Lojalność

Bardzo dobra, poruszająca pozycja. Warto by przeczytali ją przede wszystkim rodzice i nauczyciele, ponieważ ta lektura daje sporo do przemyślenia o naszych relacjach międzyludzkich , zwłaszcza w rodzinie. Oto bowiem w bardzo oszczędnej, minimalistycznej prozie autorce udało się ukazać dramat samotnego dziecka ,za którym stoją dorośli. Dorośli , jak to zwykle bywa, skupieni na sobie, swoich urazach i uprzedzeniach. Dorośli tkwiący we wzajemnej wrogości, kłamstwach i niedopowiedzeniach. Powiedziałabym , że autorce ta opowieść o konfliktach i animozjach w świecie dorosłych , a w szczególności o samotności dziecka , udała się wręcz mistrzowsko . Dlatego gorąco polecam tę lekturę ku przestrodze.

Bardzo dobra, poruszająca pozycja. Warto by przeczytali ją przede wszystkim rodzice i nauczyciele, ponieważ ta lektura daje sporo do przemyślenia o naszych relacjach międzyludzkich , zwłaszcza w rodzinie. Oto bowiem w bardzo oszczędnej, minimalistycznej prozie autorce udało się ukazać dramat samotnego dziecka ,za którym stoją dorośli. Dorośli , jak to zwykle bywa,...

W typowy dla siebie sposób de Vigan potrafi poruszać bardzo trudne, traumatyczne tematy w sposób rzeczowy i oszczędny w formie. A jednak emocje aż buzują w każdej opisywanej sytuacji. Tytułowa Lojalność jest rozpisana w różnych odcieniach: jako zatajenie rzeczywistości, jako lęk przed ujawnieniem, jako współuczestnictwo w złu, jako zaprzeczanie sobie w imię przyjętych zasad, jako brak odwagi...a przede wszystkim jako fałszywe poczucie bycie wiernym czemuś co ma nas ochronić a tak naprawdę nas niszczy.De Vigan nie ocenia, ale też i nie usprawiedliwia. Pokazuje nam postawy i ich skutki. Zmusza do głębszego namysłu .

W typowy dla siebie sposób de Vigan potrafi poruszać bardzo trudne, traumatyczne tematy w sposób rzeczowy i oszczędny w formie. A jednak emocje aż buzują w każdej opisywanej sytuacji. Tytułowa Lojalność jest rozpisana w różnych odcieniach: jako zatajenie rzeczywistości, jako lęk przed ujawnieniem, jako współuczestnictwo w złu, jako zaprzeczanie sobie w imię przyjętych...

To wstrząsająca historia o popadaniu w nałóg alkoholizmu młodego człowieka, który tylko w nim widzi ratunek dla swojej dramatycznej sytuacji w jakiej się znalazł. Pomimo, że w Lojalności mamy do czynienia z czterema opowieściami, to jednak ta dotycząca kilkunastoletniego Theo jest najbardziej dominująca i tragiczna w swojej wymowie.

To straszne, jak często dzieci pozostawione same sobie sięgają po rozwiązania całkowicie destrukcyjne i unicestwiające ich jakże delikatną, bo jeszcze nie ugruntowaną osobowość. Winę zawsze ponoszą dorośli, którzy zapatrzeni w siebie, zajęci swoimi problemami, nie dostrzegają( a często wręcz udają, że nic się złego nie dzieje) tragedii rozgrywającej się pod ich dachem.

Dla mnie była to bardzo bolesna i przerażająca lektura, która mocno wstrząsnęła moim postrzeganiem rodzicielstwa. Niestety coraz częściej jesteśmy świadkami dramatów dzieci dziejących się tuż obok nas. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że osoby odpowiedzialne za wychowanie, czy naukę tych młodych ludzi niejednokrotnie je krzywdzą. Trauma takich potwornych czynów pozostawia na psychice czasem tak niewyobrażalny ślad, który może ciągnąć się przez długie lata, jeśli nie przez całe życie.

Wracając do książki pani de Vigan, to trzeba przyznać, że będąc bardzo oszczędną w wyrażaniu emocji, nie oceniając postaw swoich bohaterów stworzyła w tej niewielkiej objętościowo powieści bardzo emocjonujące studium upadku człowieka związane z błędnie czy niewłaściwie rozumianym pojęciem lojalności.

Możemy bowiem zadać sobie pytanie kiedy i w jakim momencie kończy się lojalność, a zaczyna ślepa wiara oparta na miłości dziecka do rodzica/ów, który zbłądził i sam nie potrafi poradzić sobie ze sobą, a co dopiero ze swoją pociechą, którą ma pod opieką.

