Pryncypium

Bardzo zżyłam się z postaciami i przeżywałam wszystko razem z nimi, nawet płakałam w jednym momencie. Super książka.

Bardzo zżyłam się z postaciami i przeżywałam wszystko razem z nimi, nawet płakałam w jednym momencie. Super książka.

Pokaż mimo to

“Ludzie, nawet jeśli się kochają, czasem się ranią. Taka już nasza natura. Ważne, byśmy potrafili się pogodzić i naprawić szkody, jakie wyrządziliśmy.”

“Imię towarzyszy nam od narodzin aż po kres naszych dni. Czy jednak mamy świadomość, że imię może nas definiować, wpływać na to, jacy jesteśmy? Czy kierują nami impulsy ciała (Lokum), odruchy psychiki (Ipsum), czy też może tajemnicze, odwieczne Nomen – imię? Zoltan jest członkiem starożytnej tajnej organizacji, stojącej na straży praw Pryncypium i strzegącej wiedzy o Nominach. Aniela zaś młodą, lecz doświadczoną przez los dziewczyną, starającą się zapewnić swoim najbliższym byt i uratować rodzinne gospodarstwo. Dzieli ich wszystko: status społeczny, osobowość i wyznawane wartości. Łączy mająca tysiące lat wspólna historia. Jej najnowsza odsłona pełna jest silnych uczuć, niefortunnych decyzji i katastrofalnych pomyłek. Co wydarzy się, kiedy połączą ich uczucia, ale rozdzielą zasady, według których żyją? Czy Aniela będzie potrafiła przyjąć trudny dar Zoltana?”

Książka “Pryncypium” Melissy Darwood chodziła za mną przez naprawdę długi czas. Dosyć dużo słyszałam o tej autorce, której udało się zachwycić wielkie grono czytelników. Tę książkę postanowiłam przeczytać jako pierwszą i przyznam, że zachęciła mnie ona do kontynuowania znajomości z twórczością Pani Darwood.

Na początku nie byłam przekonana do tej pozycji. Dlaczego? Otóż Zoltan – jeden z głównych bohaterów książki nie był w moich oczach kimś wartym sympatii. Uważałam jego zachowanie wobec innych za okropne i niewybaczalne pomimo jakichkolwiek wyjaśnień. Wiadomo jest nie od dziś, że bohaterowie to podstawa książki, więc byłam przerażona, że nastawiłam się na wspaniałą lekturę, a już od początku coś tak podstawowego nie przypada mi do gustu. Na szczęście wraz z posuwającą się do przodu akcją poznałam lepiej bohaterów oraz ich motywacje i mimo iż do tej pory nie jestem przekonana do Zoltana (nie dałam się złapać na jego urok osobisty), to jest on ciekawą i bardzo dosadnie wykreowaną postacią. Za to kreacja Anieli przypadła mi do gustu, mimo iż nie zawsze popierałam jej wybory. Jest to skromna, ale zadziorna osóbka pełna siły i determinacji w dążeniu do celu. Lubiłam to, że potrafiła w większości sytuacji postawić się zaborczemu i aroganckiemu Zoltanowi.

Zdecydowaną zaletą “Pryncypium” jest pomysł autorki na fabułę, a w szczególności na wątek fantastyczny. To coś zupełnie nowego w dotychczas przeczytanych przeze mnie książkach. Podobała mi się idea, iż imię człowieka nosi ze sobą konkretne cechy jego osobowości, jego upodobania. Wielokrotnie zdarzało mi się pomyśleć o tym, iż niektóre osoby, które znam, które posiadają to samo imię są do siebie w pewnych aspektach niesamowicie podobne. Cieszę się, że mogłam zobaczyć wykorzystanie tego odkrycia w książce jako wątek fantastyczny. Mimo dużej roli fantastyki książka ta to w większej części romans, co odrobinkę mnie smuciło, bo wątek romantyczny był jednym z tych, które mniej mnie urzekły. Przypadło mi za to do gustu rozdzielenie miejsca akcji na miasto i wieś. Wiejski klimat zdecydowanie dało się poczuć i o wiele bardziej mi się spodobał.

