Proszę mnie nie budzić. Antybiografia oniryczna

I nie zabrakło też Romana Gie. ... fuj!

On to faktycznie śnił?
Chyba też napiszę zbiór opowiadań, albo nawet powieść oniryczną. Czego tam nie będzie.... ;)
Kuczok będzie się mógł schować do szafy.

Sny ogniskują się wokół kilku powtarzających się tematów - rozmowy, spotkania, błądzenia w przestrzeni, jakieś bezwstydne wizje, śmierć, podróże, rodzina, kościół... "Każdy ma jakiegoś bzika, każdy jakieś hobby ma..."
Czyta się bez większych emocji, szczególnie, gdy porównujesz swoje sny do jego spisanych. No, szału nie ma. Szczerze, to wielokrotnie się zastanawiałam co go skłoniło do tego, by zapisywać te sny, czy to nie jest zwyczajna przypadkiem fikcja literacka pod tytułem prawdziwych snów, ale potem doczytałam, że preparował je, modyfikował na swoją modłę. Zabieg przemyślany. Ok.

"Treść tych snów zaskoczyłaby nawet specjalistów ble ble ble, ble ble ble". Matko! To ilu z nas powinno już siedzieć w psychiatrykach i być poddawanych dziwnym badaniom? Według mojej opinii nie ma się czym zachwycać. Może, gdyby pozostawił je w bardziej surowym stanie.
Nie intryguje mnie Kuczok w swoich snach. Co najwyżej bawi. W dobrych porywach.
Chyba, że posługiwał się tu wszelkiego rodzaju przenośniami, a ja raczej nie wyłapałam jego zamiarów. Te kruciuteńkie surrealistyczne i absurdalne opowiadania mogą chyba z najlepszym powodzeniem zrozumieć osoby, które autora znają, z jego najbliższego otoczenia. Ja tego nie łapię. Nie kumam, nie czaję. I nie kupuję.
Książkę czytałam bez większego zaangażowania. Dla zabicia czasu. A nawet od połowy jako środek nasenny. Żadna książka jeszcze mnie tak nie usypiała. Kilka zdań, kilka sekund i odpadałam. Jakby na głos czytała: Krystyna Czubówna.
Szczerze? Trochę mnie rozczarował autor "Gnoju". Zmęczyłam książkę, a właściwie ona mnie.
Hmm... ale jeszcze jedno zdanie:
autoironia i konfabulacja wyszły mu tak ponadprzeciętnie, że czytelnik w mej osobie zastanawiał się i głowił nad tym, co wymyślone, a co wyśnione.

Trudno mi zdecydować jak widać, czy bardziej mi się książka podobała, czy bardziej nie podobała.

Zatem będę próbować Kuczoka dalej. Założony cel autor osiągnął.

I nie zabrakło też Romana Gie. ... fuj!

On to faktycznie śnił?
Chyba też napiszę zbiór opowiadań, albo nawet powieść oniryczną. Czego tam nie będzie.... ;)
Kuczok będzie się mógł schować do szafy.

Sny ogniskują się wokół kilku powtarzających się tematów - rozmowy, spotkania, błądzenia w przestrzeni, jakieś bezwstydne wizje, śmierć, podróże, rodzina, kościół... "Każdy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miły przerywnik w serii "poważnej" literatury. Totalny odmóżdżacz. Kuczok pospisywał ponad 60 swoich snów. Oczywiście absurdalnych. Nie wiem czy to wpływ tej lektury, ale wczorajszej nocy też śniłam dość śmiesznie i intensywnie. Nawet przez chwilę zastanowiłam się czy by nie poczynić podobnych zapisków i "posnowia". Miło, że pomimo stołecznej emigracji Kuczok śni o Chorzowie. Miasto pojawia się dość często w tym tomiku. Mimo fatalnych recenzji - polecam jako ciekawostkę

Miły przerywnik w serii "poważnej" literatury. Totalny odmóżdżacz. Kuczok pospisywał ponad 60 swoich snów. Oczywiście absurdalnych. Nie wiem czy to wpływ tej lektury, ale wczorajszej nocy też śniłam dość śmiesznie i intensywnie. Nawet przez chwilę zastanowiłam się czy by nie poczynić podobnych zapisków i "posnowia". Miło, że pomimo stołecznej emigracji Kuczok śni o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sny Kuczoka pełne są dziwów, absurdów, chaosu, bzdur, niedorzeczności. Nie odbiegają więc od przeciętnego snu. Bo w snach wydarzyć się może wszystko i nic jednocześnie, świat może stać na głowie wielkiego różowego flaminga albo może go nie być w ogóle. Taka natura, takie prawa, żadnych zasad, szablonów i oczekiwań.

O snach Kuczoka, bo właściwie tym właśnie jest ta książka – zapisem jego dziwacznych, nocnych przygód, które wydarzyły się tylko i wyłącznie w jego głowie czyta się trochę z rozbawieniem, trochę z pobłażaniem, trochę ze zdziwieniem. Rozdziały są krótkie, mikroskopijne wręcz, więc szybko przenosimy się z jednej sennej rzeczywistości w drugą. Nie ma żadnych schematów, żadnego punktu zaczepienia ani ciagłości.

