Opowieść o Hiacyncie Robinsonie na początku bardzo mnie zainteresowała. Marka zabójczyni, ojciec prawdopodobnie pochodzący z arystokracji , ciekawie się zaczęło, ale później książka zaczęła mnie nużyć. Lubię klasykę, lecz ta powieść była zdecydowanie zbyt obszerna.Autor przeprowadził wnikliwą analizę różnych sfer społecznych , gdyby powieść skupiła się tylko na Hiacyncie i księżnej Casamassimie podobałaby mi się znacznie bardziej.

Opowieść o Hiacyncie Robinsonie na początku bardzo mnie zainteresowała. Marka zabójczyni, ojciec prawdopodobnie pochodzący z arystokracji , ciekawie się zaczęło, ale później książka zaczęła mnie nużyć. Lubię klasykę, lecz ta powieść była zdecydowanie zbyt obszerna.Autor przeprowadził wnikliwą analizę różnych sfer społecznych , gdyby powieść skupiła się tylko na Hiacyncie i...

Szczerze mówiąc nie spodziewałam się, że ta powieść okaże się tak ciekawa i wciągająca. Przedstawia sytuację społeczną pod koniec XIX wieku w Anglii. Głód, nędza, choroby, niemoralność, tak przedstawia się życie w slumsach ówczesnego Londynu. Szczegółowy opis mieszkańców osiedlonych w dzielnicach biedy, „ludzie biedni cuchnęli alkoholem i brudem, życie ich było pełne wyrzeczeń, oraz monotonnej pracy, aby zapewnić sobie jakiś byt”. Jest ukazany kontrast między pachnącym kolorowym światem arystokracji, a światem slumsów.
Główny bohater powieści to Hiacynt Robinson, chłopak wychowany w biedzie, przez skromną szwaczkę, wierzy w przyjaźń i honor, spotyka się z rewolucjonistami, chce działać, aby poprawić byt biednych. Poznając tytułową księżnę styka się ze światem arystokracji i bogactwem, i to powoduje, że zaczyna mieć rozterki, co do swoich dotychczasowych poglądów.
Książka godna polecenia, ukazuje duży problem tamtych czasów, nędza, brak pracy oraz obojętność na tę sytuację ze strony elit, arystokracji i polityków. Cierpienie połowy świata było określane jako zło konieczne.

Szczerze mówiąc nie spodziewałam się, że ta powieść okaże się tak ciekawa i wciągająca. Przedstawia sytuację społeczną pod koniec XIX wieku w Anglii. Głód, nędza, choroby, niemoralność, tak przedstawia się życie w slumsach ówczesnego Londynu. Szczegółowy opis mieszkańców osiedlonych w dzielnicach biedy, „ludzie biedni cuchnęli alkoholem i brudem, życie ich było pełne...

Tego typu literaturę albo się lubi albo nie...ja uwielbiam!
Genialny obraz Anglii XIX wieku!
Wspaniale stworzone sylwetki bohaterów!
Cuuuudowna podróż w czasie...

Tego typu literaturę albo się lubi albo nie...ja uwielbiam!
Genialny obraz Anglii XIX wieku!
Wspaniale stworzone sylwetki bohaterów!
Cuuuudowna podróż w czasie...

Zdecydowanie jedna z najlepszych powieści Jamesa. Genialna analiza psychologiczna. Uwielbiam postać księżnej.

Zdecydowanie jedna z najlepszych powieści Jamesa. Genialna analiza psychologiczna. Uwielbiam postać księżnej.

"Nie chciał właściwie cieszyć się tym wszystkim, tylko zaznać wszystkiego, nie pragnął, by życie się z nim cackało, tylko chciał je wszechstronnie poznać."

