Gra w klasy

Kocham. Jedna z niewielu książek, która na swój sposób zmieniła moje życie, bohaterowie tak głęboko weszli mi w głowę, że nie potrafię ich przegonić, wręcz oddałabym wszystko by znaleźć się wśród nich w tamtych czasach. Jednym słowem: polecam.

Kocham. Jedna z niewielu książek, która na swój sposób zmieniła moje życie, bohaterowie tak głęboko weszli mi w głowę, że nie potrafię ich przegonić, wręcz oddałabym wszystko by znaleźć się wśród nich w tamtych czasach. Jednym słowem: polecam.

Pokaż mimo to

Przeczytałam (albo raczej przebręłam) przez dwie części: "Z tamej strony" i "Z tej strony". Na pozostałą część nie miałam zwyczajnie sił. Męka była porównywalna do rozterek intelektualnych Oliveiry i jego świty. Fabuła jest tu dodatkiem, a prym wiedzie filozofia. Można grać, ale bez przyjemności. Przynajmniej na razie.

Przeczytałam (albo raczej przebręłam) przez dwie części: "Z tamej strony" i "Z tej strony". Na pozostałą część nie miałam zwyczajnie sił. Męka była porównywalna do rozterek intelektualnych Oliveiry i jego świty. Fabuła jest tu dodatkiem, a prym wiedzie filozofia. Można grać, ale bez przyjemności. Przynajmniej na razie.

Pokaż mimo to

Książkę przeczytałam kilka miesięcy temu czytając rozdziały po kolei. Miałam zamiar przeczytać ją jeszcze raz według drugiego schematu, ale w końcu stwierdziłam, że nie będę się męczyć...
Po przeczytaniu opisu i części opinii byłam przekonana, że to coś dokładnie dla mnie, ale myliłam się.
Było kilka fragmentów, spostrzeżeń i pomysłów, które mnie zainteresowały. Jednak przez większość czasu książka była męcząca, momentami ciężka w odbiorze, przeintelektualizowana. Główny bohater męczy zapętlaniem się w swoich interpretacjach.
Dużo bardziej przypadła mi do gustu część, która dzieje się w Argentynie, część paryską czytałam bardzo długo - męczyli mnie bohaterowie, ale tez masa odniesień, z których części nie rozpoznawałam, przez co gubiłam rytm czytania. Właśnie te odniesienia mnie denerwowały, bo odniosłam wrażenie, ze nie można czytać tej książki bez znajomości tła - podejrzewam, że dużo się przez to traci.
Myślę, ze warto się zapoznać, jednym może przypaść do gustu, innym nie.

Książkę przeczytałam kilka miesięcy temu czytając rozdziały po kolei. Miałam zamiar przeczytać ją jeszcze raz według drugiego schematu, ale w końcu stwierdziłam, że nie będę się męczyć...
Po przeczytaniu opisu i części opinii byłam przekonana, że to coś dokładnie dla mnie, ale myliłam się.
Było kilka fragmentów, spostrzeżeń i pomysłów, które mnie zainteresowały. Jednak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Gra w klasy" to książka, którą wszyscy czytali dawno temu, ale nikt nie pamięta o czym była. Nic w tym dziwnego. Nie ma wątpliwości, że chodzi bardziej o sposób podania niż o samą historię. A ta jest z tych życiowych -- sceny z życia grupy hipistów-intelektualistów, którzy uciekli do Paryża, by smakować wielką sztukę, poszerzać świadomość i doświadczać ducha czasu i miasta. Jak się wkrótce okaże, głównym bohaterem zostaje największy z nich padalec -- niejaki Horacio Oliveira, pochodzący z Argentyny domorosły filozof poszukujący nie wiadomo czego, komplikujący proste sprawy sobie i wszystkim wkoło do stopnia niesłychanego. Mimo tego udaje mu się jakoś funkcjonować wśród ludzi, choć jest to zawsze jakiś rodzaj sytuacji problematycznej. On sam wydaje się jednak dla Cortazara i "Gry w klasy" w ogóle co najwyżej pretekstem, choć może to tylko moja małostkowość nie pozwala mi dostrzec wartości w życiu bohatera, którego od pierwszej do ostatniej strony nie lubię -- z jednym może wyjątkiem, gdy wbrew sobie spróbował być ludzki, a w rewanżu życie odpłaciło się, mocząc go do suchej nitki ulewnym deszczem. To był też zresztą jeden z najbardziej linearnych i klasycznie napisanych fragmentów tej przeszarżowanej czasem powieści.

