Absolutnie porywająca historia miłosna. Jest w niej miejsce na namiętność , zdradę i miłość - choć dopiero na końcu powieści dowiadujemy się kto prawdziwie kochał w tym trójkącie a kto był tylko w niego uwikłany dla swoich korzyści czy ego.vPowieść jest również pretekstem do odpowiedzi na pytanie czy Bóg istnieje i rządzi naszym losem czy wszystko co się dzieje w życiu jest kwestią przypadku.

Absolutnie porywająca historia miłosna. Jest w niej miejsce na namiętność , zdradę i miłość - choć dopiero na końcu powieści dowiadujemy się kto prawdziwie kochał w tym trójkącie a kto był tylko w niego uwikłany dla swoich korzyści czy ego.vPowieść jest również pretekstem do odpowiedzi na pytanie czy Bóg istnieje i rządzi naszym losem czy wszystko co się dzieje w życiu...

Kolejny tytuł ,mojego ulubionego autora . I jak zwykle wielce na poziomie.

Kolejny tytuł ,mojego ulubionego autora . I jak zwykle wielce na poziomie.

Mam nieco mieszane uczucia co do tej pozycji. Piękny język, ciekawa fabuła, ale też są nużące fragmenty. Dla bardziej wyrobionych czytelników.

Mam nieco mieszane uczucia co do tej pozycji. Piękny język, ciekawa fabuła, ale też są nużące fragmenty. Dla bardziej wyrobionych czytelników.

Od czasu do czasu, zwłaszcza po lekturze kilku kolejnych książek polskich autorów, odczuwam potrzebę kontaktu z pisarzem i pisarstwem. Greene jest tu znakomitym przykładem, jak z romansu albo powieści szpiegowskiej można zrobić kawał dobrej literatury.

Od starych, mądrych ciotek i babć słyszałem, że przeciwieństwa się przyciągają. Tylko żadna z nich nie dodawała, że owo przyciąganie, znakomicie sprawdzające się w czasie romansu i zakochania, bardzo kiepsko się spisuje w prawdziwym, poważnym związku. Z łóżka trzeba kiedyś wyjść i jeśli wtedy on i ona właściwie nic albo niewiele mają sobie do powiedzenia (ileż można ględzić o samej miłości!),to tygodnie lub miesiące związku są policzone.

Rzecz cała dzieje się w Londynie w czasie drugiej wojny i wkrótce po jej zakończeniu. Znany pisarz, choć nie przesadnie znany, Maurice Bendrix nawiązuje romans z Sarą. Ich związek nieustannie zmienia się i ewoluuje, podobnie jak coraz to inne uczucia Bendrixa wobec męża Sary, nudnego urzędnika, któremu raz zazdrości, raz współczuje, często nienawidzi…

Gdy kochanka zerwała znajomość, Bendrix wynajął prywatnego detektywa, by ją śledził. Groteskowe wydawać się może to, że na pomysł ze śledzeniem pierwszy wpadł mąż Sary, i z konceptu tego zwierzył się Bendrixowi, a nawet rozważał jego udział w całym przedsięwzięciu.
Agencja detektywistyczna do śledzenia Sary wyznacza detektywa Parkisa, dziwaczną figurę, czasem śmieszną, czasem żałosną. Parkis tropi Sarę wraz z synkiem, żeby się chłopak przyuczał za młodu do zawodu.

Sporo miejsca w powieści zajmują kwestie religijne, dotyczące nawrócenia, pojednania się z Bogiem. Jest to zapewne kawałek autobiograficzny Grahama Greena, który nawrócił się na katolicyzm, by poślubić Vivien Dayrell-Browning. Ten związek też nie przetrwał próby czasu, ale to już inna historia.