Interesująca powieść, chętnie wczytywałam się w jej kolejne księgi, w niespieszny i przyjemny sposób. Ciekawy przekrój londyńskiego społeczeństwa drugiej połowy dziewiętnastego wieku, poznawany przy okazji śledzenia skomplikowanych losów głównego bohatera, młodego Hiacynta Robinsona, począwszy od tajemnic związanych z naznaczeniem w dzieciństwie, poprzez pragnienie przygód, oderwania się od realiów życia najbiedniejszych warstw, znajomość bezkompromisowej rewolucyjnej działalności, fascynację blasków środowiska arystokracji. Im więcej doświadczeń życiowych i poznawanych osób, tym bardziej umacnia się jego dychotomiczne postrzeganie świata, opanowują go wzajemnie wykluczające się koncepcje, do głosu dochodzą trudne do przezwyciężenia dylematy, wierność złożonej przysiędze a nowa perspektywa światopoglądowa.

Podobała mi się kreacja kluczowej postaci, wyrazista, przekonująca, prawdziwa, złożona, a przy tym niejednoznaczna, nieoczywista, żywiąca sprzeczne sympatie. Z dużym zaciekawieniem obserwowałam losy, problemy i wątpliwości Hiacynta. Jestem pod urokiem warsztatu pisarskiego, bogatego słownictwa, sugestywnych opisów i obrazujących detale epoki dialogów. Jako czytelnicy przenosimy się w przeszłość, która wciąga i fascynuje, obserwujemy realia, dokonujemy porównań, wyłapujemy wspólne punkty emocji ogarniających człowieka bez względu na czasy, w jakich przyszło mu żyć, ani na grupę społeczną, w jakiej funkcjonuje. Szczera, wnikliwa, udowodniająca doskonałą znajomość praw rządzących naturą człowieka. Ale to również odwołania dokonywane podczas kreślenia fabuły do ówczesnych osiągnięć genetyki, przyjmujących określone zasady dziedziczenia cech, które współcześnie zostały naukowo podważone i odrzucone, a jednak i tak jeszcze istnieją w świadomości. Dramatyczna finalna odsłona powieści tylko w pierwszym wrażeniu zaskakuje, ponieważ po zastanowieniu się prezentuje się jako idealne podsumowanie przybliżanej opowieści. Zerknij też na moje odczucia po zapoznaniu się z powieścią Henriego Jamesa "Echo".

bookendorfina.pl

"Nie chciał właściwie cieszyć się tym wszystkim, tylko zaznać wszystkiego, nie pragnął, by życie się z nim cackało, tylko chciał je wszechstronnie poznać."

Interesująca powieść, chętnie wczytywałam się w jej kolejne księgi, w niespieszny i przyjemny sposób. Ciekawy przekrój londyńskiego społeczeństwa drugiej połowy dziewiętnastego wieku, poznawany przy okazji śledzenia...

Najsłabsze (jak dotąd) z czytanych przeze mnie dzieł Henry’ego Jamesa. Początek powieści przywodzi na myśl utwory Dickensa, ale, w przeciwieństwie do niego, James nie potrafi wiarygodnie opisać ludzi z nizin społecznych, bowiem jego bohaterowie przypominają przebraną w nędzne szaty arystokrację (tę dobrą) – są szlachetni, dobrzy i nawet wyrafinowani, nawet przymierając głodem troszczą się o innych.

Warto pamiętać, że w przeciwieństwie do swego wybitnego kolegi po piórze, który wywodził się ze skrajnej nędzy, najniższych nizin społeczeństwa angielskiego i od wczesnego dzieciństwa pracował na swoje i rodziny utrzymanie, Henry James dzięki fortunie dziadka żył sobie dostatnio w Ameryce i nie musiał walczyć o byt.

Nie rozumiem zatem, skąd wziął się pomysł na przedstawienie biedaków – socjalistów oraz sympatyzujących z nimi arystokratek, bowiem opisując obie te grupy autor nie daje sobie możliwości rozwinięcia naturalnej przenikliwości i uważności, rozdrabniając się, a przez to nie opisując wiarygodnie żadnej ze stron.

Nie ma on także wyczucia kwestii społecznych, z jakiej słynął inny tworzący w tym okresie pisarz – Fiodor Dostojewski. W „Biednych ludziach”, „Łagodnej” czy „Zbrodni i karze” rosyjski mistrz prozy przedstawia przenikliwy i mrożący czytelnika obraz realiów życia biedaków, a w „Biesach” mistrzowsko opisuje socjalistów i innych rewolucyjnych myślicieli pokazując katastrofalne skutki politycznej i moralnej negacji społecznych wartości.

