Tak samo jak w przypadku tomu pierwszego, tak i ten skradł moje serce. 🥺 Na wstępie przypomnę, że dotychczas nie łączyło mnie wiele z uniwersum fnafa, dopiero w chwili poznania tej trylogii, jakkolwiek zagłębiłem się w jego świat. Mimo to czuję wielką radość, ekscytację i zabawę z czytania tych książek. 🤩 Cała akcja jest żwawa, przez co z każdym rozdziałem mamy ochotę od razu przejść do czytania następnego. 🫣 Historia Charlie jest ciekawa, wciągająca, pełna nagłych zwrotów akcji i zagadek, dzięki którym mamy szansę poczuć się częścią tej książki, próbując odkryć prawdę razem z bohaterami. 🤓

Tak samo jak w przypadku tomu pierwszego, tak i ten skradł moje serce. 🥺 Na wstępie przypomnę, że dotychczas nie łączyło mnie wiele z uniwersum fnafa, dopiero w chwili poznania tej trylogii, jakkolwiek zagłębiłem się w jego świat. Mimo to czuję wielką radość, ekscytację i zabawę z czytania tych książek. 🤩 Cała akcja jest żwawa, przez co z każdym rozdziałem mamy ochotę od...

To było moje drugie podejście do FnaFa i, z tego co pamiętam, jeszcze bardziej rozczarowujące od poprzedniego.

To było moje drugie podejście do FnaFa i, z tego co pamiętam, jeszcze bardziej rozczarowujące od poprzedniego.

Druga część trylogii o świecie FNAF.
Ciąg dalszy losów kilku przyjaciół szukających co dokładnie się stało kilka lat temu.
Strasznie polecam!

Druga część trylogii o świecie FNAF.
Ciąg dalszy losów kilku przyjaciół szukających co dokładnie się stało kilka lat temu.
Strasznie polecam!

Najlepsza część z trylogii Fnafa

Najlepsza część z trylogii Fnafa

Kontynuuję czytanie dzieła legendarnego Scott'a Cawthon'a, który ponoć z zamiłowania jest gawędziarzem. Sorki, ale zupełnie nie rozumiem wysokiej oceny.

Są trupy. Są zagadki. Jest śledztwo policji. Mała Charlie studiuje robotykę, żeby poznać odpowiedzi. Twierdzi, że chce zapomnieć o brutalnych zdarzeniech z dzieciństwa, ale zjawy i wizje senne powracają każdej nocy. Młodzi bohaterowie wciąż zachowują się bardziej dojrzale od dorosłych. Zwłaszcza pan policjant Clay nie działa jak profesjonał tylko stosuje ucieczki emocjonalne, gdy np. niszczy dowody zamiast je zabezpieczyć. Wciąż i wciąż gromadzą się pytania i brakuje rozwiązań. Przybywa ofiar i krwi. Ciągłe piętrzące się fakty powodują frustrację i wrażenie, że wchodzę coraz głębiej w labirynt pokręconych, ale przypadkowych zdarzeń. Czy to jest marketingowy wybieg, żeby czytać dalej a może wymuszenie niezdrowej potrzeby zagrania w tę dziwną grę? Zaczynam mieć też podejrzenie, że przez książkę mam przeciążenie sensoryczne, o którym mowa jest na pierwszej stronie. Kolejna mokra plama krwi przestaje na mnie działać. Kolejny dzień bez morderstwa jest stracony. Kolejna noc bez koszmaru jest passé. Kolejna strona przemija a ja wyczekuję kolejnego upiornego opisu by następnie stwierdzić, że to jest nudne.

Kontynuuję czytanie dzieła legendarnego Scott'a Cawthon'a, który ponoć z zamiłowania jest gawędziarzem. Sorki, ale zupełnie nie rozumiem wysokiej oceny.

Są trupy. Są zagadki. Jest śledztwo policji. Mała Charlie studiuje robotykę, żeby poznać odpowiedzi. Twierdzi, że chce zapomnieć o brutalnych zdarzeniech z dzieciństwa, ale zjawy i wizje senne powracają każdej nocy. Młodzi...

Po przeczytaniu pierwszej części postawiłam poprzeczkę tej książce dość wysoko. Co dostałam w zamian?

