Dobrze, że Antonina Krzysztoń postanowiła zostać pisarką dziecięcą, bo wyszła spod jej pióra naprawdę świetna książka. Napisana dla dzieci, z punktu widzenia przedszkolaka-starszaka, ale także dla rodziców i w ogóle wszystkich dorosłych. Dobrze jest spojrzeć na świat, na nas samych, na nasze relacje z punktu widzenia dziecka, a nie zawsze to potrafimy. Wtedy przychodzą nam z pomocą artyści, tacy jak Pani Antonina Krzysztoń.
I znowu powtarzam, czytajmy "Przeźroczystego chłopca" wspólnie, całymi rodzinami.

Dobrze, że Antonina Krzysztoń postanowiła zostać pisarką dziecięcą, bo wyszła spod jej pióra naprawdę świetna książka. Napisana dla dzieci, z punktu widzenia przedszkolaka-starszaka, ale także dla rodziców i w ogóle wszystkich dorosłych. Dobrze jest spojrzeć na świat, na nas samych, na nasze relacje z punktu widzenia dziecka, a nie zawsze to potrafimy. Wtedy przychodzą nam...

Przeźroczystość to cecha ludzi nieszczęśliwych, którzy potrzebują uwagi. Ale skąd ją wziąć skoro nie da się ich dostrzec, ponieważ wtapiają się w tłum, nie wymagają większej uwagi, nie stwarzają problemów, są niedostrzegani dla otoczenia, ponieważ mają całkiem zwyczajne dzieciństwo ze zwyczajnymi pomysłami, które tylko czasami zaburza ład świata dorosłych? Franek stara się być dobrym dzieckiem: nie grymasi, niedojedzoną kanapkę chowa tak, aby nikt jej nie znalazł, martwi się o kolegów i koleżanki, troszczy się o słabszych i biedniejszych. Dziecko niesprawiające problemów. Może czasami zdarzy mu się podpalić firanki i tchnąć życie w rodzinnym domu pełnym „spraw dorosłych”, dla których codzienność to praca, zabieganie, zdobywanie pieniędzy, spłacanie kredytu, poszukiwanie dodatkowych źródeł utrzymania, udział w nierozumianym przez dzieci wyścigu szczurów, rozwodów. W tym dziecięcym świecie pojawiają się też chwile radości związanej z powrotem do przedszkola kolegi, który uległ wypadkowi oraz uśmiech na twarzy kolegi cieszącego się z tego, że i o nim Mikołaj nie zapomniał. W opowieści chłopca nie zabraknie też tajemniczego wymyślonego przyjaciele, którym jest pan Balon. Wszystko zaczyna się od chwili, kiedy osamotniony i mający wrażenie, że jest przeźroczystym Franio na przystanku tramwajowym dostrzega okrągłego pana z balonami. Chwilowy kontakt wzrokowy sprawia, że chłopiec widzi w nim przyjaciela, który wie wszystko i potrafi rozwiązać wiele problemów.
„Przeźroczysty chłopiec” to podróż w dziecięcy świat. Bohater-narrator pokazuje nam niezrozumiałe dla niego otoczenie, wydarzenia, poczucie oderwania. Jednak wymyślenie sobie przyjaciele oraz oswajanie się z osobami z grupy, przeżywanie kolejnych ważnych świąt, zmian pór roku sprawiają, że Franio coraz bardziej się przed nami otwiera, dojrzewa, dorasta. Dostrzegamy zmiany w jego zachowaniu, postawach. W ciągu całego roku szkolnego zachodzi zadziwiająca ewolucja.
Antonina Krzysztoń stosuje proste chwyty literackie pozwalające nawiązać kontakt z czytelnikiem. Jej pierwszoosobowy narrator-bohater opowiada o swoich doświadczeniach, przeżyciach, emocjach. Nie wszystko, co się dzieje wokół niego jest dla niego zrozumiałe. Często powtarza pytania, jakby chciał wymusić na czytelniku odpowiedź, czasami odsyła do dorosłych, aby wyjaśnili czytelnikowi niektóre sprawy, ponieważ on tego nie potrafi. Przedszkolna codzienność nie jest historią błahą. Przekazuje nam wiele prawd o świecie dorosłych, których dzieci podpatrują i starają się zrozumieć. Ale jak to zrobić? „No powiedz jak?” To, co dla nas jest jasne, zrozumiałe dla dzieci przybiera niezrozumiałe formy.
Rok szkolny z punktu widzenia przedszkolaka stapia się w jedną wielką całość. Dni płyną szybko. Czasami dzieje się coś zabawnego, czasami panie w przedszkole przygotowują dla dzieci specjalne przyjęcia, czasami pojawia się ulubione danie. Dziecięca codzienność przepełniona poczuciem niezrozumienia świata dorosłych i samotności przeplata się z chwilami szczęścia, kiedy to bohater i jego koleżanki oraz koledzy zyskują uwagę opiekunów i rodziców.
Razem z Franiem ulegniemy magii zapachów oraz doznań, obserwacji zadziwiających wydarzeń, skomplikowanych zachowań dorosłych, będziemy delektować się placuszkami posypanymi cukrem pudrem, budyniem przygotowanym przez przedszkolną kucharkę. Kiedy w grupie rówieśniczej tworzą się głębsze relacje dzieci mniej skupiają się na swoich rodzinach i potrzebie bliskości z rodzicami.
„Przeźroczysty chłopiec” to książka o dziecięcych pragnieniach, punkcie widzenia, potrzebach, sposobie postrzegania świata. Narracja pełna jest ciepła, zaufania. Franio traktuje czytelnika jak swojego „koleżkę”, któremu może opowiedzieć o wszystkim: o panu Balonie, synu dozorczyni, Buni, Bocianie, Noemi i wielu innych bohaterach wchodzących do małego dziecięcego świata, który odbija świat dorosłych niczym zwierciadło, czyli bez kulturowych wyjaśnień i upiększeń.

