Gdyby ocean nosił twoje imię

"Różne kobiety czuły się komfortowo w różnych strojach. Wszystkie były piękne."

Nie jestem w stanie Wam opisać ogrom emocji jakie u mnie wywołała ta książka. Wściekłość, nienawiść i poczucie niesprawiedliwości towarzyszyły mi prawie cały czas przy lekturze. Autorka pisze tak szczerze i prawdziwie o prześladowaniach, mówię nienawiści i rasizmie, że to aż boli. Jednak momentami czułam też radość i moje serduszko się roztapiało. A to za sprawą Oceana i jego bezpośrednim, sympatycznym zachowaniem. Do tego skradł moje serce Navid. To jak wspierał siostrę, jak rozumiał jej sytuację i jak stawał w obronie za nią - to wszystko było urocze.
Co prawda czasami miałam wrażenie, że Shiri trochę wyolbrzymia i dramatyzuje ale i tak ją polubiłam i z całego serca jej współczułam. Zdecydowanie najgorsza dla mnie stała się akcja z bułeczką i aparatem. Byłam w szoku jak bardzo ludzie w tej powieści byli zaślepieni strachem i agresją. Podobało mi się też zakończenie - autorka dała jasny przekaz: gniew może sprawić, że staniemy się tacy sami jak ludzie których nienawidzimy. Powinniśmy czerpać ze znajomości i wyciągać z nich to co najlepsze, nieważne jak krótko by one trwały. Jedyną rzeczą do której się przyczepię jest przyśpieszenie czasu. Najpierw poznajemy dzień po dniu sytuację Shirin, potem tydzień po tygodniu a potem nagle tu mija dwa tygodnie a tam miesiąc. Nie lubię takiego zabiegu bardzo, bo mam wrażenie, że twórca chciał już jak najszybciej skończyć książkę. Mimo to jestem wdzięczna Mafi, że napisała ten tytuł, bo książka sprawiła mi rollecaster emocji i bardzo się cieszę, że ją przeczytałam.

"Różne kobiety czuły się komfortowo w różnych strojach. Wszystkie były piękne."

Nie jestem w stanie Wam opisać ogrom emocji jakie u mnie wywołała ta książka. Wściekłość, nienawiść i poczucie niesprawiedliwości towarzyszyły mi prawie cały czas przy lekturze. Autorka pisze tak szczerze i prawdziwie o prześladowaniach, mówię nienawiści i rasizmie, że to aż boli. Jednak...

Nie sądziłam, że tak się zżyje z bohaterami. Myślę, że nie jedna osoba płakała po skończeniu tej książki

Główna bohaterka stara się pokazać, że nic ją nie obchodzi, ale kiedy poznaję chłopaka (kolegę z klasy) okazuję się, że lepiej jest pokazać co się czuję, a nie trzymać to wszystko w sobie

Myślę, że ogromnym plusem jest to jak zostało pokazane życie nastoletniej muzułmanki, której ciężko było żyć w liceum z rówieśnikami, którzy nie oszczędzali w słowach.

Dużo nauczyła mnie ta książka. Na pewno jest do polecenia i myślę, że każdy musi ją przeczytać.

Nie sądziłam, że tak się zżyje z bohaterami. Myślę, że nie jedna osoba płakała po skończeniu tej książki

Główna bohaterka stara się pokazać, że nic ją nie obchodzi, ale kiedy poznaję chłopaka (kolegę z klasy) okazuję się, że lepiej jest pokazać co się czuję, a nie trzymać to wszystko w sobie

Myślę, że ogromnym plusem jest to jak zostało pokazane życie nastoletniej...

Myślałam, że główna bohaterka ma 12-13 lat... Otóż nie, wielkim szokiem było, kiedy dowiedziałam się, że ma 16. Ok

Myślałam, że główna bohaterka ma 12-13 lat... Otóż nie, wielkim szokiem było, kiedy dowiedziałam się, że ma 16. Ok

Myślałam, że jestem za stara na młodzieżówki, ale jednak nie jestem.
Podobało mi się, ale końcówka mnie nie usatysfakcjonowała.
No ale życie to nie koncert życzeń.

Myślałam, że jestem za stara na młodzieżówki, ale jednak nie jestem.
Podobało mi się, ale końcówka mnie nie usatysfakcjonowała.
No ale życie to nie koncert życzeń.

nijaki romans, nijaka akcja, nijaka bohaterka, wszyscy bohaterowie są nijacy i w zasadzie mogliby nie istnieć. Rozumiem, że miała to być cenna lekcja, ale nie tędy droga.

nijaki romans, nijaka akcja, nijaka bohaterka, wszyscy bohaterowie są nijacy i w zasadzie mogliby nie istnieć. Rozumiem, że miała to być cenna lekcja, ale nie tędy droga.

Książka bardzo słaba, taki egzotyzowany romans dla nastolatek. Bohaterka nie przekonała mnie do siebie ani swoimi motywacjami, ani uwielbieniem dla hidżabu, spod którego nie widać ani pasemka włosów, bardziej przywodzącego mi na myśli europejskie neofitki niż Iranki. Kultura irańska została tu przedstawiona jako zbiór wytartych stereotypów o poezji, "słodyczy" języka i jedzeniu, a postacie rodziców płaskie, z niejasnej przyczyny ciągnące z miejsca na miejsce bezwolne, choć de facto już dorosłe dzieci.