Zauważyłem podczas lektury coś szczególnego – nawet jeśli czytelnik nie ma za sobą romansu z mężatką, to zapewne - jeśli jest dorosły – jakieś związki jednak tak, a historia Bendrixa, Sary, ich krótkiej miłości i długiego rozstania, przywołuje wspomnienia i prowokuje pytania: gdybym wtedy tak…, gdyby ona wówczas…, gdyby…

Od czasu do czasu, zwłaszcza po lekturze kilku kolejnych książek polskich autorów, odczuwam potrzebę kontaktu z pisarzem i pisarstwem. Greene jest tu znakomitym przykładem, jak z romansu albo powieści szpiegowskiej można zrobić kawał dobrej literatury.

Od starych, mądrych ciotek i babć słyszałem, że przeciwieństwa się przyciągają. Tylko żadna z nich nie dodawała, że owo...

Oczekiwałam czegoś innego, taka prosta historia o zazdrosnym kochanku i mężu, który żonę ma ( a wydaje mu się, że ją kocha).II wojna, Anglia, bombardowania, jakieś dylematy o Bogu.
Dobrze,że krótka.

Oczekiwałam czegoś innego, taka prosta historia o zazdrosnym kochanku i mężu, który żonę ma ( a wydaje mu się, że ją kocha).II wojna, Anglia, bombardowania, jakieś dylematy o Bogu.
Dobrze,że krótka.

Gdyby poznać tę historię z drugiej ręki, byłby to typowy romans do przeczytania na leżaku w słoneczny dzień. Lecz książka ta jest bardzo bogata, gdyż autor nie skupia się tylko na tym co powierzchowne, a opisuje to, co dzieje się wewnątrz, w każdym z nas. Dodatkowo Greene, który nawrócił się na katolicyzm w książce tej opisuje jakby własne chwile poszukiwań Boga oraz swoje zwątpienia.

'Byłeś tam, ucząc nas rozrzutności, tak samo jak uczyłeś bogacza, abyśmy pewnego dnia mogli pozostać ogołoceni, z jedną tylko miłością do Ciebie. Jesteś jednak zbyt dobry dla mnie. Kiedy proszę Cię o cierpienie, dajesz mi spokój. Daj mu go także. Daj mu pokój - jemu on bardziej potrzebny.'

Gdyby poznać tę historię z drugiej ręki, byłby to typowy romans do przeczytania na leżaku w słoneczny dzień. Lecz książka ta jest bardzo bogata, gdyż autor nie skupia się tylko na tym co powierzchowne, a opisuje to, co dzieje się wewnątrz, w każdym z nas. Dodatkowo Greene, który nawrócił się na katolicyzm w książce tej opisuje jakby własne chwile poszukiwań Boga oraz swoje...

Magiczna proza. Autentyczność narracji sprawia, że podczas tych zaledwie 190 stron wyruszasz w podróż przez wszystkie etapy uczucia jakie może się pojawić między dwojgiem ludzi. Początkowo roznieca cię pragnienie, a gdy pożar namiętności gaśnie jedyne co pcha cię naprzód to nadzieja... Gdy ją zupełnie tracisz, nabierając dystansu do tego co przeżyłeś, odnajdujesz ukojenie w "ostateczności", która paradoksalnie jest głucha na Twój ból i egzystencjalne rozterki. Ta powieść nie stanowi wyłącznie wyjątkowego studium bliskości, ale jest także próbą podjęcia trudu redefinicji naszej relacji z Absolutem. Czy prowadząc z Nim dialog jesteśmy w stanie negocjować warunki naszego szczęścia? Czy w konfrontacji z Absolutem jesteśmy, jak bohaterowie tragiczni, skazani na nasz los? Czy jesteśmy zaledwie aktorami jednej roli, jaką jest Niezaspokojenie? A przede wszystkim, czy istota Jego reguł jest izomorficzna z naszymi zasadami...? Po przeczytaniu tej książki, Maurice, jeden z głównych bohaterów, stał się cząstką mnie. Bo ileż jest kojącej prawdy w tych kilku prostych słowach: „We are possessed by nobody, not even by ourselves"? Lektura obowiązkowa. Czytałam książkę w oryginale, polecam przeczytać w takiej wersji.

