Kim jest Andrea Bern?
Książka to historia czterdziestoletniej singielki mieszkającej w samym sercu Nowego Jorku.
Artystka, z trwającym jakiś czas brakiem weny do tworzenia, dobrze zarabia, choć praca nie sprawia jej radości, otoczona wieloma ludźmi, ale tak naprawdę samotna.
Bohaterka zmaga się z bolesnymi wspomnieniami z dzieciństwa, nie stroni od alkoholu, narkotyków i jednorazowych epizodów z mężczyznami.
Jej pogląd na otaczający świat zmienia się gdy bratanica, chora na nieuleczalna chorobę, powoli gaśnie.




Powieść jest do bólu szczera, a sama bohaterka nie szczędzi sobie krytyki na swoje dotychczasowe życie.
Zakończenie pozostało otwarte i można w nim odczuć rodzącą się nadzieję w Andrei na jej dalsze losy.

Szczerze nie do końca "polubiłam" się z główna bohaterką. Jakoś nie wzbudziła mojej sympatii. Jednak na pewno cała historia to zbiór życiowych doświadczeń wielu kobiet, może nawet nas samych.
I najważniejsze co płynie z powieści to, to żeby się nie poddawać tylko stawiać czoła problemom

Kim jest Andrea Bern?
Książka to historia czterdziestoletniej singielki mieszkającej w samym sercu Nowego Jorku.
Artystka, z trwającym jakiś czas brakiem weny do tworzenia, dobrze zarabia, choć praca nie sprawia jej radości, otoczona wieloma ludźmi, ale tak naprawdę samotna.
Bohaterka zmaga się z bolesnymi wspomnieniami z dzieciństwa, nie stroni od alkoholu, narkotyków i...

1. Stosunkowo gorzka opowieść o kobiecie niespełnionej i zagubionej.
2. Historia o tym, że jeśli nie przepracujesz traumy z dzieciństwa, to zostajesz dzieckiem mimo upływu czasu - trudno wtedy dojrzewać i akceptować zmiany człowieka dorosłego.
3. W historii sami musimy dokonać tych analiz, tutaj raczej dostaniemy opis kobiety a cała praca w interpretacji i próbie zrozumienia tego co się z nią dzieje jest po naszej stronie. Dlatego raczej jest to pozycja dla kogoś chociaż z minimalnym doświadczeniem życiowym.

1. Stosunkowo gorzka opowieść o kobiecie niespełnionej i zagubionej.
2. Historia o tym, że jeśli nie przepracujesz traumy z dzieciństwa, to zostajesz dzieckiem mimo upływu czasu - trudno wtedy dojrzewać i akceptować zmiany człowieka dorosłego.
3. W historii sami musimy dokonać tych analiz, tutaj raczej dostaniemy opis kobiety a cała praca w interpretacji i próbie...

Zaskakująca to książka.
Kim jest Andrea? Jak to jest być Andreą, Ta książka to spowiedź 40 letniej kobiety, pokiereszowanej przez życie. Artystce bez weny, uzależnionej od alkoholu, z pokręconymi związkami na koncie i umierającą bratanicą. Ta historia smuci, wywołuje refleksje. Przyznam szczerze, oczekiwałam czegoś zupełnie innego. I bardzo pozytywnie się zaskoczyłam, chociaż książka pozytywna nie jest!

Zaskakująca to książka.
Kim jest Andrea? Jak to jest być Andreą, Ta książka to spowiedź 40 letniej kobiety, pokiereszowanej przez życie. Artystce bez weny, uzależnionej od alkoholu, z pokręconymi związkami na koncie i umierającą bratanicą. Ta historia smuci, wywołuje refleksje. Przyznam szczerze, oczekiwałam czegoś zupełnie innego. I bardzo pozytywnie się zaskoczyłam,...

Wydaje mi się, że.. mogłoby być lepiej. Jest to opowieść o tym jak to jest być kobietą, jakie mamy problemy, wyzwania, uzależnienia, czego potrzebujemy. Jest ciekawa, ale z czasem bardzo mnie niektóre wątki nudziły..

Wydaje mi się, że.. mogłoby być lepiej. Jest to opowieść o tym jak to jest być kobietą, jakie mamy problemy, wyzwania, uzależnienia, czego potrzebujemy. Jest ciekawa, ale z czasem bardzo mnie niektóre wątki nudziły..

To jest bardzo dobra książka, ale również cholernie smutna książka. I szczera.

To jest bardzo dobra książka, ale również cholernie smutna książka. I szczera.

