Wróciłam do sagi o Poldarkach po krótkiej przerwie i nasunęła mi się taka myśl, że czytając ponownie o bohaterach, ma się wrażenie, że otwierasz list od przyjaciół, którzy z wielkim przejęciem opowiadają swoje przygody i związane z nimi rozterki.
Ta część jest jedną z najlepszych w całym cyklu. Tytułowy puchar miłości został pewnym symbolem zła, które, o dziwo, zamieniło się w dobro. Wiele namiesza w życiu naszych bohaterów i odkryje tajemnice związane z jego pochodzeniem.
Autor już po raz dziesiąty mnie nie zawodzi, ukazując kunszt pisarski jaki niewątpliwe posiadał. W tym tomie opisuje nam dalsze losy już dorosłych ( tych młodszych trochę też) dzieci Rossa i Demelzy. Nie są oni tak bardzo podobni do swoich rodziców, jak można by się tego spodziewać. Szczególnie utkwił mi w pamięci moment, kiedy Demelza zastanawia się po kim jej syn, Jeremy, jest tak bardzo skomplikowanym mężczyzną, który wydaje się mieć dwie natury. Demelza rozważa różne opcje, zaczyna podejrzewać, że to po jej rodzinie syn ma różne skłonności, ale też przypomina sobie, że porywczą naturę podobno miał jej teść. To wszystko nasuwa mi podejrzenia, że to możliwe myśli autora, który ( zresztą tak jak ja) lubi zastanawiać się, jakie cechy dziedziczymy po naszych przodkach i jak bardzo czasami wstecz musimy sięgać, żeby odkryć skąd u nad wzięły się pewne zachowania.
Już nie mogę się doczekać przeczytania kolejnej części, jednak z pewną dozą żalu, wiedząc, że moja przygoda z sagą niedługo dobiegnie końca.

Wpis zamieszczam w ramach wyzwania czytelniczego WyPożyczone.
http://www.rudymspojrzeniem.pl/2020/12/wyzwanie-czytelnicze-wypozyczone-2021.html

Wróciłam do sagi o Poldarkach po krótkiej przerwie i nasunęła mi się taka myśl, że czytając ponownie o bohaterach, ma się wrażenie, że otwierasz list od przyjaciół, którzy z wielkim przejęciem opowiadają swoje przygody i związane z nimi rozterki.
Ta część jest jedną z najlepszych w całym cyklu. Tytułowy puchar miłości został pewnym symbolem zła, które, o dziwo, zamieniło...