Dość cienka książka mająca za zadanie przybliżyć życie Adama Chmielowskiego (1845-1916) - powstańca styczniowego, malarza, który został zakonnikiem - Bratem Albertem - i zajmował się ubogimi. Przedstawiony obraz Brata Alberta pozwala wzbudzić do niego szacunek i dowiedzieć się trochę o jego życiu... no właśnie, trochę. Było mało na temat kłopotów z biednymi, jak się buntowali, czy nawet okradali go. Mogło być również trochę więcej o udziale w powstaniu styczniowym: o jego przeżyciach, czy opis oddziału w jakim był. Właśnie dzięki temu można by było się przekonać jakim oddanym i wytrwałym w sprawie wyzwolenia narodu, czy pomocy ubogim był Brat Albert.

Dość cienka książka mająca za zadanie przybliżyć życie Adama Chmielowskiego (1845-1916) - powstańca styczniowego, malarza, który został zakonnikiem - Bratem Albertem - i zajmował się ubogimi. Przedstawiony obraz Brata Alberta pozwala wzbudzić do niego szacunek i dowiedzieć się trochę o jego życiu... no właśnie, trochę. Było mało na temat kłopotów z biednymi, jak się...

Gdybym była robotem zaprogramowanym tak, żeby ocenić tę książkę według ważnych dla mnie kryteriów, to ocena by była niższa, a teraz zaczęłabym wywlekać na światło dzienne różne wady. Tyle, że nie jestem robotem. Jeżeli mimo wad coś mi się podoba i sprawia przyjemność, to niecelową jest krytyka.
Na pewno mogę jasno powiedzieć, że warto było czytać, wzruszyć się i oderwać na chwilę od świata. Natomiast szkoda, że ta przygoda była tak krótka, niektóre kwestie nie poruszone, inne liźnięte.
Na plus opis młodości oraz recenzje obrazów i oceny malarstwa. Zaletą było też przytoczenie wielu cytatów z wypowiedzi znanych ludzi, którzy znali Alberta osobiście. Podobało mi się również odmalowanie inteligencji w Europie, z którą stykał się Albert zanim stwierdził, że będzie bezdomny. Całe to otoczenie Alberta rozsiane po Europie oraz mieszkające w Polsce z perspektywy czasu jawi się jako niezwykle apetyczny kąsek czytelniczy.
Na minus powiem tylko tyle, że mało tu duchowości - jak by nie było to książka o świętym. Przede wszystkim jednak za mało o nędzarzach i podopiecznych, brudzie, obrzydliwościach. Cały temat tej nędzy, odczłowieczenia, upodlenia towarzyszy, z którymi zamieszkał brat Albert został nawet nie liźnięty. A to tutaj bardzo ważne na kogo zamienił swoich uczonych kolegów. Z książki nie wynika jaki koszmar był na początku: bród, smród, choroby, alkohol, morderstwa, brak jakichkolwiek ludzkich zachowań. W to wszedł i w tym się unurzał, zostając jednak czystym. Z takimi ludźmi zamieszkał. I wcale nie było tak, że od razu bezdomni powiedzieli, że w takim razie się zmieniają, bo były i bunty i chamstwo. Nie mówiąc o niewygodach. Kiedyś o tym czytałam w równie małej książeczce. Cóż wszyscy się uparli, żeby pisać o Albercie w okropnie krótkich książeczkach.
Tak czy inaczej polecam. Przyjemna lektura ale troszkę szkoda, że autor nie zmierzył się bardziej i nie wszedł głębiej w życie Alberta.

Gdybym była robotem zaprogramowanym tak, żeby ocenić tę książkę według ważnych dla mnie kryteriów, to ocena by była niższa, a teraz zaczęłabym wywlekać na światło dzienne różne wady. Tyle, że nie jestem robotem. Jeżeli mimo wad coś mi się podoba i sprawia przyjemność, to niecelową jest krytyka.
Na pewno mogę jasno powiedzieć, że warto było czytać, wzruszyć się i oderwać...

Słynna postać przełomu XIX i XX wieku. Znajomy Brandta, Chełmońskiego, Kossaka, Gierymskich, Wyczółkowskiego. Bywalec salonów, powstaniec styczniowy. Ranny stracił nogę. Usunięty z nowicjatu jezuickiego w ciekawych okolicznościach, 4 lata później poświęca się pomocy biedocie krakowskiej, a w 1887 roku Adam staje się Albertem. I tak powstają albertyni i albertynki. Zainspirowany świętym Franciszkiem i Janem od Krzyża. Widać też podobieństwa z Matką Teresą, Rozalią Celakówną, czy nawet Dolindo Ruotolo - ten ostatni polecał się modlić "Jezu Ty się tym zajmij", a brat Albert mawiał "Pan Jezus sprawy załatwia". Jan Paweł II również był pod jego wpływem. Dla uduchowienia współpracowników a pewnie też ku regeneracji ich sił zakładał pustelnie m.in w Zakopanem. No cóż autor też pisze o opium nauk Marksa i Engelsa :).

Słynna postać przełomu XIX i XX wieku. Znajomy Brandta, Chełmońskiego, Kossaka, Gierymskich, Wyczółkowskiego. Bywalec salonów, powstaniec styczniowy. Ranny stracił nogę. Usunięty z nowicjatu jezuickiego w ciekawych okolicznościach, 4 lata później poświęca się pomocy biedocie krakowskiej, a w 1887 roku Adam staje się Albertem. I tak powstają albertyni i albertynki....