Gdyby ocean nosił twoje imię

Gdyby ocean nosił twoje imię to jedna z tych książek, do których przyciąga mnie absolutnie wszystko. Rewelacyjnie brzmiący i wieloznaczny tytuł, który jest równie dobry w oryginalne, jak i polskim przekładzie. Piękna, minimalistyczna, a jednak wyjątkowa i przyciągająca oko okładka, której uzupełnieniem jest bardzo pomysłowy i śliczny grzbiet. A w końcu także obiecujące recenzje oraz bardzo interesująca tematyka. To wszystko złożyło się na fakt, że miałam ogromną ochotę na lekturę tej powieści Tahereh Mafi jeszcze przed jej polską premierą i sięgnęłam po nią niedługo po niej. Czy było warto?

Ta książka jest króciutka, a w dodatku dzięki temu, jak lekko i zgrabnie została napisana, jej lektura zajmuje zaledwie kilka chwil. Na szczęście nie wiedziałam tutaj takiego przerysowania jak w przypadku poprzedniej serii autorki, a wręcz przeciwnie w trakcie lektury odnosiłam wrażenie, że przepływam przez kolejne, dobrze skonstruowane i całkiem naturalnie brzmiące opisy, które na dodatek przeplatały się z całkiem niezłym dialogami, w których również bardzo niewiele jest jakiekolwiek sztuczności. Co ciekawe, nawet te brzmiące głębiej cytaty, które poznałam jeszcze, nim sięgnęłam po samą powieść, zostały wplecione w treść na tyle umiejętnie, że nijak nie przeszkadzają, nie wyglądają na wciśnięte tutaj na siłę, by było jedynie co cytować, ale dodają całej historii dodatkowej głębi, tak jak powinno przecież być.

Ciekawie w Gdyby ocean nosił twoje imię wypadli bohaterowie. Z jednej strony mamy bowiem może niezbyt sympatyczną, momentami może nawet irytującą, zagubioną i głęboko zranioną Shirin, główną bohaterkę tej historii, a zarazem jej narratorkę. I nie będę Was okłamywać, nie łatwo jest ją ot, tak polubić, a jednak wraz z trwaniem akcji, gdy poznajemy kolejne wydarzenia z jej przeszłości, przynajmniej mi udało się ją zrozumieć, pojąć ogrom jej bólu, a to chyba najistotniejsze dla tej powieści. Z drugiej strony w utworze tym pojawia się Ocean, który skradł moje serce już po zaledwie kilku scenach z jego udziałem, który wydaje się promykiem słońca w całym tym okrutnym świecie i który, sprawia, że nie tracimy wiary w ludzi całkowicie. O ile jednak Shirin, zyskiwała moją sympatię wraz z biegiem tej historii, tak Ocean, trochę stracił w moich oczach przez wydarzenia z ostatnich kilkunastu stron. Nie mogę nie wspomnieć także o tym, że w końcu w jakiejkolwiek książce młodzieżowej, rodzice głównej bohaterki, którzy podobnie tak jak ona wyznawali islam, nie byli stereotypowymi, surowymi i okrutnymi rodzicami, a po prostu, może nieidealnymi (ale tacy przecież nie istnieją) rodzicami tak po prostu. O pozostałych postaciach można zaś powiedzieć tyle, że zostali wykreowani na tyle umiejętnie, że może nie kradną całej historii, ale tworzą ciekawe tło dla całej historii, a kilku z nich, potrafi nawet wzbudzić sympatię czytelnika.

