Japonia odegrała istotną rolę w biografii Wolverine’a – tam właśnie poznał swoją ukochaną Mariko, której śmierć przez długi czas nawiedzała Logana. Jednakże wersja bohatera z postapokaliptycznej przyszłości nigdy nie odnosiła się do tego elementu jego przyszłości. Jak więc zostaje przedstawiona wizyta tej inkarnacji Logana w Japonii?

Logan w pogoni za Lady Deathstrike trafia do Japonii. Tam przyjdzie mu zmierzyć się z gangiem Silent Order, który również dał się we znaki bohaterowi w alternatywnej przyszłości. Jednakże tym razem bohater jest już bardziej przygotowany na to, co go czeka.

Podobnie jak w poprzednim tomie retrospekcje przeplatają się z teraźniejszością. Dawne i obecne wydarzenia uzupełniają się nawzajem. Przy czym należy pamiętać, że przedstawiona przyszłość jest jedynie alternatywą, więc ostateczne losy postaci nie są tu pewnikiem, a jedynie pewną możliwością.

Warstwa retrospekcji to dosyć typowa historia o wydostaniu się z niewoli. Wolverine musi walczyć z z różnymi przeciwnościami, aby ocalić siebie i swoją ukochaną. Jest to historia jakich wiele i nie zapada specjalnie w pamięć. Doceniam jednak, że pokazano nareszcie jak wygląda sytuacja alternatywnej przyszłości poza USA – okazuje się, że w Japonii trochę inaczej przebiegło starcie z superłotrami.

Trochę ciekawsza jest warstwa teraźniejsza. Zostają tutaj wprawdzie wykorzystane utarte schematy w stylu współpracy z dawnym wrogiem czy ponowne uwalnianie się z niewoli. W pewnym momencie jednak okazuje się, że zarówno bohater, jak i jego przeciwnicy są bardzo niejednoznaczni moralnie i starcie zaczyna iść w dosyć nieoczekiwanym kierunku.

Rysunki Andrea Sorrentino są chyba najlepsze w tej serii. Tym razem rysownik eksperymentuje z kadrami tworząc naprawdę niepowtarzalne sceny. Dobrze to się łączy ze specyficznymi zdolnościami jednej z postaci. Szczególnie pamięć zapadła mi scena, w której wiele mniejszych kadrów łączy się w postać Logana.

Fabuła tego tomu nie jest może wybitna. Wykorzystane są tu pewne już znane schematy z pewnym urozmaiceniem ciekawszymi pomysłami. Jednakże warstwa graficzna sprawia, że podnoszę ocenę o jedno oczko.

Japonia odegrała istotną rolę w biografii Wolverine’a – tam właśnie poznał swoją ukochaną Mariko, której śmierć przez długi czas nawiedzała Logana. Jednakże wersja bohatera z postapokaliptycznej przyszłości nigdy nie odnosiła się do tego elementu jego przyszłości. Jak więc zostaje przedstawiona wizyta tej inkarnacji Logana w Japonii?

Logan w pogoni za Lady Deathstrike...

Jeff Lemire nie spuszcza z tonu i w kolejnym tomie "Staruszka Logan" serwuje dobrą historię o Wolverinie. Nie jest to nic odkrywczego, ale komiks czyta się szybko i przyjemnie, historia jest wciągająca, a każdy kadr rysowany przez Andrea Sorrentino jest jak małe dzieło sztuki - tak samo zresztą jak rozmieszczenie planszy komiksowych, kolory i wszystko inne. Warto dla samej warstwy wizualnej komiksu.

Jeff Lemire nie spuszcza z tonu i w kolejnym tomie "Staruszka Logan" serwuje dobrą historię o Wolverinie. Nie jest to nic odkrywczego, ale komiks czyta się szybko i przyjemnie, historia jest wciągająca, a każdy kadr rysowany przez Andrea Sorrentino jest jak małe dzieło sztuki - tak samo zresztą jak rozmieszczenie planszy komiksowych, kolory i wszystko inne. Warto dla samej...

