Potęga sentymentu. Staromodne rysunki, drewniane dialogi, kicz narracyjny, a jednocześnie fantazyjnie wykreowana flora i fauna obcej planety, suspens poznawania obcych form życia przewyższających ludzkość i kreatywność :)

Potęga sentymentu. Staromodne rysunki, drewniane dialogi, kicz narracyjny, a jednocześnie fantazyjnie wykreowana flora i fauna obcej planety, suspens poznawania obcych form życia przewyższających ludzkość i kreatywność :)

Zaczyna się dziwnie, a potem jest tylko... dziwniej! Morze tężeje do tego stopnia, że można biec po jego tafli! Zwierzęta uciekają na brzeg, chociaż czeka je tam śmierć. Ziemia zamienia się w lawę i pochłania wioski wraz z jej mieszkańcami. Ludzie tracą ręce, a te potem... odrastają im!
Pomysły Leo wydają się nieskończone... To bodaj najbardziej zdumiewające science-fiction na polskim rynku. Być może wpływ na to ma południowo-amerykańskie pochodzenie LEO, jego zakorzenienie w literaturze iberoamerykańskiej spod znaku Borgesa, Caseresa, czy Marqueza...?
Jednocześnie zadbano tu o psychologię postaci, które nie są tu tylko bezwolnymi figurami szachowymi, targają nimi różne emocje, często nie mogą dojść do ładu z samymi sobą, ale to nie przeważa nad historią Aldebarana. On jest najważniejszy.

Zaczyna się dziwnie, a potem jest tylko... dziwniej! Morze tężeje do tego stopnia, że można biec po jego tafli! Zwierzęta uciekają na brzeg, chociaż czeka je tam śmierć. Ziemia zamienia się w lawę i pochłania wioski wraz z jej mieszkańcami. Ludzie tracą ręce, a te potem... odrastają im!
Pomysły Leo wydają się nieskończone... To bodaj najbardziej zdumiewające...

Bardzo przyjemny komiks czesciowo sci-fi, a czesciowo przygodowy.
Fabula jest dosc naiwna i przewidywalna, dialogi zbyt dlugie, narrator zbyt szczegolowo wszystko opisuje, ale przyjemnie sie czyta.
Przede wszystkim ciekwa jest planeta, jej fauna i flora. Ten kompletnie nowy swiat autor bardzo ciewkawie przedstawia czytelnikowi.
Fabula jest pewnie bardziej atrakcyjna dla nastalotkow, ale nic nie stoi na przeszkodzie by dorosly czytelnik milo spedzil czas przy lekturze tego komiksu.
Serdecznie polecam.

Bardzo przyjemny komiks czesciowo sci-fi, a czesciowo przygodowy.
Fabula jest dosc naiwna i przewidywalna, dialogi zbyt dlugie, narrator zbyt szczegolowo wszystko opisuje, ale przyjemnie sie czyta.
Przede wszystkim ciekwa jest planeta, jej fauna i flora. Ten kompletnie nowy swiat autor bardzo ciewkawie przedstawia czytelnikowi.
Fabula jest pewnie bardziej atrakcyjna dla...

Takie trochę naiwne - jak fantazje nastolatków o przygodach, życiu na innej planecie i miłości. Czytałoby się lepiej bez narracji opisującej co widać na ilustracjach, które są same w sobie bardzo dobre. Dialogi też są bardzo toporne i nienaturalne. Tajemnica przyciąga do lektury, ale końcówka mnie trochę zawiodła. Plusy za kreację świata.
Ogólnie całość tylko dobra. Jakbym miał 12 lat to bym się może bardziej jarał - szczególnie dzięki sporej ilości kobiecych wdzięków i łóżkowych przygód bohatera ;)

Takie trochę naiwne - jak fantazje nastolatków o przygodach, życiu na innej planecie i miłości. Czytałoby się lepiej bez narracji opisującej co widać na ilustracjach, które są same w sobie bardzo dobre. Dialogi też są bardzo toporne i nienaturalne. Tajemnica przyciąga do lektury, ale końcówka mnie trochę zawiodła. Plusy za kreację świata.
Ogólnie całość tylko dobra. Jakbym...