Książka bardzo słaba, taki egzotyzowany romans dla nastolatek. Bohaterka nie przekonała mnie do siebie ani swoimi motywacjami, ani uwielbieniem dla hidżabu, spod którego nie widać ani pasemka włosów, bardziej przywodzącego mi na myśli europejskie neofitki niż Iranki. Kultura irańska została tu przedstawiona jako zbiór wytartych stereotypów o poezji, "słodyczy" języka i...

Zawiodłam się na tej książce. Nie polubiłam głównej bohaterki, nie podobała mi się jej relacja z rodzicami i dialogi, które jak rozumiem miały być młodzieżowe ale nie zliczę ile razy zostało użyte "no" i "wow". Do plusów można zaliczyć to, że szybko się ją czyta.

Zawiodłam się na tej książce. Nie polubiłam głównej bohaterki, nie podobała mi się jej relacja z rodzicami i dialogi, które jak rozumiem miały być młodzieżowe ale nie zliczę ile razy zostało użyte "no" i "wow". Do plusów można zaliczyć to, że szybko się ją czyta.

To moje pierwsze zderzenie z Tahereh Mafi i nie ostatnie. "Gdyby ocean nosił twoje imię" to opowieść o stereotypach, prześladowaniu i niepewności. Poznajemy tu pewną dziewczynę, która już 12 lat zmieniała szkołę (ze względu na pracę swojego taty). Jest muzułmanką, przez co zmaga się z uprzedzeniami na niemalże każdym kroku. W dodatku sama wrzuca sobie za dużo na głowę, wszystkich wrzucając do tego samego wora - przez co strasznie mnie irytowała.
To przyjemna pozycja na jeden wieczór - no może dwa.

To moje pierwsze zderzenie z Tahereh Mafi i nie ostatnie. "Gdyby ocean nosił twoje imię" to opowieść o stereotypach, prześladowaniu i niepewności. Poznajemy tu pewną dziewczynę, która już 12 lat zmieniała szkołę (ze względu na pracę swojego taty). Jest muzułmanką, przez co zmaga się z uprzedzeniami na niemalże każdym kroku. W dodatku sama wrzuca sobie za dużo na głowę,...

Myślę, że pozycja trafi do wszystkich odbiorców, tych młodszych czy starszych, bo przeczytanie jej będzie plusem w zrozumieniu kilku rzeczy, choćby dlatego, że historia porusza ważne wątki.

Można się nią zachwycić, można się również na niej zawieść, dlatego zachęcam do przeczytania by się dowiedzieć!

Pierwszym plusem będzie samo opisanie tematu akceptacji i zrozumienia innej religii, od tej w którą my sami wierzymy i podążamy, głosimy.

Bo przecież tak często zdarza nam się trafić na obrażające uwagi w stronę drugiej osoby na forum w internecie, w sklepie czy autobusie, tylko dlatego że ktoś jest innego pochodzenia czy wiary. Jest inaczej ubrany bądź mówi w innym języku, zostaje przekreślony w oczach reszty.

To samo spotyka główną bohaterkę naszej powieści.

Shirin jest muzułmanką.

Mieszkając w Ameryce na co dzień spotyka się z nieprzyjemnymi komentarzami, prześladowaniem i brakiem akceptacji, co nie pozwala jej na spokojne wzięcie oddechu i branie przyjemności ze zwykłego życia.

Przez nienawiść gubi się i stawia wokół siebie mury, nie dopuszczając do siebie myśli, że może czuć się dopasowana, mimo tego, że na tle bliskich jej osób mocno się wyróżnia.

Na swojej drodze spotyka Oceana, chłopaka który za wszelką cenę chce poznać jej serce, bo wie że zostało ono zranione już tak wiele razy, że boi się kolejnego odrzucenia.

Książka ma wiele wad, tak samo jak i zalet.

Dziękuje autorce za poruszenie samego w sobie problemu życia innej rasy niż białej, choć przedstawienie go nie zostało poprowadzone tak, jak bym chciała i oczekiwała, to myślę, że sam plus należy się za podejście i spróbowanie.

Gorzka rzeczywistość z jaką muszą zmagać się bohaterowie z dwóch różnych stron, kiedy darzą się już uczuciem i to, jak wpływa to na ich relację również w fajny sposób zostało ukazane.

Zakończenie na plus, ponieważ było prawdziwe, nieprzesłodzone.

Wiele bym zmieniła, do wielu elementów mam uwagi, ale nie żałuję że przeczytałam .

Myślę, że pozycja trafi do wszystkich odbiorców, tych młodszych czy starszych, bo przeczytanie jej będzie plusem w zrozumieniu kilku rzeczy, choćby dlatego, że historia porusza ważne wątki.

Można się nią zachwycić, można się również na niej zawieść, dlatego zachęcam do przeczytania by się dowiedzieć!

Pierwszym plusem będzie samo opisanie tematu...

Jakie to było miałkie.
Książka właściwie bez fabuły, bohaterowie bezbarwni, a pasja protagonistki wciśnięta jakby na siłę, dla wypełnienia luk. Romans do niczego, momentami było żenująco, a brak akcji i monotonność sprawiały, że czytanie każdej kolejnej strony stanowiło wyzwanie.

Jakie to było miałkie.
Książka właściwie bez fabuły, bohaterowie bezbarwni, a pasja protagonistki wciśnięta jakby na siłę, dla wypełnienia luk. Romans do niczego, momentami było żenująco, a brak akcji i monotonność sprawiały, że czytanie każdej kolejnej strony stanowiło wyzwanie.