Popielate laleczki

Idealne zakończenie cyklu. Polecam!

Osobiście jestem zauroczona tym niezwykle lekkim stylem, humorem, który trafia do mnie w stu procentach i momentami wywołuje salwy śmiechu... Fabułą, która zaskakuje i wprawia w osłupienie. Barwnymi postaciami z oryginalnymi imionami, co sprawia, że z pewnością będziemy ich kojarzyć z daną serią, nie z żadną inną. Świetnie rozwiniętym tłem obyczajowym, dzięki czemu główni bohaterowie stają się nam niemal że bliscy. Autentycznością - widać, że autorka konsultowała tę powieść z policjantem z krwi i kości, nic tu nie jest przerysowane, a bohaterowie nie są nieśmiertelni 😉.
Jeżeli nie mieliście jeszcze okazji sięgnąć po tę serię to z czystym sumieniem Wam ją polecam!

Idealne zakończenie cyklu. Polecam!

Osobiście jestem zauroczona tym niezwykle lekkim stylem, humorem, który trafia do mnie w stu procentach i momentami wywołuje salwy śmiechu... Fabułą, która zaskakuje i wprawia w osłupienie. Barwnymi postaciami z oryginalnymi imionami, co sprawia, że z pewnością będziemy ich kojarzyć z daną serią, nie z żadną inną. Świetnie rozwiniętym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Całą trylogie beskidzką czyta się całkiem przyjemnie. Jeżeli jestes zmęczony po całym dniu pracy, zamknięty przez pandemię w domu, a na zewnątrz ponura jesień książki te są idealne. Nie wymagają zaangażowania zbyt dużej ilości intelektu, sympatyczni bohaterowie, miłe miejsca i wciągająca intryga. Czego chcieć więcej!

Całą trylogie beskidzką czyta się całkiem przyjemnie. Jeżeli jestes zmęczony po całym dniu pracy, zamknięty przez pandemię w domu, a na zewnątrz ponura jesień książki te są idealne. Nie wymagają zaangażowania zbyt dużej ilości intelektu, sympatyczni bohaterowie, miłe miejsca i wciągająca intryga. Czego chcieć więcej!

Pokaż mimo to

Bardzo dobrze czyta mi się książki Hanny Greń. Ta część bardziej przypomina mi obyczajówkę z elementami kryminału ale w niczym to nie przeszkadza. Lubię styl autorki zabarwiony odrobiną sarkazmu i ironii, ciekawe dialogi i wyrazistych bohaterów. Pomysł na fabułę jak zwykle ciekawie rozwinięty chociaż znany od lat i zupełnie nieprzewidywalne zakończenie. Żałuję, że to ostatnia część cyklu. Zatem pozostaje mi sięgnięcie po inne pozycje Pani Greń.

Bardzo dobrze czyta mi się książki Hanny Greń. Ta część bardziej przypomina mi obyczajówkę z elementami kryminału ale w niczym to nie przeszkadza. Lubię styl autorki zabarwiony odrobiną sarkazmu i ironii, ciekawe dialogi i wyrazistych bohaterów. Pomysł na fabułę jak zwykle ciekawie rozwinięty chociaż znany od lat i zupełnie nieprzewidywalne zakończenie. Żałuję, że to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moje drugie spotkanie Z Hanną Greń. Również bardzo udane. Bardzo dobrze mi się czytało tę książkę, lekki kryminalik z ciekawym zapleczem obyczajowym. Nic mnie w tej książce nie irytowało, więc z przyjemnością i pozytywnym nastawieniem będę sięgać po inne książki tej pisarki.

To moje drugie spotkanie Z Hanną Greń. Również bardzo udane. Bardzo dobrze mi się czytało tę książkę, lekki kryminalik z ciekawym zapleczem obyczajowym. Nic mnie w tej książce nie irytowało, więc z przyjemnością i pozytywnym nastawieniem będę sięgać po inne książki tej pisarki.

Pokaż mimo to

Nie będę, jak inni porównywać tej książki do poprzednich z tej serii. Nie mogę, bo byłabym niesprawiedliwa. Różni się ona zdecydowanie od reszty, jednak to nie ujmuje jej. Jest dobry kryminał, lekko zabawny, trzyma w napięciu. Nie mogłam się oderwać, a to dla mnie najważniejsze. Do ostatniego rozdziału miałam tylko podejrzenia, kto to może być, więc chciałam jak najszybciej rozwiać wszystkie moje wątpliwości. Ja daję 10/10 i żywię cichą nadzieję, że powstanie jeszcze ciąg dalszych przygód, bo tyle jeszcze mogą zrobić bohaterowie - stać ich na jeszcze więcej.

Nie będę, jak inni porównywać tej książki do poprzednich z tej serii. Nie mogę, bo byłabym niesprawiedliwa. Różni się ona zdecydowanie od reszty, jednak to nie ujmuje jej. Jest dobry kryminał, lekko zabawny, trzyma w napięciu. Nie mogłam się oderwać, a to dla mnie najważniejsze. Do ostatniego rozdziału miałam tylko podejrzenia, kto to może być, więc chciałam jak najszybciej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

