Sprawa osobista

Szokująca, zatrważająca, makabryczna i przerażająca historia ojca, który nie potrafi wziąć na swoje barki odpowiedzialności za nowonarodzone pierworodne swoje własne dziecko.
Zimny, oschły język, jakim posługuje się autor dodatkowo wzmacnia cały dramatyzm opisywanej historii.
Z własnego doświadczenia muszę przyznać, że narodziny chorego, niepełnosprawnego dziecka, w dodatku pierworodnego syna jest trudnym przeżyciem dla wszystkich mu bliskich, a dla ojca w szczególności. Cieszy mnie ukazanie problemu z perspektywy męskiego rodzica, bo nie oszukujmy się w większości opisywanych historii to matka przeważnie wysuwa się na plan pierwszy, o ojcu rzadko, jeśli w ogóle jest wspominane.
Tutaj dodatkowo szokuje taki pierwotny naturalizm, bezuczuciowość, beznamiętność przedstawianych wydarzeń. I jak widać nie tylko ojciec ma problem z zaakceptowaniem chorego dziecka.
Mocne psychologiczne studium człowieka zamotanego w swoje własne ja, którego rozgryzienie i zrozumienie przyniesie bohaterowi spokój wewnętrzny i ukojenie duszy, albo i nie...
Polecam, warto.

Szokująca, zatrważająca, makabryczna i przerażająca historia ojca, który nie potrafi wziąć na swoje barki odpowiedzialności za nowonarodzone pierworodne swoje własne dziecko.
Zimny, oschły język, jakim posługuje się autor dodatkowo wzmacnia cały dramatyzm opisywanej historii.
Z własnego doświadczenia muszę przyznać, że narodziny chorego, niepełnosprawnego dziecka, w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przez większą część książki miałam wrażenie, że schodzę wgłąb najciemniejszych zakamarków ludzkiej logiki i skrawków przetrwaniowej etyki. Egoistyczne zachowania Ptaka z początku były bardzo wyzwalające, ale końcowo, zbiły się w nieprzyjemną czkawkę moralną. A ona z kolei stała się wagą na spuście uwalniającym do świata, napisaną po bałkańsku, nadzieję.

Przez większą część książki miałam wrażenie, że schodzę wgłąb najciemniejszych zakamarków ludzkiej logiki i skrawków przetrwaniowej etyki. Egoistyczne zachowania Ptaka z początku były bardzo wyzwalające, ale końcowo, zbiły się w nieprzyjemną czkawkę moralną. A ona z kolei stała się wagą na spuście uwalniającym do świata, napisaną po bałkańsku, nadzieję.

Pokaż mimo to

Jedna z najważniejszych japońskich książek dla mnie.

Jedna z najważniejszych japońskich książek dla mnie.

Pokaż mimo to

Kenzaburō Ōe z pewnością nie cieszy się takim uznaniem, jak jego rodak Haruki Murakami, ale trzeba przyznać, że talentem mu nie ustępuje.

„Sprawa osobista” to błyskotliwie napisana powieść, którą wyróżniłbym za pełne autentyzmu opisy emocjonalnych rozterek bohatera i hipnotyzujący sposób prowadzenia fabuły.

Niewiele, naprawdę niewiele brakowało, a dałbym jej, w swojej wielkoduszności, siedem gwiazdek.

Kenzaburō Ōe z pewnością nie cieszy się takim uznaniem, jak jego rodak Haruki Murakami, ale trzeba przyznać, że talentem mu nie ustępuje.

„Sprawa osobista” to błyskotliwie napisana powieść, którą wyróżniłbym za pełne autentyzmu opisy emocjonalnych rozterek bohatera i hipnotyzujący sposób prowadzenia fabuły.