Opowieść, spowiedź czy może analiza miejsca współczesnej kobiety w świecie.
Do bólu szczera. Pisana w pierwszej osobie, bardzo bezpośrednia.
Dość krótka, zresztą autorka - Jami Attenberg - stale współpracuje z czasopismami, wiec może stąd bierze się krótsza forma utworu.
Zakończenie pozostaje właściwie otwarte, bo życie toczy się dalej.
Opis na okładce wspomina coś o komicznej stronie utworu. Ja jej jednak nie dostrzegłam. Dla mnie jest to raczej gorzka opowieść, o 40-letniej kobiecie której niewiele jak na razie się udało.
Miała trudne dzieciństwo: ojciec zmarł z przedawkowania narkotyków, matka sprowadzała do domu podejrzanych facetów, którym ręce lepiły się do atrakcyjnej nastolatki. Nie spełniła się jako artystka, bo porzyciła studia. Ma nieciekawą pracę, brakuje jej stałego partnera, relacje z matką przypominają naciąganie sznurka.
Ciągle szarpie się i poszukuje, dużo w jej życiu narkotyków, alkoholu, przygodnego seksu. Między tym stara się normalnie chodzić do pracy, czasem spotyka się z matką, bratem i jego żoną oraz ich umierającą córeczką.
Dominującym odczuciem jest jednak samotność, której nic nie potrafi ukoić.
Ciężko Andreę polubić, bo wydaje się, że nie potrafi dorosnąć, wziąć odpowiedzialności za własne życie, ciągle dokonuje złych wyborów, a problemy zamiata od dywan.
Usiłuje się zadowolić tą rzeczywistością, którą posiada, ale to trudne, gdy wokół przyjaciółki wychodzą za mąż, rodzą dzieci i są po prostu szczęśliwe.
Całokształt wypada dość smutno.
Można się jednak w niej przejrzeć jak w lustrze. Jej szczerość nakłania do krytycznej oceny własnego życia.
Interesują mnie również inne pozycje autorki, ale jak dotąd w Polsce nie zostały wydane.

Opowieść, spowiedź czy może analiza miejsca współczesnej kobiety w świecie.
Do bólu szczera. Pisana w pierwszej osobie, bardzo bezpośrednia.
Dość krótka, zresztą autorka - Jami Attenberg - stale współpracuje z czasopismami, wiec może stąd bierze się krótsza forma utworu.
Zakończenie pozostaje właściwie otwarte, bo życie toczy się dalej.
Opis na okładce wspomina coś o...

Zapowiadało się naprawdę świetnie, lecz z każdą stroną "Ja" nie zachwycało mnie coraz bardziej. Książka Jami Attenberg opowiada o tym jak to jest być kobietą. Być kobietą wcale nie jest łatwo i kolorowo.

Główna bohaterka Andrea Bern to czterdziestoletnia kobieta, która jest byłą artystką, ma problemy z alkoholem i używkami oraz mężczyznami. Historie przedstawione są z różnej ramy czasowej, dzięki czemu my czytelnicy możemy poznać praktycznie całe życie Andrei.

Książka jest napisana prostym językiem, dzięki czemu czyta się ją naprawdę szybko, a sama w sobie nie jest gruba, bo liczy zaledwie 200 stron. Jednak mimo tego zawiera w sobie naprawdę mocny przekaz.

Książka jest napisana w narracji pierwszoosobowej, sama bohaterka opowiada nam o swoim życiu nie żałując sobie żadnych słów. Stopniowo poznajemy i odkrywamy jaka jest rzeczywiście Adrea.

"Ja" nie powaliło mnie na kolana, denerwował mnie w tej książce czarny humor bohaterki.

Zapowiadało się naprawdę świetnie, lecz z każdą stroną "Ja" nie zachwycało mnie coraz bardziej. Książka Jami Attenberg opowiada o tym jak to jest być kobietą. Być kobietą wcale nie jest łatwo i kolorowo.

Główna bohaterka Andrea Bern to czterdziestoletnia kobieta, która jest byłą artystką, ma problemy z alkoholem i używkami oraz mężczyznami. Historie przedstawione są z...

To nie taka prosta rzecz być kobietą. Tak po prostu każdego dnia wstawać rano z łóżka, zaopatrywać się w uśmiech i udawać, że wszystko jest w porządku. Nie myśleć o stawianych oczekiwaniach, udawać, że urocze dzieci i szczęśliwe związki rzeczywiście się nie liczą. Że wystarczy własne, a teraźniejszość może zatrzeć to, co się wydarzyło. Patrzeć na innych z wysoko podniesioną głową, czuć dumę z własnych dokonań, przekonywać się o własnej wartości. I udawać. Wciąż udawać.

