Uwaga, ocena być może zaniżona i już piszę dlaczego. Ciężko jest mi oddzielić samą ocenę książki od nadziei jaką z nią wiązałem przed czytaniem pod wpływem wieloletnich kontaktów z zachwytami nad myślą Junga. Być może zacząłem od złej książki, być może moja ocena ulegnie zmianie w przyszłości.

Zacznę od tego, że książka jest zbiorem luźno powiązanych wystąpień i są to wystąpienia w bardzo różnym stopniu dochodzące do jakichkolwiek konkretów w trakcie swego trwania. Do, że się tak wyrażę tego psychologicznego mięska, po które tu przyszedłem. Jung okazało się, mówi w nich bardzo dużo o różnych podejściach i nurtach w obrębie psychologii, mówi o różnicach poglądów między nim a Freudem, mówi dużo o tym jak trudną, płynną nie ulegającą systematyzacji dziedziną jest psychologia. I te wszystkie (jakże długie) fragmenty kompletnie mnie nużyły, zwłaszcza że powtarzały się z rozdziału na rozdział.

Ciekawe zaś okazały się anegdoty o pacjentach, czyli może jeszcze nie prawdziwie głębokie rozważania, ale już przykłady konkretnych przypadków i jego ich ocena, w tym jego rozumienie symboliki snów. W tym wypadku na każdym kroku znajdowałem jakieś ciekawe myśli autora. Szkoda, że cała książka nie wyglądała w ten sposób. To byłoby już dużo lepiej.

Nie znam współczesnej literatury przedmiotu i nie potrafię ocenić aktualności wielu stawianych przez Junga diagnoz, jednak miałem wrażenie, że czy z przyczyny mniejszej ówczesnej wiedzy choćby biologicznej, czy to z przyczyn innych warunków społecznych i kulturowych, niektóre oceny mogą być nietrafione lub mało aktualne.

Przedostatni, tytułowy rozdział zdaje się być przykładem błędnych intuicji autora co do zbawczej roli jednostek mających czy będących osobowościami. Już na początku Jung wskazuje w nim przykłady pojawiających się w tamtym okresie osobowości które miały poprowadzić narody ku lepszej przyszłości... Mussoliniego i Hitlera.

Podałem kilka powodów, dla których moja ocena nie jest zbyt wysoka. Ogólnie jednak oceniam tę pozycję pozytywnie i nie jedną ciekawą ideę do przyszłych rozważań i rozwinięcia z niej wyniosłem.

Uwaga, ocena być może zaniżona i już piszę dlaczego. Ciężko jest mi oddzielić samą ocenę książki od nadziei jaką z nią wiązałem przed czytaniem pod wpływem wieloletnich kontaktów z zachwytami nad myślą Junga. Być może zacząłem od złej książki, być może moja ocena ulegnie zmianie w przyszłości.

Zacznę od tego, że książka jest zbiorem luźno powiązanych wystąpień i są to...

Pierwsza książka Junga, którą mogę gorąco polecić absolutnie wszystkim. W przeciwieństwie do wcześniejszych, które czytałem, ta napisana jest prosto i zwięźle, a treść oparta jest o przykłady z życia.

Obowiązkowa pozycja dla każdego rodzica, nauczyciela, wychowawcy i terapeuty.

Niestety Jung potwierdza moje własne obawy, że większość ludzi nie tylko nie chce znać prawdy, ale istnieje też część, która wręcz nie powinna jej znać.

Potwierdza mój własny pogląd na temat psychologii, że nie powinno się jej traktować jako twardej nauki, a raczej sztukę, która wymaga talentu. Większość laików i część zawodowych psychologów traktuje pewne teorie, jako pewniki matematyczne, tym czasem każdy przypadek należy traktować indywidualnie, niczego nie zakładać z góry i próbować najprzeróżniejszych sposobów.

Jung jest nie tylko naukowcem, ale też filozofem (choć sam temu zaprzecza) - i chyba dlatego tak mi przypadł do gustu.

Pierwsza książka Junga, którą mogę gorąco polecić absolutnie wszystkim. W przeciwieństwie do wcześniejszych, które czytałem, ta napisana jest prosto i zwięźle, a treść oparta jest o przykłady z życia.

Obowiązkowa pozycja dla każdego rodzica, nauczyciela, wychowawcy i terapeuty.

Niestety Jung potwierdza moje własne obawy, że większość ludzi nie tylko nie chce znać prawdy,...