Czas przeszły

Jest to moja pierwsza książka z cyklu historii o Jacku Reacherze. Bohater przypomina filmowego Rambo, ale właśnie tego należy oczekiwać po tej historii. Łatwa i przyjemna lektura, a sama fabuła ma swoje bardzo dobre momenty.

Jest to moja pierwsza książka z cyklu historii o Jacku Reacherze. Bohater przypomina filmowego Rambo, ale właśnie tego należy oczekiwać po tej historii. Łatwa i przyjemna lektura, a sama fabuła ma swoje bardzo dobre momenty.

Pokaż mimo to

O książkach z Jackiem Reacherem pisałam już wielokrotnie, chociażby tutaj. Seria z Reacherem jest wyśmienita, gdy czytelnik chce się oderwać od rzeczywistości i odpocząć, a ten tom jest niewątpliwie jednym z lepszych. Tak jak po Joannę Chmielewską warto jest sięgnąć, gdy chce się poprawić humor, tak Lee Child jest wręcz idealny do tego, aby nabrać energii, siły wewnętrznej i woli walki z wszelkimi przeciwnościami. No bo jak może być inaczej, skoro główny bohater właśnie taki jest? Jack Reacher jest już chyba mitem współczesnych czasów, nigdy się nie poddaje, nie jest bierny, jeśli zachodzi potrzeba, aby stanąć po stronie kogoś, komu dzieje się krzywda, robi to. Jest i inteligentny i wyśmienicie wysportowany, a to w rzeczywistości nie jest częste.
W tym tomie Lee Child wprowadził nastrój grozy, którego nie powstydziłby się sam Stephan King, z tą różnicą, że u Childa nie ma duchów czy innych zjawisk nadprzyrodzonych. Najbardziej przykuwa uwagę drugi wątek, a mianowicie pary młodych Kanadyjczyków, którzy jadąc z Kanady na Florydę, zatrzymali się w pobliżu Laconii w przypadkowym motelu. Początkowo wydawali się, a szczególnie chłopak, mało inteligentni, niezbyt zorganizowani, jechali zdezelowanym samochodem, któremu świeciły się wszystkie alarmowe lampki, a na dodatek zaczynało brakować benzyny. Przydrożna strzałka do motelu wydawała się wręcz błogosławieństwem. Szybko okazało sie, że w motelu coś jest nie tak, tyle tylko że nie wiadomo było dokładnie co. Dziewczyna była nieco bardziej spostrzegawcza i przede wszystkim miała większą intuicję, tak więc to ona jako pierwsza zaczęła się niepokoić, to ona wychwyciła różne kłamstewka właścicieli. Para dość szybko zorientowała się, że właściciele nie chcą ich wypuścić z motelu, przyczyny tego były, do pewnego momentu, zupełnie nieznane. Lee Child nie powiela tu schematu z "Misery" S. Kinga, akcja idzie w zupełnie innym kierunku.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2020/03/lee-child-czas-przeszy-audiobook-czyta.html

O książkach z Jackiem Reacherem pisałam już wielokrotnie, chociażby tutaj. Seria z Reacherem jest wyśmienita, gdy czytelnik chce się oderwać od rzeczywistości i odpocząć, a ten tom jest niewątpliwie jednym z lepszych. Tak jak po Joannę Chmielewską warto jest sięgnąć, gdy chce się poprawić humor, tak Lee Child jest wręcz idealny do tego, aby nabrać energii, siły wewnętrznej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak to u Lee Childa szybko, łatwo,niezawsze przyjemnie,ale napewno sprawiedliwie.To rodzaj literatury w podróży kiedy chcemy czymś zająć czas a lubimy czytać.Wartka akcja przewrotna intryga.Lubię serie z Jackiem Reacherem i polecam.

Jak to u Lee Childa szybko, łatwo,niezawsze przyjemnie,ale napewno sprawiedliwie.To rodzaj literatury w podróży kiedy chcemy czymś zająć czas a lubimy czytać.Wartka akcja przewrotna intryga.Lubię serie z Jackiem Reacherem i polecam.

Pokaż mimo to

Wpadł mi w ręce któryś tam z rzędu tom o Reacherze. Nie czytałam poprzednich, ale to niespecjalnie przeszkadza w lekturze. Dowiedziałam się o nim tyle, że lubi wędrować, nie ma stałego miejsca zamieszkania, ma coś w rodzaju szóstego zmysłu i jest aż za bardzo skuteczny, jeśli chodzi o eliminowanie przeciwników. Autor zrobił z niego postać na miarę Rambo, aczkolwiek i to w sumie nie przeszkadza przesadnie- w końcu ta książka ma być rozrywką.
I rozrywką była. Jeśli chodzi o drugi wątek powieści, jak dla mnie bomba. Od początku czuje się niepokój i specyficzne napięcie, kiedy czyta się o tajemniczym motelu i jego właścicielach. Motyw wielkiego polowania bardzo mnie usatysfakcjonował. Podsumowując- nie jest to zła powieść, ale mogłaby być lepsza.