Henry James to mistrz w opisie psychologii ludzi z wyżyn społecznych, zwłaszcza kobiet. Takie jego dzieła uwielbiam i pozostanę ich oddaną czytelniczką.

Najsłabsze (jak dotąd) z czytanych przeze mnie dzieł Henry’ego Jamesa. Początek powieści przywodzi na myśl utwory Dickensa, ale, w przeciwieństwie do niego, James nie potrafi wiarygodnie opisać ludzi z nizin społecznych, bowiem jego bohaterowie przypominają przebraną w nędzne szaty arystokrację (tę dobrą) – są szlachetni, dobrzy i nawet wyrafinowani, nawet przymierając...

Księżna Casamassima to kolejna świetna powieść autora i kolejny dowód na to jak doskonałym obserwatorem i pisarzem był Henry James. W każdej powieści genialnie domalowuje zarówno swoich bohaterów, którzy są przekrojem XIX-wiecznego społeczeństwa, jak i ukazuje świat, który ich otacza. Portrety, które nam kreśli na kartach swoich książek nie maja nic wspólnego z przesłodzonymi opowiastkami. Wręcz przeciwnie. Są one gorzkie, niezbyt pochlebne, czasami zabawne, ale z pewnością szczere do bólu.
Księżna Cassamassima to historia londyńskiego biedaka, przeciwnika arystokracji, bękarta ubogiej Francuzki i średniozamożnego angielskiego arystokraty. Jest on idealnym przykładem na prawdziwość powiedzenia - punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Nie chcę przedstawiać losów głównego bohatera. Są one na równi skomplikowane, tak jak skomplikowana jest dwoistość jego natury ze względu na pochodzenie, co jest niezwykle ciekawe, ba wręcz fascynujące.
Poza tym cała przyjemność lektury polega na stopniowym poznawaniu postaci, charakteru, złożoności Hiacynta Robinsona.
Z pewnością warto poznać głównego bohatera, ale nie tylko jego. James, jak i w przypadku innych książek, tak i tutaj rozbudował sylwetkę czy to głównych, pierwszoplanowych postaci, czy osób, które przez treść przewijają się dosłownie przez chwilę.
Książka ma same zalety i jedną wadę. Jest nią pewne niedopracowanie kwestii spisku. Nie chcę dokładnie pisać o co chodzi. Jeżeli sięgniecie po tę powieść z pewnością to zauważycie, tym bardziej, iż autor wręcz zmusza nas do niespiesznej lektury.
Z pewnością nie jest to powieść łatwa, taka którą szybko się czyta. James zadał sobie wiele trudu, żeby nie tylko ciekawie i niejednoznacznie nakreślić postaci bohaterów, ale także żeby dokładnie, ze wszystkimi szczegółami oddać atmosferę końca XIX wieku, klimat Londynu, nastroje panujące w różnych warstwach społecznych (z postępującym kryzysem społeczno-politycznym włącznie),czyli wszystko to co składało się na życie w stolicy Anglii ponad 100 lat temu. Autor nie szczędzi nam opisu wszelkich sfer ludzkiego życia oraz złożoności ludzkiej natury włącznie z rozkładaniem na czynniki pierwsze postępowań i konsekwencji oraz rozterek większości bohaterów. To właśnie najbardziej lubię w utworach Jamesa, to ich największa wartość.
Zachęcam do lektury.

Księżna Casamassima to kolejna świetna powieść autora i kolejny dowód na to jak doskonałym obserwatorem i pisarzem był Henry James. W każdej powieści genialnie domalowuje zarówno swoich bohaterów, którzy są przekrojem XIX-wiecznego społeczeństwa, jak i ukazuje świat, który ich otacza. Portrety, które nam kreśli na kartach swoich książek nie maja nic wspólnego z...

Henry James, to jeden z najwybitniejszych twórców amerykańsko-brytyjskich. W swoich powieściach skupiał się przed wszystkim na pokazaniu różnic między warstwami społecznymi, które w połowie XIX wieku, były szczególnie widoczne. Najsłynniejsze jego dzieła, to obok"Portretu damy" także "Europejczycy", czy "W kleszczach lęku".

