Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Duch dżungli” Justyny Romanowskiej, to opis doświadczania prawdziwego życia z jego intensywnością i niewygodami. Pani Justyna, zrobiła coś, o czym zawsze marzyła – dotarła do amazońskiej dżungli, gdzie spotkała Indian i… siebie. Książka zaczyna się od opisu podróży do Wenezueli, a tam „...życie toczy się w swoim tempie i według innych reguł niż nasze. Zasady gry się zmieniają, a jakiekolwiek plany rozbijają się o wenezuelską rzeczywistość.” Jak by nie było, znajomość hiszpańskiego bardzo się jej przydaje i dociera w końcu do swojej wymarzonej dżungli. Zatrzymuje się w indiańskiej wiosce, gdzie nie od razu jest przyjmowana życzliwie. Z czasem zostaje dopuszczona do indiańskiej społeczności i może brać udział w jej życiu. Chodzi na polowania, przygotowuje jedzenie, pomaga chorym, poznaje indiańskie zwyczaje. A wszystko to w dżungli, gdzie upał i wilgoć, ogromne pająki i kolorowe ptaki, roje owadów kochających krew. Przyjazne rybki w lagunie i drapieżne piranie. Cudowne wodospady na które można się wspiąć. Rośliny, które tną jak noże i kwiaty, które pachną jak nigdzie indziej. Kilkudniowe monsuny i długie godziny, kiedy nie robi się nic. Odosobnienie w którym można oszaleć, albo odnaleźć to, po co przyszliśmy na świat. To właśnie o tym ta książka. To tu to znajdziecie. Może ocenicie ją jak ja... https://www.facebook.com/bookijoany/photos/pcb.1343939342423119/1343934389090281/?type=3&theater