Kołyma. Polacy w sowieckich łagrach. Bez komentarza. Wspomnienia i dokumenty

Niesamowite co ci ludzie przeżyli. Jakim cudem w ogóle przeżyli. Praca była przerywana dopiero gdy temperatura spadała poniżej 50 stopni Celsjusza, głodowe porcje żywnościowe, brak odpowiednich ubrań...nawet nie potrafię sobie tego wyobrazić. A jedynym "przestępstwem" było to, że ludzie Ci walczyli w szeregach AK. I to wystarczyło żeby dostać 10 lat zsyłki. Warto przeczytać, polecam.

Niesamowite co ci ludzie przeżyli. Jakim cudem w ogóle przeżyli. Praca była przerywana dopiero gdy temperatura spadała poniżej 50 stopni Celsjusza, głodowe porcje żywnościowe, brak odpowiednich ubrań...nawet nie potrafię sobie tego wyobrazić. A jedynym "przestępstwem" było to, że ludzie Ci walczyli w szeregach AK. I to wystarczyło żeby dostać 10 lat zsyłki. Warto...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W książce zawarto wspomnienia Polaków zesłanych na Kołymę. Ofiary stalinowskiej paranoi trafiały do gułagów po pokazowych procesach. Ich winą była przynależność do Armii Krajowej bądź jej wspieranie. Do obozów pracy na terenie ZSRS zsyłano również ze względu na samą narodowość. Określani mianem „wroga ludu” mieli poprzez pracę odkupić urojone winy.
Tytułowa Kołyma znajdująca się na wschodzie syberyjskiej tajgi jest surowym miejscem. Samo przetrwanie w krainie, gdzie przez większą część roku panuje sroga zima stanowi wyzwanie. Tymczasem Polacy tam zesłani zmuszani byli do pracy ponad siły. Przy wyżywieniu stanowiącym kilka kromek chleba, ubogą zupę czy kubek gorącej wody musieli wykonywać morderczą pracę. Pozbawieni specjalistycznego sprzętu harowali w kopalniach węgla, złota czy też przy wyrębie drzew. Prace przerywano dopiero przy temperaturze powietrza poniżej minus 54° Celsjusza. Dodatkowo życie w łagrze skutecznie uprzykrzane było przez strażników, kryminalistów oraz zwykłych ludzi, którzy chcąc przetrwać zamieniali się w bestie.
Wspomnienia tych którzy przetrwali lodowe piekło, jak nazywali Kołymę są przerażające. Wartość życia ludzkiego traciła tam jakiekolwiek znaczenie, a oprawcy z sadystycznym zadowoleniem przyglądali się śmierci kolejnych ofiar. Osadzeni byli dziesiątkowani wskutek chorób, niedożywienia, przepracowania, a także padali ofiarą morderstw.
Mimo wszechobecnego zagrożenia życia, zobojętnienia i poczucia niesprawiedliwości bohaterowie wierzyli, że zdołają przetrwać gehennę. Część z nich dotrwała końca wyroku lub amnestii, dzięki czemu możemy poznać ich losy. Warto zapoznać się ze wspomnieniami zesłańców, ponieważ stanowią nieodłączny element historii Polski.

Zalety:
+ Wspomnienia bohaterów książki.
+ Słowniczek terminologii łagiernej.
+ Wykaz skrótów, miejscowości oraz nazw geograficznych.
+ Mapa ZSRS wraz z umiejscowieniem gułagów.
+ Zdjęcia bohaterów książki oraz ilustracje wykonane przez jednego z nich.
Wady:
- Brak.

Jeszcze kilka słów: Książka dla każdego.

W książce zawarto wspomnienia Polaków zesłanych na Kołymę. Ofiary stalinowskiej paranoi trafiały do gułagów po pokazowych procesach. Ich winą była przynależność do Armii Krajowej bądź jej wspieranie. Do obozów pracy na terenie ZSRS zsyłano również ze względu na samą narodowość. Określani mianem „wroga ludu” mieli poprzez pracę odkupić urojone winy.
Tytułowa Kołyma...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciężko dać mniej gwiazdek tej książce. Tyle ludzkich cierpień, pokazuje jak silny charakter ma polak, żeby przeżyć w ciężkich warunkach. Niesamowita historia z powstaniem Matki Boskiej Kołymskiej i ile sprytu miał Bronisław Radomski, żeby ją sprowadzić do Polski.

Ciężko dać mniej gwiazdek tej książce. Tyle ludzkich cierpień, pokazuje jak silny charakter ma polak, żeby przeżyć w ciężkich warunkach. Niesamowita historia z powstaniem Matki Boskiej Kołymskiej i ile sprytu miał Bronisław Radomski, żeby ją sprowadzić do Polski.

