz, który nie może uwierzyć w samobójczą śmierć dawnego przyjaciela. Pożegnalny list ze zdjęciem dziewczyny i te przejmujące słowa „Zły człowiek zabrał Zuzę i odtąd moje życie straciło sens”.
Czy naprawdę facet po czterdziestce popełnił samobójstwo z miłości? Kim jest Zuza? Oficjalnego śledztwa nie ma ponieważ prokuratura zakwalifikowała to jako samobójstwo, bez udziału osób trzecich. Też chcę się dowiedzieć dlaczego mężczyzna wyskoczył z okna krakowskiego wieżowca, czytam wiec dalej. Kolejne postacie to nastolatkowie Marika i Kamil, którzy mają zupełnie inne spojrzenie na sprawę Kuby. Jest też uwodzicielska Aneta, która dobrze znała Kubę. I w końcu coś zaczyna się dziać, jest jakiś trop, jest śledztwo. Jest też spojrzenie autora na zalany Kraków. Obfite deszcze z godziny na godzinę paraliżują spokojne życie mieszkańców.
Powódź – to opowieść kryminalna o przyjaźni i zdradzie. Pomimo, że na początku niezwykle opornie szło mi czytanie, autor kilkakrotnie mrugnął do mnie tekstami pełnymi humoru, a to z kolei wywołało lekki uśmiech na twarzy. Motyw Indian, bardzo fajny tez mam takie wspomnienia z dzieciństwa, któż z nas w tamtych latach nie bawił się w Indian. Poruszany temat z filmami "snuff" robi wrażenie i jeszcze ten handel żywym towarem. Myślicie, ze coś takiego ma miejsce w Krakowie?
W debiutanckiej powieści Pawła Fleszara widać ogrom włożonej pracy choćby w postaci informacji, których nie znajdziemy na Wikipedii, a jednak są w posiadaniu autora, który z zawodu jest dziennikarzem. Nie urzekła mnie ta historia tak jak tego oczekiwałem, jednak coś po sobie zostawiła i z całą pewnością nie był to czas zmarnowany. Warto dać szansę naszym rodzinnym autorom, warto samemu przeczytać i przekonać się, że tak naprawdę są książki, które w naszej pamięci zostają i poszerzą granice naszej wyobraźni.

Powieść zaczyna się wstawką z artykułu prasowego, wycinki z gazet przeplatane są rozdziałami, które mają tutaj formę kartek z kalendarza. Taki początek każdego z rozdziałów zamulał i spowalniał akcję. Naprawdę trudno było mi wgryźć się w tę opowieść, były momenty, w których gubiłem się wskakując w kolejny rozdział. Brakowało mi takiego nagłego zwrotu akcji, gwałtownego...