Recenzja o książce w pierwszym tomie.

Recenzja o książce w pierwszym tomie.

Cd Znowu przeniosłam się na Zakyntos,, Katalonia, Meganisi... CUDOWNA ! w tej książce również piękne opisy przyrody ale głównie regionalne potrawy, ich składniki i smaki 🙂 Mia wyleczona, zaręczona z Wiliamem 💗

Cd Znowu przeniosłam się na Zakyntos,, Katalonia, Meganisi... CUDOWNA ! w tej książce również piękne opisy przyrody ale głównie regionalne potrawy, ich składniki i smaki 🙂 Mia wyleczona, zaręczona z Wiliamem 💗

Książka to kontynuacja''Zapachu szczęścia'' w której poznajemy dalsze losy bohaterów. Autorka zabiera nas wraz z bohaterami ponownie na Grecką wyspę Zakynthos , oraz na piękną Włoską wyspę Capri . Opowieść przesiąknięta klimatem śródziemnomorskim serwuje nam cudowną , wzruszającą historię z życiową , pokoleniową mądrością. Gorąco polecam.

Książka to kontynuacja''Zapachu szczęścia'' w której poznajemy dalsze losy bohaterów. Autorka zabiera nas wraz z bohaterami ponownie na Grecką wyspę Zakynthos , oraz na piękną Włoską wyspę Capri . Opowieść przesiąknięta klimatem śródziemnomorskim serwuje nam cudowną , wzruszającą historię z życiową , pokoleniową mądrością. Gorąco polecam.

Druga część nie lepsza od pierwszej. Dla mnie monotonna, przewidywalna, pełna naiwnych tekstów oraz sytuacji. Lubię, naprawdę lubię romanse i powieści obyczajowe, ale tę męczyłam okrutnie, a raczej ona mnie. Mia i Will ciągle się szukają, latają między Bostonem a Londynem, by w końcu spotkać się na Capri. W ich poszukiwania miłości włączają się rodzice, znajomi, przyjaciele, każdy chce pomóc.. czym się ta pomoc zakończy? Kto chce niech sprawdzi.

Druga część nie lepsza od pierwszej. Dla mnie monotonna, przewidywalna, pełna naiwnych tekstów oraz sytuacji. Lubię, naprawdę lubię romanse i powieści obyczajowe, ale tę męczyłam okrutnie, a raczej ona mnie. Mia i Will ciągle się szukają, latają między Bostonem a Londynem, by w końcu spotkać się na Capri. W ich poszukiwania miłości włączają się rodzice, znajomi,...

"Smak szczęścia" to powieść będąca kontynuacją "Zapachu szczęścia" - obserwujemy, jak główni bohaterowie poprzedniej części - Mia i William dojrzewają do tego, by walczyć o swoje uczucie i pomimo wielu nieporozumień próbują ułożyć sobie życie.