Pokaż mimo to

"Właściwie to w Nachodce po raz pierwszy spotkałem się z egzystencją w łagrach sowieckich, które są koszmarem wymyślonym przez chory syfilistyczny mózg Lenina, przez jakiejś szatańskie opętanie mszczącego się na ludziach normalnych... Dzikie zwierzęta mają o wiele lepszy sens wspólnoty i jedności swojego gatunku aniżeli te bolszewickie roboty, prześladujące w szatański sposób ludzi, w imię chorego, jedzonego syfilisem mózgu Lenina... Mówienie o tych sprawach to ostrzeżenie przed tyranią i dramatycznymi przejawami dominacji człowieka nad człowiekiem, przypomnienie wszystkim o tym, jakie niebezpieczeństwa niesie za sobą totalitaryzm."

"Właściwie to w Nachodce po raz pierwszy spotkałem się z egzystencją w łagrach sowieckich, które są koszmarem wymyślonym przez chory syfilistyczny mózg Lenina, przez jakiejś szatańskie opętanie mszczącego się na ludziach normalnych... Dzikie zwierzęta mają o wiele lepszy sens wspólnoty i jedności swojego gatunku aniżeli te bolszewickie roboty, prześladujące w szatański...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wrota do „białego Auschwitz” były zawsze otwarte szeroko. Powrót natomiast wiódł przez dziurkę od klucza.
Syberyjska golgota swój początek miała przy aresztowaniu. Potem transport do portu w Nachodce lub Wanino, a stamtąd morderczy rejs Morzem Japońskim i Ochockim do Magadanu. „Statki śmierci” wypełniała ciemność, duchota i choroba morska. Jeśli na granicy życia nie byłeś w stanie się bronić, służyłeś zdesperowanym współpasażerom za szalet. Z toalet nie sposób było skorzystać. Może i przetrwałeś, lecz czekały Cię lata na „przeklętej wyspie”, jak nazywano Kołymę, gdzie temperatury sięgają minus 70 stopni Celsjusza, a kontakt z cywilizowanym światem niemal nie istniał.
Na plecach czułeś nie tylko oddech nieludzkiej zimy. Towarzyszyło Ci ssanie głodu w trzewiach, ból czarnych od odmrożeń, gnijących palców, cynga, strach przed śmiercią, kradzieżą, przekraczająca ludzkie możliwości praca. Chichot losu spowodował, że to właśnie tutaj ziemia bogata jest w złoża złota i uranu. Walka toczyła się między „dochodiagami”, czyli wycieńczonymi fizycznie więźniami, a „żulikami” skazanymi za najcięższe przestępstwa, którzy bez skrupułów mordowali i okradali współwięźniów. Niektórzy odmrażali sobie z premedytacją kończyny aby choć przez chwilę poleżeć w obozowym szpitalu. Zimą mróz sklejał powieki, a latem chmary owadów kąsały ciała obozowiczów wysysając z nich resztki życia.
Jednak człowiek bywa tytanem przetrwania. Wieńczysław Barsegow-Pławiński składając w 1949 bożonarodzeniowe życzenia wręczył Bronisławowi Radomskiemu własnoręcznie namalowany wizerunek Matki Bożej. Radomski chronił ją przez wszystkie lata wygnania. Twierdził, że to ona dała mu siłę by wrócić do domu. Zbigniew Lewicki ilustrował życie obozowe prostymi rysunkami i zdobywał sympatię niebezpiecznych towarzyszy opowiadając im znane mu powieści jak „Niewidzialnego człowieka” Wellsa, „Znachora”, „Krzyżaków” czy „Hrabiego Monte Christo”. O zaufanie było trudno, lecz w tak bezlitosnych okolicznościach serdeczność nawiązywała się nawet między banderowcami, trockistami i żołnierzami Armii Krajowej.
Daleka północ była dla wielu ostateczną próbą odpowiedzi na pytanie, czy wśród zwierząt pozostali ludźmi...

Wrota do „białego Auschwitz” były zawsze otwarte szeroko. Powrót natomiast wiódł przez dziurkę od klucza.
Syberyjska golgota swój początek miała przy aresztowaniu. Potem transport do portu w Nachodce lub Wanino, a stamtąd morderczy rejs Morzem Japońskim i Ochockim do Magadanu. „Statki śmierci” wypełniała ciemność, duchota i choroba morska. Jeśli na granicy życia nie byłeś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zachęcam do przeczytania recenzji:
https://histmag.org/Sebastian-Warlikowski-Kolyma.-Polacy-w-sowieckich-lagrach-recenzja-i-ocena-18699

Zachęcam do przeczytania recenzji:
https://histmag.org/Sebastian-Warlikowski-Kolyma.-Polacy-w-sowieckich-lagrach-recenzja-i-ocena-18699