Takie refleksje towarzyszyły mi niezmiennie podczas lektury powieści Jami Attenberg. Książki zaskakującej za sprawą prostego, aczkolwiek mocnego przekazu. Autorka stworzyła niebanalny manifest, w którym główna bohaterka raz za razem udowadnia, że nie jest łatwo- być dorosłym, samodzielnym, szanowanym. Być kimś. Początek książki utwierdził mnie w przekonaniu, że lektura upłynie pod znakiem sarkastycznej narracji, jaka pozwoli na uśmiech i przymrużenie oka. Tymczasem całość wypadła dość smutno i melancholijnie.

Tym mocniej uderzył we mnie fakt, że Attenberg wykorzystała narrację pierwszoosobową. Andrea opowiada o swych upadkach, błędnych decyzjach, mniejszych i większych potknięciach. Bohaterka jest przy tym niepokojąco wręcz szczera, chętnie dzieli się szczegółami z własnego życia, stopniowo zdradzając czytelnikowi kolejne tajemnice. A im więcej wiemy, tym trudniej nam jest przejść obok tych wynurzeń obojętnie. Dość szybko przekonujemy się bowiem, że to coś innego, niż opowieść kogoś, komu znowu nie wyszło. To zasmucający pamiętnik osoby, jaka nie potrafi się w tych realiach odnaleźć, próbując żyć po swojemu i pogrążając się w codziennych wyzwaniach.

Dość trudno jest mi zebrać myśli po lekturze. Przede wszystkim dlatego, że powieść okazała się o wiele mocniejsza i trudniejsza, niż mogłam się tego spodziewać. Attenberg umieściła w tym niewielkim rozmiarowo utworze tak wiele emocji, rozczarowania, pretensji, melancholii, że ciężko może być to czytelnikowi udźwignąć. I pod tym wszystkim ginie czarny humor, ugina się sarkazm, na usta nie wypływa uśmiech. Szczególnie, że łatwo odnaleźć siebie w postaci Andrei.

Bo ona mówi prosto z mostu o tym, co większość z nas wolała by przemilczeć. Drąży, zastanawia się, snuje refleksje. Powraca do tego, co było, analizuje, żyje, ale nie do końca istnieje, oddycha, choć czasami ten oddech bardzo trudno jej zaczerpnąć. Próbuje być sobą- ale co to właściwie oznacza? Dawno nie znalazłam tyle siebie w książkowej bohaterce. To trochę tak, jakby ktoś zajrzał w głąb nas samych, dokładnie przeglądając wnętrze, a potem wszystkie rozterki, kłopoty, dylematy i smutki wyciągnął na światło dziennie i umieścił na kartach powieści.

Duże wrażenie zrobił na mnie fakt, jak szczerze, otwarcie i bezkompromisowo autorka opisała tę historię. Jak wiele przelała na nią emocji, które nasilają się wraz z zaangażowaniem w lekturę. W tej powieści akcja nie gna na złamanie karku, nie następują bardzo gwałtowne zwroty, a błędy są powtarzane. Fabuła skupia się raczej na życiu, wzlotach i upadkach, realizmie, oczekiwaniu na więcej, próbie odnalezienia radości w małych rzeczach i niezatraceniu się w gąszczu oczekiwań i wymagań.

Wydaje się, że Attenberg próbuje znaleźć odpowiedź na pytanie, jaka jest rola kobiety w dzisiejszych czasach, kim jest, a kim być powinna. Szukając rozwiązania tego dylematu zahacza o wiele ważnych kwestii, jakie zaprzątają nas na co dzień, pozornie prostych, a jednak zmuszających do zajęcia stanowiska, wyrażenia siebie, bycia. A to wszystko zostało bardzo zgrabnie zamknięte w tej powieści, spisane kobiecą ręką- ręką jednej z nas…

To nie taka prosta rzecz być kobietą. Tak po prostu każdego dnia wstawać rano z łóżka, zaopatrywać się w uśmiech i udawać, że wszystko jest w porządku. Nie myśleć o stawianych oczekiwaniach, udawać, że urocze dzieci i szczęśliwe związki rzeczywiście się nie liczą. Że wystarczy własne, a teraźniejszość może zatrzeć to, co się wydarzyło. Patrzeć na innych z wysoko podniesioną...