Do minusów zaliczam niektóre momenty książki, które zdawały mi się odrobinę naciągane i mało realne. Było jak w filmach – (przykładowo) bohaterka mówi coś nieodpowiedniego o jakiejś osobie, a ta akurat wchodzi do pokoju lub - o zgrozo - stoi tuż za nią. Niestety nie zawsze byłam w stanie wytłumaczyć sobie zachowania bohaterów i ich uczucia względem siebie.

“Pryncypium” Melissy Darwood to książka, z którą miło spędziłam czas. Nie zachwyciła mnie ona, ale bardzo mi się spodobała. Jestem przekonana, że to nie będzie moje ostatnie spotkanie z twórczością autorki (chociaż za “Gordiana” za nic w świecie się nie zabiorę, przepraszam :")). Polecam tę pozycję zwłaszcza osobom, które lubią, gdy w historii fantastycznej romans mimo wszystko jest głównym jej wątkiem. :)

“Ludzie, nawet jeśli się kochają, czasem się ranią. Taka już nasza natura. Ważne, byśmy potrafili się pogodzić i naprawić szkody, jakie wyrządziliśmy.”

“Imię towarzyszy nam od narodzin aż po kres naszych dni. Czy jednak mamy świadomość, że imię może nas definiować, wpływać na to, jacy jesteśmy? Czy kierują nami impulsy ciała (Lokum), odruchy psychiki (Ipsum), czy też może...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

ZMARNOWANY POTENCJAŁ

Autorka za mocno skupiła się na wątku romantycznym - tak słabo, sztampowo i toksycznie poprowadzonym, że aż bolał mnie na poziomie fizycznym - wszystkie sceny Zoltana i Anieli (nie licząc tych pierwszych) przyprawiały mnie o ból głowy. Aniela, która z początku wydała mi się silną bohaterką okazała się kolejną uległą, głupią dziewczyną. A Zoltan, który przecież był poddawany septyzacji, by nic nie czuć, nagle w pewnym momencie, zaczął czuć - i to wiele, i głęboko... (nie no, najpierw było pożądanie i "genialny" plan zapłodnienia, potem te głębokie uczucia) W ogóle jak oni mogli się zejść?! Ta ich relacja w ogóle nie była jakoś specjalnie budowana - nie obchodzi mnie, że dawniej ich Nomina były związane - ja chcę ICH relacji, a nie ich Nominów! W dodatku to, że Aniela wybaczyła Zoltanowi wszystkie te jego CHORE akcje, w dużej mierze pod wpływem matki, która nic o nich nie wiedziała... Jaki to ma dawać przykład, ja się pytam.

Wątek fantastyczny, dotyczący imion, Laufrów i Hermanów był powiewem świeżości. O czymś takim jeszcze nigdy nie słyszałam i sięgając po "Pryncypium" liczyłam na to, że zagłębię się w tym pomyśle... Jaka naiwna byłam... Wątek poprowadzony po macoszemu, mamy informacje o tym świecie, które nie sprawiają, że się w nie zagłębiamy (ta ekspozycja w dialogach - bolała! Laufer tłumaczy Laufrowi rzeczy, które oboje wiedzą, tak na wszelki wypadek, jakby byli w książce i ktoś akurat czytał ich rozmowę...)

Bohaterowie bez wyrazu, tylko Aniela i Zoltan mieli jakieś ciekawsze charaktery, które po drodze gdzieś stracili.

Wielka intryga "tych złych" przeprowadzona beznadziejnie, bez żadnych wskazówek, że jest się czego bać, bez żadnego napięcia.