Cieszę się, że sam na "Grę w klasy" nie trafiłem wcześniej -- zafascynowałby mnie z pewnością do tego stopnia, że utopiłbym się we własnej grafomanii. Nie uważam jednak absolutnie, że Cortázar był grafomanem, wręcz przeciwnie -- zręcznie balansował po postmodernistycznej granicy, zwinnie fikał na skraju przepaści, za każdym razem jakoś wychodząc z tego bez szwanku. Ale już nieopierzonemu mnie łatwo by się było jego pomysłami zachłysnąć i pod tym wpływem skoczyć nie do końca świadomie w tę samą przepaść, której Cortázar tak świetnie unika. Jest coś rzeczywiście z gier, nie tylko w tym przesławnym układzie odsyłającym czytelnika w tę i we w tę, od Iwana do pogana, ale też w sposobie, w jaki Cortázar artykułuje myśli, jak płynnie zmienia rejestry, jak wyraża się naokoło i bawi się (pop)kulturową żonglerką. Bo "Gra w klasy" opiera się w dużej mierze na wrażeniach -- Cortázar doskonale sprzedaje czytelnikowi filozoficzno-artystyczną otoczkę, posiłkując się co rusz nazwiskami, tytułami, cytatami, koncepcjami, nazwami miejsc etc. Wrażenia te sprzedaje zresztą zarówno na poziomie historii, sposobu narracji, jak i samej książki, którą czytelnik fizycznie trzyma w dłoniach. To książka-impresja dla afirmujących prozatorską poetyczność, książka-gra dla literackich zawodników wagi ciężkiej, którzy chcą z autorem dialogować, książka-labirynt dla beletrystycznych detektywów, entuzjastów pieczołowitego badania pisarskich tropów. Nie jestem żadnym z nich. Podejrzewam, że ani się obejrzę, a dołączę do chóru tych, którzy czytali dawno temu, ale nie pamiętają o czym była.

"Gra w klasy" to książka, którą wszyscy czytali dawno temu, ale nikt nie pamięta o czym była. Nic w tym dziwnego. Nie ma wątpliwości, że chodzi bardziej o sposób podania niż o samą historię. A ta jest z tych życiowych -- sceny z życia grupy hipistów-intelektualistów, którzy uciekli do Paryża, by smakować wielką sztukę, poszerzać świadomość i doświadczać ducha czasu i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uff! Zaliczyłem w drugim podejściu. Nie moja to zasługa lecz Macieja Stuhra - genialnego lektora-interpretatora. Jakkolwiek bym się nie odniósł do tej lektury, to na pewno zapadnie ona w mojej pamięci. Początek naprawę mi się spodobał. Interpretacja rzeczywistości i przemyślenia bohatera wydały mi się w jakiś sposób intrygujące i na tyle ciekawe, że starałem się je odnieść do mojego doświadczenia i postrzegania świata. Z czasem jednak, to co wydawało się być ciekawym wyzwaniem zaczęło przytłaczać i nużyć kolejnymi zapętleniami , nieprawdopodobnymi skojarzeniami, mnożeniem kolejnych poziomów interpretacji i poznania. Wszystkiemu można przypisać drugie dno , inny wymiar , niejednoznaczność - jednak im bardziej starałem się nadążyć i zrozumieć ten przekaz - tym szybciej wyobraźnia autora zaczęła multiplikować kolejne pojęcia, symbole czy paralele . Dawka tej quasi-filozofii przerosła mnie i pokonała - mimo, że dawkowałem ją umiarkowanymi porcjami podczas wieczornych spacerów. Książka ma fragmenty, zwłaszcza te dotyczące przygód, czy sytuacji w jakich znajduje się Horacio, które napisane są lekką, błyskotliwą frazą. Takimi świetnymi scenami są np. wizyta na koncercie i późniejsze tete-a-tete z niespełnioną pianistką, przekazywanie gwoździ za pomocą zbudowanego w naprędce mostu nad ulicą pomiędzy sąsiadującymi oknami, czy zbieranie podpisów pacjentów w szpitalu psychiatrycznym i to one zostaną mi w pamięci, a nic z tych filozoficznych konstrukcji namnożonych w tej powieści do bólu, przez każdy dający się wykorzystać do tego pretekst. Cortazar pisząc tę książkę wyobrażam sobie, że bawił się nieźle, ja natomiast – tylko czasami niestety.
W grze w klasy wygrywa ten komu uda się dostać do nieba i to z nogami na krzyż, z zawiązanymi oczami i tyłem. Hm, nie dałem rady nawet przodem z szeroko otwartymi oczami. Ale kibicuję innym.

