Bardzo ciężko się czyta

Bardzo ciężko się czyta

Książka, która krok po kroku ukazuje etapy żałoby, które nigdy nie są łatwe. Dzięki niej widzimy, że możemy sobie pozwolić na czas po stracie bliskiej osoby. Daje nadzieję na to, że jeszcze będzie pięknie. Pomogła mi i jestem pewna, że pomogłaby wielu osobom, gdyby zechciały zagłębić się w historię głównej bohaterki i jej uczucia. Książka szczera do bólu, pełna nadziei i piękna. Książka, kora powinna poruszać ludzkie serca i umysły, bo opisuje ona walkę, którą każdy z nas kiedyś stoczy.

Książka, która krok po kroku ukazuje etapy żałoby, które nigdy nie są łatwe. Dzięki niej widzimy, że możemy sobie pozwolić na czas po stracie bliskiej osoby. Daje nadzieję na to, że jeszcze będzie pięknie. Pomogła mi i jestem pewna, że pomogłaby wielu osobom, gdyby zechciały zagłębić się w historię głównej bohaterki i jej uczucia. Książka szczera do bólu, pełna nadziei i...

"Pamięć Lawendy" Reyes Montforte to niezwykła historia, która rozgrywa się w Madrycie, a głównie w małym miesteczku otoczonym fioletowym polami lawendy. Przejmująca opowieść o bólu i stracie obok której nie da się przejść obojętnie. Każde wypowiedziane w niej słowo trzeba przeżyć w sercu. Akcja tej książki nie biegnie zawrotnym tempem do przodu, ale wszystko w niej musi mieć swoje miejsce i czas. To książka, w którą trzeba się zanurzyć całemu, aby każde słowo i myśl w niej zapisane zostały odpowiednio zrozumiane.

Lena powraca do miejsca, które na każdym kroku przypomina jej o stracie najbliższej osoby. Jednak chcąc spełnić ostatnie życzenie męża decyduje się na podróż do La Alcarii, aby tam, na polach lawendy, rozsypać jego prochy.
Jednak nie jest to zwykła podróż.. Na miejscu wychodzą także na jaw długo ukrywanie tajemnice...

Jeśli tylko macie chwilę zwątpienia lub cierpicie po stracie ukochanej osoby albo po prostu chcecie docenić każdego kto jest obok Was, koniecznie po nią sięgnijcie

"Pamięć Lawendy" Reyes Montforte to niezwykła historia, która rozgrywa się w Madrycie, a głównie w małym miesteczku otoczonym fioletowym polami lawendy. Przejmująca opowieść o bólu i stracie obok której nie da się przejść obojętnie. Każde wypowiedziane w niej słowo trzeba przeżyć w sercu. Akcja tej książki nie biegnie zawrotnym tempem do przodu, ale wszystko w niej musi...

Szczerze? Jedna z gorszych książek tej autorki. Jeden z braci anioł, drugi potwór. Nostalgiczne wywody głównej bohaterki co krok. Zero akcji. Wieje nudą, nudą i jeszcze raz nudą.
W pewnym momencie myślałam, że już zaczyna się coś dziać, ale sprawa utknęła w miejscu i nic się nie wyjaśniło. Jednym słowem: nie polecam.

Szczerze? Jedna z gorszych książek tej autorki. Jeden z braci anioł, drugi potwór. Nostalgiczne wywody głównej bohaterki co krok. Zero akcji. Wieje nudą, nudą i jeszcze raz nudą.
W pewnym momencie myślałam, że już zaczyna się coś dziać, ale sprawa utknęła w miejscu i nic się nie wyjaśniło. Jednym słowem: nie polecam.

„Pamięć lawendy” to prezent od przyjaciółki, który potwierdza, że ponad 90% jej wyborów to strzał w dziesiątkę. Co więcej, większości, a może i prawie wszystkich jej typów sama bym nie kupiła. Dodam jeszcze, że już na pewno nie zdecydowałabym się na tę książkę, widząc tylko okładkę i/lub tytuł. Te jednoznacznie mogą kojarzyć się z jakimś babskim romansidłem. Jednak, o ile (jak większość książek) i ta jest również o wielkiej miłości na całe życie, to nie ma w niej nic pospolitego i oklepanego.

