Bardzo prawdziwa, bez sztucznych ,,upiększaczy'' pozostawia po sobie apetyt na podróż, zarówno wgłąb dżungli, jak i samego siebie. Maksymalnie buduje podziw dla samej autorki, że mimo tak wielu przeciwności dopięła swego i samotnie podróżuje po niezmiernie dzikich i odmiennych krańcach świata. Serdecznie polecam!

Bardzo prawdziwa, bez sztucznych ,,upiększaczy'' pozostawia po sobie apetyt na podróż, zarówno wgłąb dżungli, jak i samego siebie. Maksymalnie buduje podziw dla samej autorki, że mimo tak wielu przeciwności dopięła swego i samotnie podróżuje po niezmiernie dzikich i odmiennych krańcach świata. Serdecznie polecam!

„Duch dżungli” Justyny Romanowskiej,
to opis doświadczania prawdziwego życia z jego intensywnością i niewygodami.
Pani Justyna, zrobiła coś, o czym zawsze marzyła – dotarła do amazońskiej dżungli, gdzie spotkała Indian i… siebie.
Książka zaczyna się od opisu podróży do Wenezueli, a tam „...życie toczy się w swoim tempie i według innych reguł niż nasze. Zasady gry się zmieniają, a jakiekolwiek plany rozbijają się o wenezuelską rzeczywistość.”
Jak by nie było, znajomość hiszpańskiego bardzo się jej przydaje i dociera w końcu do swojej wymarzonej dżungli.
Zatrzymuje się w indiańskiej wiosce, gdzie nie od razu jest przyjmowana życzliwie.
Z czasem zostaje dopuszczona do indiańskiej społeczności i może brać udział w jej życiu. Chodzi na polowania, przygotowuje jedzenie, pomaga chorym, poznaje indiańskie zwyczaje.
A wszystko to w dżungli, gdzie upał i wilgoć, ogromne pająki i kolorowe ptaki, roje owadów kochających krew. Przyjazne rybki w lagunie i drapieżne piranie. Cudowne wodospady na które można się wspiąć. Rośliny, które tną jak noże i kwiaty, które pachną jak nigdzie indziej.
Kilkudniowe monsuny i długie godziny, kiedy nie robi się nic.
Odosobnienie w którym można oszaleć, albo odnaleźć to, po co przyszliśmy na świat.
To właśnie o tym ta książka.
To tu to znajdziecie.
Może ocenicie ją jak ja...


https://www.facebook.com/bookijoany/photos/pcb.1343939342423119/1343934389090281/?type=3&theater

„Duch dżungli” Justyny Romanowskiej,
to opis doświadczania prawdziwego życia z jego intensywnością i niewygodami.
Pani Justyna, zrobiła coś, o czym zawsze marzyła – dotarła do amazońskiej dżungli, gdzie spotkała Indian i… siebie.
Książka zaczyna się od opisu podróży do Wenezueli, a tam „...życie toczy się w swoim tempie i według innych reguł niż nasze. Zasady gry się...

Książka mi się bardzo spodobała. Autorka opisuje własne doświadczenia oraz przeżycia. Nieważne czy są to wspomnienia negatywne czy pozytywne - liczy się przygoda i moment, który trwa. Odebrałam to tak: w dżungli nie ma przeszłości ani przyszłości, jest teraźniejszość.
Zabrakło mi anegdot.

Łatwo się czyta, lektura przyjemna.

Książka mi się bardzo spodobała. Autorka opisuje własne doświadczenia oraz przeżycia. Nieważne czy są to wspomnienia negatywne czy pozytywne - liczy się przygoda i moment, który trwa. Odebrałam to tak: w dżungli nie ma przeszłości ani przyszłości, jest teraźniejszość.
Zabrakło mi anegdot.

Łatwo się czyta, lektura przyjemna.

Zmęczyłam tą opowieść i jedyne co z niej zapamiętam to pseudofilozoficzne, płytkie rozmyślania autorki nad życiem - spora część książki to różne "uważam, że..., myślę, że..., wydaje mi się, że...". Oprócz tego kilka stereotypów o dżungli - dżungla to magia, dżungla to siła, w dżungli jest wilgotno, duszno, gęsto od drzew i sporo insektów.
Jeśli już ktoś chce przeczytać coś o dżungli, to raczej polecam "Duchy dżungli" Janusza Kaszy.

Zmęczyłam tą opowieść i jedyne co z niej zapamiętam to pseudofilozoficzne, płytkie rozmyślania autorki nad życiem - spora część książki to różne "uważam, że..., myślę, że..., wydaje mi się, że...". Oprócz tego kilka stereotypów o dżungli - dżungla to magia, dżungla to siła, w dżungli jest wilgotno, duszno, gęsto od drzew i sporo insektów.
Jeśli już ktoś chce przeczytać coś...