Część opowiadań podobała mi się, cześć nudziła. Niestety im dalej w las tym gorzej. Niekoniecznie było to związane z samą treścią, a bardziej z tym, że opowiadania są ze sobą w różny zagmatwany sposób połączone, a przez to, że książkę czytałam przez parę dni po prostu się w tym wszystkim pogubiłam. Myślę, że gdybym przeczytała tą książkę za jednym tchem miałabym o niej zdecydowanie lepsze zdanie.

Część opowiadań podobała mi się, cześć nudziła. Niestety im dalej w las tym gorzej. Niekoniecznie było to związane z samą treścią, a bardziej z tym, że opowiadania są ze sobą w różny zagmatwany sposób połączone, a przez to, że książkę czytałam przez parę dni po prostu się w tym wszystkim pogubiłam. Myślę, że gdybym przeczytała tą książkę za jednym tchem miałabym o niej...

Jak to z opowiadaniami bywa jedne są lepsze,drugie gorsze. Autor przedstawia nam różne jej oblicza i te zaborcze i te ulotne jak chwile.
Dużo tu mowy o internecie i tak naszła mnie taka refleksja,że ludzie nie potrafią że sobą rozmawiać,bo łatwiej się skryc za ekranem monitora niż spojrzeć rozmówcy prosto w oczy. Klawiatura przyjmie wszystko,uleczy kompleksy,staniemy się piękni i młodzi,będziemy idealni tylko....życie i tak wszystko zweryfikuje,chyba że na zawsze zaszyjemy się za monitorem.

Jak to z opowiadaniami bywa jedne są lepsze,drugie gorsze. Autor przedstawia nam różne jej oblicza i te zaborcze i te ulotne jak chwile.
Dużo tu mowy o internecie i tak naszła mnie taka refleksja,że ludzie nie potrafią że sobą rozmawiać,bo łatwiej się skryc za ekranem monitora niż spojrzeć rozmówcy prosto w oczy. Klawiatura przyjmie ...

„Trzydzieści krótkich opowiadań o miłości” Janusza Niżyńskiego to świetna pozycja w sam raz dla miłośników romansów oraz literatury kobiecej. Autor w swojej książce przedstawia nam różne oblicza miłości, najczęściej tej smutnej, nieszczęśliwej. Pokazuje, że nie zawsze nasze życie toczy się tak, jak tego oczekujemy, a miłość oraz związek wymaga zaangażowania obojga partnerów. Jeśli stara się wyłącznie jedna ze stron, takie uczucie nie jest w stanie przetrwać próby czasu. Relacje między kobietą, a mężczyzną bardzo często bywają skomplikowane i trudne, co często prowadzi do cierpienia.

W barwny i plastyczny sposób autor przedstawia nam życie bohaterów, ich dylematy i problemy. Stara się dotrzeć do ich wnętrza, uczuć, przeżyć i emocji. Dominuje tutaj nastrój smutku, melancholii i refleksji.

Co ciekawe opowiadania ułożone są od najkrótszego do najdłuższego. Z pozoru odrębne historie, w kontekście całości tworzą pewną, spójną całość. Powtarzające się postacie i ich losy jeszcze bardziej przykuwają uwagę czytelnika i rozbudzają naszą ciekawość. Każde z opowiadań przedstawione jest w subtelny, wrażliwy i delikatny sposób.

Zbiór ten uświadamia nam, że miłość to niezwykle skomplikowane uczucie, któremu niejednokrotnie towarzyszy rozpacz, cierpienie, smutek, czy tęsknota. Jednak odnalezienie właściwej osoby może dać nam wiele szczęścia i radości. Często monotonia, nuda i brak zainteresowania skłaniają do niedawna bliskie sobie osoby do zdrady. Ważny jest też czas jaki im poświęcamy.

Do opowiadań, które najbardziej przypadły mi do gustu należą następujące historie: „Czasu zawrócić się nie da”, „Kochankowie z ulicy Saint- Avoie” oraz „Paryż, miłość i fiołki”.