Lekkostrawna, szybka lektura do kawy. Trochę się rozczarowałam... Traktuję tą książkę jako coś odmiennego, alternatywę, ale nie polecam jakoś szczególnie płomiennie, bo według mnie Kuczoka stać na dużo, dużo więcej.

Sny Kuczoka pełne są dziwów, absurdów, chaosu, bzdur, niedorzeczności. Nie odbiegają więc od przeciętnego snu. Bo w snach wydarzyć się może wszystko i nic jednocześnie, świat może stać na głowie wielkiego różowego flaminga albo może go nie być w ogóle. Taka natura, takie prawa, żadnych zasad, szablonów i oczekiwań.

O snach Kuczoka, bo właściwie tym właśnie jest ta książka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam się za osobę, która przeczyta wszystko. Jednak od czasu do czasu zdarza mi się odstąpić od tej zasady. Tom odkładam na półkę "przeczytane", choć powinnam na zupełnie inną... Ale nie chce mi się jej zakładać, bo - mam nadzieję - będzie na niej głównie kurz.
Proszę o wybaczenie autora oraz innych czytelników, że oceniam książkę po przeczytaniu zaledwie jej części. Dotarłam do piętnastego z 62 snów. Zorientowałam się wówczas, że zaczynam przelatywać po stronach, coraz mniej czytając. Czy to sny czy wysnuwające się lekko i bez istotnego zamysłu (a przynajmniej ja tego zamysłu nie dostrzegłam, mimo prób) opowiastki - nie dałam rady. Zupełnie mnie nie interesowały, nie skłaniały do żadnych myśli, skojarzeń i chęci rozwiązywania "co pisarz chciał przez to powiedzieć". Po którymś z kolei nawet przestały mi sprawiać przyjemność, choć trzeba przyznać, pisane są ładnie, zgrabnym językiem. Autor ma lekkie pióro, tylko chyba nie miał pomysłu na książkę. No, to skrobnął coś, kto każdy jako tako władający językiem jest w stanie zrobić.
Na zakończenie autor cieszy się, że posiadł sztukę zapisywania snów. Też mi odkrycie! Każdy, kto ma bujne, fabularne sny wie, iż trzeba po przebudzeniu szybko go sobie przepowiedzieć, inaczej uleci.Ale to nie znaczy, że trzeba je każdemu opowiadać...

Mam się za osobę, która przeczyta wszystko. Jednak od czasu do czasu zdarza mi się odstąpić od tej zasady. Tom odkładam na półkę "przeczytane", choć powinnam na zupełnie inną... Ale nie chce mi się jej zakładać, bo - mam nadzieję - będzie na niej głównie kurz.
Proszę o wybaczenie autora oraz innych czytelników, że oceniam książkę po przeczytaniu zaledwie jej części....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jak książeczka snu, zabarwiona oderwaniem od rzeczywistości jak to we śnie. Jak zawsze nie brak tu wielu śmiesznych tekstów Kuczoka.

To jak książeczka snu, zabarwiona oderwaniem od rzeczywistości jak to we śnie. Jak zawsze nie brak tu wielu śmiesznych tekstów Kuczoka.

Pokaż mimo to

Mistrz powieści grozy Stephen King w jednym ze swoich wywiadów ujawnił, że często jego twórczość inspirują sny.
I jak zaznacza autor w Osnowie - ta książka napisała się sama ponieważ powstała z przeżytych marzeń sennych , początkowo spisywanych przez kilkanaście miesięcy, potem poddanych literackiej obróbce łączenia wolnych skojarzeń. Pomysłowość i talent pisarza zaowocowały napisanymi po mistrzowsku małymi formami literackimi , niezwykle zabawnymi opowieściami będącymi odbiciem niczym w krzywym zwierciadle istniejącej rzeczywistości .
Z marzeń sennych Autora wyjawiają się opowieści realistyczne dotyczące jego życia rodzinnego ( żony, troski o rodziców , choroby dalszych krewnych) i problemów codziennych . Nie brakuje w snach poruszanej aktualnej problematyki społecznej , chociażby rozpoczynającej cykl: Tragedie - snu dotyczącego rozwiązania problemu uchodźców. Pojawiają się też w snach wątki erotyczne , elementy fantastyki i grozy najprawdopodobniej będące interpretacją lęków i niepokojów Autora( Targi Książki na Kasprowym Wierchu ).
Nade wszystko w całym zbiorze dominuje niepowtarzalne i swoiste dla Autora poczucie humoru i autoironii.

