Powrót po latach do twórczości Vladimira Wolffa przyniósł kilka ciekawych refleksji.

"Punkt zwrotny" (btw, chyba najbardziej drętwy tytuł, jaki można było wymyślić) w oczywisty sposób kojarzy się z serią "Radykalni. Terror" Piotrowskiego. Znów jedyną przeszkodą na drodze do pełnej islamizacji Europy stają się Polacy - u Wolffa uzbrojeni dodatkowo w sztuczną inteligencję mówiąca głosem Poli Raksy (serio). Swoją drogą ten "islamosceptycyzm" to ciekawy i zupełnie nieodnotowany w przestrzeni publicznej nurt w polskiej literaturze sensacyjnej ostatnich lat.

Mimo mocnej podbudowy ideologicznej "Punkt zwrotny" czyta się nieźle. Mam wrażenie, że najciekawsza w całej serii jest paradoksalnie nie wizja Polski jako lokalnego mocarstwa, ale to, że bohaterowie - jak na żelazne reguły gatunku - okazują się zaskakująco bezsilni: desperacko próbują mieć kontrolę nad czymkolwiek, ich misje są rwane i jeśli przynoszą jakiś efekt to zazwyczaj daleki od zamierzonego. Ciekawy zabieg, który nawet mnie zaintrygował. Pora na kolejną część. :)

Powrót po latach do twórczości Vladimira Wolffa przyniósł kilka ciekawych refleksji.

"Punkt zwrotny" (btw, chyba najbardziej drętwy tytuł, jaki można było wymyślić) w oczywisty sposób kojarzy się z serią "Radykalni. Terror" Piotrowskiego. Znów jedyną przeszkodą na drodze do pełnej islamizacji Europy stają się Polacy - u Wolffa uzbrojeni dodatkowo w sztuczną inteligencję...

"Punkt zwrotny" to część, która jest chyba najbardziej zbliżona do współczesnych realiów. Porusza problem, który jest aktualnie największym zagrożeniem, z którym musi zmierzyć się nie tylko Europa, ale i cały świat. Chodzi oczywiście o terroryzm i przeprowadzenie zamachu na skalę, która wywróci cały dotychczasowy porządek do góry nogami.

Pierwsze skrzypce gra znany z pierwszej części Artur Sznajder, polski dżihadysta, który pod przewodnictwem charyzmatycznego dowódcy z Syrii, wraz z innymi bojownikami ma przeprowadzić w Europie wyżej wspomniany zamach. Postacie znane z poprzednich części praktycznie się nie pojawiają. Halicki jak i Banach występują w zasadzie okazjonalnie. Większą rolę odgrywają chłopaki z JSOC, a dokładniej Cyrus Parker, który w "Hydrze" nieźle nawywijał oraz pojawiający się w kolejnej części Ernest "Plazma" Wolski. W miarę czytania obaj zyskują coraz większą sympatię, chociaż tak się nie zapowiadało.

Książka jest podzielona jakby na dwie części. Pierwsza to dalsze losy Sznajdera, historia jego grupy bojowej i przygotowania do zamachu. Druga to samo przeprowadzenie ataku i przeciwdziałania jakie podejmują nasi bohaterowie. Wszystko pod wpływem nieprzewidzianego impulsu.

Akcja na początku nie jest dynamiczna, rozwija się stopniowo. Nie ma zbyt wielu spektakularnych potyczek, natomiast w drugiej części wszystko przyspiesza. Ogólnie przez całą książkę dużo się dzieje i wszystko składa się ładnie w całość. Czyta się bardzo dobrze.

Duży plus za przedstawienie sytuacji jaka obecnie panuje w Europie, zwłaszcza w krajach zachodnich, gdzie dużym problemem jest ciągły napływ imigrantów. Zaskoczyła mnie jedna sytuacja przedstawiona w książce. Francuska policja prowadzi pościg za samochodem, dochodzi do śmiertelnego wypadku, potem wybuchają zamieszki. Wieczorem odpalam Internet i czytam opis identycznej sytuacji jaka miała miejsce we Francji. Autor dobrze przewiduje kierunek w jakim zmierza Europa. Obecnie epidemia zmieniła trochę priorytety zagrożeń, jednak ciągle może dojść do zamachu, który będzie punktem zwrotnym w tej nierównej walce.

