Z pewnością jest to poezja ambitna, ale trochę dziwaczna, taka niedzisiejsza, ani nie klasyczna, nietypowa, ale znowuż nie jakoś bardzo pokręcona. Na pewno wymaga od czytelnika skupienia i nie można jej porównać w żaden sposób do wierszy o czymś, coś nam opowiadających, ani to romantyczna Szymborska, ani wulgarny Bukowski. Polecam spróbować i samemu stwierdzić, czy to propozycja dla niego, bo mnie to nawet ciężko opisać, jak widać.
Osobiście już raczej po autora nie sięgnę, bo wolę albo klasykę jak Szymborska właśnie, albo bardziej oryginalnych twórców, ale jednak wierszy w ich pierwotnym znaczeniu jak Bukowski także już wspomniany.

Z pewnością jest to poezja ambitna, ale trochę dziwaczna, taka niedzisiejsza, ani nie klasyczna, nietypowa, ale znowuż nie jakoś bardzo pokręcona. Na pewno wymaga od czytelnika skupienia i nie można jej porównać w żaden sposób do wierszy o czymś, coś nam opowiadających, ani to romantyczna Szymborska, ani wulgarny Bukowski. Polecam spróbować i samemu stwierdzić, czy to...

LIRYZM TO LODOWA TKANKA*

Zupełnie jak totalitaryzm. Gdy o nim myślę, przed oczami jawi mi się arktyczne piekło syberyjskich łagrów i nieme pytanie haka, na którym kiedyś, w małej chatce na Północy, powiesiła się rosyjska poetka, Marina Cwietajewa. Po chwili widzę ustrój totalitarny przyszłości, rodem z "Fahrenheit 451", i dochodzę do wniosku, że gdybym – na wzór bohaterów filmu – miała dokonać wyboru jednej książki, wartej nauczenia się na pamięć i zachowania dla przyszłych pokoleń, byłby to tomik „5 poematów” Marka K.E. Baczewskiego, zawierający w sobie i ten hak, i ten ziąb, i czytanie czarnego na czarnym przez dygot i dotyk...

Otwieram oczy: dyktatury brak. Mamy za to wolność – tę wpisaną w ludzki los, ale też – taką, dla której możliwa jest każda, choćby i największa podłość czy dwuznaczność, zestrojone w związki między słowem a życiem i śmiercią, między mówieniem i pisaniem a istotą cielesności, którym Baczewski przypatruje się również w pozostałej części swojego przejmującego, wieloaspektowego zbioru. Więcej – tworzy je. Łącząc ze sobą m. in. znak i ból, śpiew i kanibalizm, liczbę i śmierć, układa własną mitologię procesów kulturowych. Fikcyjną oraz (ponieważ) uderzająco autentyczną:

Prawda to zmyślenie nieco bardziej skuteczne
od innych i jako taka musi być trzymana pod
specjalnym nadzorem, w domu wariatów i wariantów.

Jeśli więc chcielibyście się dowiedzieć, skąd przywędrowało do człowieka pismo, dlaczego my, Polacy, nie potrzebujemy dekonstrukcji, który filozof byłby szczęśliwy na froncie, jak ma się szczęście do szaleństwa i dlaczego „wszystkie trupy są nasze” – czytajcie poematy Baczewskiego. W pewnym sensie robi on dla poezji to, co Michel Foucault uczynił dla filozofii: „wydrąża” ją i – łącząc punkty skrajne zgrabiałej powierzchni – wygrywa na tak powstałym instrumencie niezwykle poruszającą melodię. W ostatnim, poświęconym pamięci Mariny Cwietajewej utworze, poeta tak formułuje swoje twórcze credo:

odwołać ciszę, wyrwać z łagru
milczenia to, co najczystsze, bez rymu: brzmienie.


* Tytuł recenzji i cytaty kursywą pochodzą z tomiku Marka K.E. Baczewskiego „5 poematów”.

LIRYZM TO LODOWA TKANKA*

Zupełnie jak totalitaryzm. Gdy o nim myślę, przed oczami jawi mi się arktyczne piekło syberyjskich łagrów i nieme pytanie haka, na którym kiedyś, w małej chatce na Północy, powiesiła się rosyjska poetka, Marina Cwietajewa. Po chwili widzę ustrój totalitarny przyszłości, rodem z "Fahrenheit 451", i dochodzę do wniosku, że gdybym – na wzór bohaterów...