Tytułowy "ostatni pokój" to pomieszczenie w rodzinnym domu Ewy Wojciechowskiej, gdzie jej matka od lat gromadzi i przechowuje różne niepotrzebne rzeczy z przeszłości - zapomniane listy, bibeloty, kufry i skrzynie, zabawki, jakieś otoczone sentymentem ubrania. Nikt tam nie zagląda, jedynie matka Ewy co jakiś czas donosi nowe "skarby". Kiedy pewnego dnia Ewa traci pracę w gminnym Ośrodku Kultury, a do jej matki trafia cenna bransoletka, należąca w przeszłości do rodziny, Ewa rozpoczyna prywatne śledztwo. Coraz częściej jest gościem "ostatniego pokoju", w którym odkrywa krok po kroku rodzinne tajemnice i historię.
Czyta się nieźle, choć książek w podobnej tematyce i stylu jest wiele.

Tytułowy "ostatni pokój" to pomieszczenie w rodzinnym domu Ewy Wojciechowskiej, gdzie jej matka od lat gromadzi i przechowuje różne niepotrzebne rzeczy z przeszłości - zapomniane listy, bibeloty, kufry i skrzynie, zabawki, jakieś otoczone sentymentem ubrania. Nikt tam nie zagląda, jedynie matka Ewy co jakiś czas donosi nowe "skarby". Kiedy pewnego dnia Ewa traci pracę w...

Bardzo mi się podobała, właśnie przez nieśpieszne tempo akcji, reminiscencje do czasów minionych, siermiężnych, ale na swój sposób sielankowych, bo postrzeganych przez pryzmat młodości. Pokazany portret rodziny, w której ważną rolę pełnią kobiety. Bonus w postaci smakowitych opisów rarytasów z czasów PRL-u i ciekawe przepisy na dania, sprawiają, że książka nabiera cech oryginalności.

Bardzo mi się podobała, właśnie przez nieśpieszne tempo akcji, reminiscencje do czasów minionych, siermiężnych, ale na swój sposób sielankowych, bo postrzeganych przez pryzmat młodości. Pokazany portret rodziny, w której ważną rolę pełnią kobiety. Bonus w postaci smakowitych opisów rarytasów z czasów PRL-u i ciekawe przepisy na dania, sprawiają, że książka nabiera cech...

Mnie nie porwała. Niby są jakieś zwroty akcji - ostatni pokój, prababcia, dawny ukochany - ale jakoś "mało zwrotne". ;) Tempo powieści wydawało mi się monotonne. Niemniej jednak podobały mi się czasy, w jakich historia się rozgrywa. Warto było przeczytać głównie dla sentymentu za prostymi radościami takimi jak mijanie na ulicy ulubionej kawiarni z czasów studiów, a przede wszystkim dla atmosfery domowej kuchni.

Mnie nie porwała. Niby są jakieś zwroty akcji - ostatni pokój, prababcia, dawny ukochany - ale jakoś "mało zwrotne". ;) Tempo powieści wydawało mi się monotonne. Niemniej jednak podobały mi się czasy, w jakich historia się rozgrywa. Warto było przeczytać głównie dla sentymentu za prostymi radościami takimi jak mijanie na ulicy ulubionej kawiarni z czasów studiów, a przede...

„ … Ciężko się przyznać, ale pod fasadą takich cech jak siła, rozsądek i zdecydowanie kryją się kruche i wrażliwe kobiety,
dla których życie przygotowało bardzo podobne scenariusze ...”

Każdy dom ma swoją historię i charakterystyczne miejsca, tak jest w przypadku książki „Ostatni pokój”. Ten - kryje rodzinne pamiątki, paczki, stare komody i skrzynie. Nic dziwnego, że niektórzy nie mogą się rozstać z pewnymi przedmiotami.

Autorką książki jest Krystyna Wasilkowska – Frelichowska, która ogromnym sentymentem darzy Kujawy i rodzinne miasto – Nieszawę. Już w trakcie warszawskich studiów teatralnych zakochała się w stolicy, a ta miłość trwa do dzisiaj. W 2012 roku ukazała się jej książka pt. „Zapach świeżych malin”, natomiast w 2015 roku „Wysokie progi. Opowieści z wyższych sfer”. Prywatnie pisarka uwielbia podróże i domową kuchnię. Uważa, że tradycyjne smaki potraw mają ogromną moc przywoływania wspomnień.

