Jeżeli bohaterka książki naprawdę gdzieś tam żyje to szczerze współczuję - beznadziejna praca, beznadziejna rodzina, beznadziejne mieszkanie, beznadziejni (ex)chłopacy, beznadziejne przyjaciółki, nawet jedzenie w restauracji niedobre, niedogotowane (ale bohaterka mimo skarżenia się na biedę i trafiania ciągle na niejadalne dania nadal tam chodzi).
Reasumując: beznadziejna książka.

Jeżeli bohaterka książki naprawdę gdzieś tam żyje to szczerze współczuję - beznadziejna praca, beznadziejna rodzina, beznadziejne mieszkanie, beznadziejni (ex)chłopacy, beznadziejne przyjaciółki, nawet jedzenie w restauracji niedobre, niedogotowane (ale bohaterka mimo skarżenia się na biedę i trafiania ciągle na niejadalne dania nadal tam chodzi).
Reasumując: beznadziejna...

Ach, piekło relacji międzyludzkich! Cynizm, egoizm, pretensje i wymuszenia, nieustanne granie według cudzych zasad, zbieranie batów i wymierzanie razów w delikatny, mięciutki środek poczucia własnej wartości. Dokuczliwa, paskudna książka, ale, cholera, chyba nie bardzo mija się z prawdą... I to jest najsmutniejsze.

Warto. Nie polecam.

Ach, piekło relacji międzyludzkich! Cynizm, egoizm, pretensje i wymuszenia, nieustanne granie według cudzych zasad, zbieranie batów i wymierzanie razów w delikatny, mięciutki środek poczucia własnej wartości. Dokuczliwa, paskudna książka, ale, cholera, chyba nie bardzo mija się z prawdą... I to jest najsmutniejsze.

Warto. Nie polecam.

Brakuje dobrej puenty do tej historii, chociaż właściwie co mogłoby być dobrą puentą dlaa takiej historii. Obrazek z życia warszawskich singli (i nawet zabawnie przedstawiony),którym życie przecieka przez palce od jednego wernisażu do drugiego, choć też ewidentnie robią pewne kariery i podejmują próby ułożenia sobie życia emocjonalnego.
Brak dobrej puenty w sumie wolę od wielu przekoncypowanych i sztampowych finałów, bardzo wciągnął mnie słowotok Marii, wprost nie mogłam się od niego oderwać. W sumie zabawne było śledzenie różnych form agresji towarzyskiej jak też podpatrywanie uprzejmości samej Marii.
Skąd taki tytuł powieści? Powinno być odwrotnie.

Brakuje dobrej puenty do tej historii, chociaż właściwie co mogłoby być dobrą puentą dlaa takiej historii. Obrazek z życia warszawskich singli (i nawet zabawnie przedstawiony),którym życie przecieka przez palce od jednego wernisażu do drugiego, choć też ewidentnie robią pewne kariery i podejmują próby ułożenia sobie życia emocjonalnego.
Brak dobrej puenty w sumie wolę od...

Niby mądre, niby życiowo, ale całość wypada pretensjonalnie, przemyślenia bohaterki są zwyczajnie płytkie, podobnie jak inne postacie. Cała historia to nic innego jak tupanie nogą na rzeczywistość, w dodatku napisana w bardzo nieciekawy sposòb (nie wystarczy napisać kilku mądrze brzmiących słòw, by całość była błyskotliwa).

Niby mądre, niby życiowo, ale całość wypada pretensjonalnie, przemyślenia bohaterki są zwyczajnie płytkie, podobnie jak inne postacie. Cała historia to nic innego jak tupanie nogą na rzeczywistość, w dodatku napisana w bardzo nieciekawy sposòb (nie wystarczy napisać kilku mądrze brzmiących słòw, by całość była błyskotliwa).

Gdy przemoc przybiera inną formę niż fizyczną, jest trudno zauważalna. Niestety, jednocześnie jest tak samo lub czasem i bardziej dotkliwa. Wyczerpuje psychicznie, miażdży, wgniata w ziemię. Toksyczne relacje czy emocjonalne szantaże potrafią wyssać z człowieka całą energię. „Nieuprzejmość” ukazuje funkcjonowanie takich mechanizmów w codziennym życiu.

Chyba każdy z nas choć raz spotkał na swojej drodze ludzi, którzy są wampirami energetycznymi. Ludzi, którzy osaczają swoimi problemami, którzy mówią, ale nie potrafią słuchać. Ludzi, którzy wykorzystają każdą okazję by wyrzucić z siebie całą żółć tego świata i swoje niezadowolenie prosto w twarz rozmówcy. Nieustannie narzekający na wszystko. Jak znieść takie osoby? Najlepiej się od nich odciąć. Niestety, często zdarza się, że w praktyce jest to cholernie trudne, a nasza energia spada, spada… i spada.

Sporo osób czytając książkę „Nieuprzejmość” szybko zidentyfikuje się z Marią (główną bohaterką, która mieszka w Warszawie, jest inteligentna, ale pracuje w marketingu za grosze). Jej chaotyczny dla wielu, dla mnie bardzo naturalny, potok myśli materializujący się w słowach książki, pozwala spojrzeć z boku na absurd relacji, które wielu z nas mogło ciągnąć w czasie tak samo jak Maria.