66/100/2020
Jedna z lepszych książek pani Greń. Morderca jest mniejszym psychopatą niż zwykle (tak mi się zdaje). Tym razem w odstępie kilku lat giną dwaj faceci, obaj szemrane typki. Za pierwszym razem sprawa zostaje szybko umorzona. Za drugim doszukano się podobieństwa do pierwszego zabójstwa, więc jest nadzieja, że śledztwo zakończy się sukcesem. Na który niestety się nie zanosi.
Oba trupy (a także jeszcze kolejne dwa) znajduje ta sama dziewczyna. Policja ją szybko wyklucza z grona sprawców, mimo tego że za każdym razem jest upaprana krwią ofiar. Za to nie wyklucza jej matka. Albowiem obie, i matka, i córka, miały powód by zaciukać przyjemniaczków. Matka wie, że to nie ona, więc podejrzewa córkę. My wiemy, że ani jedna, ani druga. Więc kto?
W końcu matka decyduje się opowiedzieć o dramatycznych wydarzeniach ze swojej przeszłości. Policja odkrywa więc kolejną osobę, która chętnie pozbyłaby się zabitych z tego świata. Niestety, znamy tylko jej przezwisko…
Tyle już naspojlerowałam, że mogę dalej: oczywiście, policja znajdzie tą osobę z przezwiskiem. I nie będzie to ktoś zupełnie nowy w tej historii. To ta osoba poniosła największe straty w związku z wydarzeniami z przeszłości. To ta osoba jest winna.
Jak zwykle u pani Greń dużo obyczajówki, kolejne zakochane pary, znowu dziwne imiona  I całą horda naszych znajomych z poprzednich części. Polecam.

66/100/2020
Jedna z lepszych książek pani Greń. Morderca jest mniejszym psychopatą niż zwykle (tak mi się zdaje). Tym razem w odstępie kilku lat giną dwaj faceci, obaj szemrane typki. Za pierwszym razem sprawa zostaje szybko umorzona. Za drugim doszukano się podobieństwa do pierwszego zabójstwa, więc jest nadzieja, że śledztwo zakończy się sukcesem. Na który niestety się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba najsłabsza z całego cyklu ,ale zamiast kryminału przeczytałam fajną obyczajówkę.

Chyba najsłabsza z całego cyklu ,ale zamiast kryminału przeczytałam fajną obyczajówkę.

Pokaż mimo to

Lubię tą serię, ale to chyba najslabsza książka

Lubię tą serię, ale to chyba najslabsza książka

Pokaż mimo to

Ostatnia część Cyklu Wiślańskiego. A szkoda. Ja daję duży plus za miejsce akcji. Kolejny za pomysł na fabułę i dialogi. Bardzo wciągajaca, trudno się oderwać. Osobiście lubię wszystkie do tej pory wydane książki autorki, może też z tego względu, że mieszkamy w tym samym mieście - Bielsku-Białej ;)

Ostatnia część Cyklu Wiślańskiego. A szkoda. Ja daję duży plus za miejsce akcji. Kolejny za pomysł na fabułę i dialogi. Bardzo wciągajaca, trudno się oderwać. Osobiście lubię wszystkie do tej pory wydane książki autorki, może też z tego względu, że mieszkamy w tym samym mieście - Bielsku-Białej ;)

Pokaż mimo to

Niedawno przeczytałam Wioskę kłamców Hanny Greń, a teraz w moje ręce wpadły Popielate laleczki, które stanowią piąty już tom cyklu W Trójkącie Beskidzkim. Każda z opowieści w tym cyklu stanowi odrębną historię kryminalną połączoną sylwetkami bohaterów.

Głównymi bohaterkami powieści są dwie popielate blondynki, matka i córka, Astrida i Beata Szymanowskie. Obie są fryzjerkami i pracują w rodzinnym zakładzie i obie dbają o siebie tak mocno, że wydaje im się iż jedna chroni drugą, co bardzo pasuje osobie, która chce je rozdzielić i ukarać. Za co? To już musicie przeczytać sami :)
Beata, zwana Tulą, świetnie zna swoją matkę i potrafi wyczuć zmiany w jej nastroju. Tak się dzieje, kiedy niespodziewanie na firmowy komputer przychodzi wiadomość, która wydaje się przerazić Astę. Dziewczyna w tajemnicy przed matką odczytuje maila i widzi jak ktoś szantażuje matkę, a ta decyduje się na zapłatę okupu. Tula przechwytuje informację i pojawia się na umówionym miejscu w zastępstwie matki. Znajduje szantażystę zamordowanego i wzywa policję. Po kilku latach sprawa się powtarza i znowu to Tula rusza na spotkanie i znajduje martwego szantażystę i znowu wzywa policję. Policja zaczyna łączyć fakty, jednak nie znajdują w tych wydarzeniach winy Tuli, a ona poznaje aspiranta Mirosława Ostańca i po jakimś czasie zostaje jego żoną. Dziewczyna ma jednak wyjątkowego pecha i kiedy umawia się z dawna koleżanką na przedślubną fryzurę znajduje ją i jej partnera martwych. I znowu to ona wzywa policję - dwa zabójstwa można było jej darować, ale trzecie zgłoszenie sprawia, ze w głowie jej męża-policjanta i jego przyjaciela Konrada, komendanta policji, rodzi się zwątpienie w jej niewinność. Jak zakończy się ta sprawa?

Popielate laleczki to naprawdę znakomity kryminał, który trzyma czytelnika w niepewności aż do ostatniej strony. Autorka zwodzi czytelnika i podsuwa mu mylne ślady, aby zaskoczyć na finale. Powieść jest świetnie skonstruowana i zupełnie nieoczywista, bo to co tutaj wydaje się jasne i oczywiste zupełnie takie nie jest i zaskakuje czytelnika. Polecam!

https://markietanka-mojeksiazki.blogspot.com/2020/02/21-popielate-laleczki-hanna-gren.html

Niedawno przeczytałam Wioskę kłamców Hanny Greń, a teraz w moje ręce wpadły Popielate laleczki, które stanowią piąty już tom cyklu W Trójkącie Beskidzkim. Każda z opowieści w tym cyklu stanowi odrębną historię kryminalną połączoną sylwetkami bohaterów.

Głównymi bohaterkami powieści są dwie popielate blondynki, matka i córka, Astrida i Beata Szymanowskie. Obie są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to