Podsumowując „Trzydzieści krótkich opowiadań o miłości” to lektura, którą czytałam z wielka przyjemnością i zainteresowaniem. Daje ona wiele do myślenia i skłania czytelnika do refleksji. Ukazuje, że miłość to trudne uczucie, które wymaga poświęcenia, cierpliwości i oddania względem ukochanej osoby.

Polecam i zachęcam do czytania.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Novae Res.

ksiazkowyswiatmoniki.blogspot.com

„Trzydzieści krótkich opowiadań o miłości” Janusza Niżyńskiego to świetna pozycja w sam raz dla miłośników romansów oraz literatury kobiecej. Autor w swojej książce przedstawia nam różne oblicza miłości, najczęściej tej smutnej, nieszczęśliwej. Pokazuje, że nie zawsze nasze życie toczy się tak, jak tego oczekujemy, a miłość oraz związek wymaga zaangażowania obojga...

Trzydzieści krótkich opowiadań o miłości to idealna pozycja na chłodny wieczór z lampką czerwonego, półsłodkiego wina i nastrojową muzyką w tle. Skłania do przemyśleń i refleksji, pięknie traktując o miłości. Jestem pewna, że nie raz i nie dwa wrócę do ulubionych opowiadań. Polecam!

Więcej na: http://krainaksiazkazwana.blogspot.ie/2016/12/trzydziesci-krotkich-opowiadan-o-miosci.html

Trzydzieści krótkich opowiadań o miłości to idealna pozycja na chłodny wieczór z lampką czerwonego, półsłodkiego wina i nastrojową muzyką w tle. Skłania do przemyśleń i refleksji, pięknie traktując o miłości. Jestem pewna, że nie raz i nie dwa wrócę do ulubionych opowiadań. Polecam!

Więcej na:...

http://z-ksiazka-w-reku.blogspot.com
_______________________________________________________________________
Książek o miłości jest wiele. Jedne są lepsze, drugie gorsze. Jednak rzadko się zdarza, żeby taka książka była napisana wyjątkowo, z uczuciami. U mnie od zawsze numerem jeden jest Nicholas Sparks, który w bardzo piękny sposób pisze o miłości. Nie sądziłam, że jeszcze jakiś inny mężczyzna potrafi tak wyjątkowo pisać o miłości. Zmieniło się to w chwili, kiedy w moje ręce trafiły opowiadania Janusza Niżyńskiego.

„Trzydzieści krótkich opowiadań o miłości” to, jak sama nazwa wskazuje, 30 opowiadań, które są ułożone od najkrótszego do najdłuższego. Początkowe opowiadania są naprawdę bardzo krótkie, mają zaledwie kilka linijek, i są bardziej refleksją bohatera niż opowiadaniem. Natomiast ostatnie opowiadania mają po kilkanaście stron. Dzięki takiemu rozwiązaniu możemy w bardzo krótkim czasie przeczytać opowiadanie i zrobić sobie przerwę nie tracąc wątku. Autorowi bardzo zależało na tym, aby każde opowiadanie, stanowiące osobną całość, można było przeczytać w ciągu kilkunastu minut.

Opowiadania Niżyńskiego zdecydowanie skłaniają do refleksji na temat miłości pomiędzy kobietą a mężczyzną. Niektóre opowiadania wzruszają, a inne rozśmieszają, dzięki czemu mamy zapewnioną jakąś zmianę nastroju i tematu. Bohaterami opowiadań są zwykli ludzie, tacy jak my - z wadami i zaletami, bez żadnego cukru. Bohaterowie ci, powtarzają się w opowiadaniach, a z historii na historię ich losy zaczynają splatać się ze sobą.

Niżyński w swoich opowiadaniach porusza wiele aspektów związanych z miłością. Opisuje nie tylko miłość prawdziwą, aż do grobowej deski, ale także tą nieszczęśliwą, toksyczną i fałszywą - ze zdradami.

Ogromnym plusem książki jest język, jakim posługuje się autor. Naprawdę bardzo rzadko się zdarza, aby mężczyzna w tak piękny, pełen emocji sposób pisał o miłości. Autor wręcz maluje słowem, konstruuje piękne opisy i oszczędza dialogów. Sprawia to, że w lekturze można się błogo "roztopić". Język jest lekki i przyjemny, a przede wszystkim kwiecisty i barwny. Czytanie tych opowiadań to prawdziwa przyjemność.