Niewiele, naprawdę niewiele brakowało, a dałbym jej, w swojej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Doskonała, przejmująca proza. Japoński noblista mierzy się z problemem rodzica, który staje przed perspektywą wychowywania niepełnosprawnego dziecka. Sytuacją, które wywraca życie. Dylematami wielkimi jak życie i śmierć. Co więcej rzecz dzieje się w świecie Wschodu, tak rożnym kulturowo od naszego, jednak odczucia bohatera wychodzą ponad te różnice i mimowolnie współczujemy czy bardziej współodczuwamy z nim. Powieść mocna momentami wywołująca skrajne emocje.

Doskonała, przejmująca proza. Japoński noblista mierzy się z problemem rodzica, który staje przed perspektywą wychowywania niepełnosprawnego dziecka. Sytuacją, które wywraca życie. Dylematami wielkimi jak życie i śmierć. Co więcej rzecz dzieje się w świecie Wschodu, tak rożnym kulturowo od naszego, jednak odczucia bohatera wychodzą ponad te różnice i mimowolnie współczujemy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety, do mnie ta książka nie trafiła. Zachowanie głównego bohatera nużyło mnie i irytowało. Nie jest to źle napisana postać jednak nijak nie mogłam się zmusić, by z zainteresowaniem śledzić jego losy. Po przeczytaniu opisu na okładce miałam w głowie zupełnie inny obraz tego jak rozegrać by się mogła fabuła "Sprawy osobistej" i, przyznaję, jej prostota nieco mnie rozczarowała. Poza tym, liczyłam na bardziej japoński klimat i szerszy wgląd w relację głównego bohatera z żoną, której w powieści poświęcono może kilka stron.

Niestety, do mnie ta książka nie trafiła. Zachowanie głównego bohatera nużyło mnie i irytowało. Nie jest to źle napisana postać jednak nijak nie mogłam się zmusić, by z zainteresowaniem śledzić jego losy. Po przeczytaniu opisu na okładce miałam w głowie zupełnie inny obraz tego jak rozegrać by się mogła fabuła "Sprawy osobistej" i, przyznaję, jej prostota nieco mnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka była dla mnie zaskoczeniem. Z początku nie mogłam się w nią "wkręcić", denerwował mnie stosunek do życia głównego bohatera, jego nieracjonalne zachowanie i bezsensowne podejście do życia. Ale w trakcie czytania zaczęłam dostrzegać wartość tej opowieści. Nurtowało mnie, dlaczego ten mężczyzna, któremu urodziło się bardzo chore dziecko, podjął trudną decyzję i nie uwzględnił w tym procesie matki dziecka, tak, jakby to dziecko było tylko jego. Jako kobieta i matka miałam z tym problem czytając i w zasadzie do tej pory nie znalazłam odpowiedzi, czemu tak postępował, ale w sumie nie jest to najważniejsze. Autorem powieści jest Japończyk, sama powieść też ma już swoje lata, zatem, być może, są to po prostu niuanse kulturowe, których nie znam i nie rozumiem. Ale muszę przyznać, że zakończenie mnie w pełni usatysfakcjonowało, można by rzec, że jest to książka z morałem, z przesłaniem, a takie ostatni rzadko mi się trafiały.

Ta książka była dla mnie zaskoczeniem. Z początku nie mogłam się w nią "wkręcić", denerwował mnie stosunek do życia głównego bohatera, jego nieracjonalne zachowanie i bezsensowne podejście do życia. Ale w trakcie czytania zaczęłam dostrzegać wartość tej opowieści. Nurtowało mnie, dlaczego ten mężczyzna, któremu urodziło się bardzo chore dziecko, podjął trudną decyzję i nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawe studium o niedojrzałości dorosłych. O tym jak i czy można pogodzić wolność osobistą z wychowywaniem niepełnosprawnego dziecka. A może to po prostu opowieść o nauce odpowiedzialności?
Napisana pięknym językiem.

Ciekawe studium o niedojrzałości dorosłych. O tym jak i czy można pogodzić wolność osobistą z wychowywaniem niepełnosprawnego dziecka. A może to po prostu opowieść o nauce odpowiedzialności?
Napisana pięknym językiem.