Zadziwiające jest to, że ta książka jest z jednej strony bardzo prosta – opowiada o dwójce nastolatków, którzy się zaprzyjaźniają i w końcu zakochują, a jednocześnie aż tak skomplikowana i trudna w lekturze – wątki związane z głęboko zakorzenionym rasizmem i barierami społecznymi. Wątek romantyczny wypadł tutaj naprawdę nieźle, bo czuć było między bohaterami chemię, a ich rozmowy i spotkania potrafiły rozgrzać moje serce. Jak się zapewne domyślacie, chciałabym się jednak dłużej pochylić nad tą drugą stroną tej historii, tą o wiele brutalniejszą i cięższą w lekturze. Bo chociaż nienawiść istnieje na tym świecie od zawsze i niestety już na nim pozostanie, tak o wiele łatwiej jest o niej myśleć, niż się z nią zderzyć, nawet jeśli jedynie na papierze, gdzie wiemy przecież, że mamy do czynienia jedynie z postaciami wykreowanymi przez autorkę, a nie prawdziwymi ludźmi. Czytanie o tym, jak okrutni bywają ludzie, o tym, co mówią i co robią drugiemu człowieku, o tym, jak nie szanują innych i kierują się bezmyślne stereotypami, nie było dla mnie łatwe. Czytałam bowiem nie tylko o tym, czego ktoś doświadcza, ale czytałam o emocjach osoby, która została skrzywdzona, widziałam, jak okropny wpływ mają dane wydarzenia na jej samopoczucie, jak krok po kroku ją niszczą. I chyba właśnie to, ukazanie tego, jak nienawiść wpływa na drugiego człowieka, jak stereotypowe myślenie może być dla kogoś krzywdzące, to jak okropny jest rasizm, jest najmocniejszą stroną tej powieści, ponieważ właśnie to pozostanie z nami, nawet po zakończonej lekturze.



Nie uważam jednak, że jest to powieść idealna. Nie odpowiadały mi pojawiające się tu spore przeskoki czasowe, które wybijały mnie z lektury, i wydawały mi się pójściem na skróty. Nie przypadły mi do gustu również bardzo przerysowane wydarzenia mające miejsce na ostatnich stronach tej powieści, ponieważ cała sprawa wydawała mi się zbyt rozdmuchana, a przez to dość oderwana od rzeczywistości. Co ciekawe, samo zakończenie, czyli ostatnią scenę tej książki, uważam za bardzo udaną. I w końcu nie podoba mi się to, jak ta powieść jest cieniutka, ponieważ przez to wiele wątków rozwijało się zbyt szybko, włączając w to ten romantyczny, rozwijało się zbyt szybko, a przez to było potraktowanych powierzchownie, co wpłynęło na mój odbiór całości. Uważam po prostu, że ta powieść mogłaby być po prostu jeszcze lepsza, jeśli miałaby te sto stron więcej.

Gdyby ocean nosił twoje imię nie jest może powieścią idealną, jest jednak powieścią ważną, po którą warto sięgnąć, by otworzyć oczy na pewne kwestie i spojrzeć na otaczający nas świat z innej perspektywy. Pod płaszczykiem prostej historii Tahereh Mafi przemyciła bowiem trudną historię o rasizmie i dała swoim czytelnikom ważną lekcję bycia człowiekiem, po którą po prostu warto sięgnąć.

Gdyby ocean nosił twoje imię to jedna z tych książek, do których przyciąga mnie absolutnie wszystko. Rewelacyjnie brzmiący i wieloznaczny tytuł, który jest równie dobry w oryginalne, jak i polskim przekładzie. Piękna, minimalistyczna, a jednak wyjątkowa i przyciągająca oko okładka, której uzupełnieniem jest bardzo pomysłowy i śliczny grzbiet. A w końcu także obiecujące recenzje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mimo,że czytałam ją dwa razy,to obawiam się,że nie potrafię przekazać swoich odczuć i emocji,tak jakbym chciała.
Bez wątpienia jest to książka bardzo ważna. Jest to książka ciężka, obrazująca problem rasizmu ze strony osoby,która codziennie musi zmagać się z nieprzychylnością ze strony innych ludzi.
Shirin przez to jak traktują ją inni, codziennie przybierała pozycję obronną. Nie lubiła ludzi,nie chciała z nimi rozmawiać a jeśli już musiała to nie była do końca miła. Czy się jej dziwie? Absolutnie.
Na szczęście w tej historii znalazł się Ocean. To właśnie on pokazuje, że można wszystkich traktować równo. Bez względu na kolor skóry, pochodzenie czy noszenie lub nie noszenie chusty na głowie.
Ta książka wywarła na mnie wielkie wrażenie. Zarówno za pierwszym, jak i za drugim razem. Napewno zostanie w mojej pamięci na długo. Jestem pewna, że nie zawiedziecie się na niej i również będzie myśleć i analizować tę historię jeszcze długo po jej skończeniu. Dokładnie tak,jak ja.
Serdecznie polecam Wam historię Shirin i Oceana. Będzie jedną z lepszych i bardziej wartościowych książek jakie przeczytacie.

