Opisana w "Kronikach kota podróżnika" Hiro Arikawy relacja pomiędzy kotem Neno a opiekującym się nim Satoru, który przygarnął tego potrąconego przez samochód bezdomnego zwierzaka jest dla mnie taką nieoczywistą, nietypową historią miłosną. Książka opisuje jak po kilku latach wspólnego życia mężczyzna podróżuje po całej Japonii próbując nakłonić któregoś ze swoich przyjaciół do przejęcia tej opieki, której nie może już podołać.

Narracja toczy się niespiesznie, czasami z perspektywy ludzkiej, a czasami kociej, w bardzo minimalistycznej formie rozwijając przed czytelnikiem niezwykle piękną, subtelną i poruszającą historię ich wzajemnego oddania i bezgranicznej miłości.

Neno podsumowuje tę opowieść w swoim stylu, wzruszająco-ironicznym, słowami: "Nawet jeśli on odejdzie, ja nic nie stracę. Zyskałem imię i pięć lat szczęśliwego życia. Tego nikt mi nie odbierze.", które można zadedykować wszystkim borykającym się z tym życiowym paradoksem, że każda miłość nierozerwalnie łączy się z żałobą po utracie miłości.

Opisana w "Kronikach kota podróżnika" Hiro Arikawy relacja pomiędzy kotem Neno a opiekującym się nim Satoru, który przygarnął tego potrąconego przez samochód bezdomnego zwierzaka jest dla mnie taką nieoczywistą, nietypową historią miłosną. Książka opisuje jak po kilku latach wspólnego życia mężczyzna podróżuje po całej Japonii próbując nakłonić któregoś ze swoich przyjaciół...

Książka ta od pierwszych stron wydała mi się średnio ciekawa, przewidywalna i właściwie nijaka. I to były pozory, które bardzo myliły. Im dalej w las... tym więcej emocji, wrażliwości i takiej japońskiej subtelności. Całość okazała się przepiękną, a zarazem dramatyczną historią, przesyconą nieszczęściami i jednocześnie celebracją życia. Narracja z punktu widzenia kota nie jest już chyba niczym wyjątkowym, ale w tym przypadku pozwoliła nabrać dystansu do fabuły. Kot był tym, który łagodził. W innym przypadku ta książka byłaby bardzo trudna emocjonalnie. Świetna literatura, głęboka, podana w bardzo przystępny sposób. Polecam.

Książka ta od pierwszych stron wydała mi się średnio ciekawa, przewidywalna i właściwie nijaka. I to były pozory, które bardzo myliły. Im dalej w las... tym więcej emocji, wrażliwości i takiej japońskiej subtelności. Całość okazała się przepiękną, a zarazem dramatyczną historią, przesyconą nieszczęściami i jednocześnie celebracją życia. Narracja z punktu widzenia kota nie...

Świetna książka o silnej, bezinteresownej miłości/przyjaźni i o cieszeniu się każdą chwilą życia. Ciekawa jest w niej narracja - miesza się zwykła opowieść z opiniami które wyraża kot głównego bohatera. I te jego opinie/spostrzeżenia wprowadzają sporo uśmiechu do treści opowieści. Sama historia opowiedziana w książce nie jest może zbyt skomplikowana ale jest tak poprowadzona, że wciąga od pierwszych stron (o ile lubi się specyficzny japoński styl - krótkie konkretne zdania, bez zbędnych ozdobników). Sporo w tej historii niedopowiedzeń, których wyjaśnienie dostajemy dopiero na dalszych stronach i nagle wszystko nabiera sensu lub całkowicie wywraca to co przypuszczaliśmy.
Dla posiadaczy kotów, uważam że to książka obowiązkowa - zwyczaje i przemyślenia kota są rewelacyjne opisane. A inni czytelnicy też mogą w niej odkryć interesujące uwagi. Uwagi te, w postaci krótkich dosadnych zdań, wrzucanych co jakiś czas powodują "wstrząsy uczuciowe". Generalnie, jeśli nie uroni się przynajmniej jednej łzy przy czytaniu tej powieści (nie mówiąc już o zużyciu pudełka chusteczek) to albo jest się całkowicie nieczułym, albo czytało się "po łebkach", albo jeszcze nie "dorosło się" do powieści tego typu.
Książka ta zmusza do refleksji, może coś zmienić w spojrzeniu na nasze życie. Na pewno nie jest to książka którą da się przeczytać w jeden dzień - generuje zbyt dużo emocji (szczególnie ostatnie 3 rozdziały).

Świetna książka o silnej, bezinteresownej miłości/przyjaźni i o cieszeniu się każdą chwilą życia. Ciekawa jest w niej narracja - miesza się zwykła opowieść z opiniami które wyraża kot głównego bohatera. I te jego opinie/spostrzeżenia wprowadzają sporo uśmiechu do treści opowieści. Sama historia opowiedziana w książce nie jest może zbyt skomplikowana ale jest tak...