Przeźroczystość to cecha ludzi nieszczęśliwych, którzy potrzebują uwagi. Ale skąd ją wziąć skoro nie da się ich dostrzec, ponieważ wtapiają się w tłum, nie wymagają większej uwagi, nie stwarzają problemów, są niedostrzegani dla otoczenia, ponieważ mają całkiem zwyczajne dzieciństwo ze zwyczajnymi pomysłami, które tylko czasami zaburza ład świata dorosłych? Franek stara się...

Cała opinia tutaj: http://www.nieperfekcyjnie.pl/2017/12/wyjatkowy-debiut-przezroczysty-chopiec.html

Główny bohater to kilkulatek, z którym mogą utożsamić się wszystkie dzieci w podobnym (i nie tylko) wieku. Chłopiec marzy o większej ilości czasu spędzanym z rodzicami - mamę widuje wieczorami, a tata przebąkuje o wyjeździe do innego kraju. Okropnie tęskni za swoim ukochanym dziadkiem, dla którego był oczkiem w głowie. Franek chciałby częściej czuć się ważnym i zauważanym, ale nie wie, jak mógłby to zrobić, kiedy dorośli są tak zabiegani oraz zajęci swoimi sprawami.

Od samego początku da się odczuć, że autorka ma do czynienia z poezją (w tym przypadku - śpiewaną, ale jednak). Sposób narracji jest specyficzny, bo chłopiec w bezpośredni sposób zwraca się do czytelnika, dzięki czemu dzieci łatwiej poczują więź z głównym bohaterem. Z jednej strony Antonina Krzysztoń wkłada w usta Franka słowa, którymi niekoniecznie posługuje się rzesza pięcio- czy sześciolatków, a z drugiej niekiedy idealnie odwzorowuje dziecięce myślenie. Dość mocnym akcentem jest tutaj swego rodzaju wątek magiczny, za czym ewidentnie nie przepadam, dlatego jest to dla mnie akurat negatywna strona tej opowieści, ale podobno nierealne rzeczy widzą tylko dzieci i wtajemniczeni dorośli, także może po prostu jeszcze do tego nie dojrzałam mentalnie albo po prostu wyrosłam już z myślenia magicznego.

Na pewno jest to nietuzinkowa oraz wyjątkowa historia, przekazująca sporo prawd o życiu, jakie powinno przekazać się nie tylko młodym osobom, ale także (może szczególnie?) dorosłym. Istota przyjaźni, tęsknota za bliskimi, wyścig szczurów, brak pieniędzy na zachcianki, zazdrość, nauka tolerancji... Do tego czarno-białe ilustracje, dość oryginalne w swojej prostocie. Może to jest właśnie klucz do kilkuletnich serc?

Cała opinia tutaj: http://www.nieperfekcyjnie.pl/2017/12/wyjatkowy-debiut-przezroczysty-chopiec.html

Główny bohater to kilkulatek, z którym mogą utożsamić się wszystkie dzieci w podobnym (i nie tylko) wieku. Chłopiec marzy o większej ilości czasu spędzanym z rodzicami - mamę widuje wieczorami, a tata przebąkuje o wyjeździe do innego kraju. Okropnie tęskni za swoim...

Macie w domu przedszkolaka albo odrobinę starsze dziecko? Jeśli tak, to mam propozycję wspaniałej lektury, która – co cieszy – pokazuje punkt widzenia małego człowieczka, który musi na co dzień zmagać się z wielkim światem. Antonina Krzysztoń w "Przeźroczystym chłopcu" otwiera przed dorosłymi drzwi do świata maluchów. Zerkniecie do środka?

Słuchaj, koleżko!
Poznajcie Frania, który jest w takiej właśnie sytuacji. Wraz z naszym małym bohaterem przejdziemy przez przedszkole – macie ochotę na taki "powrót do przeszłości"? Będzie się działo, bo nasza przygoda obejmie cały rok przedszkolny, wszystkie pory roku wraz z ważniejszymi świętami – okazjami do świętowania.