Pokaż mimo to

Jedna z lepszych książek przeczytanych przeze mnie. Polecam! Bardzo krótka, a daje do myślenia na bardzo długo.

Jedna z lepszych książek przeczytanych przeze mnie. Polecam! Bardzo krótka, a daje do myślenia na bardzo długo.

Pokaż mimo to

"Sprawa osobista" japońskiego noblisty Oe Kenzaburo to opowieść o początkowych dniach po narodzinach upośledzonego dziecka z punktu widzenia jego ojca.

Akcja ma miejsce pod koniec lat 50-tych. Mężczyzna o przezwisku Ptak (nazywają go tak nawet żona i szef) dowiaduje się, że jego syn urodził się z przepukliną mózgową i jeśli przeżyje, to najprawdopodobniej będzie rośliną. Jego przebywająca w szpitalu żona nie dostaje żadnych informacji, trzymana przez matkę pod kloszem. Wie tylko, że dziecko wymaga hospitalizacji. Resztą ma się zająć Ptak. I tu pojawia się problem, bo mężczyzna zostaje z sam ze sprawą, który go totalnie przytłacza.

Jest sam na początku z konieczności, potem gdy nawiązuje kontakt z dawną przyjaciółką Himiko, świadomie odsuwa ją od siebie, co obrazuje jej wypowiedź: "Ptak, gdyby ten problem nie ograniczał się wyłącznie do ciebie, nie był sprawą tak bardzo osobistą, gdyby w jakimś stopniu dotyczył i mnie, tak żebym mogła go z tobą dzielić, na pewno potrafiłabym cię jakoś lepiej podtrzymać na duchu". Zresztą Ptak i tak ma z Himiko dużo bliższą i głębszą relację, niż z własną żoną. Ale tu wychodzi inny problem mężczyzny - brak zdecydowania. Ptak snuje plany o podróży do Afryki, które narodziny dziecka przekreślają. Inna sprawa, czy nawet w innych okolicznościach zdecydowałby się na ten wyjazd. Siła i zdecydowanie bijące z postaci Himiko podkreślają zagubienie mężczyzny.

Temat jest mocny, a powieść napisana z werystycznym wręcz oddaniem realiów (stosunek lekarzy, opisy stanu upojenia alkoholowego i kaca, fizyczne objawy wyczerpania nerwowego). Siłę książki podkreśla fakt, iż postać dziecka jest bazowana na synu pisarza, który urodził się z wadą neurologiczną. Doskonale oddana jest psychologia postaci. Czytelnik dostaje dokładny do bólu obraz targanego dylematem młodego ojca, który stoi przed ostateczną decyzją, na której podjęcie nie był przygotowany. Pojawia się cała paleta emocji: wstręt, niedowierzanie, litość, troska, a w końcu egoizm, gdy Ptak dostaje szansę, by pozwolić pozwolić zdeformowanemu dziecku umrzeć. Świetnie napisana, poruszająca książka, którą mimo ciężkiego tematu czyta się bardzo szybko. Książka o cierpieniu i tym, jak zwykły człowiek radzi sobie z przerastającą go sytuacją. Dodatkowym plusem jest dla mnie brak religijnej ideologii - dylemat rozpatrujemy tu wyłącznie z etycznego punktu widzenia.

"Sprawa osobista" japońskiego noblisty Oe Kenzaburo to opowieść o początkowych dniach po narodzinach upośledzonego dziecka z punktu widzenia jego ojca.

Akcja ma miejsce pod koniec lat 50-tych. Mężczyzna o przezwisku Ptak (nazywają go tak nawet żona i szef) dowiaduje się, że jego syn urodził się z przepukliną mózgową i jeśli przeżyje, to najprawdopodobniej będzie rośliną....

więcej

mniej

Pokaż mimo to