Podobnie jak w przypadku pierwszej części powieść obfituje w chwytliwe romantyczne pomysły, zwroty i zawikłania akcji, potencjalnie wzruszające sceny, ale wykonanie także i tu nie jest niestety na dobrym poziomie. Pisarka ma niewątpliwy dar do malowniczych i klimatycznych opisów świata, tym razem szczególnie dużo uwagi poświęca włoskiej Capri, i o ile w pierwszym tomie miałam poczucie, że czytam podróżniczy folder reklamowy, o tyle w drugiej opisy zyskały na literackości i są naprawdę udane.
"Smak szczęścia" podobne jak poprzednia powieść składa się z dwóch części i epilogu, i w przypadku tej powieści miałam poczucie dużego dysonansu, ponieważ pierwsza część "Smaku..." jest wyraźnie słabsza od drugiej - brak jej dynamiki i zawiera sporo dłużyzn (np. zbędnych scen rodzajowych, które nic nie wnoszą do akcji). W pierwszej części "Smaku szczęścia" widzimy jak Mia jedzie odszukać Williama w Londynie, obserwuje jego pocałunek z obcą kobietą, czuje się oszukana i zapłakana wraca do domu, postanawiając zapomnieć o tej zawiedzionej miłości. Trochę to jest histeryczne, ale ta bohaterka jest taka nadwrażliwa, więc można to uznać ze pewną specyfikę jej charakteru. Zachowuje się nierozsądnie, ale wiarygodnie. Nie można natomiast zrozumieć, czemu w żaden sposób nie docieka okoliczności feralnego pocałunku i przyżywa tak wielkie zaskoczenie, że William może być z kimś związany, skoro ona sama w tym czasie także de facto jest w związku z kimś innym. William daremnie czeka więc na sygnał od Mii i zaczyna do niej pisać romantyczne listy i maile, jednocześnie odnosząc kolejne zawodowe sukcesy. To jest główna oś fabuły w początkowej fazie powieści, ale otaczają ją.... rodzinne spotkania, z których niewiele wynika oraz kolejne pozbawione sensu niezachowania głównych bohaterów. Po wielu wahaniach i miłosnym zawodzie Mia wiąże się ostatecznie ze swoim oddanym przyjacielem - Aronem, który wspierał ją w chorobie i zawsze jej pomagał, jest to miłość niejako z rozsądku, ale Mia decyduje się na nią świadomie i z przekonaniem, twierdzi nawet, że jest zakochana. Nie sposób oprzeć się tu wrażeniu, że Mia wykorzystuje oddanego jej i zakochanego Arona i zachowuje się wobec niego niezwykle egoistycznie czy wręcz nieuczciwie. Jest z nim w związku, ale w tajemnicy leci spotkać się z Wiliamem, później zwodzi go, jest bez powodu niezadowolona, a ostatecznie zdradza i oszukuje chłopaka w bardzo podły sposób. Kolejne dziwaczne działania Mii - widząc, że William napisał do niej maila, w ogóle go nie otwiera, choć ciągle o nim myśli i rozmawia o nim z bliskimi, jest to zachowanie tak nienaturalne i niepojęte, iż trudno w nie uwierzyć. Mia przybiera też chętnie pozę osoby bardzo skrzywdzonej aż do granic absurdu, w efekcie jej przyjaciele i rodzina są więcej niż wrogo nastawieni do Williama i jakby zapominają, że niedawno uratował jej życie. Mia zachowuje się jak mała obrażona dziewczynka, raz mów, że go nienawidzi, chwilę później, że kocha, obraża się i podobnie jak w pierwszym tomie zachowuje bardzo infantylnie. William także działa chaotycznie. Niby kocha Mię, ale ciągle wraca we łzawych wspomnieniach do zmarłej narzeczonej, Rose. Niby stara się pozbierać swoje życie, ale bywa ciągle arogancki i opryskliwy wobec ludzi (np. upija się i usiłuje na silę pocałować kobietę, która kiedyś darzyła go uczuciem, a potem ma do niej pretensje, że go odpycha). Kompletnie to nie przystaje do wizerunku dobrze wychowanego intelektualisty i chłodnego Anglika, który autorka usiłuje w międzyczasie stworzyć. W ogóle często w tej powieści wielu bohaterów zachowuje się niestosownie do okoliczności, wręcz niegrzecznie, jakby mieli braki w dość elementarnej kindersztubie (np. Aron zabiera Mię na randkę, jedzą, tańczą, potem on bawi się z innymi, a ona siedzi sama i nadal uważa randkę za wielce udaną; lub w środku bożonarodzeniowej kolacji ojciec zmarłej Rose dość napastliwie pyta Williama czy już zapomniał o dawnej ukochanej, choć sam go zachęcał do o odbudowy życia, w tym czasie inni zachowują się jakby nic się nie stało; inny przykład: Aron obrażą się na znajomych, że robią wesele we Włoszech, bo jemu ciężko się tam dostać i zupełnie na serio uważa, że powinni je przenieść do Bostonu). Wracając do Williama.... wpada on często w wielką egzaltację miłosną. Przyżywa rozłąkę z Mią. Deklaruje wielkie uczucie. Tymczasem przecież nigdy nie byli parą i znają się tylko z kilku dni spędzonych razem w Grecji, w perspektywie pierwszego tomu trudno uwierzyć w aż taki wybuch uczucia, wydaje się ono na wyrost. Mia i William nadal po prostu słabo się znają. W pierwszej części "Smaku życia" sporo jest też niezgodności fabularnych, takich niedoróbek akcji, jakby bohaterowie "zapominali", co wcześniej mówili, co robili, czy też jakie informacje o nich zawierała powieść "Zapach życia" (np. Aron upiera się, żeby kupić Mii sukienkę, a potem jakby nie było tematu, ona sama ją sobie kupuje i idzie na randkę; czy informacje o mężu Miriam i jego śmierci nie współgrają z tym, co wiemy o tej parze z wcześniejszych ustaleń, szczytem góry lodowej jest to,że Mia nie czyta maila do Williama, ale cały czas ma pretensje, że o niej zapomniał, choć nie są to niestety wszystkie usterki...). Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że jest to powieść po prostu mocno niedopracowana.