Wolverine „narodził się” w 1974 roku, chociaż data jego urodzin to końcówka XIX wieku. Takie zagmatwanie, to tylko w komiksach. Wolverine jest mutantem, którego cechuje zdolność szybkiej regeneracji uszkodzonych tkanek ciała i kostne pazury chowane w przedramionach obu rąk (później jego szkielet i szpony zostały zespolone z adamantium). A adamantium, to z kolei materiał praktycznie niezniszczalny, wymyślony aby wytłumaczyć niektóre niezwykłe cechy bohaterów ze stajni Marvela. Ale to na marginesie. A wracając do naszego bohatera, którego możemy nazywać również Rosomakiem, a także Loganem – trzeba także wspomnieć, że należy on, albo należał do X- Menów. Czyli bandy mutantów, która myślała że jest lepsza od innych. Jak nie lubię komiksów, to xmeni doprowadzają mnie do białej gorączki. Być może to zasługa doskonałości tego dzieła? Raczej wątpię. A sam Wolverine należy do grupy moich ulubionych bohaterów z Kapitanem Ameryką i Spider – Menem na czele. Ostatnio przeczytałem czwarty już tom cyklu „Staruszek Logan”, a nosi on tytuł „Ostatni Ronin”.


O komiksie możemy przeczytać że:

Odkąd otrzymał drugą szansę, Logan zrobi wszystko, by zapobiec nadejściu strasznej przyszłości, z której przybył do naszych czasów. Tym razem weźmie na cel Lady Deathstrike – starą znajomą odpowiedzialną za masakrę w miasteczku Killhorn Falls. Podążając jej tropem, dotrze aż do Japonii. Tam okaże się, że przeszłość i przyszłość splatają się ciaśniej, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać… Zachęcam do lektury.


Scenariusz do tego tomu napisał Jeff Lemire – który jak wiemy – jest twórcą Łasucha, a przynajmniej dla mnie to jego dzieło jest najsłynniejsze, bo je lubię. Co do samego Ronina. Jest to typowy akcyjniak z laniem po mordach, wyścigami, zabijaniu i co tam jeszcze chcecie. A sam Rosomak – mimo swoich słusznych już lat daje radę. Nie bez przyczyny to jeden z moich ulubionych bohaterów.A rysunki , są one dosyć realistyczne. Miejscami przypominają zdjęcia. Kreska autora jest niekiedy zbyt delikatna, ale rysunki i tak nieźle ilustrują całość. Polecam także ten tom.

Wolverine „narodził się” w 1974 roku, chociaż data jego urodzin to końcówka XIX wieku. Takie zagmatwanie, to tylko w komiksach. Wolverine jest mutantem, którego cechuje zdolność szybkiej regeneracji uszkodzonych tkanek ciała i kostne pazury chowane w przedramionach obu rąk (później jego szkielet i szpony zostały zespolone z adamantium). A adamantium, to z kolei materiał...

Quest Wolviego trwa

Są na tym świecie połączenia, które zawsze się sprawdzają. Grzyby i śmietana, masło orzechowe i dżem, pięść dresiarza i nos kogokolwiek. W komiksach jest tak samo. Wyobrażacie sobie Spider-Mana, który nie sypie głupimi żarcikami albo Lobo, który nie zabija? Jednym z takich sztandarowych połączeń stanowią też Logan i Japonia. Jedna z niepisanych zasad mówi, że każdy twórca X-Menów musi zmierzyć się z legendą Jean Grey albo Dark Phoenix i każdy twórca przygód Wolviego musi w końcu sięgnąć po temat Kraju Kwitnącej Wiśni. I dla Jeffa Lemire’a ten moment właśnie nadszedł. Co z tego wyszło?

Staruszek Logan to Wolverine z alternatywnej rzeczywistości, który przeniknął do naszego świata po Tajnych wojnach. Na Ziemi, z której pochodził, wygrali ci źli, herosi zostali zamordowani, a Wolvie oszukany tak, że osobiście zamordował własnych przyjaciół. Nic dziwnego, że teraz, kiedy trafił do rzeczywistości, w której nie doszło jeszcze do tej tragedii, robi wszystko, by jej zapobiec.
W tym tomie, jak się pewnie domyślacie, kontynuuje swoją krucjatę. Tym razem jego celem staje się Lady Deathstrike. Jej trop wiedzie jednak aż do Japonii, a Wolvie wkrótce przekonuje się, że zmiana przeznaczenia może być o wiele trudniejsza, niż początkowo sądził…

Całość mojej recenzji na portalu Planeta Marvel: https://planetamarvel.net/staruszek-logan-ostatni-ronin-tom-4-recenzja/

Quest Wolviego trwa

Są na tym świecie połączenia, które zawsze się sprawdzają. Grzyby i śmietana, masło orzechowe i dżem, pięść dresiarza i nos kogokolwiek. W komiksach jest tak samo. Wyobrażacie sobie Spider-Mana, który nie sypie głupimi żarcikami albo Lobo, który nie zabija? Jednym z takich sztandarowych połączeń stanowią też Logan i Japonia. Jedna z niepisanych zasad...