Mimo,że czytałam ją dwa razy,to obawiam się,że nie potrafię przekazać swoich odczuć i emocji,tak jakbym chciała.
Bez wątpienia jest to książka bardzo ważna. Jest to książka ciężka, obrazująca problem rasizmu ze strony osoby,która codziennie musi zmagać się z nieprzychylnością ze strony innych ludzi.
Shirin przez to jak traktują ją inni, codziennie przybierała pozycję ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autorka "Dotyku Julii", serii, którą namiętnie czytałam, będąc młodziutką dziewczynką, powraca z nową książką. Od razu uprzedzam, że "Gdyby ocean nosił twoje imię" jest zupełnie inną historią niż "Dotyk Julii" i nie można ich porównywać. O ile ta pierwsza jest dystopią, to nową powieść Tahereh Mafi nazwałabym przeciętną młodzieżówką. Ale do oceny przejdziemy później.

"Stałam się tematem dyskusji, statystyką. Nie mogłam już być zwyczajną nastolatką, zwyczajnym człowiekiem z krwi i kości - nie, musiałam być czymś więcej.
Byłam zniewagą. Niewygodą."

"Gdyby ocean nosił twoje imię" wyróżnia się okładką i tytułem. Znane nazwisko autorki sprawia, że jest to obecnie jedna z książek, które wyskakują ci z lodówki. Czy słusznie promuje się tak intensywnie ten tytuł? Zapewne tak. Przecież głównym wątkiem jest tutaj rasizm, a to temat, o którym należy mówić głośno.

Tahereh Mafi opisuje losy szesnastoletniej Shirin, która po raz kolejny przybywa do nowej szkoły. Jej rodzina regularnie zmienia miejsce zamieszkania, przeprowadzają się zawsze do nieco lepszej dzielnicy, nieco ładniejszego i większego domu, kiedy tata otrzyma awans w pracy. Rodzice - dumni imigranci z Iranu - wkładają mnóstwo wysiłku, aby zapewnić swoim dzieciom wszystko, co najlepsze. Jednak zupełnie nie interesuje ich to, jak dzieciaki radzą sobie w szkole z rówieśnikami.

"Odkąd tylko pamiętam, ludzie wylewali na mnie pomyje, bo miałam niewłaściwe imię/pochodzenie/religię i status socjoekonomiczny, jednak moje życie było łatwe w porównaniu do życia moich rodziców, więc naprawdę nie potrafili zrozumieć, dlaczego nie budziłam się każdego ranka ze śpiewem na ustach."

Akcja książki rozgrywa się rok po zamachu terrorystycznym na World Trade Center. To wydarzenie znacznie wpłynęło na to, jak ludzie odbierają Shirin. Boją się jej, więc ją atakują. Nie rozumieją, dlaczego nosi chustę, ale wyciągają mylne wnioski, zamiast zapytać. Każdego dnia Shirin zmaga się z rasizmem.

"Nie miało znaczenia, że byłam tak samo wstrząśnięta jak wszyscy; nikt nie wierzył w mój żal. Ludzie, których nigdy wcześniej nie znałam, nagle oskarżali mnie o zabójstwo. Obcy ludzie wrzeszczeli na ulicy, w szkole, w sklepie, na stacji paliw, w restauracji, żebym wracała do domu, z powrotem do Afganistanu, ty pieprząca wielbłądy terrorystko.
Chciałam im powiedzieć, że mój dom jest przecznicę dalej. Że nigdy nie byłam w Afganistanie. Że tylko raz w życiu widziałam wielbłąda, w czasie wycieczki do Kanady, a wielbłąd był zdecydowanie milszy od ludzi, których poznałam. "

Shirin urodziła się w Ameryce, ale nikogo to nie interesuje. Nikt nawet nie zapytał.

Poruszana w tej książce tematyka nie jest obca Tahereh Mafi, ponieważ sama jest pochodzenia irańsko-amerykańskiego. Szczegółowo i bez skrupułów opisuje okrucieństwo nastolatków, którzy nie do końca rozumieją, co się dzieje. Atakują, bo boją się inności. Zamiast spróbować poznać Shirin, wolą znęcać się nad nią psychicznie i fizycznie.