Pokaż mimo to

Kołyma to kraina w dorzeczu rzeki Kołymy i nieformalne określenie największej grupy obozów pracy przymusowej podlegających NKWD na północnym-wschodzie ZSRR w obwodzie magdańskim. Od lutego 1931 roku na tereny łagrów przybyli pierwsi więźniowie, którzy prymitywnymi sposobami wydobywali węgiel, uran, złoto, platynę i ropę naftową. Wkrótce Kołyma stała się symbolem powolnego umierania. Bardzo trudne i prymitywne warunki pracy oraz mieszkania, teren skuty lodem przez prawie dziesięć miesięcy w roku, gdzie mróz dochodził do -70 stopni Celsjusza, głód i przemoc sprawiły, że w początkowych latach funkcjonowania obozów śmiertelność wśród łagierników wynosiła 80%. Szacuje się, że w latach 1937-1953 zmarło w tym obozie pracy od 2 do 4 mln więźniów.

Książka zawiera w większości nigdy niepublikowane drukiem relacje ludzi, którzy przeżyli piekło sowieckich łagrów. Wspomnienia ukazują część tragicznych losów zesłańców, które poruszają i głęboko zapadają w pamięć. Trudno zapomnieć o cierpiących ludziach, którym w wyniku odmrożeń trzeba amputować kolejne części ciała, którzy zamarzają samotnie w kołymskich śniegach gdzieś pod drzewem, którzy dzień po dniu ledwo powłócząc nogami suną do wycieńczającej pracy, w której w każdej chwili mogą zginąć od kuli enkawudzistów lub w trakcie nieszczęśliwego wypadku. Nie każdy mógł znieść takie życie. Więźniowie udręczeni fizycznie i psychicznie, nie mający nadziei na dotrwanie do końca wyroku często sami odbierali sobie życie. Pośród więźniów istniały podziały nie tylko narodowościowe na Polaków, Rosjan, Ukraińców, Żydów, Ormian, Niemców, Czechów, Estończyków, Litwinów, Japończyków, Mongołów, jednostkowe przypadki Węgrów, Francuzów, Hiszpanów i Anglików, ale też polityczne i ze względu na przeszłość kryminalną. Szczególnie okrutnie zachowywali się więźniowie skazani za najcięższe zabójstwa. Na porządku dziennym były kradzieże, morderstwa, przestępstwa seksualne. Podziały wśród więźniów ustępowały miejsca walce o przetrwanie.

Polskie historie zebrane w tej książce dotyczą deportacji w 1940 roku z polskich terenów zagarniętych przez Sowietów po ataku z 17 września 1939 roku oraz po ich ponownym wkroczeniu w 1944 roku. Mnóstwo Polaków nie powróciło już do ojczyzny po wywózce, ale niektórzy mieli wyjątkowe szczęście i powrócili po układzie Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 roku, gdy generał Władysław Anders formował jednostki Wojska Polskiego na terenie Związku Sowieckiego. Następni Polacy mieli okazję powrócić do Polski dopiero po śmierci Józefa Stalina w 1953 roku, gdy skrócono wymiar odbywanych kar i pozwolono na opuszczenie obozu oraz zamieszkanie w miastach regionu. Po zdobyciu środków finansowych wielu Polaków pokonując tysiące kilometrów docierało do ojczyzny. W końcu wypuszczono mnie do ojczyzny. Przyjechałam i tak jak stałam, w fufajce i męskich sandałach na nogach, wyskoczyłam z wagonu i ucałowałam rodzinną ziemię, Syberia pozostała w moich wspomnieniach jak ostry, zimny płomień. Wciąż jeszcze pachnie dla mnie żywicznym zapachem jodeł i psią kiełbasą.

,,Kołyma. Polacy w sowieckich łagrach" to książka przejmująca, wzruszająca, wyciskająca łzy przy poznawaniu dramatycznych wydarzeń w obozach pracy na Kołymie. Aż trudno uwierzyć, jak wiele okrucieństwa może zgotować człowiek człowiekowi, jakie piętno odcisnąć nie tylko na ciele, ale też w duszy drugiej osoby. Pocieszające jest to, że część ludzi przeżyło białe krematorium, wróciło do ojczyzny i spisało wspomnienia, które teraz może poznać szerokie grono odbiorców. Warto zwrócić uwagę na tę publikację.

https://magiawkazdymdniu.blogspot.com/

Kołyma to kraina w dorzeczu rzeki Kołymy i nieformalne określenie największej grupy obozów pracy przymusowej podlegających NKWD na północnym-wschodzie ZSRR w obwodzie magdańskim. Od lutego 1931 roku na tereny łagrów przybyli pierwsi więźniowie, którzy prymitywnymi sposobami wydobywali węgiel, uran, złoto, platynę i ropę naftową. Wkrótce Kołyma stała się symbolem powolnego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to