Nieuprzejmość” motywuje do zweryfikowania w głowie definicji przyjaźni czy innych bliskich relacji. Każe się zastanowić nad tym gdzie i jak stawiać granice, których nikt nie powinien przekraczać. Uzmysławia, że nie można brać odpowiedzialności za innych, że nie trzeba mieć zawsze na wszystko dobrej rady. Zwyczajnie dochodzisz do wniosku, że nie musisz dźwigać ciężaru problemów przyjaciół czy rodziny. Masz swoje życie, wyznaczasz granice, dbając o nie, dbasz o swoje zdrowie psychiczne.

Gdy przemoc przybiera inną formę niż fizyczną, jest trudno zauważalna. Niestety, jednocześnie jest tak samo lub czasem i bardziej dotkliwa. Wyczerpuje psychicznie, miażdży, wgniata w ziemię. Toksyczne relacje czy emocjonalne szantaże potrafią wyssać z człowieka całą energię. „Nieuprzejmość” ukazuje funkcjonowanie takich mechanizmów w codziennym życiu.

Chyba każdy z nas...

Czytając opinie o tej książce, natykam się na wyraz "słowotok" i zastanawia mnie jedno: czy wszystkie powieści muszą mieć akcję, rosnące napięcie i rozwiązanie na końcu? Nie. I czy to pierwsza książka z owym "słowotokiem"? Nie. Mnie się takie podobają, bo pokazują wewnętrzny świat narratora, jego myśli, strumień świadomości. Nie będę czytać pewnych gatunków, a potem nie będę ich oceniać - mogę najwyżej powiedzieć, że nie lubię takich rzeczy, ale ocenię styl, język. Mnie "Nieuprzejmość" uderzyła szczerością - pokazała, że wszyscy gramy w gry, mamy role, w które wchodzimy w towarzystwie konkretnych osób. Każdy z nas choć trochę się tu odnajdzie. I czy istnieje jeszcze uprzejmość? Ale taka szczera, nie podszyta ukrytym celem?

Czytając opinie o tej książce, natykam się na wyraz "słowotok" i zastanawia mnie jedno: czy wszystkie powieści muszą mieć akcję, rosnące napięcie i rozwiązanie na końcu? Nie. I czy to pierwsza książka z owym "słowotokiem"? Nie. Mnie się takie podobają, bo pokazują wewnętrzny świat narratora, jego myśli, strumień świadomości. Nie będę czytać pewnych gatunków, a potem nie...

Świat kobiet widziany oczami mądrej, inteligentnej, niezależnej kobiety. Książka o forsowaniu swoich racji, o brzydkiej prawdzie, o trudnych relacjach w rodzinie, wśród przyjaciół, o tym jak trudno przekazać bliskim osobom, że coś jest nie tak, że postępują źle. O wywieraniu nacisku na innych, o niesłowności...

Świat kobiet widziany oczami mądrej, inteligentnej, niezależnej kobiety. Książka o forsowaniu swoich racji, o brzydkiej prawdzie, o trudnych relacjach w rodzinie, wśród przyjaciół, o tym jak trudno przekazać bliskim osobom, że coś jest nie tak, że postępują źle. O wywieraniu nacisku na innych, o niesłowności...

Zaskoczyły mnie niskie oceny na LC. Ja książkę przesłuchałam i Todorczuk (uwielbiam) tak wspaniale zbudowała klimat, że może wpłynęło to na odbiór? Chociaż na pewno to nie tylko to.

Dla mnie to była świetna książka. To powieść o samotności w dzisiejszym społeczeństwie. Autorka jest bardzo dobrą obserwatorką i dostrzega wiele rzeczy, na które na codzień nie zwracamy uwagi, a które w nas rosną, kłębią się i nie pozwalają oddychać pełną piersią. Trudno napisać mi dużo o tej książce. Tu się nie dzieje dużo, nie ma wartkiej akcji, nie ma napięcia, za to jesteśmy my. Ja siebie odnalazłam w „Nieuprzejmości”. Odnalazłam również ludzi, którzy mnie otaczają. To jedna z tych książek, po których po prostu ma się ochotę pomyśleć i pomilczeć. Ja gorąco polecam.

Zaskoczyły mnie niskie oceny na LC. Ja książkę przesłuchałam i Todorczuk (uwielbiam) tak wspaniale zbudowała klimat, że może wpłynęło to na odbiór? Chociaż na pewno to nie tylko to.

Dla mnie to była świetna książka. To powieść o samotności w dzisiejszym społeczeństwie. Autorka jest bardzo dobrą obserwatorką i dostrzega wiele rzeczy, na które na codzień nie zwracamy uwagi,...

nuda, nuda, nuda..

nuda, nuda, nuda..

A mi się podobało! Było w tym trochę prawdy i szczerości odnośnie realnego świata, ale miało to swój unikalny klimat. Nie mniej rozumiem że wszystkim się nie spodoba. Nie zawsze też jest czas na tego typu książki, jeśli wiecie o co mi chodzi.

A mi się podobało! Było w tym trochę prawdy i szczerości odnośnie realnego świata, ale miało to swój unikalny klimat. Nie mniej rozumiem że wszystkim się nie spodoba. Nie zawsze też jest czas na tego typu książki, jeśli wiecie o co mi chodzi.