Wyjątkiem od tej reguły jest zachowanie Oceana, chłopaka, z którym Shirin pracuje na zajęciach z biologii. Ocean nieco nieśmiało zadaje pytania, co zaczyna bawić dziewczynę. Ich rozmowy sprawiają, że czytelnik wraz z Oceanem poznaje prawdziwe oblicze życia Shirin.

"Ocean był miłym, przystojnym, heteroseksualnym białym chłopakiem, a świat oczekiwał od niego wspaniałych rzeczy. Do tych wspaniałych rzeczy nie należało zakochiwanie się w wyjątkowo kontrowersyjnej dziewczynie z Bliskiego Wschodu, która nosi chustę na głowie. Musiałam go uratować przed nim samym."

Co ciekawe, autorka pisze nie tylko o złej postawie uczniów szkoły i ich zachowaniu względem nowej uczennicy, ale ukazuje też, że i Shirin nie jest bez wad. Dziewczyna jest nieufna. Zapomniała już, że na świecie są też dobrzy ludzie. Każdego podejrzewa o złe intencje. To zrozumiałe, że boi się nieprzewidywalności ludzkich zachowań, bo doświadczyła już zbyt wiele okrucieństwa, ale Tahereh Mafi pokazuje nam, co może się wydarzyć, jeśli Shirin odważy się komuś zaufać. Pokazuje nam, że nie każdy jest rasistą.

Na początku tej recenzji napisałam, że mogłabym ocenić "Gdyby ocean nosił twoje imię" jako mocno przeciętną książkę. I to zdanie utrzymywałam przez 70% powieści. Dopiero w tym momencie akcja rozkręciła się na tyle, że bez ostrzeżenia zostałam wciągnięta w świat Shirin. Wcześniej mocną stroną tej historii był dla mnie jedynie wątek rasizmu. Zastanawiałam się, czy jest to kolejny przypadek przereklamowanego tytułu. Na szczęście pod koniec wszystko się odmieniło, a ja czytałam ostatnie rozdziały z otwartymi ustami.

I choć przez większą część fabuły, nie byłam zachwycona, a może i nawet nieco znudzona, zakończenie poprawiło moją opinię o tej książce. Ogromny plus za poruszenie w książce młodzieżowej tak trudnego tematu, jakim jest rasizm. Duży minus za zbyt powolną akcję. Wątek miłosny rozgrywa się tutaj powoli, ale jest dobrze opisany. Czytelnik kibicuje bohaterom, co nie jest łatwe, bo autorka zadbała o emocjonalny rollercoaster.

Tahereh Mafi dostarczyła młodym czytelnikom spory materiał do przemyśleń, mam nadzieje, że ta książka otworzy oczy ludziom na całym świecie.