Pod każdym względem drugi rozdział "Smaku szczęścia" jest lepszy, choć niewolny od błędów. Są jednak piękne Włochy, jest piękna klasycznie włoska rodzina, która gości Mię, dużo opisów ciekawych potraw, zresztą same spotkania Mii i walczącego o jej uczucia Williama są znacznie bardziej interesujące niż te z ich wakacji w Grecji. Zaczynają naprawdę ze sobą rozmawiać, poznawać się, spędzać razem czas, sprawia to, że wreszcie można w ich uczucie uwierzyć, nawet chwilami dać się porwać romantycznym uniesieniom tej pary. I wszystko byłoby fajnie, gdyby nie to,że w tej części Mia zachowuje się w gruncie rzeczy skandalicznie jako kobieta. Trudno tę postać szczerze lubić, ale co gorsza trudno uznać za spójną jako powieściowa konstrukcja. Autorka wykreowała Mię jako wrażliwą, subtelną, niewinną. Tymczasem spotykając się z Willem dziewczyna zdradza swojego chłopaka Arona, który we Włoszech ma się pojawić dopiero za kilka dni. W gruncie rzeczy ordynarnie okłamuje obu tych mężczyzn. Potrafi w odstępie kilku minut flirtować przez telefon z Aronem i moment potem z Williamem - no nijak się to ma do wizerunku niewinnej dziewczyny. Kiedy Aron przyjeżdża, Mia okazuje się też wytrawną manipulantką, dążąc do tego, by mężczyźni się nie spotkali. Doprowadza to do paskudnej sytuacji przykrej dla wielu osób.... po której.... nikt, ale to nikt nie ma do Mii żadnych pretensji, choć jej kłamstwa i zdrady wychodzą na jaw!!! postać Arona znika, ale nie ma wątpliwości, że spotkała go wielka krzywda. William zaś cieszy się dalej ze związku z Mią z bezrefleksyjnością i naiwnością dziwną u tak błyskotliwego psiarza.... i co mi w sumie najbardziej przeszkadza?... ogólnie nazwałabym to bezsensem i brakiem spójności w budowaniu osobowości bohaterów i ich relacji. Mia i William to nie są mili ludzie, wiele mówią o emocjach, ale w konkretnych sytuacjach życiowych widać tylko ich egoizm, niedojrzałość, neurotyczność, a nawet zupełną bezmyślność. Opis ich osobowości, którego autorka nam nie szczędzi, nie ma nic wspólnego z ich czynami.

Galeria postaci drugiego planu nieco wynagradza liczne usterki u bohaterów pierwszego planu. Przyjemną postacią jest Caroline, przyjaciółka głównej bohaterki, dziewczyna, która naprawdę walczy o swoje życie i szczęście. Jest też pies Barney - moja ulubiona postać. No i Miriam oraz babcia Vivian i jej przyjaciółki - barwna galeria starszych kobiet, które są osobami interesującymi i wartościowymi. Mocne jest zakończenie powieści, którego nie zdradzę, ale przyznam, że może ono wzruszać, nawet jeśli logicznie budzi wiele wątpliwości.

Za możliwość przeczytania dziękuję organizatorce book tour:
@Ewelina Kwiatkowska-Tabaczyńska

"Smak szczęścia" to powieść będąca kontynuacją "Zapachu szczęścia" - obserwujemy, jak główni bohaterowie poprzedniej części - Mia i William dojrzewają do tego, by walczyć o swoje uczucie i pomimo wielu nieporozumień próbują ułożyć sobie życie.

Podobnie jak w przypadku pierwszej części powieść obfituje w chwytliwe romantyczne pomysły, zwroty i zawikłania akcji, potencjalnie...

