Oj, ciężka to była lektura. Tzn. "szybko poszło", ale bez przyjemności. O ile pierwsza część była po prostu infantylna i banalna, o tyle druga była... hmm... żenująca. Bohaterowie - w tym policjanci - nie grzeszyli błyskotliwością, autorka wszystko musiała tłumaczyć łopatologicznie, co urągało godności zarówno bohaterów, jak i czytelników. A perypetie związku Kornelii i Gerarda kwalifikowałyby się tylko na terapię: pełno niedomówień, żałosne teksty, godzenie się w łóżku, raz obraza majestatu, a raz ochy i achy. Wg mnie pozycja nie broni się nawet jako romans, bo kryminałem tego nie można nazwać z całą pewnością. Sam język i styl również - wg mnie - na bardzo niskim poziomie.

Oj, ciężka to była lektura. Tzn. "szybko poszło", ale bez przyjemności. O ile pierwsza część była po prostu infantylna i banalna, o tyle druga była... hmm... żenująca. Bohaterowie - w tym policjanci - nie grzeszyli błyskotliwością, autorka wszystko musiała tłumaczyć łopatologicznie, co urągało godności zarówno bohaterów, jak i czytelników. A perypetie związku Kornelii i...

To nie jest kryminal, tylko romans. Nieporozumienie -> konflikt -> olsnienie -> happy end = banal.

To nie jest kryminal, tylko romans. Nieporozumienie -> konflikt -> olsnienie -> happy end = banal.

Świetne zakończenie trzymające w napięciu krótkiej serii. No po prostu autorka w tym roku przebiła dla mnie wszystkich. A jeszcze tyle książek przede mną....

Świetne zakończenie trzymające w napięciu krótkiej serii. No po prostu autorka w tym roku przebiła dla mnie wszystkich. A jeszcze tyle książek przede mną....

Jak dla mnie zakończenie nieco mało obszerne. W skrócie opisane dalsze wydarzenia, ale tak troche na odczepnego. Zupełnie inaczej by się sprawa miała, gdyby autorka poświęciła temu jeszcze ze 2-3 strony. Poza tym historia trzyma w napięciu, czyta się przyjemnie i szybko. Polecam :)

Jak dla mnie zakończenie nieco mało obszerne. W skrócie opisane dalsze wydarzenia, ale tak troche na odczepnego. Zupełnie inaczej by się sprawa miała, gdyby autorka poświęciła temu jeszcze ze 2-3 strony. Poza tym historia trzyma w napięciu, czyta się przyjemnie i szybko. Polecam :)

Pierwsza część mnie totalnie zachwyciła, a druga to delikatne rozczarowanie. Zabrakło mi tego dreszczyku emocji, tajemnicy.
Książka jest podobno z powieścią obyczajowo-kryminalną, jak dla mnie pierwszy tom był kryminałem, w drugi to typowa obyczajowka.
Ale nie zrażam się i chętnie sięgnę po inne książki autorki.

Pierwsza część mnie totalnie zachwyciła, a druga to delikatne rozczarowanie. Zabrakło mi tego dreszczyku emocji, tajemnicy.
Książka jest podobno z powieścią obyczajowo-kryminalną, jak dla mnie pierwszy tom był kryminałem, w drugi to typowa obyczajowka.
Ale nie zrażam się i chętnie sięgnę po inne książki autorki.

Światełko w tunelu" to kontynuacja historii Kornelii Pliszki. Która wraca do nas po kilku latach z ugruntowaną pozycją zawodową i domem odziedziczonym po babci. Znajdzie się również kot i kolejne tajemnicze zdarzenia. Pojawi się osoba czychajaca na życie Koli, ale także już wspomany Gerard, który do Pliszki podejdzie z zupełnie innym nastawieniem od tego z pierwszej części.
Jest to część z większym wątkiem kryminalnym, jednak nadal to głównie obyczajówka.

Choć jest to mix gatunków i czyta czy słucha się tych książek z pewnym luzem to jednak, zakończenie zaskakuje. A właściwie zaskoczyła mnie osoba która odpowiadała za nękanie Koli.