Autorka "Dotyku Julii", serii, którą namiętnie czytałam, będąc młodziutką dziewczynką, powraca z nową książką. Od razu uprzedzam, że "Gdyby ocean nosił twoje imię" jest zupełnie inną historią niż "Dotyk Julii" i nie można ich porównywać. O ile ta pierwsza jest dystopią, to nową powieść Tahereh Mafi nazwałabym przeciętną młodzieżówką. Ale do oceny p...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Długo zastanawiałam się jak ubrać w słowa swoje odczucia co do ,,Gdyby ocena nosił Twoje imię’’. Ich odpowiednie dobranie było bardzo istotne z punktu widzenia fali hejtu jaka może się wylać się na moją osobę. Jednak postanowiłam zaryzykować, najwyżej kilku obserwujących moje konto odeśle mnie tam skąd przyszłam. Umówmy się więc, że kompromisowo jestem po prostu wyjątkiem potwierdzającym regułę. Słyszałam same pozytywne opinię na temat Tej książki, przeczytałam setki ciepłych słów pod adresem owego tytułu, widziałam ją wszędzie. Traf chciał, że nadarzyła się okazja do jej zrecenzowania. Emocje sięgnęły zenitu, przecież każdy ją chwali, ma ogromne przesłanie itp. To właśnie tu zaczyna się wypowiedź, którą będziecie czytać na własną odpowiedzialność. Wyimaginowałam sobie ogromne oczekiwania wobec ,,Gdyby ocean nosił Twoje imię’’, chyba właśnie ten grad pozytywnych opinii, jakimi, jako czytelnik zostałam zaatakowana, sprawił, że oczekiwałam niemożliwego. Jednym słowem zawiodłam się, całkowicie, bez sprzecznie zawiodłam się treści owej książki. Ciągle powtarzałam sobie, nie czytaj jej przez pryzmat współczesności, spójrz na nią z perspektywy 11 września 2001 roku. Naprawdę starałam się. Mimo wszystko pojawiły się we mnie podobne odczucia, jakie towarzyszyły mi podczas seansu,13 powodów’’ – główna bohaterka stanowiła nie lada problem, w przebrnięciu przez całość dzieła. Wciąż miałam nieodparte wrażenie, że cały zarys historii już znałam, po prostu był to typowy fundament książek dla młodzieży. Odłożyłam więc książkę na półkę i dałam jej leżakować przez kilka dni. Postanowiłam odgonić negatywne emocje jakie towarzyszyły mi do tej pory w czytaniu tego utworu. Spojrzałam na książkę pod innym kątem. Zaczęłam analizować jej sentencje przez pryzmat życia nie Shirin, a Oceana Jamesa. Dzięki ostatnim stu stronom zaczęłam dostrzegać potencjał całej historii stworzonej przez Tahereh Mafi. Jednak na samym rasizmie się nie skupiłam, bardziej ważne stały się dla mnie wątki poboczne. Okropnie przeżywałam postawy rodziców głównych bohaterów. Strasznie ubodła mnie ich obojętność na życie ich nastoletnich pociech. Nawet hipokryzja całego społeczeństwa w jakim obracali się Shirin i Ocean, nie zapadła mi tak mocno w sercu jak właśnie całkowity brak zainteresowania drugą osobą, ze strony dorosłych, wydawać by się mogło znających życie, ludzi. Okropnie mierziło mnie poczucie bezradności bohaterów wobec decyzji ich opiekunów. Wydaje mi się po części, że gdyby nie generalizowanie przez nich wszystkiego, owa historia potoczyłaby się zupełnie inaczej. Jeśli coś wyciągnęłam z tej książki to właśnie fakt niesprawiedliwości jaka spada na młodych ludzi. Wciąż powtarza się, że nie mają za grosz przyzwoitości a ich postawa woła o pomstę do nieba. Jednak przecież przykład czerpią ze swoich matek i ojców. Niesprawiedliwość społeczna jaka została zawarta w ,,Gdyby ocean nosił Twoje imię’’ w głównej mierze powstała w wyniku działania ,,tych starszych’’. Poczynając od małostkowych rodziców głównych bohaterów, poprzez grono pedagogiczne szkoły, do której uczęszczali, kończąc na nieznaczących postaciach z ulic na których przyszło im żyć. Najbardziej jednak rozczarowujące było zakończenie, pozbawione jakiejkolwiek nadziei na lepsze jutro. Walka z ogromem przeciwności losu jaka spotkała tę dwójkę okazała się niepotrzebna, gdyż dorośli po raz kolejny zadecydowali za nich.

