Książka napisana trudnym stylem, mnóstwo szczegółów, które trzeba zapamiętać żeby wiedzieć co jest dalej. Język książki mocno faktograficzny, w zasadzie bez większych opisów, bez charakterystyki bohaterów za to mnóstwo przemyśleń autora, które dla kogoś kto nie zna realiów poszczególnych okresów historycznych na niewiele się zdadzą.

Sama pozycja zawiera kilka historii o charakterze społeczno-obyczajowym Włoch. Opisy te pochodzą z różnych okresów od renesansu po czasy współczesne.

Można dyskutować czy książka jest ciekawa czy nie i czy coś wnosi do ogólnego światopoglądu czy też jest kolejną pozycją do której można sobie dla rozrywki zajrzeć.

Dla mnie osobiście "Kroniki Włoskie" może poza drugim opowiadaniem były dość nudne, opisy zdarzeń za bardzo złożone i szczegółowe.

Przeczytanie było sporym wyzwaniem dlatego osobiście nie polecam.
5/10.

Książka napisana trudnym stylem, mnóstwo szczegółów, które trzeba zapamiętać żeby wiedzieć co jest dalej. Język książki mocno faktograficzny, w zasadzie bez większych opisów, bez charakterystyki bohaterów za to mnóstwo przemyśleń autora, które dla kogoś kto nie zna realiów poszczególnych okresów historycznych na niewiele się zdadzą.

Sama pozycja zawiera kilka historii o...

Dzięki pracy Stendhala we wspaniałym stylu możemy przenieść się do jakże odległych czasów. Znajdziemy tu pięć różnych historii, które łączy ten sam wątek- miłość. Miłość beznadziejna, nie mogąca się spełnić ani nie mająca racji bytu poprzez różnorodne przeciwności rzucane kochankom przez los- intrygi, oszustwa czy nierówność w statusie społecznym. Pomimo tego, aby być razem gotowi są ponieść ogromne ofiary, a mimo to na końcu drogi nie czeka na nich szczęście tylko dramatyczne zakończenie.

Dzięki pracy Stendhala we wspaniałym stylu możemy przenieść się do jakże odległych czasów. Znajdziemy tu pięć różnych historii, które łączy ten sam wątek- miłość. Miłość beznadziejna, nie mogąca się spełnić ani nie mająca racji bytu poprzez różnorodne przeciwności rzucane kochankom przez los- intrygi, oszustwa czy nierówność w statusie społecznym. Pomimo tego, aby być razem...

Ciekawe zestawienie kilku opowiadań odzwierciedlających mentalność osób z wyższych warstw tego społeczeństwa pod koniec XVI wieku. Znani tam byli i podziwiani ludzie żyjący poza prawem i szczycący się tym. Jakże prorocze i pierwotne, jak i charakterystyczne dla grup i zachowań znanych z "Ojca chrzestnego", czy "Gomorry". Kronika kilku historii miłosnych z silnymi namiętnościami w tle, zbrodnią i odwetem. Kronika wyjątków czy też epizodów z historii Watykanu ukazująca również rządzących nim papieży. Ciekawie i zgrabnie opisane, Autor sam z siebie co jakiś czas zaznacza, w jaki sposób zdobył źródłowe opisy zdarzeń, które opisał, ciekawie odnosząc przywoływane zdarzenia do swojej, jako Francuza mentalności.
Epoka i tematyka nieco przywodziły na myśl Dekameron, niewątpliwie gratka dla wielbicieli Renesansu.
Ja zapoznałem się z treścią książki w wersji elektronicznej dzięki portalowi Wolne lektury, który bardzo polecam i zamierzam wesprzeć.

Ciekawe zestawienie kilku opowiadań odzwierciedlających mentalność osób z wyższych warstw tego społeczeństwa pod koniec XVI wieku. Znani tam byli i podziwiani ludzie żyjący poza prawem i szczycący się tym. Jakże prorocze i pierwotne, jak i charakterystyczne dla grup i zachowań znanych z "Ojca chrzestnego", czy "Gomorry". Kronika kilku historii miłosnych z silnymi...

Zmęczyłam do końca, ale było ciężko.

Zmęczyłam do końca, ale było ciężko.

Kilka historii związanych z elitą włoską w XVI w.

Kilka historii związanych z elitą włoską w XVI w.