Dla miłośników komiksów sci-fi to jest gratka. Historia przepięknie narysowana (choć do stylu trzeba się przekonać) i konsekwentnie zbudowana - nic tu nie dzieje się bez przyczyny. To komiks z krwi i kości, autor spełnia swoje marzenia jednocześnie dzieląc się niesamowitą historią, której kontynuacja w niczym nie ustępuje pierwszej serii. Czytając Aldebarana ma się wrażenie uczestniczenia w międzyplanetarnym survivalu, gdzie bohaterowie - jak to w komiksach - dzielą się wyraźnie na złych i dobrych, nie brakuje erotyki, a jak coś jest zbyt skomplikowanie, to trzeba to zastrzelić. Wracam do tej serii regularnie i wszystkim polecam. Fascynujące są zwierzęta wymyślone przez autora, to taki smaczek dla teoretyków wszelkich dziedzin ;)

Dla miłośników komiksów sci-fi to jest gratka. Historia przepięknie narysowana (choć do stylu trzeba się przekonać) i konsekwentnie zbudowana - nic tu nie dzieje się bez przyczyny. To komiks z krwi i kości, autor spełnia swoje marzenia jednocześnie dzieląc się niesamowitą historią, której kontynuacja w niczym nie ustępuje pierwszej serii. Czytając Aldebarana ma się wrażenie...

Autor, Luis Eduardo de Oliveira, w skrócie znany jako LEO, tworzy komiksy sci-fi w stylu jaki uwielbiam. Nie ma tu miejsca na jakieś postkapitalistyczne wizje, mutanty o nadprzyrodzonych mocach czy działka laserowe.
LEO robi bardzo realną, namacalną fantastykę - taką, w którą można uwierzyć. W komiksie śledzimy losy osadników, którzy są potomkami kolonistów pierwszej zasiedlonej przez ludzi planety - tytułowego Aldebarana. Żyją oni tak, jak ludzie na Ziemi w XX wieku - nie ma tu żadnych bardzo rozwiniętych technologii, bowiem kontakt z Ziemią utracony został ponad 100 lat wcześniej. Wszystkie nowoczesne statki i urządzenia obejrzeć można jedynie w muzeum. Akcja toczy się wokół losów dwójki bohaterów - Kim i Marka. Pewnego dnia w ich rodzinnej wiosce zjawia się wędrowiec ostrzegający przed nadejściem tajemniczej bestii. Z morza znikają ryby, na powierzchni pojawiają się stworzenia, które w teorii żyją tylko głęboko pod wodą, ptaki w panice uciekają na ląd. Niedługo potem dramatyczne wydarzenia zmuszą głównych bohaterów do opuszczenia rodzinnych stron, a ich wędrówka będzie poszukiwaniem wytłumaczenia tajemniczych zjawisk, które zaczęły dziać się
na Aldebaranie. Fabuła bardzo wciąga - to komiks, który niczym najlepsza książka nie będzie chciał wam dać iść do łóżka. Jeśli chodzi o kreskę to jest realistyczna i szczegółowa. Plenery czy bardzo dokładne ilustracje fauny i flory robią wielkie wrażenie. Nie przepadam z kolei za tym jak LEO rysuje postacie - są trochę "sztywne", często mają mimikę, która nie pasuje do wypowiadanej kwestii. Czasami można się też przyczepić o poziom niektórych dialogów jak i nadmierne "przegadanie" mało istotnych dla głównej akcji spraw.
Mimo wszystko "Aldebaran" to kawał świetnego komiksu.

Autor, Luis Eduardo de Oliveira, w skrócie znany jako LEO, tworzy komiksy sci-fi w stylu jaki uwielbiam. Nie ma tu miejsca na jakieś postkapitalistyczne wizje, mutanty o nadprzyrodzonych mocach czy działka laserowe.
LEO robi bardzo realną, namacalną fantastykę - taką, w którą można uwierzyć. W komiksie śledzimy losy osadników, którzy są potomkami kolonistów pierwszej...