Porównanie "dobrej, idyllicznej wsi" ze "złym, piekielnym miastem"... Mieszkam na wsi i... no... eee... tak wieś nie wygląda! Tak ludzie się nie wysławiają! (zwłaszcza ci młodsi) Tak mnie to raziło, że czytając o wydarzeniach na wsi czułam ogromny cringe (nie znam lepszego określenia po polsku :/ )

Relacje między bohaterami - płytkie, zero wzruszeń (przykład: Aniela i Jonasz - niby tak się kochają, ale coś tego nie czuję) Dialogi - nudne, nienaturalne (rozmowa Maurycego i Anieli o tym, że "może uleczyć zbolałą duszę Zoltana" - "cudo" XD) Głębsze przeżycia bohaterów mają głębokość kałuży... Przedmiotowe traktowanie Anieli przez Zoltana, nawet po tym jak mógł czuć - serio? Wracamy do przedstawiania relacji na zasadzie posiadania? Na zasadzie "ona jest moja, nie ruszaj jej"? Cofamy się w rozwoju?

Tak liczyłam na dobrą książkę FANTASY z WĄTKIEM romantycznym. Otrzymałam KIEPSKI ROMANS z KIEPSKIM WĄTKIEM fantastycznym. Miałam nadzieję, że znajdę kolejną lubianą przeze mnie polską autorkę, ale jeszcze długo nie sięgnę po inne pozycje pióra Pani Darwood... Nie polecam.

(Plus za ładną okładkę)

ZMARNOWANY POTENCJAŁ

Autorka za mocno skupiła się na wątku romantycznym - tak słabo, sztampowo i toksycznie poprowadzonym, że aż bolał mnie na poziomie fizycznym - wszystkie sceny Zoltana i Anieli (nie licząc tych pierwszych) przyprawiały mnie o ból głowy. Aniela, która z początku wydała mi się silną bohaterką okazała się kolejną uległą, głupią dziewczyną. A Zoltan, który...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę słuchałam w audiobooku i może nie była to najbardziej odkrywcza powieść jaką czytałam, ale była bardzoo przyjemna! Motyw z imionami niezwykle ciekawy. Ogólnie polecam! :D

Książkę słuchałam w audiobooku i może nie była to najbardziej odkrywcza powieść jaką czytałam, ale była bardzoo przyjemna! Motyw z imionami niezwykle ciekawy. Ogólnie polecam! :D

Pokaż mimo to

Zabawny romans S-F z poziomu półki Harlekina z polskimi realiami.
Gdyby nie te "guwernanckie" opisy seksu ("pączek rozkoszy" - Poważnie?) to byłaby to bardzo zgrabna powieść S-F.

Zabawny romans S-F z poziomu półki Harlekina z polskimi realiami.
Gdyby nie te "guwernanckie" opisy seksu ("pączek rozkoszy" - Poważnie?) to byłaby to bardzo zgrabna powieść S-F.

Pokaż mimo to

To moje drugie spotkanie z twórczością autorki i drugie zadowolenie z przeczytanej powieści. Uwielbiam kiedy czytana powieść wciąga mnie w swój świat już od pierwszych stron, a w tym przypadku właśnie tak było.

Zoltan to mężczyzna, który twardo stąpa po ziemi, jest władczy, rozkazujący oraz irytujący. Aniela to kobieta niczym anioł, która ma dobre serce i jest w stanie zrobić wszystko by pomóc uratować bratu gospodarstwo. Oboje spotykają się na swojej drodze. Tak naprawdę dzieli ich wszystko, a łączy niewiele. Ale jak wiadomo, przeciwieństwa się przyciągają. Jedno z drugim nie może się znieść, ale w głębi serca oboje pragną się nawzajem. Czy rodzące się między nimi uczucie zdoła przetrwać?

Dawno, dawno temu nie pomyślałabym sobie, że tak bardzo polubię powieści z fantastyką w tle. Kiedyś uważałam, że to jakieś bzdety niewarte uwagi, jednak dzisiaj moje zdanie jest zupełnie odmienne. Te historie pozwalają mi wkraczać w absurdalny świat z niezwykłymi postaciami i choć na jakiś czas oderwać się od otaczającej mnie rzeczywistości.