Stendhalowski hołd złożony namiętnościom, które nie kłaniały się jeszcze w XVI w. - jak to sam autor stwierdza we wstępie - zrównoważeniu, zdrowemu rozsądkowi. I koszty owych namiętności, o dziwo, rozkładały się tam przypadkowo, a przez to demokratycznie po równo - na tych, którzy okazywali współczucie, albo po prostu stali na drodze rozpędzonych wydarzeń.
Ta, nie pozbawiona jednak pewnej trwogi, admiracja jest zaprawiona takim zapatrzeniem się w coś co kojarzy się z nietzschańską "wolą mocy". Czyżby powieści Stendhala miały swój udział w kształtowaniu się refleksji tego filozofa? A może taki był duch czasu?

Stendhalowski hołd złożony namiętnościom, które nie kłaniały się jeszcze w XVI w. - jak to sam autor stwierdza we wstępie - zrównoważeniu, zdrowemu rozsądkowi. I koszty owych namiętności, o dziwo, rozkładały się tam przypadkowo, a przez to demokratycznie po równo - na tych, którzy okazywali współczucie, albo po prostu stali na drodze rozpędzonych wydarzeń.
Ta, nie...

Kolejna lektura związana z zainteresowaniem kulturą włoską, tym razem z serii obcokrajowcy, którzy pisali na temat Włoch. Zawsze ciekawie jest spojrzeć na dany kraj z perspektywy osoby, która nie jest rdzennym mieszkańcem. Obserwacje mogą być wtedy o tyle ciekawsze, że porównuje się jakieś państwo przez pryzmat własnego i można wtedy dojść do interesujących wniosków. Poza tym osoba, która cały czas żyje w swojej ojczyźnie może już nie zauważać pewnych charakterystycznych zachowań, które dla niej są czymś normalnym, a dla obcego fascynującym i nietypowym zwyczajem. Stendhal spędził we Włoszech bardzo dużo czasu, gdyż pracował jako konsul i miał przy tym wspaniałą okazję, żeby poznać dogłębnie kulturę włoską. W "Kronikach włoskich" można odczuć, jak umiejętnie Francuz opisuje Włochów. W "Kronikach włoskich" przybliża nam historie czterech kobiet, które żyły w okolicach końca XVI wieku oraz jednej, której historia działa się w okresie włoskiego "Risorgimento", czyli w pierwszej połowie XIX wieku. Ewidentnie Stendhal musiał spędzić wiele godzin nad lekturami, które pozwoliły poznać mu historię Włoch, gdyż jego przedstawienie XVI-wiecznych Włoch wydaje się bardzo realistyczne. Oczywiście motyw jest taki, że korzysta on ze starych kronik włoskich, które chce przekazać czytelnikowi, ale pisarz musiał dodać temu jakiegoś literackiego kolorytu i dodać własne komentarze. Jak już mówiłem, sposób w jaki przedstawia włoską kulturę jest główny atutem lektury. Jednak to, co czyni tę książkę dosyć przeciętną pozycją to opowiadania same w sobie, które po prostu nie należą do najciekawszych. Nawet jeśli któraś opowieść wciągnęła mnie choć na trochę to cała przyjemność uciekała w związku z niepotrzebnym przedłużaniem historyjek. Nie jest tak, że jakoś wyjątkowo się męczyłem w trakcie czytania, ale też nie powaliła mnie ta lektura na kolana. Może miałem zbyt wysokie oczekiwanie, gdyż po rekomendacji koleżanki oczekiwałem ciekawych opowiadań, które w błyskotliwy sposób przybliżają włoską kulturę. Niestety nie do końca to się sprawdziło.

Kolejna lektura związana z zainteresowaniem kulturą włoską, tym razem z serii obcokrajowcy, którzy pisali na temat Włoch. Zawsze ciekawie jest spojrzeć na dany kraj z perspektywy osoby, która nie jest rdzennym mieszkańcem. Obserwacje mogą być wtedy o tyle ciekawsze, że porównuje się jakieś państwo przez pryzmat własnego i można wtedy dojść do interesujących wniosków. Poza...

Może to i dlatego, że interesuję się kulturą i historią Włoch od dawna, ale Kroniki Stendhal'a naprawdę mi się podobały. Widać zamiłowanie autora do Italii oraz ciekawość ludzi i wydarzeń, które tworzyły ich kulturę przez wieki. Cztery historie kobiet od XVI do XIX w. Bez zbędnych opisów, styl angażujący czytelnika. Bardzo łatwo i szybko się czyta.