Przeciętny tom z totalnie zabawnym i żenującym zakończeniem. Nie zrozumcie mnie źle, fabuła wcale nie jest tutaj zła! Mamy świetny początek i środek, w którym obserwujemy relacje między bohaterami, odkrywamy coraz to nowsze zagadki, które dręczą Charlie, no i dowiadujemy się, co robiła przez ostatni rok. Ba, w kilku momentach książka trzyma nawet w napięciu, co było dla mnie pozytywnym zaskoczeniem. Część dobrego wrażenia na temat książki padła jednak przy końcówce, gdy to przybywa nasz złol numer jeden i zaczął zachowywać się jak totalny debil. Może to moje przyzwyczajenie do growej wersji? Nie wiem, ale najgorsza część zaczęła się właśnie z jego przybyciem.

Przejdźmy teraz gładko do bohaterów. Charlie, na szczęście, przestała już jęczeć co pięć sekund, ale stała się irytująca. Reszta jej przyjaciół była spoko, ale brakowało mi w nich odrobinę życia. O naszym antagoniście nie będę się już wypowiadać, bo nie byłoby to przyjemne ani dla was, ani dla mnie. Co do postaci stworów, było to ciekawie przedstawione, ale sceny, gdzie zostały pokonane nieco mnie zawiodła.

Ogólnie mogło być gorzej, trzeba to przyznać, jednak mogło być też lepiej. Mimo wszystko i tak polecam przeczytać książkę, tym bardziej, jeżeli czytaliście poprzednią.

Po przeczytaniu pierwszej części postawiłam poprzeczkę tej książce dość wysoko. Co dostałam w zamian?

Przeciętny tom z totalnie zabawnym i żenującym zakończeniem. Nie zrozumcie mnie źle, fabuła wcale nie jest tutaj zła! Mamy świetny początek i środek, w którym obserwujemy relacje między bohaterami, odkrywamy coraz to nowsze zagadki, które dręczą Charlie, no i dowiadujemy...

Scotta i autorkę zdecydowanie poniosło w tym tomie. Boli trochę fakt że książka w przeciwieństwie do pierwej części nijak nie odnosi się do gry, powstaje nam odzielnie twór. Przez pierwszą część książki bohaterowie przewalają się głównie po knajpach, a Charlie robi jakieś dziwne rzeczy... Trochę męcząca jest ta pierwsza część. Jednak pod koniec cała akcja wali nam się na łeb i trudno odłożyć książkę co psuje balans jaki powinnien być zachowany w książce. Jednak nie mogę się doczekać aby dorwać się do kolejnej części.

Scotta i autorkę zdecydowanie poniosło w tym tomie. Boli trochę fakt że książka w przeciwieństwie do pierwej części nijak nie odnosi się do gry, powstaje nam odzielnie twór. Przez pierwszą część książki bohaterowie przewalają się głównie po knajpach, a Charlie robi jakieś dziwne rzeczy... Trochę męcząca jest ta pierwsza część. Jednak pod koniec cała akcja wali nam się na...

"Chcą mnie. Nikt więcej nie zginie z mojego powodu"
Bardzo lubię Five Night’s at Freddy’s pod postacią gry, co więcej w tej formie potrafi mnie skutecznie przestraszyć, czy zatem w formie papierowej również ma takie zdolności? No cóż, niestety nie, ale z sentymentu do tej serii brnę w nią dalej.

Jest to w teorii kontynuacja Srebrnych Oczu, zatem główną bohaterką w dalszym ciągu jest 19/20-letnia Charlie, która po zeszłorocznych wydarzeniach w Pizzerii Freddy’ego Fazbeara nie do końca się pozbierała i ciągle błądzi we wspomnieniach. Chodzi też na studia lub kurs z robotyki, zatem można powiedzieć, że nie daleko pada jabłko od jabłoni, bo Charlie fascynuje się pracami ojca, analizuje je i rozkłada na czynniki pierwsze. To niezwykle inteligentna postać, zawzięta i w sumie dosyć ciekawska, choć momentami była trochę zbyt bardzo zapatrzona w swoje „problemy” i ignorowała coś, co mogłoby ją trochę odciągnąć od robotyki. Lubiłam ją, choć trochę za bardzo błądziła w przeszłości i rozgrzebywała stare rany, mimo że nikt tego nie chciał i nie popierał.