Serdecznie polecam.

To wstrząsająca historia o popadaniu w nałóg alkoholizmu młodego człowieka, który tylko w nim widzi ratunek dla swojej dramatycznej sytuacji w jakiej się znalazł. Pomimo, że w Lojalności mamy do czynienia z czterema opowieściami, to jednak ta dotycząca kilkunastoletniego Theo jest najbardziej dominująca i tragiczna w swojej wymowie.

To straszne, jak często dzieci...

„Lojalność” to mimo małej ilości stron książka która jest niezwykle trudna. Jak sugeruje tytuł, książka jest przede wszystkim spojrzeniem na koncepcję lojalności w jej różnych formach ale i opowieścią o wyborach i ich konsekwencjach. Autorka pokazuje min. jak nastoletni chłopiec bierze na siebie  odpowiedzialność za chronienie swoich rozwiedzionych rodziców przed sobą. Widzimy jak jedną z bohaterek musi zdecydować, czy trzymanie rodziny razem jest ważniejsze niż jej uczucia dotyczące sekretu męża. Czy przyjaźń nastolatków wystawioną na próbę lojalności jednego z nich wobec rodziców. Ta krótka historia jest niezwykle pięknie napisana, a do tego naładowana emocjami, które rozdzierają serce.  Autorka nie ocenia, a pokazuje świat taki jaki jest. Książka daje do myślenia i zmusza czytelnika do zastanowienia się, ile człowiek jest w stanie znieść. Jedynym minusem jest tu jak dal mnie otwarte zakończenie. Polecam choć nie jest to lektura dla każdego

„Lojalność” to mimo małej ilości stron książka która jest niezwykle trudna. Jak sugeruje tytuł, książka jest przede wszystkim spojrzeniem na koncepcję lojalności w jej różnych formach ale i opowieścią o wyborach i ich konsekwencjach. Autorka pokazuje min. jak nastoletni chłopiec bierze na siebie  odpowiedzialność za chronienie swoich rozwiedzionych rodziców przed sobą....

"Lojalność. (...)
To żyzna gleba, na której rozwija się twoja siła, i okopy, w których grzebiesz swe marzenia."

Delphine de Vigan to mistrzyni dostrzegania w codzienności, w zwykłych na pozór historiach, jakichś drobnych rys, pogłębiających się w ślimaczym tempie, godzina po godzinie, dzień po dniu. Wraz z autorką dochodzimy do momentu, kiedy rysa jest na tyle głęboka, że już nie sposób jej przeoczyć. Co jednak wyjątkowe, autorka w tak krótkich tekstach, jest w stanie pokazać nam tą całą drogę, od niejednoznacznych symptomów, do prawdziwego dramatu.
Tytułowa "lojalność" w oczach autorki, nie jest tym całkowicie pozytywnym pojęciem, które od razu przychodzi nam na myśl. Dzięki Delphine de Vigan, mamy okazję odkryć zupełnie inne znaczenie tej przecież "pięknej życiowej postawy". Tu owa lojalność nierzadko prowadzi do zguby, tu w tej "wersji lojalności" nie ma niczego szlachetnego.

Po raz kolejny zachwycam się piórem de Vigan. Po raz kolejny podziwiam za oryginalność, za podążanie drogami, których zazwyczaj inni autorzy nie obierają. Książki tej autorki są niezwykle intensywne. Będąc blisko codzienności, przypominają o rzeczach naprawdę istotnych, których nie chwyta nasz wzrok, świadomie lub całkiem przypadkowo. Mam jednak wrażenie, że de Vigan częściej jednak sygnalizuje te sprawy, które pomija się z pełną premedytacją, dla własnej wygody, dla własnego komfortu.
De Vigan łamie serca, sięga ku niewygodnym wspomnieniom, wydobywa na powierzchnię tematy niewidzialne, tematy, których unika się w codziennych rozmowach i robi wszystko co może, by stały się obecne w naszych myślach, w naszym życiu.

Jedyny minusik "Lojalności" to dla mnie jej otwarte zakończenie. Zazwyczaj uwielbiam tego typu rozwiązania, ale w tym przypadku, czułam się nieco rozczarowana tym, że w jednym z punktów kulminacyjnych, książka się kończy i nie daje nam ostatecznej odpowiedzi.
Nie zmienia to jednak faktu, że ufając de Vigan, wiem po prostu, że tak miało być. I to akceptuje, choć nutka irytacji się wkradła.
Pamiętajcie jednak, że w książkach tej autorki zakończenie nie jest najważniejsze. Ważne jest to, co dzieje się po drodze.