"Księżna Cassamassima", to historia pewnego człowieka Hiacynta Robinsona, który na ulicach Londynu wiedzie życie w nędzy. Jego przekonania są jak najbardziej przeciw arystokracji, do czasu kiedy, w niecodziennym zbiegiem okoliczności poznaje pewną księżną, a jego widzenia świata ulega radykalnej zmianie. Zaczynają go dręczyć duchy przeszłości oraz wyrzuty, które tłumaczy sobie swoim odwróceniem się od swojej warstwy społecznej. Jego dylematy skłaniają go do działań, które będą mieć tragiczne skutki. Zachęcam do lektury.

To jedno z tych dzieł, które czyta się wyjątkowo długo, z uwagi na obszerność, a także bogaty i niezwykle rozbudowany sposób przedstawiania faktów przez pisarza. Jednak sama treść i dylematy głównego bohatera sprawiają, że całość zasługuje na naszą uwagę. Autor znakomicie przedstawia tutaj różnice występujące między biedotą a uprzywilejowanymi. A sam bohater, ze swoimi rozterkami, mógłby być każdym z nas. Polecam, książkę wydało Wydawnictwo Prószyński i s-ka.

Henry James, to jeden z najwybitniejszych twórców amerykańsko-brytyjskich. W swoich powieściach skupiał się przed wszystkim na pokazaniu różnic między warstwami społecznymi, które w połowie XIX wieku, były szczególnie widoczne. Najsłynniejsze jego dzieła, to obok"Portretu damy" także "Europejczycy", czy "W kleszczach lęku".

"Księżna Cassamassima", to historia pewnego...

Nie umiem się do tej powieści przekonać, wolę twórczość Jamesa spod znaku Portretu damy czy Domu na Placu Waszyngtona. Tutaj zaś wykonuje autor pewne ćwiczenia fabularne, które do mnie nie trafiają.
Hiacynt Robinson, sierota wychowywana przez ubogą szwaczkę, wyrasta na socjalistę. Jego przeszłość jest niejasna, według legendy był owocem związku upadłej Francuzki i angielskiego lorda. I pewnie stąd też wzięła się powtarzająca co jakiś czas formuła, według której, dorastający w nędzy chłopak miał charakteryzować się wrodzonymi (sic!) arystokratycznymi manierami, odstając znacznie od okolicznych młodocianych. Hiacynt zobowiązując się do wykonywania rozkazów w swojej socjalizującej grupie spiskowej, jednoznacznie potwierdza zgodność własnych przekonań z tymi, wyznawanymi przez lewicujących. Jednak w godzinie próby traci te przekonania. Postawiony wobec obowiązku i danego słowa, a własnych idei, podejmuje jednoznaczną decyzję, absolutnie nieodwracalną.
Henry James zawsze głęboko, wnikliwie rysował charaktery postaci, tutaj ten aspekt uległ zaniedbaniu, bohaterowie bardziej ulegają celowi nadrzędnemu: socjalizm, rewolta, i to nieszczęsne podkreślanie obciążeń genetycznych. Mało ich samodzielności, więcej zaś odautorskich wskazań, jak osiągnąć zamierzony cel nadrzędny.
Według mnie najbardziej udała się autorowi postać szarej, skromnej lady Aurory, która odkrywa prawdę o arystokracji podczas którejś rozmowy z Hiacyntem. Na przykładzie własnej rodziny obnaża gorzką prawdę o realiach i mechanizmach tam rządzących. Nic nie jest takim jak wygląda z zewnątrz?
Dla amatorów twórczości Jamesa oraz dla tych, którzy lubią akcję ubraną w kostium schyłku XIX wieku.

Nie umiem się do tej powieści przekonać, wolę twórczość Jamesa spod znaku Portretu damy czy Domu na Placu Waszyngtona. Tutaj zaś wykonuje autor pewne ćwiczenia fabularne, które do mnie nie trafiają.
Hiacynt Robinson, sierota wychowywana przez ubogą szwaczkę, wyrasta na socjalistę. Jego przeszłość jest niejasna, według legendy był owocem związku upadłej Francuzki i...