"Red at the Bone" to druga z kolei książka tej autorki skierowana do dorosłych czytelników. Książka przejmująca, pełna splątanych emocji i pięknie napisana. Książka, w której podobało mi się praktycznie wszystko, oprócz tego, że tak szybko się skończyła. Na niespełna dwustu stronach autorka opowiada historię dwóch rodzin, odmalowuje wspaniałą galerię postaci, przenosi się swobodnie w czasie i sięga do doświadczeń wcześniejszych pokoleń, zadając istotne pytania o tożsamość, wspólnotę, wolny wybór, rodzicielstwo i miłość.

Coś takiego jest w prozie Jacqueline Woodson, co chwyta za serce już od pierwszych stron i nie puszcza do samego końca. I jest to na tyle nieuchwytne, że wciąż zastanawiam się, w czym rzecz, dlaczego ta książka tak bardzo mnie urzekła i poruszyła. Być może chodzi o to, że operuje emocjami w stanie najbardziej surowym: nawet jeśli o niektórych postaciach nie dowiadujemy się zbyt dużo, to ich emocje zostają w pełni odsłonięte, obnażone niemal – i dlatego trudno nie przejąć się ich losem. Nie ma w tej powieści ani jednej postaci, która mogłaby pozostawić czytelnika obojętnym.

Ta lektura była wspaniałym doświadczeniem. "Red at the Bone" jest książką jednocześnie lekką i mocną, intensywną i subtelną, liryczną i dramatyczną. Trudno się oderwać.

Więcej na blogu: naszanisza.pl

"Red at the Bone" to druga z kolei książka tej autorki skierowana do dorosłych czytelników. Książka przejmująca, pełna splątanych emocji i pięknie napisana. Książka, w której podobało mi się praktycznie wszystko, oprócz tego, że tak szybko się skończyła. Na niespełna dwustu stronach autorka opowiada historię dwóch rodzin, odmalowuje wspaniałą galerię postaci, przenosi się...

Z wszystkich książek, po które sięgnęłam po ogłoszeniu długiej listy nominacji do Women's Prize for Fiction ta podobała mi się najbardziej. Co więcej, jestem nią absolutnie oczarowana. Od jakiegoś czasu zdecydowanie bardziej lubuję się w książkach krótszych, skondensowanych, nieprzegadanych. Takich, w których każde zdanie, każda kropka, każdy bohater wnoszą wkład, multum emocji, doznań literackich i sensu w kontekście całości. 'Red at the Bone' ma zaledwie 196 stron, ale zawiera w sobie tyle treści, że jest to wręcz nieprawdopodobne. Chylę czoła przed piórem Woodson, której udała się rzecz niesłychana. Na mniej niż 200 stronach zawarła niespieszną opowieść o trzypokoleniowej rodzinie, z pełną gamą emocji, relacji, kwestii społecznych, pelnokrwistych bohaterów, którzy przede wszystkim wydają się autentyczni. Książka porusza takie tematy jak nastoletnia ciąża, rasizm, tożsamość seksualna, bieda, choroba, śmierć, relacja matki z córką (i to nie jedna, a dwie),ojcostwo i miłość. I jest absolutnie wyjątkowym to, że Woodson udało się to zrobić po cichu, bez wielkich fajerwerków i bez 'tłoku tematycznego'.
Bardzo lubię fragmentaryczności tej powieści, dzięki której w każdym rozdziale dzięki opowieści innego członka rodziny przenosimy się do danego ważnego momentu w jego/ich życiu. Bohaterowie są świetnie napisani, bardzo realni, nieidealni i różnorodni. Jest wzruszenie, niezrozumienie, niezgoda, zaskoczenie, ciekawość. Wywołuje ta książka wiele emocji, daje też dużo satysfakcji językowej. Jest napisana pięknym językiem, pełna świetnych porównań, wyjątkowych spostrzeżeń, świadomych zabiegów literackich, które utwierdzają mnie w przekonaniu, że to książka Woodson powinna znaleźć się na krótkiej liście do wymienionej wyżej nagrody. Liczę, że znajdzie się wydawnictwo na polskim rynku, które pokusi się o wydanie tej powieści, bo jest to świetna literatura, która daje wiele przyjemności i niesie za sobą wiele treści.

Z wszystkich książek, po które sięgnęłam po ogłoszeniu długiej listy nominacji do Women's Prize for Fiction ta podobała mi się najbardziej. Co więcej, jestem nią absolutnie oczarowana. Od jakiegoś czasu zdecydowanie bardziej lubuję się w książkach krótszych, skondensowanych, nieprzegadanych. Takich, w których każde zdanie, każda kropka, każdy bohater wnoszą wkład, multum...

Wczoraj miałam wielką, wielką przyjemność czytania książki kompletnie nieznanej mi do tej pory autorki Jacqueline Woodson "Red at the bone". I powiem Wam, że wpadłam totalnie!
Odłożyłam wszystko inne i oddałam się tej historii w 100%, bo sposób w jaki autorka ją opowiedziała, styl, język, emocje wbiły mnie w fotel. Chciałabym zacząć od wyjaśnienia Wam skąd ten tytuł, bo doskonale oddaje on fabułę tej krótkiej powieści. "Red at the bone" odnosi się do niedopieczonego kurczaka, takiego w którym mięso nie odchodzi jeszcze dobrze od kości i gdzie zostaje jeszcze na nich nieco krwi. Taki prawie gotowy kurczak to metafora dziewczyny, nastolatki wkraczającej w dorosłe życie. W którym momencie jesteśmy "dogotowani", "upieczeni", kiedy przestajemy być dzieckiem? W momencie utraty dziewictwa, zajścia w ciążę (nawet jeśli chodzimy jeszcze do liceum?),śmierci kogoś bliskiego, pójścia na studia?
Melody - główna bohaterka opowieści - schodzi po schodach w dniu swoich 16 urodzin. Jej widok przywołuje wiele wspomnień zgromadzonych w salonie członków rodziny. Te wspomnienia - migawki z przeszłości - składają się na fabułę, a tematy takie jak nastoletnia ciąża, odkrywanie własnej tożsamości i wchodzenie w dorosłe życie, a także emocjonalne dziedzictwo które otrzymujemy od rodziców, odgrywają w tej opowieści główną rolę.
To była taka P I Ę K N A książka. Wzruszyłam się.

Wczoraj miałam wielką, wielką przyjemność czytania książki kompletnie nieznanej mi do tej pory autorki Jacqueline Woodson "Red at the bone". I powiem Wam, że wpadłam totalnie!
Odłożyłam wszystko inne i oddałam się tej historii w 100%, bo sposób w jaki autorka ją opowiedziała, styl, język, emocje wbiły mnie w fotel. Chciałabym zacząć od wyjaśnienia Wam skąd ten tytuł, bo...