Jak zawsze, piękne spotkanie, które skończyło się niestety zbyt szybko. Dobrze, że przede mną jeszcze inne pozycje tej autorki.

"Lojalność. (...)
To żyzna gleba, na której rozwija się twoja siła, i okopy, w których grzebiesz swe marzenia."

Delphine de Vigan to mistrzyni dostrzegania w codzienności, w zwykłych na pozór historiach, jakichś drobnych rys, pogłębiających się w ślimaczym tempie, godzina po godzinie, dzień po dniu. Wraz z autorką dochodzimy do momentu, kiedy rysa jest na tyle głęboka, że...

Trzynastoletni Theo oraz jego najlepszy przyjaciel Mathis wpadają w nałóg alkoholowy. Helene, nauczycielka chłopaków, zauważa że z Theo coś jest nie tak. Stara się w dość obsesyjnym sposób uratować chłopca. Natomiast matka Mathisa odkrywa coś na komputerze męża, co sprawia że czuje się jakby był jej obcy.
.
Dobra, opis książki może nie jest zachwycający. Samej jakoś średnio mnie przekonał. Ale to co się dzieje w tej książce na prawdę ciężko streścić. W "Lojalności" poznajemy cztery historię, które się w pewien sposób ze sobą łączą. Wchodzimy w życie bohaterów, którzy mają dość przyziemne problemy. Borykają się oni z samotnością, przemocą psychiczną oraz lojalnością, która nie zawsze prowadziła do czegoś dobrego. Ale to nie wszystko co znajdziecie w tej książce. Myślę, że każdy z nas dostrzeże w niej coś innego. Nie ukrywam, że jest to moja pierwsza książka Delphine de Vigan, która jest dość mało popularna w Polsce. Jednak muszę przyznać, że autorka pisze w taki sposób, że gdy tylko czytamy o bólu czy samotności bohatera od razu ją wyczuwamy. Nie każdemu może się to spodobać i nie każdy może to w taki sposób odczuwać. Jedynym minusem tego tytułu jest otwarte zakończenie, nie mniej jednak rozumiem w jakim celu został zastosowany taki zabieg. Nie mam nic do takich zakończeń, ale akurat w tym przypadku chciałabym dowiedzieć się jak to wszystko się potoczyło.

Trzynastoletni Theo oraz jego najlepszy przyjaciel Mathis wpadają w nałóg alkoholowy. Helene, nauczycielka chłopaków, zauważa że z Theo coś jest nie tak. Stara się w dość obsesyjnym sposób uratować chłopca. Natomiast matka Mathisa odkrywa coś na komputerze męża, co sprawia że czuje się jakby był jej obcy.
.
Dobra, opis książki może nie jest zachwycający. Samej jakoś średnio...

Przychodzę dziś do was z pozycją, której ładunek emocjonalny jest odwrotnie proporcjonalny do jej objętości. "Lojalność" - ta niewielka gabarytowo książeczka przepełniona jest smutkiem tak przejmującym, że nakłada się na czytelnia cieniem, wywołując w duszy mrok. Mam wrażenie, że w tej powieści nie ma ani jednego promienia słońca, dawno już lektura nie przygnębiła mnie tak mocno.
Theo, trzynastolatek, zawieszony między domem ojca, a domem matki, która po rozwodzie zupełnie odcięła się od osoby byłego męża i która źle znosi cotygodniowe wizyty syna u ojca i ojciec, który już dawno przestał radzić sobie z życiem. Pośrodku Theo próbujący lawirować między obojgiem, nie potrafiący unieść spoczywającej na nim odpowiedzialności, uzależniony od alkoholu.
Jest i Helene, nauczycielka, która jako pierwsza zauważa, że z chłopakiem dzieje się coś złego. Niestety jej porywcza reakcja odbiera jej możliwość działania, zbudzony przez nią alarm potęgują doświadczenia Helene z dzieciństwa naznaczonego koszmarem przemocy domowej.
Mamy tu jeszcze Cecile, matkę jedynego przyjaciela Theo,Mathisa, ona też podświadomie czuje, że z nastolatkiem jest coś nie w porządku, próbuje nawet interweniować, ale to tylko krótki zryw bowiem sama mierzy się akurat z małżeńskimi problemami.
"Lojalność" de Vigan to dobrze napisana książka o prawdziwej samotności, smutku, braku dialogu, niemożności komunikacji, psychicznej niestabilności, o ucieczce od bliskich i od samego siebie. Przygnębiający portret dezercji przed prawdziwą konfrontacją z drugim człowiekiem, która - nietrudno się domyślić- prowadzi do tragedii. Przejmujące, prawdziwe, zapadające w pamięć.