Natomiast to, co spotkało Artura Sznajdera zasługuje na minus. Zupełnie nie pasowało mi to zakończenie do tej postaci. Zobaczymy w jaką stronę pójdzie autor w kolejnej części.

"Punkt zwrotny" to część, która jest chyba najbardziej zbliżona do współczesnych realiów. Porusza problem, który jest aktualnie największym zagrożeniem, z którym musi zmierzyć się nie tylko Europa, ale i cały świat. Chodzi oczywiście o terroryzm i przeprowadzenie zamachu na skalę, która wywróci cały dotychczasowy porządek do góry nogami.

Pierwsze skrzypce gra znany z...

Po takim sobie pierwszym tomie, niezłym drugim i trzecim znów mamy dołek. Wiodącym motywem jest akcja rozgrywająca się na bliskim wschodzie i jej pochodne, a przyznam, ze ten motyw wraz z terroryzmem islamskim już mnie męczą. Mam nadzieję, że piąta część będzie lepsza.

Po takim sobie pierwszym tomie, niezłym drugim i trzecim znów mamy dołek. Wiodącym motywem jest akcja rozgrywająca się na bliskim wschodzie i jej pochodne, a przyznam, ze ten motyw wraz z terroryzmem islamskim już mnie męczą. Mam nadzieję, że piąta część będzie lepsza.

Prosto z mostu i krótko: do połowy takie sobie, później ciekawsze rzeczy wchodzą oraz akcja nabiera... hmmm- koloru.
Postawię ten sam zarzut co w poprzedniej części- znowu dostajemy tylko strzępki nawiązujące do pierwszej i drugiej części. Brak dalszej akcji w tym temacie i opisu mocnego wpływu zaistniałej sytuacji na świat. Stało się i tyle. Nie poznajemy dalszego ciągu znaczących wydarzeń i działań. A szkoda.

Prosto z mostu i krótko: do połowy takie sobie, później ciekawsze rzeczy wchodzą oraz akcja nabiera... hmmm- koloru.
Postawię ten sam zarzut co w poprzedniej części- znowu dostajemy tylko strzępki nawiązujące do pierwszej i drugiej części. Brak dalszej akcji w tym temacie i opisu mocnego wpływu zaistniałej sytuacji na świat. Stało się i tyle. Nie poznajemy dalszego ciągu...

Zdecydowanie powrót autora do znakomitej formy z tomu drugiego. Oj, dzieje się w "Punkcie zwrotnym", dzieje. Napięcie niesamowite. Pochłonęłam jednym tchem. Tylko na koniec Wolff trochę przegiął z tym Sznajderem jak dla mnie... Mam nadzieję, że biedak jednak przeżył, szkoda by mi go było.

Zdecydowanie powrót autora do znakomitej formy z tomu drugiego. Oj, dzieje się w "Punkcie zwrotnym", dzieje. Napięcie niesamowite. Pochłonęłam jednym tchem. Tylko na koniec Wolff trochę przegiął z tym Sznajderem jak dla mnie... Mam nadzieję, że biedak jednak przeżył, szkoda by mi go było.

Jest Artur Sznajder i jest impreza - w poprzednich książkach brakowało mi tej postaci.

W tej części cyklu "Armagedon" pojawił się szczeciński (jak paprykarz) wyznawca proroka i od razu historia opowiadana przez autora nabrała tępa i rumieńców. A najważniejsze, że sprawiło mi to radość z dalszego czytania i poznawania historii bohaterów, bo niestety po trzecim tomie czułem się już lekko zmęczony.

W skrócie: Sznajder, sesja egzaminacyjna, starzy znajomi, wycieczka krajoznawcza, bum, telewizja, pożar - Europy.

