Eurypides - jeden ze słynnej trójki greckich tragików okresu klasycznego starożytnej Grecji. Tworzone przez niego tragedie, choć mocno nawiązujące do helleńskiej mitologii oraz ówczesnych problemów społecznych, są wielkim studium psychologicznym człowieka w sytuacji kryzysu. Eurypides celował w osadzaniu w głównych rolach swoich tragedii kobiet, które ze względu na złożoną osobowości i bardziej emocjonalne reagowanie na świat stanowiły wdzięczny materiał dla sztuk odgrywanych w antycznym teatrze. Życie samego Eurypidesa również mogło być kanwą dla ciekawej sztuki. Największe tryumfy świecił już jako człowiek dojrzały. Cała zachowana po nim spuścizna artystyczna dotyczy tylko jego schyłkowego okresu działalności, gdy był już niemalże starcem. Wielka szkoda, że nie możemy choć poglądowo mieć wgląd w to, jak kształtowała się jego kilkudziesięcioletnia droga artystycznego rozwoju. Dodatkowo okres jego największej aktywności przypada na smutne lata bratobójczej Wojny Peloponeskiej. Ten destrukcyjny konflikt załamał prymat Aten w świecie greckim, a co za tym idzie, dał kres systemowi demokratycznemu. Po tej niszczycielskiej wojnie kultura grecka już nigdy nie powróciła do swojej szczytowej formy. Eurypides, jako mieszkaniec Aten, był świadkiem jak kilkadziesiąt lat wojny niszczyło kraj i gubiło ludzi. Sama śmierć wielkiego tragika była niczym z jego utworów. Już jako przeszło 80-letni sędziwy starzec rezydował na dworze jednego z królów macedońskich, gdzie w wyniku makabrycznego incydentu został rozszarpany przez królewskie psy gończe.
Jako twórca teatralnych przedstawień szokował swoich współczesnych łamaniem sztywnej konwencji odgrywania klasycznej sztuki greckiej. Chętnie eksperymentował i wprowadzał nowości, takie jak odgrywane interwencje bogów z olimpijskiego panteonu, tzw. słynne „deus ex machina”. Jak już wspomniałem, najchętniej osadzał w głównych rolach kobiety i to kobiety silne, władcze oraz mściwe. To bardzo gorszyło ateńską widownię, z tego względu, że status kobiet helleńskich był bardzo upośledzony społecznie i sprowadzony głównie do roli piastunki domowego ogniska. Nawet role kobiece w teatrze ogrywali mężczyźni w kobiecych maskach. Skutek był taki, że pośmiertna sława Eurypidesa znacznie przewyższyła tę, gdy oglądał za życia swoją piękną ojczyznę. Coś jednak w tym jest. Jego bohaterki, nawet dzisiaj, to bardzo kontrowersyjne studium psychologiczne kobiet. Postać w jednej z jego tragedii, Elektra, mści się na swojej matce za wcześniejsze zamordowanie ojca. Ta dość szokująca sytuacja stała się odniesieniem dla współczesnej psychologii, tworząc tzw. kompleks Elektry. Najbardziej dla mnie wstrząsająca jest jednak postać Medei. Kobiety porzuconej przez swojego męża dla innej. Medea bierze sprawy w swoje ręce i morduje rywalkę. Ale tego jej mało, chce dalej mścić się na swoim wiarołomnym mężu i aby zadać mu najgłębszy cios morduje swoje dzieci. Widmo „samounieszczęśliwienia” siebie tym czynem na całe życie jest słabsze od rządzy zemsty i rewanżu. Dla antycznych widzów tego było za wiele i sztuka była bardzo mało popularna. Co ciekawe, w XX w. ruch feministyczny chętnie sięgał po motyw Medei, czyniąc z niej kobietę symbol, która walczy o samodzielny wpływ na swoje życie w świecie zdominowanym przez mężczyzn.

Eurypides - jeden ze słynnej trójki greckich tragików okresu klasycznego starożytnej Grecji. Tworzone przez niego tragedie, choć mocno nawiązujące do helleńskiej mitologii oraz ówczesnych problemów społecznych, są wielkim studium psychologicznym człowieka w sytuacji kryzysu. Eurypides celował w osadzaniu w głównych rolach swoich tragedii kobiet, które ze względu na złożoną...