Przychodzę dziś do was z pozycją, której ładunek emocjonalny jest odwrotnie proporcjonalny do jej objętości. "Lojalność" - ta niewielka gabarytowo książeczka przepełniona jest smutkiem tak przejmującym, że nakłada się na czytelnia cieniem, wywołując w duszy mrok. Mam wrażenie, że w tej powieści nie ma ani jednego promienia słońca, dawno już lektura nie przygnębiła mnie tak...

Bardzo poruszająca i smutna opowieść o życiu, problemach emocjonalnych, niedopowiedzeniach, które mogą być fatalne w skutkach. Lektura ma w sobie wiele emocji, ale raczej tych złych.
Po krótce nakreśla losy 12 letniego chłopaka, jego matki, kolegi z rodziną i nauczycielki. Wszystko to się ze sobą ładnie splata i łączy dając obraz jednej sytuacji widzianej oczami kilku ludzi.
Bardzo szybko się czyta.

Bardzo poruszająca i smutna opowieść o życiu, problemach emocjonalnych, niedopowiedzeniach, które mogą być fatalne w skutkach. Lektura ma w sobie wiele emocji, ale raczej tych złych.
Po krótce nakreśla losy 12 letniego chłopaka, jego matki, kolegi z rodziną i nauczycielki. Wszystko to się ze sobą ładnie splata i łączy dając obraz jednej sytuacji widzianej oczami kilku...

Nastoletni chłopiec, który nie radzi sobie z problemami od rozwodu rodziców. Skłóceni małżonkowie z zerową komunikacją. Nauczycielka po przejściach, która próbuje pomóc i kolega, którego rodzina również ma problemy. Książka rewelacyjnie opowiada o samotności, tytułowej lojalności i kłamstwach niszczących związki.

Nastoletni chłopiec, który nie radzi sobie z problemami od rozwodu rodziców. Skłóceni małżonkowie z zerową komunikacją. Nauczycielka po przejściach, która próbuje pomóc i kolega, którego rodzina również ma problemy. Książka rewelacyjnie opowiada o samotności, tytułowej lojalności i kłamstwach niszczących związki.

Nie spodziewałam się takiego ładunku emocjonalnego.
Książka niewielkich gabarytów, a tak wiele w niej historii, samotności, bólu, dorastania, roli rodziców w życiu dziecka czy relacji małżeńskich, koleżeńskich.

Historia dzieje się na przełomie kilkunastu dni, głównie w szkole gdzie jedna z nauczycielek dostrzega w jednym z uczniów coś czego nie potrafi sprecyzować. To pewnego rodzaju lęk, strach i niepokój, który zna z dzieciństwa, który tak skrzętnie ukrywała przed światem.
Theo to niespełna trzynastoletni chłopiec, który czas spędza pomiędzy domem ojca, a domem matki. Zawieszony pomiędzy tym co jest realne, a co jest wytworem jego wyobraźni. Nastolatek, który zamiast czerpać przyjemności z życia, szuka ucieczki. Jednocześnie spoczywa na nim duża odpowiedzialność

Książka pozwala na zagłębienie się w świat dziecka, przyjrzenie się z bliska postrzegania świata dorosłych, uczestniczenia w nim, jak i podejmowania decyzji, do których niestety jeszcze się nie dorosło..To taki świat z jednej strony niewinny, z drugiej brutalny i prawdziwy.

Kilkukrotnie łapałam się na tym, że zadawałam sobie pytania, dlaczego nikt tego nie dostrzega, dlaczego nikt z nim nie rozmawia.
Destrukcyjny obraz, niezwykle wymowny, prawdziwy.
Delphine de Vigan niezwykle pobudziła mój apetyt na więcej, choć z drugiej strony ciężko będzie przebić się przez ten genialny obraz, który został przedztawiony w książce.

Nie spodziewałam się takiego ładunku emocjonalnego.
Książka niewielkich gabarytów, a tak wiele w niej historii, samotności, bólu, dorastania, roli rodziców w życiu dziecka czy relacji małżeńskich, koleżeńskich.

Historia dzieje się na przełomie kilkunastu dni, głównie w szkole gdzie jedna z nauczycielek dostrzega w jednym z uczniów coś czego nie potrafi sprecyzować. To...