Magiczna proza. Autentyczność narracji sprawia, że podczas tych zaledwie 190 stron wyruszasz w podróż przez wszystkie etapy uczucia jakie może się pojawić między dwojgiem ludzi. Początkowo roznieca cię pragnienie, a gdy pożar namiętności gaśnie jedyne co pcha cię naprzód to nadzieja... Gdy ją zupełnie tracisz, nabierając dystansu do tego co przeżyłeś, odnajdujesz ukojenie w...

Na przeczytanie książki zdecydowałam się po obejrzeniu filmu. Z wielką radością zorientowałam się, że film jest naprawdę całkiem wierny temu, co jest w treści książki, a ponadto oddał doskonale klimat panujący w utworze. Romans dość nietypowo przedstawiony. Wszystko rozgrywa się wokół zazdrości i nienawiści. Doskonale ukazane są tu 3 różne spojrzenia na miłość, kontrastowe hierarchie wartości uczucia. Autor porusza tematykę religii i wiary, tworząc postaci bezsilne wobec potęgi Boga, choćby nie wiem, jak bardzo nie chcieli go w swoim życiu, od udowadnia, że jest. Nie wiem czy jest to "historia nienawiści", ja odnalazłam tam przede wszystkim zagubienie, próbę oszukania własnego ja. Dramatyczne wołanie o pomoc i dramatyczne zrządzenia losu. Książka ta jest niezwykła. Ma niepowtarzalny klimat, wciąga czytelnika, nie należy też do bardzo długich, przez co skończyłam ją niemal w dwa dni. Nie jest to lekki romans do poczytania przy kawie i ciasteczku w słoneczne niedzielne popołudnie. Dzięki temu właśnie tak bardzo chwycił mnie za serce.

Na przeczytanie książki zdecydowałam się po obejrzeniu filmu. Z wielką radością zorientowałam się, że film jest naprawdę całkiem wierny temu, co jest w treści książki, a ponadto oddał doskonale klimat panujący w utworze. Romans dość nietypowo przedstawiony. Wszystko rozgrywa się wokół zazdrości i nienawiści. Doskonale ukazane są tu 3 różne spojrzenia na miłość, kontrastowe...

W warstwie fabularnej, książka Greene'a jest dość niekonwencjonalnym romansem, wielce porywającym, który cały czas rozgrywa się na linii miłość-nienawiść-pożądanie-zazdrość. Odwoływanie się do tych właśnie emocji i ich bardzo umiejętny opis stanowią o sile książki i w wiarygodny sposób dają czytelnikowi wyobrażenie o relacji głównego bohatera i Sarah. Nie jest to historia w stylu "zakochali się w sobie i byli razem", tylko niezwykle sugestywny tygiel skrajnych emocji. Miłość nie jest miłością czystą i nieskalaną, jest czymś znacznie więcej i przez to właśnie romans Greene'a nie jest ramotą, lecz historią z mięsem. Niejednoznaczna i naznaczona sprzecznościami relacja kochanków jest główną siłą książki i jej motorem napędowym. Czasem wręcz trudno było się od niej oderwać (szczególnie polecam kartki z pamiętnika Sarah). Greene umiejętnie wplata do opowieści doskonale dopasowane, psychologicznie wiarygodne postaci męża, detektywa i zwariowanego kaznodziei. Każda z tych postaci ma swój własny charakter, który nijako dopełnia historię dwójki kochanków i poszerza ją o dodatkowe aspekty emocjonalne. Reasumując, romans u Greene'a jest niezwykle bogaty emocjonalnie, absolutnie przekonywujący ; wciąga i fascynuje.