Długo zastanawiałam się jak ubrać w słowa swoje odczucia co do ,,Gdyby ocena nosił Twoje imię’’. Ich odpowiednie dobranie było bardzo istotne z punktu widzenia fali hejtu jaka może się wylać się na moją osobę. Jednak postanowiłam zaryzykować, najwyżej kilku obserwujących moje konto odeśle mnie tam skąd przyszłam. Umówmy się więc, że kompromisowo jestem po prostu wyjątkiem potwi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„A very large expanse of sea”
Trudno jest być muzułmanką w USA po 2001 roku. Każdego dnia trzeba mierzyć się z pogardą ludzi, którzy, chociaż nie znają ciebie, nienawidzą stereotypu w który się wpasowujesz. Shirin buduje wokół siebie mur, który ma ją chronić przed ludźmi z jej otoczenia, które nawiasem mówiąc, zmienia się bardzo często. Dziewczyna nawet nie próbuje szukać przyjaciół, gdy po raz kolejny musi się przeprowadzać. Lecz czasem to przyjaciele znajdują nas. Shirin próbuje udawać, że wcale tak nie jest, ale gdy patrzy w oczy Ocean to tonie… 😉😏
„A very large expanse of sea” to książka, która jest lekka i krótka, ale za to przepełniona wartościową treścią. Może nam się wydawać, że problemy nastoletniej muzułmanki nie powinny nas obchodzić. W końcu mieszkamy w Polsce. 🙅🏼‍♀️ Ale wręcz przeciwnie, o to chodzi w tej książce – aby poznać problemy kogoś innego, nie patrzyć tylko na czubek swojego nosa, ale poznać szerzej problemy innych ludzi na świecie. Ta powieść to historia walki o równość i zerwania ze stereotypami. Nie zapominajmy, że jest to także nasza walka.💪🏻❤
Jestem zachwycona przesłaniem tej książki, ale jednocześnie czuję, że „A very large expanse of sea” nie jest tak dobra, jak mogłaby być. Główna bohaterka to okropna postać, która nie zmienia swojego podejścia przez większość książki, przez co zniechęca do tej historii. Ocean w przeciwieństwie do niej jest postacią świetną, chociaż czasami też potrafił irytować. Brakowało mi między tymi postaciami humoru i głębszych konwersacji. Czasami miałam wrażenie, że ich relacja jest dosyć płytka. Myślę, że gdyby Tahereh Mafi dopisała dodatkowe 100 stron do tej książki, to lepiej można by było zrozumieć bohaterów.🙊🤔
Chociaż nie jest to książka idealna, to czytało mi się ją bardzo przyjemnie. „A very large expanse of sea” to jedna z tych książek, które swoim przekazem służą światu, więc uważam, że warto ją przeczytać.📚💛

„A very large expanse of sea”
Trudno jest być muzułmanką w USA po 2001 roku. Każdego dnia trzeba mierzyć się z pogardą ludzi, którzy, chociaż nie znają ciebie, nienawidzą stereotypu w który się wpasowujesz. Shirin buduje wokół siebie mur, który ma ją chronić przed ludźmi z jej otoczenia, które nawiasem mówiąc, zmienia się bardzo często. Dziewczyna nawet nie próbuje szukać p...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka inna niż wszystkie.
Rozwijała się powoli ale jakże naturalnie. Jest przyjemna i ma dobre zabawno-urocze momenty.

Odkrywanie historii rozdział po rozdziale jest ekscytująco miłe z dodatkiem kilku łez.

Ale to tylko jej wierzchołek.
Za miłością bohaterów stoi ich codzienność, przeszłość, społeczeństwo...
Myślę, że to połączenie jest najbardziej ujmujące, bo temat cały czas jest aktualny.

Książka inna niż wszystkie.
Rozwijała się powoli ale jakże naturalnie. Jest przyjemna i ma dobre zabawno-urocze momenty.

Odkrywanie historii rozdział po rozdziale jest ekscytująco miłe z dodatkiem kilku łez.

Ale to tylko jej wierzchołek.
Za miłością bohaterów stoi ich codzienność, przeszłość, społeczeństwo...
Myślę, że to połączenie jest najbardz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie lubię popularnych książek. Tytułów, które czyta każdy i o których mówi cała książkowa blogosfera. Nie przekonują mnie krzyczące z okładki napisy "bestseller", "Najlepsza powieść tego roku!". Czasem jednak zdarza się, że robię wyjątek. Tym razem tak właśnie było... i jak dobrze, że z góry nie skazałam tej książki na porażkę, bo "Gdyby ocean nosił Twoje imię" to z pewnością jedna z najbardziej zaskakujących lektur ostatnich miesięcy. Nie spodziewałam się, że tak prosta książka może wywołać we mnie całą gamę emocji; od radości i ciepła, poprzez ekscytację i stres, na smutku i żalu kończąc.

Główną bohaterką książki jest Shirin, szesnastoletnia muzułmanka pochodzącą z Iranu, która całe życie mieszka w Ameryce i właśnie ten kraj jest jej domem. Poznajemy ją rok po ataku terrorystycznym na World Trade Center, kiedy po raz kolejny zmuszona jest przeprowadzić się do innego miasta ze względu na nową pracę swoich rodziców. Główna bohaterka nosi hidżab i bardzo często jest z tego powodu wyśmiewana i obrażana, szczególnie w czasie, kiedy niechęć do muzułmanów z powodu zamachu jest wciąż odczuwalna. Shirin nigdy nie zapuszcza korzeni i nie szuka przyjaciół. Wszystko w jej życiu zmienia się gdy w nowej szkole poznaje chłopaka o imieniu Ocean.