Światełko w tunelu" to kontynuacja historii Kornelii Pliszki. Która wraca do nas po kilku latach z ugruntowaną pozycją zawodową i domem odziedziczonym po babci. Znajdzie się również kot i kolejne tajemnicze zdarzenia. Pojawi się osoba czychajaca na życie Koli, ale także już wspomany Gerard, który do Pliszki podejdzie z zupełnie innym nastawieniem od tego z pierwszej części....

Druga część o Pliszce. Tym razem bardziej obyczajowa. Ciekawa, ale pierwsza część podobała mi się bardziej.

Druga część o Pliszce. Tym razem bardziej obyczajowa. Ciekawa, ale pierwsza część podobała mi się bardziej.

Po książkę sięgnęłam przypadkiem, skuszona ze względu na aspekt wizualny samej okładki, jednakże mimo szczerych chęci nie zachwyciła mnie - niestety rozczarowująca, przewidywalna i przynudzająca, z dłużącą i rozlazłą akcją.

Po książkę sięgnęłam przypadkiem, skuszona ze względu na aspekt wizualny samej okładki, jednakże mimo szczerych chęci nie zachwyciła mnie - niestety rozczarowująca, przewidywalna i przynudzająca, z dłużącą i rozlazłą akcją.

Duży zawód po całkiem przyjemnej pierwszej części.

Duży zawód po całkiem przyjemnej pierwszej części.

Gdybym miała podsumować tę książkę jednym słowem, byłoby to niedopowiedzenie. Bohaterowie wcale ze sobą nie rozmawiają, rzucają wobec siebie zarzuty, mają własne teorie i zdanie na wszystkie tematy, nie słuchając wyjaśnień tej drugiej osoby. I gdyby te kłótnie i niejasności dotyczyły tylko Gerarda i Kornelii, to jeszcze bym przeżyła – ponieważ i ona, i on nie są wobec siebie do końca szczerzy, natomiast łączy ich namiętność, a to mieszanka wybuchowa. I toksyczna, moim zdaniem oczywiście. Natomiast nigdy nie stwierdzę, że związek Kornelii i Gerarda jest zdrowym związkiem. Jednak wracając – niejasności i niedopowiedzenia mają miejsce również w trakcie przesłuchań, policja także nie dopowiada, Kornelia od początku nie ma żadnej jasności co do tego o co jest oskarżana, co dokładnie zaszło. Odpowiada na pytania, zgodnie z prawdą (jej prawdą),a policja utwierdza się w przekonaniu, że to jest ich prawda. Frustracja sięgała tutaj zenitu, naprawdę!

Natomiast, pomijając ten duży szkopuł, to fabuła tej części podobała mi się o wiele bardziej niż w poprzedniej. Najbardziej podobała mi się narracja Kornelii, mimo że to ona jest tą bohaterką, którą najbardziej trzeba potrząsnąć, żeby się „ogarnęła”.

Polowanie na Pliszkę jest opisana jako powieść obyczajowo-kryminalna. I wątki obyczajowe? Cudowne. Bardzo podobał mi się wątek z grobem nieznanego partyzanta i walkę o ten grób. Naprawdę na duży plus. Ale wątek kryminalny? No dla mnie meh. Oczekuję chyba czegoś więcej po prostu. Samo pióro autorki jest bardzo dobre i zastanawiam się nad tym, by przeczytać inne jej książki. Ale poczekam do momentu aż zapomnę o Pliszce.

https://www.instagram.com/p/CqKj4v5Nlz0/

Gdybym miała podsumować tę książkę jednym słowem, byłoby to niedopowiedzenie. Bohaterowie wcale ze sobą nie rozmawiają, rzucają wobec siebie zarzuty, mają własne teorie i zdanie na wszystkie tematy, nie słuchając wyjaśnień tej drugiej osoby. I gdyby te kłótnie i niejasności dotyczyły tylko Gerarda i Kornelii, to jeszcze bym przeżyła – ponieważ i ona, i on nie są wobec...