Czekam na tom 5.

Jest Artur Sznajder i jest impreza - w poprzednich książkach brakowało mi tej postaci.

W tej części cyklu "Armagedon" pojawił się szczeciński (jak paprykarz) wyznawca proroka i od razu historia opowiadana przez autora nabrała tępa i rumieńców. A najważniejsze, że sprawiło mi to radość z dalszego czytania i poznawania historii bohaterów, bo niestety po trzecim tomie...

Wolffa czyta sie prawie zawsze dobrze.
Niestety akcje przewidywalne,odejscie Sznajdera jak slabe wino...bez smaku i polotu. Zawodowiec dajäcy sie poniesc emocjom konczy jak w amatorskiej nowelce...

Minus - to Izrael Panie Wolff jätrzy i podpala ( a kazdy z innych mocarstw doklada swöj pakiecik ) aby europe zalewaly fale "lekarzy,inzynieröw"...byle jak najdalej od swego podwörka,bo przeciez demograficznie juz Judea lezy w rozkladzie, co tez pokazuje powolna ewakuacja do naszego nieszczesliwego kraju....

Wolffa czyta sie prawie zawsze dobrze.
Niestety akcje przewidywalne,odejscie Sznajdera jak slabe wino...bez smaku i polotu. Zawodowiec dajäcy sie poniesc emocjom konczy jak w amatorskiej nowelce...

Minus - to Izrael Panie Wolff jätrzy i podpala ( a kazdy z innych mocarstw doklada swöj pakiecik ) aby europe zalewaly fale "lekarzy,inzynieröw"...byle jak najdalej od swego...

Bardzo lubię książki Vladimira Wolffa, ale... Nie będę owijał w bawełnę, „Punkt zwrotny” to dla mnie najsłabsza część całego cyklu. Brakuje mi w niej polotu trzech poprzednich tomów serii. Książkę czyta się co prawda dość szybko, ale brakuje w niej opisów akcji militarnych - walki dżihadystów lub zamach nie są aż tak wciągające, jak opisy bitew. Choć w „Punkcie zwrotnym” jest kilka potyczek, to na pewno nie spodobają się one osobom przyzwyczajonym do opisów choćby z „Hydry”. Zdecydowanie na plus jest umieszczenie w książce analizy dzisiejszej sytuacji politycznej w Europie oraz tego, co może ona wywołać. Wolff, jak wprawny analityk, tłumaczy procesy zachodzące w otaczającym nas świecie.

Bardzo lubię książki Vladimira Wolffa, ale... Nie będę owijał w bawełnę, „Punkt zwrotny” to dla mnie najsłabsza część całego cyklu. Brakuje mi w niej polotu trzech poprzednich tomów serii. Książkę czyta się co prawda dość szybko, ale brakuje w niej opisów akcji militarnych - walki dżihadystów lub zamach nie są aż tak wciągające, jak opisy bitew. Choć w „Punkcie zwrotnym”...

Oceniając na płaszczyźnie poglądów, podejścia do tematu i analizy bieżących wydarzeń dałbym maksymalną ilość gwiazdek. Toćka w toćkę mam takie samo podejście i poglądy jak autor. Niestety na płaszczyźnie literackiej książka jest: zbyt przewidywalna, mało złożona, niczym nie zaskakuje.
Nie mniej jednak czytało mi się bardzo przyjemnie.

Oceniając na płaszczyźnie poglądów, podejścia do tematu i analizy bieżących wydarzeń dałbym maksymalną ilość gwiazdek. Toćka w toćkę mam takie samo podejście i poglądy jak autor. Niestety na płaszczyźnie literackiej książka jest: zbyt przewidywalna, mało złożona, niczym nie zaskakuje.
Nie mniej jednak czytało mi się bardzo przyjemnie.

kto lubi political fiction to w sam raz . Ja lubię .

kto lubi political fiction to w sam raz . Ja lubię .