Wpadł mi w ręce któryś tam z rzędu tom o Reacherze. Nie czytałam poprzednich, ale to niespecjalnie przeszkadza w lekturze. Dowiedziałam się o nim tyle, że lubi wędrować, nie ma stałego miejsca zamieszkania, ma coś w rodzaju szóstego zmysłu i jest aż za bardzo skuteczny, jeśli chodzi o eliminowanie przeciwników. Autor zrobił z niego postać na miarę Rambo, aczkolwiek i to w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

to pierwsza książka, którą przeczytałam z tym bohaterem a na pewno będę chciała przeczytać inne pozycje z Cyklu: Jack Reacher . dobra sensacja.

to pierwsza książka, którą przeczytałam z tym bohaterem a na pewno będę chciała przeczytać inne pozycje z Cyklu: Jack Reacher . dobra sensacja.

Pokaż mimo to

Jedna z mniej wciągających pozycji z serii z Jackiem Reacherem, ale nadal całkiem przyzwoita książka sensacyjna. Czyta się dobrze, o ile nie oczekujemy nie wiadomo jakich fajerwerków.

Jedna z mniej wciągających pozycji z serii z Jackiem Reacherem, ale nadal całkiem przyzwoita książka sensacyjna. Czyta się dobrze, o ile nie oczekujemy nie wiadomo jakich fajerwerków.

Pokaż mimo to

To chyba trochę niesprawiedliwe, ale nie mam pomysłu jak się z tym uporać. Chodzi o ocenę, którą wystawiam większości książek Lee Childa. Gdybym był jego nauczycielem, to pewnie chłop zżymałby się na mnie i skarżył się rodzicom, że się na niego uwziąłem, a jest wręcz przeciwnie.
Nie marudzę nad prostotą, nie narzekam na przewidywalność, nie nudzę się, pochłaniam opowieść w jedno, góra w dwa wieczory, a jak widzę nową w księgarni, to po prostu kupuję i zawsze, albo prawie zawsze daję „tylko” ocenę dobrą. Nie „arcydzieło”, nie „wyśmienita uczta intelektualna”, a nawet nie „porywający pełen suspensu i zwrotów akcji thriller”, nie… nic z tych rzeczy, „dobra” i już.
Mógłbym rzec, że to dlatego, iż w zasadzie, za każdym razem Child pisze na nowo tę samą historię, o przerośniętym, byłym majorze żandarmerii wojsk lądowych amerykańskiej armii. Tylko że ja za każdym razem pochłaniam tę historię „na raz”, z wypiekami na twarzy i pomrukując z zadowolenia. Jak to mawiał inżynier Mamoń? Najbardziej lubimy te piosenki, które już słyszeliśmy? Oczywiście to truizm, ale w przypadku opowieści o przygodach Jacka Reachera sprawdza się w 100%. Prawdopodobnie, gdyby nie ten rysowany dosyć grubą kreską schemat, nie „kupiłbym” tego cyklu a wraz ze mną jakieś idące w grube miliony rzesze fanów Lee Childa.
Dlaczego tak jest? Ano dlatego, że Jack Reacher to opoka, archetyp ukochanego przez „zwykłych ludzi” mściciela. Człowiek, którego zasady i sposób postępowania dają gwarancję, że zło zostanie ukarane i to bardzo często w sposób, który byłby nie do zaakceptowania przez wymiar sprawiedliwości (skrępowany, skorumpowany, niewydolny, nierychliwy, niesprawiedliwy, służący wyłącznie bogatym… - niepotrzebne skreślić). Reacher jest prosty jak życie w wojsku, ale nie prostacki. Ma w sobie coś, co już dawno utraciła większość bohaterów literackich (popkultury), ma kompas moralny i proste zasady. Większość wątpliwości, z którymi musi się zmierzyć związana jest z wyborem drogi na rozstajach: w prawo, czy w lewo? Cała reszta jest już tylko prostym następstwem tego wyboru, ciągiem zdarzeń objętych związkiem przyczynowo skutkowym, bezwzględną realizacja zasady, że -my ludzie - mamy wolną wolę i prawo wyboru. Niektórzy zapominają jednak, że wiąże się to z koniecznością zaakceptowania konsekwencji. Jack nie zapomina. Tak jest i w Czasie przeszłym, ostatnio wydanej, dwudziestej trzeciej z kolei opowieści o byłym żandarmie 110 Specjalnej Jednostki Dochodzeniowej US Army.
Jack zawędrował na północny-wschód USA, a zbliżającą się zimę umyślił sobie spędzić w San Diego. Trasa znad obmywanego falami Atlantyku wybrzeża Maine na kalifornijski brzeg Pacyfiku. Jakieś 3.200 mil z okładem, czyli ok. 5.150 km z hakiem. To mniej więcej tak, jakby ktoś chciał sobie zafundować spacer z Bielska-Białej do Ałmaty a Kazachstanie. Epicka wyprawa, nawet jak na Reachera. Zgodnie ze starym powiedzeniem, tysiącmilowa podróż zaczyna się od pierwszego kroku a ten pierwszy krok zamiast do Bostonu zaprowadził go na rozwidlenie dróg nieopodal miasteczka Laconia w stanie New Hampshire. To była bardzo dobrze znana Jackowi nazwa. Słyszał ją w rodzinnych rozmowach, widział w wojskowej teczce personalnej i różnych innych dokumentach. Laconia, to miejscowość, w której urodził się w ojciec Jacka i gdzie spędził pierwszych siedemnaście lat życia. Jack się skusił i odrobinę zboczył z drogi, aby poszukać śladów swoich przodków, a potem… było jak zawsze
Sam przeciw wszystkim, Z podniesionym czołem, Dawid i Goliat…no nie, to nie jest zbyt trafne porównanie biorąc pod uwagę mierzalne parametry Reachera. A właściwie żadne porównanie nie jest zasadne, bo Jack tworzy własną kategorię szlachetnych bohaterów. Jest klasą sam dla siebie.
I kiedy przychodzi ten moment, że dosyć mam targanych wątpliwościami i rozterkami moralnymi potomków młodego Wertera, dobrych „złych poruczników”, nawróconych mafiosów, albo politycznie poprawnych nudziarzy w rodzaju Supermana a potrzebuję prawdy, prostych zasad, sprawiedliwości i nierelatywizowanego dobra, wtedy „wzywam” Jacka Reachera. I wiem, że będzie dobrze.