Mistrz powieści grozy Stephen King w jednym ze swoich wywiadów ujawnił, że często jego twórczość inspirują sny.
I jak zaznacza autor w Osnowie - ta książka napisała się sama ponieważ powstała z przeżytych marzeń sennych , początkowo spisywanych przez kilkanaście miesięcy, potem poddanych literackiej obróbce łączenia wolnych skojarzeń. Pomysłowość i talent pisarza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

http://slowemczytane.blogspot.com/2017/01/prosze-mnie-nie-budzic-senne.html

http://slowemczytane.blogspot.com/2017/01/prosze-mnie-nie-budzic-senne.html

Pokaż mimo to

Ostatnio modne stały się różnego rodzaju kursy tzw. „świadomego śnienia”. „Świadomy sen” (z ang. Lucid Dream, w skrócie LD) to, (podaję za Wikipedią): „sen, w którym śniący zdaje sobie sprawę, że śni. Dlatego klarowność myślenia, dostęp do wspomnień z jawy oraz świadomy wpływ na treść snu mogą być kontrolowane”. Osobom chcącym nauczyć się śnić świadomie zaleca się na początek ćwiczenie się w zapamiętywaniu snów, zapisywanie ich w dzienniczku. Przez pewien okres czasu tak właśnie postępował Wojciech Kuczok (ur. 1972), czego efektem jest ta osobliwa książka.

„Proszę mnie nie budzić” to dzieło przede wszystkim na wskroś surrealistyczne – to właśnie sen, obok szaleństwa i pijaństwa, jest uważany za źródło surrealistycznej prozy. Patrząc na temat w szerszej perspektywie – wychodząc od arystotelesowskiej „Poetyki” – Kuczok dokonał podziału swoich snów na komedie i tragedie, traktując gatunki dosyć swobodnie i zacierając granice między nimi. Następnie mamy tu przemieszanie tonów – historie tragiczne opowiedziane są w sposób komiczny i na odwrót. Co więcej, Arystoteles w „Poetyce” odrzucał oniryzm, jako element nie mogący służyć budowie opowiadania. Mamy tu więc zerwanie ze wszystkimi klasycznymi literackimi prawidłami, co, tak dla surrealistów charakterystyczne, czyni z „Proszę mnie nie budzić” prozę trudną do jednoznacznego zakwalifikowania. I choć niektórym z zapisanych snów daleko do bycia porywającymi, to niektórych z nich nie powstydziliby się Boris Vian, Sławomir Mrożek czy Eugène Ionesco. Zaś bohater, nie we wszystkich przypadkach tożsamy z Kuczokiem, jawi się jako zanurzony we własnym świecie everyman, który niczym Niejaki Piórko u Henri Michaux – jest wszędzie i doświadcza wszystkiego.

Zdanie Marcina Świetlickiego, z jego najnowszej książki „Drobna zmiana”: „Spisywać sny, jaka żenada” („W uśpieniu”) raczej nie dotyczy Kuczoka, tym bardziej, że po zbiorze snów (w tzw. „posnowiu”) następuje próba refleksji teoretycznej nad snami. – uznanie ich surrealizmu i postawienie w opozycji „sure-realizmu”, czyli „oczywizmu”. „Surrealizm jest nieoczywizmem, nie interesuje mnie w snach to, co samowite, lub też interesuje tylko o tyle, o ile da się przekształcić w niesamowite” – pisze Kuczok,

„Proszę mnie nie budzić” to raczej coś na kształt spełnienia marzeń Georges’a Pereca o „Człowieku, który śpi”, człowieku, który wycofany z prawdziwego życia, żyje wyłącznie w świecie onirycznym – „Z chwilą, gdy zamykasz oczy, rozpoczyna się przygoda snu. Znajomy półmrok pokoju – ciemny masyw porozcinany detalami, w którym twoja pamięć bez trudu rozpoznaje szlaki przemierzane tysiące razy i odtwarza je (...)”.
Mając na uwadze słowa Kuczoka, że de facto, to nie on napisał tę książkę, ale „napisała się sama, we śnie”, jest to również spełnienie marzeń o tzw „écriture automatique” (fr. zapis automatyczny), o którego rozwinięciu marzyli chociażby tacy twórcy jak Robert Desnos, czy André Breton .

Nową książkę Wojciecha Kuczoka polecam, tak samo jak i jego sposób na zapamiętywanie snów. Warto zwłaszcza poczytać przed snem, wtedy powstają ciekawe sny o śnie, „meta-sny”. Oczywiście, dopiero wtedy, kiedy już się zaśnie i „przygoda snu” się rozpocznie.

Ostatnio modne stały się różnego rodzaju kursy tzw. „świadomego śnienia”. „Świadomy sen” (z ang. Lucid Dream, w skrócie LD) to, (podaję za Wikipedią): „sen, w którym śniący zdaje sobie sprawę, że śni. Dlatego klarowność myślenia, dostęp do wspomnień z jawy oraz świadomy wpływ na treść snu mogą być kontrolowane”. Osobom chcącym nauczyć się śnić świadomie zaleca się na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rozrywka do kawy. Jednej kawy. Dobra, a nawet bardzo dobra.

Rozrywka do kawy. Jednej kawy. Dobra, a nawet bardzo dobra.

Pokaż mimo to

Bardzo przyjemna lektura, sny/nie-sny są zazwyczaj krótkie, ale niezwykle treściwe - od razu wprawiają w dobry nastrój. Aż chce się śnić!

Bardzo przyjemna lektura, sny/nie-sny są zazwyczaj krótkie, ale niezwykle treściwe - od razu wprawiają w dobry nastrój. Aż chce się śnić!

Pokaż mimo to