Dom, w którym rozgrywa się akcja ma duszę i pamięta lata świetności. Na pierwszy rzut oka widać zafascynowanie autorki teatrem. Powieść bardzo lekko się czyta, a odbiorca zostaje wprowadzony w odpowiedni klimat. Sentymentalna wartość niektórych rzeczy, czy też miejsc, jest ogromna. Oprócz tego istnieją fenomenalne historie, które recytują pokolenia.

Główną bohaterką jest Ewa Wojciechowska, która jak sama przyznaje, zmieniała się w przeciętną „45 – letnią babę, a do tego wdowę...”. Ewa jest refleksyjna. Przegląda zdjęcia, czyta poezję Agnieszki Osieckiej i tęskni za zmarłym mężem. Będąc dyrektorką miejscowego domu kultury ma ciekawe pomysły na zajęcia. Wyprawy do „ostatniego” traktuje, jak azyl. Musi się też zmierzyć z nienawiścią, zazdrością i rozgrywkami politycznymi. Pewnego dnia spotyka Rafała, swoją dawną miłość sprzed lat. Czy to skomplikuje jej życie?

Ciekawym elementem jest pamiętnik, opisujący przeszłość i drogocenna bransoleta, która należała do prababki Florentyny. To też ostatnia wola Michaliny, narobi trochę zamieszania, ale więcej Wam nie powiem ;-)

Książka ma też smak i zapach. Uwierzcie mi na słowo, ale przygotowane potrawy, kuszą podniebienie czytelnika. Na końcu powieści znajdziecie ciekawe przepisy, które z pewnością wykorzystacie. Mnie przypadła do gustu brązowa skórka kurczaka, selerowo – orzechowa sałatka Ewy, oraz konfitura aroniowo – gruszkowa. Jest spokojnie, sielsko i ciekawie.

Gorąco polecam opowieść pełną tajemnic i skrywanych emocji interesujących bohaterek.

Katarzyna Żarska
(www.redaktor21.bloog.pl)

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska
Oprawa: miękka
Liczba stron: 332

„ … Ciężko się przyznać, ale pod fasadą takich cech jak siła, rozsądek i zdecydowanie kryją się kruche i wrażliwe kobiety,
dla których życie przygotowało bardzo podobne scenariusze ...”

Każdy dom ma swoją historię i charakterystyczne miejsca, tak jest w przypadku książki „Ostatni pokój”. Ten - kryje rodzinne pamiątki, paczki, stare komody i skrzynie. Nic dziwnego, że...

Książkę przeczytałam w dwa wieczory. Wciągnęła mnie fabuła, a i postać głównej bohaterki Ewy Wojciechowskiej wydała mi się taka bliska. Akcja rozgrywa się w 1990 roku i autorka świetnie oddała klimat tamtych czasów. Z jednej strony siermiężnych i szarych, z drugiej - rodzina wtedy znaczyła dla ludzi dużo więcej niż dzisiaj. Życie koncentrowało się wokół stołu, wspólnego przygotowywania posiłków, rozmów. Piękna, pogodna książka - saga rodzinna z tajemnicą w tle. Trochę bajkowa, poprawna, ale waśnie dlatego tak bardzo mnie się spodobała.
A na końcu książki są przepisy! Nie jestem mistrzem patelni, ale wypróbuję kilka przepisów.

Książkę przeczytałam w dwa wieczory. Wciągnęła mnie fabuła, a i postać głównej bohaterki Ewy Wojciechowskiej wydała mi się taka bliska. Akcja rozgrywa się w 1990 roku i autorka świetnie oddała klimat tamtych czasów. Z jednej strony siermiężnych i szarych, z drugiej - rodzina wtedy znaczyła dla ludzi dużo więcej niż dzisiaj. Życie koncentrowało się wokół stołu, wspólnego...

+

+