Im dalej w uniwersum Thorgala, tym bardziej historie zaczynają mi się podobać. „Czarna galera” to komiks na naprawdę dobrym poziomie. Na 48 stronach autorzy zmieścili wszystko, co było potrzebne dla stworzenia wciągającej, ciekawej opowieści. Mamy zatem zazdrosną nastolatkę, której nieprzemyślana decyzja skutkuje uprowadzeniem głównego bohatera przez rycerzy służących zdeprawowanemu następcy tronu. Pojawia się też intryga na najwyższym szczeblu, ucieczka przed śmiercią i wreszcie dramatyczny, ale pod pewnym względem satysfakcjonujący finał. Zdecydowanie polecam

Im dalej w uniwersum Thorgala, tym bardziej historie zaczynają mi się podobać. „Czarna galera” to komiks na naprawdę dobrym poziomie. Na 48 stronach autorzy zmieścili wszystko, co było potrzebne dla stworzenia wciągającej, ciekawej opowieści. Mamy zatem zazdrosną nastolatkę, której nieprzemyślana decyzja skutkuje uprowadzeniem głównego bohatera przez rycerzy służących...

Jestem po lekturze 4 tomu „Thorgala” i jestem pod wrażeniem tego, jak dużo się tutaj dzieje…!

Na 46 planszach mamy przedstawioną sielankę, zazdrość, odrzucenie, intrygę, walki, zdradę i zemstę. Po przeczytaniu tego epizodu nasuwa się wniosek, że przed podjęciem ważnych decyzji należy najpierw zastanowić się nad ich konsekwencjami, bo te mogą okazać się zbyt kosztowne.

Czy Thogralowi przyjdzie żyć szczęśliwie i co jeszcze przyjdzie mu znosić na drodze do upragnionego celu? Jeśli Was to zaciekawiło, to koniecznie sięgnijcie po komiks „Thorgal”.

Nie dość, że historia sama w sobie jest ciekawa, to jeszcze wyd. Hachette zadbało o ucztę dla oczu, czyli piękną oprawę graficzną. Polecam!

Jestem po lekturze 4 tomu „Thorgala” i jestem pod wrażeniem tego, jak dużo się tutaj dzieje…!

Na 46 planszach mamy przedstawioną sielankę, zazdrość, odrzucenie, intrygę, walki, zdradę i zemstę. Po przeczytaniu tego epizodu nasuwa się wniosek, że przed podjęciem ważnych decyzji należy najpierw zastanowić się nad ich konsekwencjami, bo te mogą okazać się zbyt kosztowne.

Czy...

Dobry finał, ale początek strasznie naiwny. Serio, słowo nastolatki przeciwko zaufanemu bohaterowi?

Dobry finał, ale początek strasznie naiwny. Serio, słowo nastolatki przeciwko zaufanemu bohaterowi?

Najlepszy z pierwszych 4 tomów. Historia zaczyna się dość sielankowo. Thorgal, wraz ze swoją żoną, chce prowadzić spokojne życie na wsi. Niestety zostaje fałszywie oskarżony o zdradę i trafia na tytułową Czarną Galerę.
Ten tom wchodzi w mroczne tony, ale nie brakuje mu też bardziej awanturniczych momentów.
Duże wrażenie zrobił na mnie finał, który przypominał pojedynek rewolwerowców.

Najlepszy z pierwszych 4 tomów. Historia zaczyna się dość sielankowo. Thorgal, wraz ze swoją żoną, chce prowadzić spokojne życie na wsi. Niestety zostaje fałszywie oskarżony o zdradę i trafia na tytułową Czarną Galerę.
Ten tom wchodzi w mroczne tony, ale nie brakuje mu też bardziej awanturniczych momentów.
Duże wrażenie zrobił na mnie finał, który przypominał pojedynek...

Coraz bardziej podoba mi się ta seria. Lubię wpaść do biblioteki i przy okazji przeczytać jeden tom.

W tej części mamy dużo zwrotów akcji, klimat jest niepokojący, a końcówka mnie zaskoczyła. Trzeba przymknąć oko na proste rozwiązania fabularne.