Wyobraźcie sobie, że wasze życie nie zależy tylko i wyłącznie od was samych. To jak się ono potoczy w znacznej mierze zależy od Nomen, Ipsum oraz Lokum. Jeśli wasze poglądy nie będą zgadzały się z pozostałymi, życie może okazać się zagrożone. Co wtedy? Czy jesteście w stanie uwierzyć w istnienie takich sił?

"Oto Pryncypium. Prawo Laufrów. W Tym życiu nie będzie miejsca na emocje. Twoje serce pozostanie twarde jak głaz. Serce zimne jak lód jest obdarzone mądrością i światłością, a one są drogą do poznania dawcy i odszukania biorcy. […]"

Melissa Darwood w swojej powieści łączy fantastykę z romansem i wychodzi jej to niesamowicie. Wykreowane postacie są godne uwagi, każda z nich posiada jakieś specjalne cechy, które wyróżniają ją na tle pozostałych. Akcja rozgrywa się błyskawicznie, tutaj ciągle coś się dzieje, a niebezpieczeństwo może czyhać tuż za rogiem. Nietypowe postacie z niezwykłymi darami nie raz i nie dwa przyprawią was o szybsze bicie serca, a także niedowierzanie. Do tego doskonały język, który nie sprawia problemów podczas czytania książki.

Zoltan to postać, która nie raz mnie doprowadzała do szewskiej pasji. Ale ja kocham typ takich władczych mężczyzn, którzy lubią dominować, dlatego pokochałam go całym sercem. Natomiast Aniela to taki aniołek w oczach czytelników, dziewczyna do serca przyłóż, choć gdy trzeba było potrafiła zawalczyć jak lwica. Te dwie postacie to istna mieszanka wybuchowa, która dostarcza czytelnikowi mnóstwo emocji podczas czytania lektury.

Czasem ludzie działają pod wpływem kogoś innego, czasem udają innych niż są w rzeczywistości, gdyż zmusza ich do tego los. Czasem kłamstwa mają służyć naszemu dobru, choć ciężko to pojąć i zrozumieć. Autorka w swojej powieści stworzyła kilka postaci, które rzekomo pozbawione są uczuć. Mają wszczepianą tak zwaną septykę, która podczas próby wyrażenia emocji sprawia im ogromny ból i cierpienie. Czytając zastanawiałam się jak mógłby wyglądać w rzeczywistości świat, w którym ludzie nie odczuwaliby emocji i szczerze powiedziawszy przeraziłam się. Nie chciałabym żyć w takim świecie, bo emocje kreują nas samych, są naszym ja.

"Chciał umrzeć. Zapragnął, by śmierć uwolniła jego Lokum od septyki. Najgorsze jednak miało dopiero nastąpić. Ukłucie w sercu, zwiastujące początek krzyżowej drogi oczyszczenia, poraziło go jak prąd. Septyka niczym wąż sunęła nabrzmiałymi tętnicami, siejąc spustoszenie."

"Pryncypium" to historia, która przenika do duszy czytelnika, zabierając go w podróż, w której fikcyjny świat łączy się z tym rzeczywistym. To również historia o pięknym uczuciu i niezwyklej sile miłości. Obok tej książki nie można przejść obojętnie. Polecam.

czytaninka.blogspot.com

To moje drugie spotkanie z twórczością autorki i drugie zadowolenie z przeczytanej powieści. Uwielbiam kiedy czytana powieść wciąga mnie w swój świat już od pierwszych stron, a w tym przypadku właśnie tak było.