Uff! Zaliczyłem w drugim podejściu. Nie moja to zasługa lecz Macieja Stuhra - genialnego lektora-interpretatora. Jakkolwiek bym się nie odniósł do tej lektury, to na pewno zapadnie ona w mojej pamięci. Początek naprawę mi się spodobał. Interpretacja rzeczywistości i przemyślenia bohatera wydały mi się w jakiś sposób intrygujące i na tyle ciekawe, że starałem się je ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Musiałam kliknąć "przeczytane", żeby się wywnętrzyć. Ale do żadnych statystyk nie zamierzam jej liczyć, bo prędko odpadłam. Tak prędko, jak chyba jeszcze nigdy. Gwiazdek też nie daję, bo czytanie kilkunastu stron z kilkuset mnie do tego nie upoważnia. Myślałam, że listopadowe wezwanie LC zmobilizuje mnie do czytania, ale zmobilizowało mnie do ostawienia tej pozycji na półkę.
Nie podoba mi już się sam zamysł: rozdziały nie są po bożemu, czyli po kolei, tylko trzeba skakać. Jak rozumiem ma to uzasadnić tytuł tego dzieła. Na końcu każdego rozdziału jest podany numerek rozdziału, który należy czytać jako kolejny. Co do treści, to dużo w niej długich zdań, a jeszcze więcej trudnych słów. Super, znaczy się, autor to taki jakby erudyta, a nie prostak. Szkoda, że mu nie starczyło erudycji na wymyślenie jakiejś historii. Z tego co wyczytałam, to jakaś Maga prowadza się z różnymi gogusiami, naciąga ich na picie i jedzenie, a za to dogadzała im w wynajętych pokojach hotelowych. Miałą plan się wykształcić, słuchając ich intelektualnego bełkotu. Nie wiem, czy dopięła swego, bo autor już gdzieś na początku nie omieszkał wspomnieć, że głowa nie była jej najmocniejszą stroną. Uroczo.
Zaintrygowało mnie (w tym krótkim kawałku, przez który przebrnęłam) takie coś: "...sami spleceni jak zmoknięte drzewa albo jak para aktorów z drugorzędnego węgierskiego filmu." Skąd to odwołanie do kinematografii naszych bratanków?
Podsumowując: Nie. Niet. Nein. No. Non. No. (to ostatnie to w mowie autora).
Mam na półce m.in. najnowszą M.L. Longworth: mniej ambitne, ale za to wciągające. Idę czytać.