Narratorką i zarazem główną bohaterką tej powieści jest Lena – fotografka i, niestety, młoda wdowa. Jeśli istnieje coś takiego jak „miłość na całe życie”, to był nią właśnie jej mąż – Jonas, który zmarł ponad dwa miesiące temu, chociaż Lena już chyba zawsze będzie odmierzała ten czas z dokładnością do jednego dnia...

... https://czytany-blog.blogspot.com/

„Pamięć lawendy” to prezent od przyjaciółki, który potwierdza, że ponad 90% jej wyborów to strzał w dziesiątkę. Co więcej, większości, a może i prawie wszystkich jej typów sama bym nie kupiła. Dodam jeszcze, że już na pewno nie zdecydowałabym się na tę książkę, widząc tylko okładkę i/lub tytuł. Te jednoznacznie mogą kojarzyć się z jakimś babskim romansidłem. Jednak, o ile...

Trochę nieprawdopodobna historia, gdzie jest tyle umierania. Nie zdarza się raczej tak, że wielu przyjaciół umiera wokół nas prawie w jednym czasie. Jeśli książka poprzez opowiadanie o smutku aspiruje do opisywania prawdy to opisane zdarzenia powinny być prawdopodobne. Czułam się oszukana przez autorkę, która na siłę wymyśla różne tajemnice i uśmierca masowo swoich bohaterów. Pod względem warsztatu średnia.

Trochę nieprawdopodobna historia, gdzie jest tyle umierania. Nie zdarza się raczej tak, że wielu przyjaciół umiera wokół nas prawie w jednym czasie. Jeśli książka poprzez opowiadanie o smutku aspiruje do opisywania prawdy to opisane zdarzenia powinny być prawdopodobne. Czułam się oszukana przez autorkę, która na siłę wymyśla różne tajemnice i uśmierca masowo swoich...

To książka dla czytelnika, który ma czas i siłę, by czytać ją miesiącami. W "jednej dawce" staje sie trudna do zniesienia. Owszem, porusza temat bardzo poważny i smutny, owszem, w pięknych łowach, każe mierzyć się nam ze stratą najbliższych, ale przytłacza i dołuje w niewyobrażalny sposób. Kojarzy mi się z niekończącym się posypywaniem rany solą, by ciągle bolało i piekło do żywego... Nie tak wyobrażam sobie wieczne rozstanie z najbliższymi. Budzi to mój wewnętrzny sprzeciw, bo sprawia wrażenie, jakby ze śmiercią bliskiej osoby wszystko w koło miało umrzeć, a to przecież tak nie działa. Rozumiem traumę z tym związaną, sama doświadczyłam już wiele w tym względzie, ale to, co przedstawia nam główna bohaterka, to spektakl samobiczowania, które i tak nie jest w stanie nic zmienić. Pięćset stron takiej katorgi, to naprawdę wyczyn ponad moje siły.

To książka dla czytelnika, który ma czas i siłę, by czytać ją miesiącami. W "jednej dawce" staje sie trudna do zniesienia. Owszem, porusza temat bardzo poważny i smutny, owszem, w pięknych łowach, każe mierzyć się nam ze stratą najbliższych, ale przytłacza i dołuje w niewyobrażalny sposób. Kojarzy mi się z niekończącym się posypywaniem rany solą, by ciągle bolało i piekło...

Bardzo wzruszająca książka pełna nostalgii oraz wspomnień. Pokazuje , że w życiu pomimo trudności i cierpienia jest zawsze radość i słońce może znów zaświecić. Dodatkowym plusem tej książki jest to , że pokazuje jak w życiu ważni są dobrzy ludzie , którzy potrafią pomóc.
Polecam

Bardzo wzruszająca książka pełna nostalgii oraz wspomnień. Pokazuje , że w życiu pomimo trudności i cierpienia jest zawsze radość i słońce może znów zaświecić. Dodatkowym plusem tej książki jest to , że pokazuje jak w życiu ważni są dobrzy ludzie , którzy potrafią pomóc.
Polecam

Mimo pewnych dłużyzn na pewno warto przeczytać.

Mimo pewnych dłużyzn na pewno warto przeczytać.

Książkę się czyta wyjątkowo ciężko, ja czytałam ją przez ok. 2 miesięce, gdyż po kilku stronach już nie miałam siły.

Książkę się czyta wyjątkowo ciężko, ja czytałam ją przez ok. 2 miesięce, gdyż po kilku stronach już nie miałam siły.