„Noc.
Siedzę przed ekranem, czytam tę opowieść. W rewanżu opowieść czyta mnie.
Czy to ja ją napisałam, czy to byłaś ty, czy to ty ją pisałaś przeze mnie, tak jak słońce krzesze ogień przez kawałek szkła?
Przez szkło widzę mętnie. Nie wiem, czy te ruchome cienie znajdują się pojego drugiej stronie, czy są za mną, obok mnie, odzwierciedlone we wnętrzu pokoju.
Nie umiem określić swojego położenia dokładnie. Punkty odniesienia ciągle się przemieszczają. Nie mogę powiedzieć „Gdzie”, mogę powiedzieć jedynie „Tutaj”, z nadzieją, że ci to opiszę, atom i
marzenie.”



To uniwersalne Tutaj. Otchłań ludzkiej świadomości i podświadomości. W niej lęgną się te opowieści, w niej przesuwają się znaczenia. W niej są symbole, dostępne wszystkim i każdemu z osobna.

Moje pierwsze literackie spotkanie z Jeanette Winterson. Oszałamiające. Wprawiające duszę w wirowanie. Chciałem rozpocząć moją znajomość z tą pisarką od Kamiennych Bogów, ale jak na razie nie miałem szczęścia dotrzeć do tej pozycji. Cóż, będziem szukać dalej... Za to przewrotny los dał mi tę niedługą, ale przepiękną powieść kupioną na wyprzedaży w bibliotece. Egzemplarz mocno używany, z anonimową dedykacją Dla Ciebie maleństwo, pełen podkreśleń jadowicie zielonym długopisem. Niebywale to drażni mój pietyzm bibliofila. Jak można tak zmasakrować książkę!

Nie sposób mówić o tej książce inaczej niż w kategoriach literackiego odlotu. „Podróż po cyberprzestrzeni” to tylko zewnętrzna metafora – naprawdę chodzi tu wyprawę w głąb psyche, której z radością przyklasnąłby sam C.G. Jung. Archetypowe opowieści jakie z niej się wyłaniają to tylko pogłębiony obraz nas samych.

Uniwersalny staje się także seks między kobietą a kobietą. Ta niepokorna, przełamująca tabu miłość, romans jak ze snu. Jak wszystko w tej powieści jest zawrotem głowy, zerwaniem z przyzwyczajeniami, błyskiem czegoś innego. Brytyjskiej pisarce udaje się rzadka sztuka uchwycenia w słowa tego co słowami niewyrażalne. To mistyka, to pełne niepokoju zmysłowe „być”. A przy tym jaka to porywająca i lekka lektura złożona niby kolaż z czarodziejskich okruchów. Hipnotyzuje obrazami, wciąga w wir obłędnej przestrzeni. Czytało mi się tę książkę z uczuciem zadziwiającej lekkości, choć pełna jest rzeczy nieoczywistych, tak iż przeczytać ją raz to mało. Ledwo liźnięcie. Dlatego na pewno wrócę. I dalej będę szukał następnych dzieł JW, bo bez wątpienia mam ochotę na więcej. Książki tak piękne, szalone a jednocześnie mądre tworzyć może jedynie prawdziwy geniusz.

„Noc.
Siedzę przed ekranem, czytam tę opowieść. W rewanżu opowieść czyta mnie.
Czy to ja ją napisałam, czy to byłaś ty, czy to ty ją pisałaś przeze mnie, tak jak słońce krzesze ogień przez kawałek szkła?
Przez szkło widzę mętnie. Nie wiem, czy te ruchome cienie znajdują się pojego drugiej stronie, czy są za mną, obok mnie, odzwierciedlone we wnętrzu pokoju.
Nie umiem...

Kocham tę książkę, tak zwyczajnie, bez powodu, łatwo.
Z łatwością przychodzi mi utożsamienie się z treścią.

Kocham tę książkę, tak zwyczajnie, bez powodu, łatwo.
Z łatwością przychodzi mi utożsamienie się z treścią.

38 / 2004

38 / 2004

Co można napisać więcej o tej książce niż, że "to podróż po cyberprzestrzeni" i "opowieści o odwzajemnionej, a mimo to przegranej miłości"? Czy, dlatego, że to miłośc kobiety do kobiety, więc stanowi inną wartość literacką?
Tak krótka ta opowieść, jak najkrótszy seks. Na dodatyek świat baśni i mitów wypełnia pustkę, w której ta banalność uczucia nie ma już nic do powidzenia.
Dobrze się jednak książke czyta, bo taka rozerotyzowana i mimo wszystko pani Jeanette Winterson jest dobrą pisarką.

Co można napisać więcej o tej książce niż, że "to podróż po cyberprzestrzeni" i "opowieści o odwzajemnionej, a mimo to przegranej miłości"? Czy, dlatego, że to miłośc kobiety do kobiety, więc stanowi inną wartość literacką?
Tak krótka ta opowieść, jak najkrótszy seks. Na dodatyek świat baśni i mitów wypełnia pustkę, w której ta banalność uczucia nie ma już nic do...

Jedna z najlepszych powieści.

Jedna z najlepszych powieści.

Chwilami świetna

Chwilami świetna