Angielski poeta, pisarz, eseista. Tytuł raczej banalny i może nieco depresyjny „Starożytni i my. Eseje o przemijaniu i wieczności”.
Treść to zbiór esejów poświęconych starożytnej Grecji, Rzymowi i początkom chrześcijaństwa.
Dzisiaj akurat zmagam się z Rzymianami. Właściwie to bój żaden, bo przeciwnika prawie nie ma. Zresztą tytuł eseju mówi wszystko „Rzym w ruinie”.
Nie kryje tego Auden: Rzym jego faworytem starożytności nie jest. Sam w sobie, ale i skojarzenia nie poprawiają samopoczucia:

„Architektura rzymska nawet w ruinie, jawi mi się równie opresyjnie i nieludzko, co dzisiejsze, szklano- metalowe budynki”.

Kontrowersyjna teza. Pół Warszawy, zhumanizowanej Warszawy to szkło i metal, a Auden o czymś takim pisze, że opresyjne, że nieludzkie.

Upadek Rzymu. Przyczyny. Nie chcę wyliczać wszystkich, ale ten fragment poświęcony determinancie upadku pisany przecież kilkadziesiąt lat temu (Auden zmarł w 1973 roku) robi naprawdę wrażenie. Rzym upada dzięki:
„…ułomności gospodarki, spadającej liczbie urodzeń, suszy na stepach płd. Azji, która zmusiła barbarzyńców do migracji, chrześcijaństwu…”

W takich okolicznościach i za sprawą m.in. tych przyczyn zdaniem Audena upadał Rzym.

Ten fragment – już bez szerszego kontekstu – muszę przytoczyć. Bo on chyba najpełniej chyba oddaje kondycje ówczesnego Rzymu i chyba credo twórczości Audena

„Wysłany przez Teodoryka z poselstwem do Konstantynopol, poeta Maksymilian zaczepia dziewczynę. Posunął się jednak w latach i nie stanął na wysokości zadania. Dziewczyna zaczyna płakać. Poeta próbuję ją pocieszać, mówiąc jej, że z łatwością znajdzie sobie lepszego kochanka. „Nie o to chodzi – odpowiada mu dziewczyna – płaczę przez ogólny nieład świata”

Dobrze, że to tylko Rzym. I to do tego pogański.

Ale Auden niestety( w tym momencie przytoczę dłuższy fragment – przypominam pisany w latach 60-tych – okraszony artefaktami z czasów minionych) cały esej konkluduje takimi oto fragmentem:

„Sądzę, że wielu z nas prześladuje poczucie że nasza cywilizacja – mówiąc „nasza” mam na myśli cały świat, całą cywilizację technologiczną. Czy nazwiemy ją kapitalistyczną, socjalistyczną, czy komunistyczną – rozleci się na drobne kawałki, na co zresztą prawdopodobnie zasługuje.
Podobne do III stulecia naszej ery, wiek XX to stulecie napięcia i niepokoju. Naszym problemem nie jest to, że technologia jest zbyt prymitywna ( tak było w starożytnym Rzymie),by poradzić sobie z nowymi problemami. Chodzi raczej o to ,że spektakularny sukces techniki stworzył odrażający, hałaśliwy świat, w którym jest coraz trudniej żyć po ludzku. W naszych reakcjach na ten stan rzeczy dostrzec możemy wiele paraleli z III wiekiem. Zamiast gnostyków mamy egzystencjalistów i teologów „śmierci Boga, zamiast pustelników – heroinistów i włóczęgów ( co ciekawe z podobną awersją do mycia) zamiast umartwiania ciała – sadomasochistyczną pornografię; co się tyczy rozrywki publicznej, to pod względem wulgarności i brutalności festiwal proponowany przez telewizję wciąż jest o jeden odcień bledszy niż to, co prezentowały amfiteatry, ale tylko o stopień, a to może nie potrwać długo. Nie jestem pewien, co się jeszcze przydarzy, nim umrę, ale z pewnością nie będzie mi się to podobało”

Typowy angielski pesymista. A przecież gdyby doczekał epoki Facebooka mógłby zmienić zdanie i... chciał postawić Boga, Kościół do kąta...

...bo jak piszą autorki poczytnych książek, są narody które wstają z kolan.

Tekst ten - teraz delikatnie przysposobiony na potrzeby LC - zamieściłem kiedyś na blogu Polityki.

Angielski poeta, pisarz, eseista. Tytuł raczej banalny i może nieco depresyjny „Starożytni i my. Eseje o przemijaniu i wieczności”.
Treść to zbiór esejów poświęconych starożytnej Grecji, Rzymowi i początkom chrześcijaństwa.
Dzisiaj akurat zmagam się z Rzymianami. Właściwie to bój żaden, bo przeciwnika prawie nie ma. Zresztą tytuł eseju mówi wszystko „Rzym w ruinie”.
Nie...

Kawał dobrej roboty!

Kawał dobrej roboty!

Erudycyjna książka pozwalająca na wiele rzeczy spojrzeć z dystansu i zadać sobie ważne w życiu pytania. Polecam, to był dobrze zainwestowany czas.

Erudycyjna książka pozwalająca na wiele rzeczy spojrzeć z dystansu i zadać sobie ważne w życiu pytania. Polecam, to był dobrze zainwestowany czas.