niestety, nie urzeka, raczej pudruje, gorzej niż Słonimski.

niestety, nie urzeka, raczej pudruje, gorzej niż Słonimski.

Króciutka książeczka – reportaż będący relacją Wańkowicza z jego tygodniowej podróży do Moskwy na początku lat trzydziestych XXw. Związek Radziecki był wtedy młodym państwem, ale już wówczas wprawne oko autora dostrzegało liczne paradoksy. Żonglując słowem, autor z przymrużeniem oka opowiada o swoich wyrażeniach i spostrzeżeniach. Wańkowicz wyłuskuje drobiazgi, które idą w sprzeczności z wielkimi ideami Lenina. Pokazuje, jak spod pięknej pokazowej rzeczywistości przygotowanej dla gości, wystają tu i ówdzie brudne kawałki codzienności "uszczęśliwionego" proletariatu. Wańkowicz-człowiek, o ziemiańskim rodowodzie nie zawsze umie się obiektywnie odnieść do warunków życia chłopów i robotników przed i po rewolucji, ale choć czasami brakuje mu ostrości spojrzenia na epokowe różnice, to nie można mu odmówić trafnych, lekko ironicznych spostrzeżeń. Wańkowicz, z typową dla niego swadą opowiada o tym co widział o przemianach, cudzoziemcach, mieszkańcach no i nowym życiu i propagandzie sukcesu. Choć na pozór to gładka opowieść, to gdy wsłuchamy się to odkryjemy jak trudno w młodym Związku Radzieckim było zorganizować codzienne życie. Nasunie się nie jedna refleksja, bo trudno było z rozproszonych kawałków poskładać nową Państwowość . Wańkowicz jest dla mnie mistrzem stylu – pisze pięknym polskim językiem.

Króciutka książeczka – reportaż będący relacją Wańkowicza z jego tygodniowej podróży do Moskwy na początku lat trzydziestych XXw. Związek Radziecki był wtedy młodym państwem, ale już wówczas wprawne oko autora dostrzegało liczne paradoksy. Żonglując słowem, autor z przymrużeniem oka opowiada o swoich wyrażeniach i spostrzeżeniach. Wańkowicz wyłuskuje drobiazgi, które idą w...

Relacja z sześciodniowej wizyty autora w młodym Związku Radzieckim. Co znaczy młodym? Takim siedemnastoletnim. Ponieważ reportażysta pojechał do Moskwy w 1934 roku. I właściwie nic poza stolicą nie zwiedził. Trochę rozmów z ludźmi, wizyty w muzeach i kilka spacerów po mieście. Jego relacja w kontekście znanej obecnie prawdy historycznej jest niemalże cukierkowa. Lecz czy to oznacza, że nieprawdziwa? Bynajmniej. Ludzie już tacy są, że zagrożeń wolą nie widzieć, a żyć chcą spokojnie. I tak się zachowują ówcześni moskwianie. Cieszą się tym, co udało im się już osiągnąć. Są pełni nadziei, jeżeli chodzi o przyszłość jaka czeka ich ojczyznę. Książkę czyta się dobrze, ze względu na sprawne pióro autora, jednakże wersja audio była dla mnie nie do przyjęcia. Z ulgą wyjęłam słuchawki z uszu, tak mnie irytował zarówno głos, jak i sposób wypowiadania się lektora. Z premedytacją nie sięgnę już po żaden audiobook przez niego przeczytany.

Relacja z sześciodniowej wizyty autora w młodym Związku Radzieckim. Co znaczy młodym? Takim siedemnastoletnim. Ponieważ reportażysta pojechał do Moskwy w 1934 roku. I właściwie nic poza stolicą nie zwiedził. Trochę rozmów z ludźmi, wizyty w muzeach i kilka spacerów po mieście. Jego relacja w kontekście znanej obecnie prawdy historycznej jest niemalże cukierkowa. Lecz czy to...