Szczególne wyróżnienie to dla mnie rysunki ilustrujące akcję pod pokładem Czarnej Galery.

Coraz bardziej podoba mi się ta seria. Lubię wpaść do biblioteki i przy okazji przeczytać jeden tom.

W tej części mamy dużo zwrotów akcji, klimat jest niepokojący, a końcówka mnie zaskoczyła. Trzeba przymknąć oko na proste rozwiązania fabularne.

Szczególne wyróżnienie to dla mnie rysunki ilustrujące akcję pod pokładem Czarnej Galery.

Kolejna odsłona serii trzyma poziom poprzedników zarówno pod kątem graficznym, jak i fabularnym, sięgając pełnymi garściami po sprawdzone schematy fabularne, rozwijając je w bardzo satysfakcjonujący sposób.

Kolejna odsłona serii trzyma poziom poprzedników zarówno pod kątem graficznym, jak i fabularnym, sięgając pełnymi garściami po sprawdzone schematy fabularne, rozwijając je w bardzo satysfakcjonujący sposób.

Zaczyna się wątek Brek Zarith... takiego pseudo-Bizancjum. Rozlazły i zniewieściały książę Varonar stanowi dość stereotypowe ucieleśnienie wszystkiego, co odrażające w Oriencie, znacznie ciekawiej i mniej jednoznacznie wypada oficer Ewing, który łączy w sobie żołnierską bezwzględność ze zmysłem politycznym i nawet pewną specyficzną szlachetnością ducha. Shaniah odbiera Aaricii palmę pierwszeństwa w kategorii głupiej baby sprowadzającej kłopoty, ale jest w tym nawet dość wiarygodna. Dobrze wybrzmiewa tragiczny wydźwięk ostatnich stron, zwłaszcza w zestawieniu z idyllicznym początkiem.

Jeden z wcześniejszych czytelników zacytował wyjątkowo czerstwy dialog "Powinienem cię zabić, ale jesteś ładna, więc zapomnij moją twarz", no i faktycznie bardzo to czerstwe XD, ale w thorgalowej konwencji jakoś się broni (chociaż tekst Bjorna o gorącej krwi z "Wyspy wśród lodów" nadal bezapelacyjnie wygrywa).

Od strony graficznej - mam wrażenie, że w kadrach dzieje się coraz więcej (w porównaniu np. ze "Zdradzoną czarodziejką"),tła są bardziej szczegółowe i nawet kadry typu "gadające głowy" są bardziej dynamiczne. Chyba najbardziej zwraca uwagę sekwencja ostatniego strzału Thorgala do Ewinga (Thorgal śmiało kroczy naprzód,a potem robi fantastyczny myk z dwiema strzałami naraz).

Zaczyna się wątek Brek Zarith... takiego pseudo-Bizancjum. Rozlazły i zniewieściały książę Varonar stanowi dość stereotypowe ucieleśnienie wszystkiego, co odrażające w Oriencie, znacznie ciekawiej i mniej jednoznacznie wypada oficer Ewing, który łączy w sobie żołnierską bezwzględność ze zmysłem politycznym i nawet pewną specyficzną szlachetnością ducha. Shaniah odbiera...

Polecam

Polecam

Kiedy czytałem po raz pierwszy, mając te 12-13 lat, uważałem ten tom za nudny. Ale czas pomaga spojrzeć inaczej - to pierwszy tom, gdzie autor postanowił się pokusić o zbudowanie misternej intrygi, dalece wykraczającej poza jeden tom, mocno tragicznej i pozbawionej tego heroicznego optymizmu z tomu trzeciego. Czytelnik do końca liczy, że wszystko będzie jednak dobrze, ale nie, to dopiero początek całego cyklu tragedii.

Kiedy czytałem po raz pierwszy, mając te 12-13 lat, uważałem ten tom za nudny. Ale czas pomaga spojrzeć inaczej - to pierwszy tom, gdzie autor postanowił się pokusić o zbudowanie misternej intrygi, dalece wykraczającej poza jeden tom, mocno tragicznej i pozbawionej tego heroicznego optymizmu z tomu trzeciego. Czytelnik do końca liczy, że wszystko będzie jednak dobrze, ale...