Lubię książki, które czymś się wyróżniają. Książki, które potrafią przyciągnąć oko intrygującym tytułem, ciekawym opisem lub okładką. W przypadku "Gdyby ocean nosił Twoje imię" czynnikiem, który zadecydował o tym, że sięgnęłam po tę książkę było polskie tłumaczenie tytułu. Kiedy po raz pierwszy usłyszałam, że "A Very Large Expanse Of Sea" będzie wydawane w Polsce, pomyślałam, że przetłumaczenie tej frazy na język polski będzie naprawdę trudnym zadaniem. Dlaczego? Bo tytuł książki po angielsku to nic innego jak definicja słowa "ocean", czyli imienia głównej męskiej postaci. Tymczasem okazało się, że Wydawnictwo We Need YA doskonale sobie z tym problemem poradziło. Tytuł brzmi pięknie sam w sobie, ale jest przede wszystkim bardzo trafny w stosunku do treści.

Najmocniejszym punktem książki jest zdecydowanie główna bohaterka. Shirin to bardzo kompleksowa postać. Jest zdystansowana, sprawia wrażenie aroganckiej i wywyższającej się. Nie jest w stanie odróżnić ataku od zwyczajnej ludzkiej ciekawości i reaguje wrogością na każdą próbę nawiązania znajomości ze strony rówieśników. Można byłoby stwierdzić, że Mafi wykreowała bohaterkę irytującą, ale nie jest to prawda - zachowanie Shirin jest pewnego rodzaju pancerzem pod którym chroni swoje uczucia. Trzeba wejść do głowy bohaterki, żeby zrozumieć, że jej postawa jest naturalną reakcją obronną, że Shirin próbuje ukryć swoją wrażliwość, że jest zmęczona byciem ocenianą przez cały czas, znużona byciem w centrum uwagi jako ta zła i wiecznie obca.

Więcej na: www.dziewczynazbiblioteki.pl

Nie lubię popularnych książek. Tytułów, które czyta każdy i o których mówi cała książkowa blogosfera. Nie przekonują mnie krzyczące z okładki napisy "bestseller", "Najlepsza powieść tego roku!". Czasem jednak zdarza się, że robię wyjątek. Tym razem tak właśnie było... i jak dobrze, że z góry nie skazałam tej książki na porażkę, bo "Gdyby ocean nosił Two...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

https://www.instagram.com/p/B4In0SbBKyE/
Mija kilka miesięcy od zamachów z 11 września. Shirin jest szesnastoletnią muzułmanką, która zmaga się z trudami bycia inną. Jest zmęczona tym jak zachowują się ludzie. Tym, że patrzą na nią z agresją, że poniżają ją. Z każdym dniem zamyka się w sobie coraz bardziej. Tworzy wokół siebie mur, który ma ją chronić przez złem tego świata. Ucieka w świat tańca i muzyki. Jednak pewnego dnia poznaje Ocena Jamesa. To chłopka z jej nowej szkoły, który pragnie poznać prawdziwą Shirin. Czy jest ona na tyle odważna by mu zaufać? By zaufać komukolwiek? .
.
"Gdyby ocen nosił twoje imię" to książka poruszająca ważny temat rasizmu i stereotypów. To również bardzo ciepła opowieść o pierwszej, prawdziwej miłości.
Mafi wykreowała barwnych i bardzo wiarygodnych bohaterów. Shirin jest główną bohaterką a zarazem narratorką i to z jej perspektywy poznajemy całą historię.
A skoro już o niej mowa... Muszę przyznać, że to bardzo odważna, młoda kobieta. Jednak początkowo irytowała mnie. Widziała wszystko albo czarne albo białe, bez odcieni szarości. Z góry zakładała jak dana sprawa się zakończy. Odpychała od siebie wszystkich ludzi. Zamykała się na świat i żyła w swoim gniewie. Z czasem zaczęła się zmieniać. To był długi i powolny proces. Proces dzięki któremu poznałam ją lepiej i polubiłam. Bardzo kibicowałam jej i Oceanowi. Ich relacja budziła we mnie same ciepłe uczucia. Nieraz uśmiechałam się do książki myśląc, że to co się między nimi rodzi jest bardzo urocze 🧡
"Gdyby ocen nosił twoje imię" to bardzo sympatyczna książka. Nie sposób jej nie lubić. To jedna z tych pozycji z dobrym zakończeniem. Oczywiście nie powiem Wam jakie ono jest. Żeby się tego dowiedzieć to sięgnijcie po "Gdyby ocen nosił twoje imię" 🧡

