„Autobiografię oniryczną” ciężko nazwać literaturą sycącą: to rzecz lekkostrawna i krótka, rozmiarami przypomina broszurę. W dodatku podzielona została na miniaturowe rozdziały – każdy z nich jest opisem jednego ze snów Kuczoka, zamkniętą całością, która na poziomie fabularnym w żaden sposób nie łączy się z pozostałymi fragmentami. Pisarz skacze z opowiastki w opowiastkę, bywa poważny, ale rzadko, a nawet wtedy nadaje obrazom odcienie typowe nie dla dramatu, a surrealistycznej tragikomedii. Oniryczna estetyka jest nie tyle nawet widoczna, co totalna – w „Proszę mnie nie budzić” jawa zostaje zwyczajnie odrzucona. Jeśli liczyliście na to, że Kuczok w swojej najnowszej książce spróbuje zmierzyć się z wielką narracją i opowiedzieć pełnokrwistą historię, to z pewnością nie będziecie z tej lektury zadowoleni.

Intrygujący jest za to sposób, w jaki autor opisuje swoje sny. „Autobiografia oniryczna”, zgodnie z zapowiedzią ze wstępu, to proza otwarta, bezpośrednia, czasami naiwna, ale zawsze szczera: pisarz nie kryguje się, nie stara maskować banału warstwą pudru, po co komu makijaż przed pójściem spać; Kuczok mówi, co widział, kiedy puściły hamulce świadomości, a demony – niekoniecznie straszne, częściej po prostu dziwaczne – w pełni się rozbudziły. Lekturze bezustannie towarzyszy wrażenie bardzo intymnego obcowania z człowiekiem po drugiej stronie, jakby autor pozwolił czytelnikowi wejść do swojej głowy. Dzięki tak poprowadzonej narracji w „Proszę mnie nie budzić” zdarzają się fragmenty pobudzające: proza, która wydaje się być eskapistyczna w samym swoim założeniu – wszak ucieka od rzeczywistości – zaskakuje wrażeniem niemal namacalnej więzi między czytelnikiem a opowiadającym.

„Proszę mnie nie budzić” to literacka ciekawostka – powrót popularnego i nagradzanego pisarza po dość długim milczeniu, lektura zaskakująca formą i przyjemna. Dla mnie jednak okazała się drobnym rozczarowaniem, bo po jej zakończeniu właściwie niewiele zostaje. Mam nadzieję, że na swoją kolejną książkę Wojciech Kuczok nie będzie kazał czekać tak długo.

Bartek Szczyżański