Może to i dlatego, że interesuję się kulturą i historią Włoch od dawna, ale Kroniki Stendhal'a naprawdę mi się podobały. Widać zamiłowanie autora do Italii oraz ciekawość ludzi i wydarzeń, które tworzyły ich kulturę przez wieki. Cztery historie kobiet od XVI do XIX w. Bez zbędnych opisów, styl angażujący czytelnika. Bardzo łatwo i szybko się czyta.

"Kroniki włoskie" Stendhala (Henri Beyle) początkowo miały nosić tytuł "Historyjek rzymskich". Na książkę składa się pięć nowel: "Wiktoria Accoramboni", "Rodzina Cenci", "Księżna Palliano", "Ksieni z Castro" oraz "Vanina Vanini". Cztery pierwsze zostały zaczerpnięte przez autora z szesnasto- i siedemnastowiecznych rękopisów, częściowo przezeń zakupionych, po części zaś odpisanych (także, jak informuje nas autor, za pobraniem przez ich właściciela stosownej opłaty). Perypetie bohaterów ostatniego, piątego opowiadania, rozgrywają się we Włoszech XIX wieku, w czasach aktywności tajnej organizacji rewolucyjno-demokratycznej określanej jako karbonariusze.
Stendhal szczególnie upodobał sobie Włochy jako kraj wielkich, nieokiełznanych namiętności i republikańsko-wolnościowych tradycji, które przeciwstawiał nieznośnej dlań płytkiej mentalności francuskiego mieszczaństwa. Stąd też estyma, którą darzył epokę Renesansu, kiedy to nie tylko nie ukrywano emocji i pragnień, ale z wielką fantazją dawano im wyraz nawet za cenę kłamstwa, zdrady czy wreszcie morderstwa. Bohaterowie "Kronik" dopuszczają się wszak najohydniejszych zbrodni. Przy udziale swej matki i rodzeństwa Beatrycze Cenci doprowadza do śmierci swego ojca Franciszka, który wcześniej wielokrotnie ją gwałcił wmawiając jej przy tym, że ze związków kazirodczych rodzą się ludzie szczególnie ulubieni przez Boga. Karą za zbrodnie Beatrycze jest śmierć poprzedzona straszliwą kaźnią członków jej najbliższej rodziny. Z kolei ksieni z Castro z wyrachowania oddaje się miejscowemu biskupowi, z którym ostatecznie zachodzi w ciążę. Te i inne jeszcze okropieństwa ukrywa fasada honoru, który nie okazuje się niczym innym, jak tylko pychą i pełną zakłamania miłością własną. Bohaterowie rzucają wyzwanie życiu nie licząc się z jakimkolwiek konwenansem. Tej specyficznej filozofii sam Stendhal nadał nazwę "beylizmu", pod którym to pojęciem rozumiał swego rodzaju kult życiowej energii (Tadeusz Boy-Żeleński). Wszystko to zaś opisane zostało surowym, niemal bezosobowym językiem, typowym również dla powieści Stendhala ("Czerwone i czarne", "Pustelnia Parmeńska"),który w ramach pracy nad stylem zwykł był ponoć czytywać codziennie kilka stronic Kodeksu Napoleona.

"Kroniki włoskie" Stendhala (Henri Beyle) początkowo miały nosić tytuł "Historyjek rzymskich". Na książkę składa się pięć nowel: "Wiktoria Accoramboni", "Rodzina Cenci", "Księżna Palliano", "Ksieni z Castro" oraz "Vanina Vanini". Cztery pierwsze zostały zaczerpnięte przez autora z szesnasto- i siedemnastowiecznych rękopisów, częściowo przezeń zakupionych, po części zaś...

Jedna z niewielu książek, którą czytało mi się bardzo trudno. Typowo kronikarska, pisana językiem adekwatnym do epoki. Opisuje losy czterech bardzo dramatycznych związków w okresie odrodzenia i jeden w XIX wieku.Honor, pojmowany zupełnie inaczej niż dzisiaj.
Przeczytałam tę pozycję, ponieważ od wielu lat jest w naszej biblioteczce domowej. Uważam jednak, że nie jest to lektura do czytania dla relaksu, mimo iż ma swoje ważne miejsce w literaturze klasycznej.

Jedna z niewielu książek, którą czytało mi się bardzo trudno. Typowo kronikarska, pisana językiem adekwatnym do epoki. Opisuje losy czterech bardzo dramatycznych związków w okresie odrodzenia i jeden w XIX wieku.Honor, pojmowany zupełnie inaczej niż dzisiaj.
Przeczytałam tę pozycję, ponieważ od wielu lat jest w naszej biblioteczce domowej. Uważam jednak, że nie jest to...