[Zbiorcza opinia dla tomów 1-15]

Seria ma naiwny i dobroduszny urok starych westernów albo filmów samurajskich. Jest to solidny komiks rozrywkowo-przygodowy w bardzo zgrabnej oprawie fantasy. Tyle i aż tyle. Klasyczny i bardzo plastyczny styl ilustracji. Cudownie wykreowane lokacje. Aż zbyt niezwykłe zbiegi okoliczności. Jednoznaczne i konsekwentne postaci, po których wiadomo, czego się spodziewać i nie zaskoczą cię swoją przemianą.

Thorgal to bohater "nie chcem ale muszem". Koniunkcja gwiazd zmusza go do walki, choć wolałby siedzieć na zapiecku. Nie chciał uderzyć, ale uderzył. A że przypadkiem jest mistrzem fechtunku i strzelania z łuku, to wszystko jakoś tak się układa, że tomy o jego perypetiach nie chcą się skończyć. Na szczęście nie ma tu bezsensownej przemocy i prucia flaków bez powodu, choć z drugiej strony – motyw niezmąconego uczucia Aaricii i Thorgala wpada nieraz w kiczowate tony.

Zwiedzamy więc świat prostych zasad, gdzie przyjaźń jest mocna i solidna jak noga trolla, miłość przenosi góry a szlachetność i dobre intencje zawsze wygrywają — mimo kosmicznych perypetii, bajkowych zwrotów akcji i przeciwności losu, które wciąż wyskakują z kapelusza. Dialogi bywają patetyczne, reakcje przerysowane, motywacje naciągane, antagoniści przegięci. Zacytuję jedną z kuriozalnych kwestii:

"– Właściwie, aby cię uciszyć, powiniennem cię zabić. Ale jesteś zbyt ładna... Trudno! Spróbuj zapomnieć moją twarz..."

Zdarza się, że sceny obyczajowe (których jest niewiele) albo dialogi mają głębię brazylijskiego serialu (choć jest kilka wzruszających momentów). Dlatego lepiej nie analizuj za bardzo. Potraktuj to jak ładną bajkę, nie oczekuj większej głębi psychologicznej ani logicznego sensu opowieści. Daj się ponieść przygodzie.

Mam wrażenie, że popularność tego komiksu bierze się m.in. z nostalgii za mało skomplikowanym życiem, gdzie wiadomo czego się po kim spodziewać, epicka przygoda jest na wyciągnięcie ręki a szubrawcy kończą z podbitym okiem. Thorgal to idealny bohater romantyczny: odrzutek, który gardzi systemem (władzą w klanach Wikingów, majątkiem) i przez kolejne tomy walczy "sam przeciw wszystkim" o prawo do miłości. Więc rozumiem, że wielu ludziom, szczególnie w przesiąkniętej mitami romantycznymi Polsce, ten komiks się podoba, ale naprawdę nie jest żadnym arcydziełem, a czytelników wymagających logicznej i przemyślanej fabuły może wręcz irytować. W swojej konwencji zasługuje na "bardzo dobry" czyli w tutejszej skali – 7 gwiazdek.

Graficznie jest to bardzo klasyczne i poprawne. Kadry świetnie wspomagają narrację, choć bywa, że są na poziomie malarskiego jelenia na rykowisku. Ale to nie jest komiks awangardowy i nie szukamy tutaj zabaw z graficzną konwencją (ani przełomowych rozwiązań fabularnych).

[Zbiorcza opinia dla tomów 1-15]

Seria ma naiwny i dobroduszny urok starych westernów albo filmów samurajskich. Jest to solidny komiks rozrywkowo-przygodowy w bardzo zgrabnej oprawie fantasy. Tyle i aż tyle. Klasyczny i bardzo plastyczny styl ilustracji. Cudownie wykreowane lokacje. Aż zbyt niezwykłe zbiegi okoliczności. Jednoznaczne i konsekwentne postaci, po których...