https://www.instagram.com/p/B4In0SbBKyE/
Mija kilka miesięcy od zamachów z 11 września. Shirin jest szesnastoletnią muzułmanką, która zmaga się z trudami bycia inną. Jest zmęczona tym jak zachowują się ludzie. Tym, że patrzą na nią z agresją, że poniżają ją. Z każdym dniem zamyka się w sobie coraz bardziej. Tworzy wokół siebie mur, który ma ją chronić przez złem tego świata...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Może jestem już za stara. Morał cudowny. To inna Mafi niż ta z Dotyku Julii. Widać było, że pisała tę powieść dla przyjemności i relaksu.

Może jestem już za stara. Morał cudowny. To inna Mafi niż ta z Dotyku Julii. Widać było, że pisała tę powieść dla przyjemności i relaksu.

Pokaż mimo to

Tahereh Mafi napisała serię "Dotyk Julii" w niewyobrażalnie piękny i kreatywny sposób. Już nie chodziło o samą treść (która, notabene, też była bardzo dobra), ale o sam sposób pisania.
Dlatego też byłam bardzo ciekawa jej nowej powieści, tym razem już nie w klimacie fantastyki. Moja chęć na przeczytanie tym bardziej wzrosła, gdy trafiłam na informację, że Mafi przemyciła też do książki swoje własne doświadczenia.

To sprawia, że zwykła młodzieżówka stała się czymś znacznie większym i przede wszystkim ważniejszym.

"Gdyby ocean nosił twoje imię" nie jest już napisana tak pięknym stylem, ale i tak ma w sobie to coś.
Jest prostą historią o często pomijanym temacie rasizmu na tle religijnym. W dosadny i przystępny sposób pokazuje, że odpowiedzią na rasizm często jest rasizm a nienawiść rodzi nienawiść. Poruszane są oczywistości, ale czasem potrzebna jest taka prostota w wyjaśnieniu, że szufladkowanie ludzi nigdy nie jest w porządku.

Nie można też nie wspomnieć o tym, że to przede wszystkim przeurocza historia miłosna, która zmiękczyła moje serce. Z uśmiechem czytałam o pierwszym, niewinnym zauroczeniu. Niezręczność oraz trudności w przełamaniu się były tak prawdziwe, że przeżywałam to wszystko jeszcze bardziej. Ocean James to jeden z najsympatyczniejszych książkowych chłopaków, jakich spotkałam i na pewno o nim nie zapomnę.

Oczywiście świetna całość musiała mnie rozzłościć końcówką, która była jak cios w brzuch. Nie mogę się pogodzić z takim potoczeniem się spraw. Mam wrażenie, że wszystko, co robiła ze mną Tahereh Mafi zostało zaprzepaszczone przez 4 ostatnie strony. Ogólnie mam odczucie, że akcja w ostatnich rozdziałach potoczyła się zbyt szybko.
Ale przez to dostałam kubek zimnej wody od rzeczywistości.

Może to i fikcja literacka, ale nie można zaprzeczyć, że to prawdziwa, życiowa opowieść.

"Gdyby ocean nosił twoje imię" ponownie rozpaliło moją miłość do młodzieżówek i podobnych historii. Nie chodzi w nich tylko o przyjemność czytania, ale o prawdziwe emocje, żywych bohaterów i uczucie, które rodzi się w czytelniku od początku lektury do długiego czasu po przeczytaniu.

Każdemu chciałabym życzyć tego, co ja odczuwałam przy tej książce.

Tahereh Mafi napisała serię "Dotyk Julii" w niewyobrażalnie piękny i kreatywny sposób. Już nie chodziło o samą treść (która, notabene, też była bardzo dobra), ale o sam sposób pisania.
Dlatego też byłam bardzo ciekawa jej nowej powieści, tym razem już nie w klimacie fantastyki. Moja chęć na przeczytanie tym bardziej wzrosła, gdy trafiłam na informację, że Mafi pr...

więcej

mniej

Pokaż mimo to