Musiałam kliknąć "przeczytane", żeby się wywnętrzyć. Ale do żadnych statystyk nie zamierzam jej liczyć, bo prędko odpadłam. Tak prędko, jak chyba jeszcze nigdy. Gwiazdek też nie daję, bo czytanie kilkunastu stron z kilkuset mnie do tego nie upoważnia. Myślałam, że listopadowe wezwanie LC zmobilizuje mnie do czytania, ale zmobilizowało mnie do ostawienia tej pozycji na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Daję 1 tylko dlatego, że nie ma oceny 0 w tym serwisie. Przeczytanie tej książki było męką nie do opisania

Daję 1 tylko dlatego, że nie ma oceny 0 w tym serwisie. Przeczytanie tej książki było męką nie do opisania

Pokaż mimo to

Książka bardzo trudna w odbiorze, ale skoro "Cortazar wielkim pisarzem był"...
Na pewno nie jest to literatura do poduszki czy do kawy.
Jeśli ktoś chce podjąć intelektualne wyzwanie - warto.

Nawet jeśli się przegra, zawsze można powiedzieć, że się przeczytało "Grę w klasy" :P.

Książka bardzo trudna w odbiorze, ale skoro "Cortazar wielkim pisarzem był"...
Na pewno nie jest to literatura do poduszki czy do kawy.
Jeśli ktoś chce podjąć intelektualne wyzwanie - warto.

Nawet jeśli się przegra, zawsze można powiedzieć, że się przeczytało "Grę w klasy" :P.

Pokaż mimo to

Może gdybym ją przeczytał teraz to coś innego bym z niej wyciągnął. Pamiętam że sięgnąłem po nią w wieku lat 15 i 20 i w obu wypadkach nie zrobiła na mnie mega wrażenia.

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Może gdybym ją przeczytał teraz to coś innego bym z niej wyciągnął. Pamiętam że sięgnąłem po nią w wieku lat 15 i 20 i w obu wypadkach nie zrobiła na mnie mega wrażenia.

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Pokaż mimo to

Nie wiem zupełnie, jak się wypowiedzieć o tej książce. Przeczytałam ją na pierwszy sposób, od deski do deski, pomijając rozdziały, bez których można się obejść, tak jak sugerował autor. Uczyniłam to w ramach wrześniowego wyzwania Lubimyczytac.pl, wybrałam bowiem książkę kierując się osobą Zofii Chądzyńskiej – wybitnej tłumaczki literatury iberoamerykańskiej. Już po kilku pierwszych rozdziałach żałowałam, że właśnie tę książkę wzięłam ze sobą na urlop. Pseudointelektualny bełkot. Jak ja przebrnęłam przez 335 stron o niczym? Prawie cały miesiąc mi to zajęło, ale wiele razy myślałam o tym, że chrzanię to, dość. Nabrałam nadziei na coś interesującego przy zaciekawiającej historii choroby małego Rocamadoura (za co dodałam jedną gwiazdkę więcej w opinii), ale szybko przestałam bujać w obłokach i spadłam na ziemię. Nie rozumiem zachwytów nad tą książką. Dla mnie król jest nagi. W" Czarodziejskiej górze" Manna język pisania również był wydumany, ale tam się jednak coś działo, czytało się nieźle, mimo abstrakcyjnych nieraz dywagacji i pokręconych zdań. A tu - w "Grze w klasy" - nie działo się absolutnie nic, brnęłam w mule lania wody i z każdą stroną liczyłam, że już coraz bliżej do opuszczenia tej paskudnej brei. Nie wiem, czy kiedykolwiek sięgnę po tę książkę raz jeszcze, by przeczytać ją całą według klucza wskazanego przez autora. Bo wówczas przyjdzie mi się zmierzyć z prawie 550 stronami bełkotu, a ja nie mam pojęcia, czy dam radę i czy chcę.

Nie wiem zupełnie, jak się wypowiedzieć o tej książce. Przeczytałam ją na pierwszy sposób, od deski do deski, pomijając rozdziały, bez których można się obejść, tak jak sugerował autor. Uczyniłam to w ramach wrześniowego wyzwania Lubimyczytac.pl, wybrałam bowiem książkę kierując się osobą Zofii Chądzyńskiej – wybitnej tłumaczki literatury iberoamerykańskiej. Już po kilku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to