Bardzo smutna to książka w moim subiektywnym odczuciu. Oto młody człowiek, przygarnia bezdomnego kota, którego potrącił samochód. Jednak za kilka lat zaczyna szukać dla niego nowego domu. Do niemal samego końca nie wiadomo, z jakiego powodu chce się pozbyć kota, chociaż można się szybko domyślić. W tym celu jeździ po kraju, odwiedzając swoich znajomych, tych dawnych, szkolnych i właśnie swoistą kroniką jest ta ich wspólna podróż "pisana" przez kota właśnie. 👍

Dobrze się czytało. Dostałam sporą dawkę informacji jak koty "widzą" ludzi. Trochę ogólnej wiedzy o niektórych zwyczajach i relacjach międzyludzkich w Japonii. Książka na pewno "trzepie" po emocjach, we mnie poruszyła sporo strun, zwłaszcza samo zakończenie. Niestety, między tymi, powiedzmy, pozytywnymi emocjami, które we mnie wywołała ta lektura, w pewnym momencie poczułam też zdziwienie, złość i oburzenie, kiedy się dowiedziałam, że zwyczaj walenia pięścią w czubek głowy dziecka, czy zwierzęcia (w tym wypadku psa) jest, jak pisze autorka, "częstą i powszechnie akceptowaną społecznie w Japonii karą dyscyplinującą niegrzeczne zachowanie.". Ten kraj wciąż mnie zadziwia, nie zawsze pozytywnie niestety. Jednak książka jest warta przeczytania i polecenia.

Bardzo smutna to książka w moim subiektywnym odczuciu. Oto młody człowiek, przygarnia bezdomnego kota, którego potrącił samochód. Jednak za kilka lat zaczyna szukać dla niego nowego domu. Do niemal samego końca nie wiadomo, z jakiego powodu chce się pozbyć kota, chociaż można się szybko domyślić. W tym celu jeździ po kraju, odwiedzając swoich znajomych, tych dawnych,...

Wiele razy przechodziłam obok tej książki w bibliotece, wystawiona była na reprezentacyjnej półce okładką do czytelnika. Bardzo, bardzo nie żałuję, że wreszcie ją wypożyczyłam. To piękna i smutna historia pewnej podróży, głębokiej przyjaźni i prawdziwie opisanych przeżyć różnych osób z punktu widzenia ich samych i innych, a zwłaszcza kota. Jego kocie uwagi były zabawne i poruszające, czasem naiwne, ale zawsze trafne. Pod koniec opowieści towarzyszyły mi chusteczki.

Wiele razy przechodziłam obok tej książki w bibliotece, wystawiona była na reprezentacyjnej półce okładką do czytelnika. Bardzo, bardzo nie żałuję, że wreszcie ją wypożyczyłam. To piękna i smutna historia pewnej podróży, głębokiej przyjaźni i prawdziwie opisanych przeżyć różnych osób z punktu widzenia ich samych i innych, a zwłaszcza kota. Jego kocie uwagi były zabawne i...

Chwilę wcześniej przeczytałem "Jestem Kotem". Jakże mnie ucieszyło pierwsze zdanie z książki Arikawy. To kolejna opowieść o kocie, jego Panu i ich podróżach. Nie będę pisał, jaki jest ich cel, sami przeczytajcie, bo naprawdę warto. Hiro pokazuje nam, między innymi Japońskie posłuszeństwo, dystans itp. Dawno nie czytałem książki z tak wzruszającym zakończeniem. Najczęściej czytam książki w komunikacji miejskiej i z trudem udało mi się powstrzymać łzy. Polecam po stokroć!

Chwilę wcześniej przeczytałem "Jestem Kotem". Jakże mnie ucieszyło pierwsze zdanie z książki Arikawy. To kolejna opowieść o kocie, jego Panu i ich podróżach. Nie będę pisał, jaki jest ich cel, sami przeczytajcie, bo naprawdę warto. Hiro pokazuje nam, między innymi Japońskie posłuszeństwo, dystans itp. Dawno nie czytałem książki z tak wzruszającym zakończeniem. Najczęściej...

Ciekawa postać narratora-kota, ale nie jest ona narratorem przez całą książkę. Książka dobra, ale bez zachwytu.

Ciekawa postać narratora-kota, ale nie jest ona narratorem przez całą książkę. Książka dobra, ale bez zachwytu.

Jakoś nie szła mi ta książka, chyba nie moje klimaty ;)

Jakoś nie szła mi ta książka, chyba nie moje klimaty ;)

Lubię literaturę japońską, w której wyczuwam specyficzny spokój i dobrą energię. Jestem też miłośniczką kotów i innych zwierząt, jednak ta książka nie zrobiła na mnie wrażenia ani sposobem narracji , ani treścią. Za dużo w niej egzaltacji.
Pomysł na pożegnanie bohatera z przyjaciółmi bardzo dobry, spersonifikowane kota z zachowaniem jego zwierzęcej natury też jest ciekawe. To są według mnie zalety książki.

Lubię literaturę japońską, w której wyczuwam specyficzny spokój i dobrą energię. Jestem też miłośniczką kotów i innych zwierząt, jednak ta książka nie zrobiła na mnie wrażenia ani sposobem narracji , ani treścią. Za dużo w niej egzaltacji.
Pomysł na pożegnanie bohatera z przyjaciółmi bardzo dobry, spersonifikowane kota z zachowaniem jego zwierzęcej natury też jest ciekawe....

Spokojna opowieść kota i człowieka. Pokazująca siłę miłości. Piękna.

Spokojna opowieść kota i człowieka. Pokazująca siłę miłości. Piękna.