Zoltan to mężczyzna, który twardo stąpa po ziemi, jest władczy, rozkazujący oraz irytujący. Aniela to kobieta niczym anioł, która ma dobre serce i jest w stanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Okładka wyglądająca niepozornie, tajemniczy tytuł oraz intrygujący opis. Czego potrzeba więcej, aby sięgnąć po książkę ?
Historia miłości rodzącej się w bólach, cierpieniach i wielkich niewiadomych. Historia miłości pięknej, kiełkującej w powolnym tempie. Siły nadprzyrodzone, które sprzeciwiają się temu uczuciu.
Książka przedstawia historię dwójki pochodzącej z zupełnie innych sfer. On jest złym wilkiem, a ona owieczką. On warczy, gryzie i ujada. Ona pokorna, delikatna i z sercem na dłoni, ale potrafi pokazać pazurki. Czy te dwa światy są w stanie stworzyć jedną całość ?
Aniela i Zoltan, bohaterowie którzy na długi czas wpisali się do mojego serca. Historia, którą dosyć ciężko, kolokwialnie mówiąc „ogarnąć” po pierwszych paru stronach. Na początku jest informacja, że jest dwie możliwości jej czytania, można zapoznać się ze słownikiem, który jest na końcu, bądź kontynuować czytanie bez zapoznania się z nim. Ja zaryzykowałam i nie zaglądałam. Czy dobrze zrobiłam ? Po części tak, a po części nie. Bardzo trudno było mi się połapać, kto jest kim, jakie każdy spełnia zadania. W książce występowało wiele słów, których nigdy nie spotkałam pomimo tego, że lubię i dosyć sporo czytam fantastyki. Nie mówię, że to było złe, nie. Ale może teraz bym jednak sięgnęła do słowniczka na początku.
Sama fabuła zaintrygowała mnie od pierwszych stron. Tajemnice, które rodziły się z każdą kolejną stroną. Chłonęłam historię i byłam pod jej wpływem długo po zakończeniu lektury. Opisy sytuacji nie były nużące ani nie powodowały, że człowiek od razu zaczyna ziewać i potrzebuje kawy. Wiem, że to się często zdarza u polskich autorów, a tu absolutnie takie zjawisko nie zaistniało. Nie zabrakło zaskoczeń i mocnych akcji. Bardzo duży plus za to, że można było wkraść się w myśli zarówno Anieli jak i Zoltana.
Warto także wspomnieć o postaciach drugoplanowych, które także były w bardzo pozytywny sposób wykreowane.
Jedyny minus to zdecydowanie rozgłos tej książki. Żałuję, że dopiero teraz tak naprawdę się na nią natchnęłam, dzięki uprzejmości wydawnictwa, a bardzo tego żałuję, bo książka wyszła w 2017 roku, a tak naprawdę niewiele o niej słyszałam, ani niewiele jej widziałam u blogerów. To bardzo szkoda, bo książka jest znakomita i nie będziesz się przy niej nudzić.
Wielkie gratulacje dla autorki, która przedstawiła niebanalną, piękną historię miłości przeplatającą wątek paranienormalny. Chętnie sięgnę po inne książki Pani Melissy oraz nie byłabym sobą gdybym nie apelowała o dalszą część, może dotyczącą historii postaci drugoplanowych. Może przyjaciół tej dwójki ?
Czy polecam ? Tak, zdecydowanie.
10/10

Okładka wyglądająca niepozornie, tajemniczy tytuł oraz intrygujący opis. Czego potrzeba więcej, aby sięgnąć po książkę ?
Historia miłości rodzącej się w bólach, cierpieniach i wielkich niewiadomych. Historia miłości pięknej, kiełkującej w powolnym tempie. Siły nadprzyrodzone, które sprzeciwiają się temu uczuciu.
Książka przedstawia historię dwójki pochodzącej z zupełnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Tarcia są potrzebne, bo dzięki nim szybciej rozpala się ogień".
"Jak masz na imię? - słyszymy setki razy w życiu", żyjemy w nieświadomości, że nasze imię może nas definiować, wpływać na to jacy jesteśmy. Zoltan jest członkiem tajnej organizacji, jest też arogancki i bezuczuciowy. Aniela jest młodą i ambitną dziewczyną. Doświadczona przez los, studiuje i pracuje, aby utrzymać i uratować rodzinne gospodarstwo po śmierci ojca. Głównych bohaterów dzieli wszystko. Naprawdę czytając pierwsze rozdziały zastanawiałam się co ich połączy. Podobała mi się ich początkowa niechęć do siebie, podobało mi się, gdy dosłownie uciekali przed sobą do innego pomieszczenia, aby tylko ze sobą nie przebywać - budowało to ogromne napięcie. Mimo, że stopniowo przełamywali lody książka nie traciła uroku. Przysięgam, że trzy razy dostałam zawału i pękło mi serce. Posklejało się, ale emocje nadal trzymają. Spodobał mi się nowy świat stworzony przez autorkę, to było coś nowego i niespotykanego, jestem zauroczona też wykreowaniem postaci drugoplanowych i ich wpływem na Zoltana i Anielę.
Polecam.