Kolejna podróż, w którą zabiera nas Klaudia Kopiasz, by odkryć przed nami tym razem „Smak szczęścia”.
Mia jest już po przeszczepie. Całe szczęście wszystko poszło jak należy i dziewczyna powoli wraca do życia, próbując z niego wydrzeć jak najwięcej, ale zawsze czyniąc to z głową. Niestety. Podróż do Londynu okazuje się kończyć fiaskiem. Rozczarowanie, łzy, rezygnacja… pchają dziewczynę w ramiona innego mężczyzny. Jednak życie bywa przewrotne, a przeznaczenie upomina się o swoje.
William ciągle próbuje nawiązać kontakt z dziewczyną, jednak za każdym razem coś staje mu na drodze. Kiedy wydaje się, że już nic nie jest w stanie zatrzymać mężczyzny, dziewczyna przestaje reagować na jego próby . Zrezygnowany William podejmuje desperacką decyzję i przyjeżdża do Mii. Ale dziewczyna wcale nie czeka… ona jest już gdzieś indziej.
Czy tych dwoje w końcu odnajdzie drogę do siebie nawzajem? Czy dane im będzie połączyć swoje ścieżki życiowe? I Co jeszcze muszą razem przejść, by zrozumieć siei i swoje pragnienia?
Tym razem akcja toczy się wartko. Dotychczas zrezygnowani bohaterzy, zaczynają podejmować odważniej decyzje, by zawalczyć o własne szczęście, by chwycić byka za rogi i dać się pomieść uczuciu. Ale los bywa przewrotny i różne przeszkody stawia na ich drogach, przeróżne kłody rzuca im pod nogi. Dzięki temu akcja zaskakuje zwrotnia i zróżnicowanym napięciem ( raz spokojna, by za chwilę rozgrzać do czerwoności, na którą wylany zostanie kubeł zimnej wody, i kiedy wydaje się, że już wszystko jest na najlepszej drodze, znowu następuje małe trzęsienie ziemi).
Ta część jest zdecydowanie ciekawszą. Czyta się ją lekko, jakby autorka nabrała wprawy w swoim warsztacie. No i do tego tym razem gorące Włochy. Atmosfera zdecydowanie gęstnieje ( wszak pojawia się i ten trzeci, i trzeba dokonać wyboru),temperatura rośnie. Co tym razem zrobią bohaterzy? Jeszcze raz brawa za ich kreację ( chociaż Aarona polubiłam dopiero pod koniec książki, wcześniej wydawał mi się mdły i nijaki). Za ich przemiany, za ich przeżycia, które odczuwało się znakomicie w trakcie czytania.
Zapachniało, posmakowałam, a teraz sama idę poczuć szczęście we własnym świecie rzeczywistości. Dziękuję Klaudii Kopiasz - to była niesamowita podróż. Dziękuję Ewelinie z Zaczytanej Ewelki za zorganizowanie tej „wycieczki”.

Kolejna podróż, w którą zabiera nas Klaudia Kopiasz, by odkryć przed nami tym razem „Smak szczęścia”.
Mia jest już po przeszczepie. Całe szczęście wszystko poszło jak należy i dziewczyna powoli wraca do życia, próbując z niego wydrzeć jak najwięcej, ale zawsze czyniąc to z głową. Niestety. Podróż do Londynu okazuje się kończyć fiaskiem. Rozczarowanie, łzy, rezygnacja…...

Książka opowiada o dalszych losach i miłości Mii i Williama. Autorka urzekła mnie opisami przepięknej Capri i Zakynthos oraz włoskimi i greckimi potrawami. Druga część powieści również mnie nie zawiodła. Chlonelam ją kartka po kartce z szybkością błyskawicy nie mogąc doczekać się zakończenia miłosnej historii pomiędzy Mia a Williamem. Więcej wam nie zdradzę, sami przeczytajcie zaskakujące zakończenie tej historii. Gorąco polecam.

Książka opowiada o dalszych losach i miłości Mii i Williama. Autorka urzekła mnie opisami przepięknej Capri i Zakynthos oraz włoskimi i greckimi potrawami. Druga część powieści również mnie nie zawiodła. Chlonelam ją kartka po kartce z szybkością błyskawicy nie mogąc doczekać się zakończenia miłosnej historii pomiędzy Mia a Williamem. Więcej wam nie zdradzę, sami...

To piękna opowieść opowiadająca o sile miłości przezwyciężającej kłody, które rzuca jej pod nogi los, o pięknej przyjaźni, budowaniu relacji rodzinnych, ale też o tym jakie życie jest kruche. Świetne opisy czarujących miejsc pozwalają nam przenieść się razem z bohaterami w te piękne miejsca. Uwaga! Gdy zaczynasz ją czytać licz się z tym, że nie zamkniesz jej póki się nie skończy 😁🥰

To piękna opowieść opowiadająca o sile miłości przezwyciężającej kłody, które rzuca jej pod nogi los, o pięknej przyjaźni, budowaniu relacji rodzinnych, ale też o tym jakie życie jest kruche. Świetne opisy czarujących miejsc pozwalają nam przenieść się razem z bohaterami w te piękne miejsca. Uwaga! Gdy zaczynasz ją czytać licz się z tym, że nie zamkniesz jej póki się nie...