Animatroników raczej nie możemy zaliczyć do bohaterów, bo mimo sporej roli w tej serii, to niewiele mówią. To oczywiście żart. Mamy tu, chociażby Jessicę – współlokatorkę Charlie, która lubi żyć w czystości, no i woli nie wspominać o zeszłorocznych wydarzeniach, raczej spokojna dziewczyna i w porządku przyjaciółka. Potem jest John, który usilnie próbuje się zbliżyć do Charlie i jest naprawdę miły i uroczy, choć może i trochę natarczywy. On również nie pałał zbytnio zapałem do wracania do tematu pizzerii. Jego również lubiłam, choć przyznam, że był odrobinę zbyt naiwny. Na koniec zostawiłam Claya, policjanta, który w tym tomie był zapalnikiem obsesji Charlie. Ogólnie dosyć przyjemny mężczyzna, odpowiedzialny i miły. Jak się potem okazało trochę skrzywdzony przez życie.
"Nie mogę sobie wyobrazić, żeby to było przeznaczone na scenę. Jest obrzydliwe"

Fabularnie wydaje się być dosyć oryginalna zważywszy, że autorzy wykorzystali motyw znanej gry. Na lubimy czytać, ta książka została zaliczona do horrorów, aczkolwiek dla mnie był to co najwyżej thriller – w dodatku raczej niezbyt wymyślny i odrobinę przewidywalny, choć trzeba przyznać, iż zakończenie było dosyć zaskakujące mimo wszystko. Scott Cawthon jest autorem gier, więc w sumie w kwestii pisania książek to Kira Breed-Wrisley odwaliła większą i przeważającą część roboty. Ma lekki i dosyć przyjemny styl, może nie jakoś wybitnie interesujące, bo proste i niezbyt wymagające, ale miłe w odbiorze. Bohaterowie są w porządku i nic więcej, trochę brakuje im barwności i momentami dialogi były nieco sztywne i puste pod względem emocji.

Okładka z całą pewnością jest charakterystyczna, ale niestety pod względem graficznym – oczywiście, domyślam się, że o to właśnie chodziło, choć można było to rozegrać nieco inaczej.

Reasumując, ciekawość doprowadziła mnie do tej i poprzedniej książki z tej serii, a sentyment do gier nie pozwolił mi przejść obok obojętnie. Dzięki tym czynnikom czytam nie do końca zadowalające książki tylko po to, żeby się przekonać, że to średnie powieści – zarówno pod względem technicznym jak i (nie ukrywajmy) fabularnym. W tym wypadku zakończenie mnie zaciekawiło, co zaprowadzi mnie do kontynuacji. To niewymagająca lektura, która w sumie komuś może bardziej przypaść do gustu, bo ja nie czuję się zbytnio usatysfakcjonowana, uważam, że można by z tego zrobić coś nieco lepszego, bardziej mrocznego czy budzącego w całym ciele ciarki. No cóż, nic szałowego, wymagającego, ale być może ja jej nie doceniam.

Pozdrawiam, Sara ❤

"Chcą mnie. Nikt więcej nie zginie z mojego powodu"
Bardzo lubię Five Night’s at Freddy’s pod postacią gry, co więcej w tej formie potrafi mnie skutecznie przestraszyć, czy zatem w formie papierowej również ma takie zdolności? No cóż, niestety nie, ale z sentymentu do tej serii brnę w nią dalej.

Jest to w teorii kontynuacja Srebrnych Oczu, zatem główną bohaterką...

Widać, że autorzy poprawili się od poprzedniej części i historia prezentuje się o wiele lepiej. Powiem tyle- dobrze napisane, trzymające w napięciu, nie trzeba znać gier żeby zrozumieć książkę i zostawia otwarte drzwi dla kolejnej części, którą na pewno przeczytam. A jak jeszcze zna się oryginalną serię to te uczucia są jeszcze bardziej pozytywne. Bardzo spoko, polecam sięgnąć.

Widać, że autorzy poprawili się od poprzedniej części i historia prezentuje się o wiele lepiej. Powiem tyle- dobrze napisane, trzymające w napięciu, nie trzeba znać gier żeby zrozumieć książkę i zostawia otwarte drzwi dla kolejnej części, którą na pewno przeczytam. A jak jeszcze zna się oryginalną serię to te uczucia są jeszcze bardziej pozytywne. Bardzo spoko, polecam sięgnąć.

Książka jest bardzo dobra, w porównaniu do poprzedniej części lepiej ją czytałem, ale to może być spowodowane szybszą akcją i nie pod nudzącymi opisami. Ostatni dział jest w ogóle nie potrzebny. Osobiście jednak lepszy wydał mi się tom 1.

Książka jest bardzo dobra, w porównaniu do poprzedniej części lepiej ją czytałem, ale to może być spowodowane szybszą akcją i nie pod nudzącymi opisami. Ostatni dział jest w ogóle nie potrzebny. Osobiście jednak lepszy wydał mi się tom 1.