Franek w zabawny, typowy dla dziecka i niesamowicie emocjonalny sposób opowie nam – koleżkom – o swojej codzienności, która nie jest wolna od pewnej dawki magii. Spodziewajcie się takiego dziecięcego, nieco naiwnego wyobrażenia świata i tłumaczenia pewnych zjawisk w niemalże bajkowym klimacie. Co nie oznacza, że będzie to historia błaha – o nie!

Czasem dorośli nie zdają sobie sprawy z tego, jak dobrymi obserwatorami są dzieci – te małe istoty często rozumieją więcej, niż się nam wydaje. Niestety bywa też tak, że nie potrafią poukładać sobie w główkach pewnych spraw, np. rozwodu rodziców, śmierci kogoś bliskiego czy choroby. Myślimy (my, dorośli),że wszystko jest jasne, a okazuje się, że nie do końca...

Płynnie przejdziemy przez cały roczny cykl; przyjrzymy się jesieni, podpatrzymy Świętego Mikołaja, powąchamy wspólnie z Franiem oszałamiający bez. Poza tym zerkniemy za przedszkolne kulisy, obserwując rodzące się między dziećmi relacje. Życie rodzinne nie zostanie odstawione na boczny tor – to bardzo ważna strefa życia małego człowieka, który ocenia pracę i zachowanie rodziców.

Wejdziemy z chłopcem w magiczny świat balonów, marzeń i ciepłych chwil; spojrzymy na świat oczami dziecka, które urzeknie nas swoim tokiem rozumowania i otworzy nam oczy na wiele spraw.

Ciepła opowieść

Mojej córce bardzo podobała się ta historia. Jest teraz na czasie, więc te wszystkie przedszkolne problemy mocno ją intrygują (nieco starsze dzieci również się w niej odnajdą). Polubiła Frania, (ża)Bunię, Bociana i roztańczoną Noemi. Przeżywała wspólnie z bohaterami niektóre trudne sytuacja (choć część była trudna do ogarnięcia, bo naszej rodziny nie dotyczą),ale też śmiała się, kiedy było bardzo pozytywnie.

Książeczka jest napisana w bardzo lekkim i dowcipnym klimacie – opowieść nie męczy, pochłania się ją szybko, zatem zaledwie dwa wieczory poświęciłyśmy na lekturę. Poza tym książka jest pięknie wydana – treść uzupełniona została ilustracjami autorki – prostymi, przejrzystymi i zabawnymi, w odcieniach szarości. I dobrze, bo pozostałe barwy wyciągamy z tekstu, który tętni życiem, atakuje kolorem, przy czym mocno pobudza wyobraźnię.

Niektóre momenty mnie rozbroiły – Antonina Krzysztoń pokazuje świat dziecka z niesamowitą wrażliwością, a słowa, które padają z ust dziecka, robią większe wrażenie na czytelniku – do młodego czytacza trafiają, bo ich forma jest odpowiednia, a do starszego... cóż, czasem warto spojrzeć z drugiej strony na sprawy pozornie oczywiste. Myślę, że ta historia przyniesie pociechę wielu Milusińskim, którzy muszą zmagać się z niezrozumiałym światem dorosłych. Wydaje mi się też, że rodzice będą mogli przemyśleć pewne sprawy, zastanowić się, czy poświęcają dzieciom tyle czasu, ile mogliby im poświęcać.

Historia bardzo nam się podobała. Jest zabawna, ważna, pouczająca, prosta w odbiorze, ale dająca spore pole do rozmyślam. "Przeźroczysty chłopiec" – tytuł musicie rozbroić samodzielnie, ale myślę, że poradzicie sobie z tym bez problemu – jest doskonałą lekturą, nad którą można się rozwodzić, maglować ją, przewracać na wszystkie strony i z wielu oglądać... To takie niewyczerpane źródło do roztrząsania wspólnie z maluchem – wiele dobrego i wartościowego, a przy tym nie "na ciężko", ale delikatnością, lekkością i humorem. Czego trzeba więcej?

Na koniec dodam, że to literacki debiut autorki. Dlaczego dopiero teraz? Antonina Krzysztoń powinna pisać, tworzyć kolejne opowieści w takim niezwykle ciepłym klimacie, i z mądrością. Takich książek brakuje.

Macie w domu przedszkolaka albo odrobinę starsze dziecko? Jeśli tak, to mam propozycję wspaniałej lektury, która – co cieszy – pokazuje punkt widzenia małego człowieczka, który musi na co dzień zmagać się z wielkim światem. Antonina Krzysztoń w "Przeźroczystym chłopcu" otwiera przed dorosłymi drzwi do świata maluchów. Zerkniecie do środka?

Słuchaj, koleżko!
Poznajcie...

http://kasiek-mysli.blogspot.com/2018/05/przezroczysty-chopiec-antonina-krzyszton.html

http://kasiek-mysli.blogspot.com/2018/05/przezroczysty-chopiec-antonina-krzyszton.html