"A czym jest szczęście, jeśli nie chwilowym darem, który zaraz znika, gdy się go bardziej zakosztuje?".

O tym, jak można poczuć zapach szczęścia, czytelnicy przekonali się po lekturze pierwszej części losów Mii i Williama. W kontynuacji autorka postawiła na smak szczęścia, który podobnie jak zapach, bardzo łatwo przegapić w natłoku innych. Ta książka również wydaje się być świetną propozycją na letni wypoczynek – wciąga, angażuje i przynosi ze sobą dużo dobrych myśli.

Klaudia Kopiasz to pisarka i podróżniczka z nieustającym apetytem na życie. Swoją przygodę z literaturą rozpoczęła już w wieku 11 lat. Jej dotychczasowy dorobek literacki to bajki nagrodzone w konkursie "Chcecie Bajki...Oto Bajka", opowiadanie pt. "Toskańskie co nieco" zamieszczone w Antologii Klubu Młodych Pisarzy 2014 oraz trzy powieści. Autorka uwielbia podróże, gotowanie, operę i książki. Zna trzy języki obce.

Mia pokonuje chorobę i znowu pragnie korzystać z życia. Bohaterka postanawia pojechać do Londynu, by tam spotkać się z Williamem i podziękować mu za okazaną pomoc. Niestety, na miejscu jest świadkiem miłosnej sceny pomiędzy mężczyzną, a jakąś kobietą. Rozczarowana wraca więc do Bostonu i postanawia ułożyć sobie życie z kimś innym.

Jakże często zbyt łatwo interpretujemy i definiujemy na swój własny sposób sytuacje, których jesteśmy świadkami. Przekonuje się o tym Mia, która zbyt szybko wyobraża sobie coś, czego nie ma i przez to właśnie niewyobrażalnie cierpi. Jak jednak pokazuje Klaudia Kopiasz, z miłością nie warto zwlekać pomimo tego, że to najbardziej nieokiełznane uczucie. Bo przecież ta powieść jest właśnie o miłości. Przeznaczona dla romantycznych dusz, którym nie przeszkadza przewidywalne zakończenie i nieco sztampy w fabule. Dla osób, które lubią poczytać o sile prawdziwego uczucia, która nie zna granic.

Klaudia Kopiasz po raz kolejny daje ujście swojej podróżniczej pasji i zabiera czytelnika na wyspę Zakynthos, a także do przepięknych Włoch. Jestem bezgranicznie zachwycona tym, jak autorka malowniczo oddaje klimat takich miejsc, oraz tym, jak poprzez cudowne opisy, potrafi poruszyć wyobraźnię czytelnika. I jak przede wszystkim kusi do odwiedzenia takich malowniczych zakątków. To z pewnością wartość dodana jej prozy, która wpływa na cały, pozytywny odbiór jej twórczości.

"Smak szczęścia" to lektura na jedno, dłuższe popołudnie. Nie trzeba oczywiście znać pierwszej części, ale dla zrozumienia pełnego obrazu zaistniałej sytuacji między głównymi bohaterami, warto najpierw poznać "Zapach szczęścia". To bowiem historia pokazująca, że życie potrafi zaskakiwać na wielu płaszczyznach.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl

"A czym jest szczęście, jeśli nie chwilowym darem, który zaraz znika, gdy się go bardziej zakosztuje?".

O tym, jak można poczuć zapach szczęścia, czytelnicy przekonali się po lekturze pierwszej części losów Mii i Williama. W kontynuacji autorka postawiła na smak szczęścia, który podobnie jak zapach, bardzo łatwo przegapić w natłoku innych. Ta książka również wydaje się być...

Powieść to kontynuacja "Zapachu szczęścia" .Przeczytałam ją jednym tchem.Autorka ofiarowała nam niesamowicie wzruszającą historię ,niezapomniane emocje, oraz całą gamę najcudowniejszych romantycznych wrażeń wraz z opisem pięknych krajobrazów.Gorąco polecam.

Powieść to kontynuacja "Zapachu szczęścia" .Przeczytałam ją jednym tchem.Autorka ofiarowała nam niesamowicie wzruszającą historię ,niezapomniane emocje, oraz całą gamę najcudowniejszych romantycznych wrażeń wraz z opisem pięknych krajobrazów.Gorąco polecam.