Warto również wspomnieć, że każde z opowiadań, jakie znajduje się w książce, zanim trafiło do wydawcy, było wcześniej publikowane na stronie autora (http://janusz.nizynski.pl/),gdzie zostały pozytywnie odebrane przez czytelników.

„Trzydzieści opowiadań o miłości” to zbiór opowiadań o różnych obliczach miłości. Opowiadanie te napisane są pięknym i barwnym językiem, co sprawia, że czyta się je z przyjemnością.

http://z-ksiazka-w-reku.blogspot.com
_______________________________________________________________________
Książek o miłości jest wiele. Jedne są lepsze, drugie gorsze. Jednak rzadko się zdarza, żeby taka książka była napisana wyjątkowo, z uczuciami. U mnie od zawsze numerem jeden jest Nicholas Sparks, który w bardzo piękny sposób pisze o miłości. Nie sądziłam, że jeszcze...

Zbiór ten skonstruowany jest tak, że czytelnik rozpoczyna lekturę od najkrótszego z opowiadań, kończąc na najdłuższym. Każde z nich to opowieść o miłości. O jej odcieniach. O jej twarzach. O różnej jej zdefiniowaniu…
Na pierwszy rzut oka to po prostu trzydzieści opowiadań, jednak po zapoznaniu się z całością, powstaje obraz, iż tak naprawdę tworzą one spójną całość… tak jakby każde z nich było zaledwie rozdziałem w podróży przez dzieje miłości. Miłości między kobietą a mężczyzną. Miłością romantyczną, słodką, ale także miłością trudną, wygasającą, czy niezrozumianą…


Janusz Niżyński przenosi czytelnika w świat uczuć i emocji, które czasem są niedopowiedziane, innym razem zbyt oczywiste, a jednocześnie zawoalowane… Uczuć i emocji, z jakimi każdy spotyka się na co dzień lub sporadycznie… Uczuć, za którymi wiele osób tęskni, wiele nie docenia, a nieliczni potrafią je pielęgnować… należycie…

Autor zmusza czytelnika do refleksji nad tym, czym według czytelnika jest miłość, relacja między dwojgiem ludzi, jak ona winna wyglądać, jak winna być…

Miłym zaskoczeniem było, że mężczyzna potrafi tak pięknie pisać o tym uczuciu, o jego odcieniach, o losach bohaterów zagubionych gdzieś pomiędzy swoimi uczuciami i emocjami… Wiele z tych opowiadań czytałam z zapartym tchem, a jedno szczególnie zapadło mi w pamięć…
Kochankowie z ulicy Sint-Avoie – zakochałam się w tym opowiadaniu. Z pewnością duży wpływ na to miał fakt, iż przeplata się w nim teraźniejszość z przeszłością… odrobina magii i czaru, który zawładnął moim umysłem…

A piękno i charakter tej książki całkowicie oddaje okładka. Subtelna. Delikatna. Można rzec… poetycko piękna…


Trzydzieści krótkich opowiadań o miłości to zapewne lektura lekka i przyjemna, która idealnie współgrałaby z kieliszkiem dobrego wina, czy gorącej herbaty. Lektura delikatna w swoim przekazie, a zarazem wyraźna… To poetycka podróż do świata miłości i wszelkich uczuć jej towarzyszących… Książka, którą można czytać wszędzie, choć najlepszym miejscem będzie ciepły dom, ciepły kocyk i… Przekonacie się, sięgając po nią…


Polecam!

Zbiór ten skonstruowany jest tak, że czytelnik rozpoczyna lekturę od najkrótszego z opowiadań, kończąc na najdłuższym. Każde z nich to opowieść o miłości. O jej odcieniach. O jej twarzach. O różnej jej zdefiniowaniu…
Na pierwszy rzut oka to po prostu trzydzieści opowiadań, jednak po zapoznaniu się z całością, powstaje obraz, iż tak naprawdę tworzą one spójną całość… tak...

Ledwo udało mi się dobrnąć do ostatniej strony

Ledwo udało mi się dobrnąć do ostatniej strony