Kolejną warstwą, niemniej ważną, są rozważania o Bogu. Do przeczytania "Końca romansu" zachęciła mnie inna książka Greene'a, świetna "Moc i chwała", w której również było takowych rozważań bardzo dużo. Pisarz wydaje się więc przywiązany do moralno - religijnej tematyki. Tym razem są to rozważania nad tym, czy Bóg istnieje, czy nie. Muszę przyznać, że w odniesieniu do fabuły, stanowią one jej doskonałe dopełnienie i nadają romansowi bohaterów jeszcze więcej głębi. Tak czy inaczej, miałem wrażenie, że kluczowa kwestia, "Czy zdarzenie podczas bombardowania to zbieg okoliczności, czy cud?", nie była przez autora poddawana dyskusji, lecz bardziej oddana kwestii czytelnika. Co więcej, kwestia ta zależy ściśle od poglądów czytelnika. Jeśli jest on ateistą to od początku do końca będzie postrzegał ją jako (niefortunny w skutkach) przypadek, dla wierzącego zaś będzie cudem. Chodzi mi o to, że Greene tej kwestii nie analizuje, lecz zwyczajnie przedstawia, a czytelnik ma swoją opinię od początku do końca. Nie wiem, czy taki był zamysł pisarza, jednak samo wprowadzenie takowego rozdziału na cud/przypadek jest doskonałym chwytem fabularnym. Roztrząsanie kwestii pozostawmy już czytelnikowi.

Same dywagacje bohaterów w tej materii wydawały mi się często nużące i operujące tymi samymi sformułowaniami. Często miałem wrażenie repetycji. Koniec książki jest również dość nużący, mamy do czynienia z kilkoma zakończeniami, brak jest jakiejś jednej klamry. Greene ciągnie swój epilog zbyt długo i książka traci tempo.

Reasumując, moje drugie zetknięcie z pisarstwem Greene'a uważam za wielce udane i satysfakcjonujące. Jestem pewny, że sięgnę po kolejną jego książkę w niedalekiej przyszłości, zwłaszcza, że pisarzem był bardzo płodnym. "Koniec romansu" to opowieść o niezwykłej sile emocjonalnego rażenia z moralno - teologiczną zagadką w tle.

Polecam !

W warstwie fabularnej, książka Greene'a jest dość niekonwencjonalnym romansem, wielce porywającym, który cały czas rozgrywa się na linii miłość-nienawiść-pożądanie-zazdrość. Odwoływanie się do tych właśnie emocji i ich bardzo umiejętny opis stanowią o sile książki i w wiarygodny sposób dają czytelnikowi wyobrażenie o relacji głównego bohatera i Sarah. Nie jest to historia w...

Do bólu prawdziwa.

Do bólu ukazuje tę mniej piękną stronę ludzkiego „ja”, ludzkiej niedoskonałej miłości i niedoskonałej nienawiści. Ta właśnie „brzydka” strona ludzkiej miłości sprawiła (zazdrosna, brutalna, już na początku widząca gorzki jej koniec) sprawiła, że bardziej we mnie wbiła się ta historia, niż inne piękne, lekkie historie miłosne.

Książka ta pokazuje, że od miłości do nienawiści rzeczywiście jest zaledwie jeden krok. Ale też coś jeszcze – że wcale nie jest trudno odwrócić się od nienawiści w stronę miłości i że w rzeczywistości jedna z drugą przeplatają się.
Wszak miała to być historia nienawiści, a pokazała również tak wiele innych uczuć.

W książce znajdziemy również piękny motyw wiary i zaprzeczenia istnienia Boga. Czy rzeczywiście zaprzeczenia… ? Jeśli, tak jak bohater, chce się Go nienawidzić, to czy można to robić nie wierząc…?

Książka wymagająca od czytelnika dojrzałości i cierpliwości.

Sięgnęłam po nią po lekturze „Piekła Gabriela” w której jest wspominana. Rzeczywiście warto przeczytać tak poważną lekturę! Polecam!

Do bólu prawdziwa.

Do bólu ukazuje tę mniej piękną stronę ludzkiego „ja”, ludzkiej niedoskonałej miłości i niedoskonałej nienawiści. Ta właśnie „brzydka” strona ludzkiej miłości sprawiła (zazdrosna, brutalna, już na początku widząca gorzki jej koniec) sprawiła, że bardziej we mnie wbiła się ta historia, niż inne piękne, lekkie historie miłosne.

Książka ta pokazuje, że...