Cóż, może kreska nie powala na kolana. czasami postacie maja wyrazy twarzy nieadekwatne do sytuacji, czasami jakby coś rysownikowi nie wyszło. Postacie są mocno zarysowane, podobnie jak rysy ich twarzy. Jednak kontur ust jest zbyt silny i to czasami razi. Trzeba się nieco przyzwyczaić do stylu. Jednak widać, że rysownik poświęcił sporo wysiłku na kadry, są dość szczegółowe. Dzięki temu wiemy, że akcja nie dzieje się na Ziemi. Za to rysownik fantastycznie zilustrował ksenobionty - przedstawicieli obcej fauny (a także flory). Na prawdę robią wrażenie! Fabuła jest rewelacyjna i bardzo wciąga. Planeta skolonizowana przez ludzi, którą żądzą skorumpowani wojskowi pospołu z religijnymi fanatykami. Do tego pomysł z tajemniczą ale potężną istotą. Warto sięgnąć.

Cóż, może kreska nie powala na kolana. czasami postacie maja wyrazy twarzy nieadekwatne do sytuacji, czasami jakby coś rysownikowi nie wyszło. Postacie są mocno zarysowane, podobnie jak rysy ich twarzy. Jednak kontur ust jest zbyt silny i to czasami razi. Trzeba się nieco przyzwyczaić do stylu. Jednak widać, że rysownik poświęcił sporo wysiłku na kadry, są dość szczegółowe....

OCENA TOMÓW 1-2

Bardzo ciekawa wizja świata, wciągająca historia i świetna kreska, jednak dialogi postaci mocno sztuczne (ciągle ktoś tłumaczy co czuje, co powinno wynikać z akcji),no i główny nieziemsko irytujący, nie jest to poziom Johna DiFoola z Incala, ale jednak.

OCENA TOMÓW 1-2

Bardzo ciekawa wizja świata, wciągająca historia i świetna kreska, jednak dialogi postaci mocno sztuczne (ciągle ktoś tłumaczy co czuje, co powinno wynikać z akcji),no i główny nieziemsko irytujący, nie jest to poziom Johna DiFoola z Incala, ale jednak.

Zaskakująco dobra przygodówka sci-fi, która mimo upływu ponad 20 lat od daty wydania pierwszego albumu, praktycznie w ogóle się nie zestarzała. Polecam bardzo! Jedynym minusem tej pozycji są ubogie w emocje projekty postaci, które momentami przywodzą na myśl... simsy :P.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Zaskakująco dobra przygodówka sci-fi, która mimo upływu ponad 20 lat od daty wydania pierwszego albumu, praktycznie w ogóle się nie zestarzała. Polecam bardzo! Jedynym minusem tej pozycji są ubogie w emocje projekty postaci, które momentami przywodzą na myśl... simsy :P.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Aldebaran to dzieło jak mało które: tak samo dobry, jak i zły. Intrygujący wątek tajemniczej istoty wywierającej wpływ na całą planetę oraz urzekająca momentami warstwa ilustratorska przeplata się z wątkami społeczno-politycznymi, które raz wypadają ciekawiej, kiedy indziej zaś trącą myszką, bo niestety, ale seria wyraźnie się zestarzała, zwłaszcza w kontekście ludzkiego osadnictwa na drugim końcu galaktyki. Czy to znaczy, że czas spędzony nad lekturą jest stracony? Paradoksalnie nie. Warto się z nim zapoznać choćby ze względu na nakład pracy brazylijskiego autora. Natomiast warto podejść do serii z pewnym dystansem i zrozumieniem dla elementów już nieco archaicznych. Wówczas będzie można cieszyć się atutami komiksu, a tych Aldebaran jeszcze kilka posiada.

Aldebaran to dzieło jak mało które: tak samo dobry, jak i zły. Intrygujący wątek tajemniczej istoty wywierającej wpływ na całą planetę oraz urzekająca momentami warstwa ilustratorska przeplata się z wątkami społeczno-politycznymi, które raz wypadają ciekawiej, kiedy indziej zaś trącą myszką, bo niestety, ale seria wyraźnie się zestarzała, zwłaszcza w kontekście ludzkiego...