A poza tym Jack jest republikaninem .

To chyba trochę niesprawiedliwe, ale nie mam pomysłu jak się z tym uporać. Chodzi o ocenę, którą wystawiam większości książek Lee Childa. Gdybym był jego nauczycielem, to pewnie chłop zżymałby się na mnie i skarżył się rodzicom, że się na niego uwziąłem, a jest wręcz przeciwnie.
Nie marudzę nad prostotą, nie narzekam na przewidywalność, nie nudzę się, pochłaniam opowieść w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobry , przyjemny kryminał .
Nie jest zaskakujący. Nie jest odkrywczy. Jest przyjemny, przyjemnie napisany. Przyjemne to słowo klucz.
Główny bohater jest połączeniem super mena i Chucka Norrisa .... Tylko jest przystojniejszy i bardziej męski ... No , jest jaki jest. Da się go lubić:)
Kończąc książkę odczucia mamy - PRZYJEMNE:)

Dobry , przyjemny kryminał .
Nie jest zaskakujący. Nie jest odkrywczy. Jest przyjemny, przyjemnie napisany. Przyjemne to słowo klucz.
Główny bohater jest połączeniem super mena i Chucka Norrisa .... Tylko jest przystojniejszy i bardziej męski ... No , jest jaki jest. Da się go lubić:)
Kończąc książkę odczucia mamy - PRZYJEMNE:)

Pokaż mimo to

Child już całkowicie postawił na pastisz – Reacher jest jak Chuck Norris i to nie ten prawdziwy, a ten z dowcipów. Najzabawniej wychodzą Childowi opisy bijatyk. Wyobraźcie sobie – skupić się, kurde! – Reacher wie, że przeciwnik zaraz uderzy. I co robi nasz mistrz walk, dedukcji i w ogóle wszystkiego? W tym ułamku sekundy przeprowadza głęboką analizę: zaczyna od tego, gdzie padnie cios, a kończy na wymyśleniu wersji, jaką przedstawi w sądzie (strona 185). Wychodzi to może mało dramatycznie, ale za to bardzo jajecznie.

WIĘCEJ:
https://seczytam.blogspot.com/2020/03/lee-child-jack-reacher-t-1-18-23.html

Child już całkowicie postawił na pastisz – Reacher jest jak Chuck Norris i to nie ten prawdziwy, a ten z dowcipów. Najzabawniej wychodzą Childowi opisy bijatyk. Wyobraźcie sobie – skupić się, kurde! – Reacher wie, że przeciwnik zaraz uderzy. I co robi nasz mistrz walk, dedukcji i w ogóle wszystkiego? W tym ułamku sekundy przeprowadza głęboką analizę: zaczyna od tego, gdzie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jak zawsze dobra. Akcja w lesie przypomina mi dawno oglądany film : Gra o przeżycie 94r.

Książka jak zawsze dobra. Akcja w lesie przypomina mi dawno oglądany film : Gra o przeżycie 94r.

Pokaż mimo to