"Tarcia są potrzebne, bo dzięki nim szybciej rozpala się ogień".
"Jak masz na imię? - słyszymy setki razy w życiu", żyjemy w nieświadomości, że nasze imię może nas definiować, wpływać na to jacy jesteśmy. Zoltan jest członkiem tajnej organizacji, jest też arogancki i bezuczuciowy. Aniela jest młodą i ambitną dziewczyną. Doświadczona przez los, studiuje i pracuje, aby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety, chociaż uwielbiam przeczytane dotąd książki autorki, ,,Pryncypium" w ogóle nie przypadło mi do gustu. Historia wciąga, książkę przyjemnie się czyta, koncepcja jest ciekawa, ale wszystko położył dla mnie wątek miłosny.
[BEZ SPOJLERÓW SIĘ NIE DA, UWAGA!] Główny bohater zachowywał się w stosunku do bohaterki okropnie. Nie rozumiem, na jakiej podstawie ona się w nim zakochała, bo wygląd to jednak trochę za mało, by oddać komuś serce. Najgorsze jest jednak to, że bohater- nazwijmy to śmiało- zgwałcił bohaterkę. I we fragmentach, kiedy ona stwierdza ,,o, spaliśmy się ze sobą? Byłam nieprzytomna?! Wykorzystał mnie?! No... Ale w sumie jest ładny"... Nie. Po prostu nie. Dodam więcej, bohater zrobił dużo większe świństwo, a mimo to, Aniela mu wybacza z argumentem ,,to by się i tak stało", co wydaje mi się nieprawdopodobne, bo ja na jej moejscu zrobiłabym coś zupełnie innego.
Oczywiście, mimo to mam zamiar dalej sięgać po książki autorki, bo nadal cenię ją za pisarski talent, wyobraźnię i kreowane przez nią światy :)

Niestety, chociaż uwielbiam przeczytane dotąd książki autorki, ,,Pryncypium" w ogóle nie przypadło mi do gustu. Historia wciąga, książkę przyjemnie się czyta, koncepcja jest ciekawa, ale wszystko położył dla mnie wątek miłosny.
[BEZ SPOJLERÓW SIĘ NIE DA, UWAGA!] Główny bohater zachowywał się w stosunku do bohaterki okropnie. Nie rozumiem, na jakiej podstawie ona się w nim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O dziwo, podobała mi się. Byłam bardzo sceptyczna, gdy odkryłam, że będzie o polskiej wsi, a w tym fantasy i new adult. Większość wątków potraktowano powierzchownie, styl przeciętny, Zoltan to taki zmutowany Grey, a Aniela jest po prostu dobra i zadziorna. Nie do końca podobał mi się styl autorki, dużo zbędnych opisów i za mało potrzebnych odniesień. Prawie się popłakałam ze śmiechu czytając recenzję, że w książce "kipi od erotycznych scen". Mogę się mylić, ale naliczyłam 2 i pół sceny seksu i kilka całusów. Ale historia nowatorska, ciekawa i urokliwa. Polecam przeczytać :)

O dziwo, podobała mi się. Byłam bardzo sceptyczna, gdy odkryłam, że będzie o polskiej wsi, a w tym fantasy i new adult. Większość wątków potraktowano powierzchownie, styl przeciętny, Zoltan to taki zmutowany Grey, a Aniela jest po prostu dobra i zadziorna. Nie do końca podobał mi się styl autorki, dużo zbędnych opisów i za mało potrzebnych odniesień. Prawie się popłakałam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to