Uwielbiam literaturę dziecięcą i młodzieżową wydawaną w PRL-u, ale niemieckich historyjek o magicznej żarówce, wydanych w 1982 r., nie kupuję. Autora poniosła fantazja w takie rejony, z którymi jakoś nie kontekstuję. Z jednej strony żarówka ukazuje świat techniki, odkryć naukowych, wynalazków, dzieł sztuki, flory i fauny, nawet zahacza o ekologię, i to jest fajne. W prosty, zabawny sposób opowiadania miały uczyć. Za to z drugiej - żarówka posiada jakieś nadprzyrodzone moce, zamienia się w superwiertło, ma silnik odrzutowy, mówi, ma wbudowany telefon i radionadajnik, lata w kosmos, umie przemieszczać się w czasie; nawet pije z bezrobotnym na ławce i zarasta szczeciną. Mi to się kupy nie trzyma i tyle. Za to jednego autorowi odmówić nie można: stworzył pierwszego niebinarnego bohatera w literaturze młodzieżowej. Otóż żarówka nie identyfikuje się z żadną płcią, co wyraźnie podkreśla. Oto bohatero na miarę naszych możliwości!

Uwielbiam literaturę dziecięcą i młodzieżową wydawaną w PRL-u, ale niemieckich historyjek o magicznej żarówce, wydanych w 1982 r., nie kupuję. Autora poniosła fantazja w takie rejony, z którymi jakoś nie kontekstuję. Z jednej strony żarówka ukazuje świat techniki, odkryć naukowych, wynalazków, dzieł sztuki, flory i fauny, nawet zahacza o ekologię, i to jest fajne. W...

"Historyjki o żarówce" to taki rodzaj literatury, jakiego się dziś nie uprawia. Bo niby to fantastyka, ale do końca w ramach gatunku się ta proza nie mieści. Jedno jest pewne, dobrze się to czyta.

"Historyjki o żarówce" to taki rodzaj literatury, jakiego się dziś nie uprawia. Bo niby to fantastyka, ale do końca w ramach gatunku się ta proza nie mieści. Jedno jest pewne, dobrze się to czyta.