To jedna z tych książek, które stworzyły fantasy – nie tak daleki potomek romansu rycerskiego, nie tak daleki przodek fantasy w nurcie tolkienowskim. Osadzona w bajkowo-średniowiecznym wszędzie-nigdzie, gdzie mamy wiele odniesień do świata rzeczywistego (np. praktyki religijne – bohater modli się w kościele św. Marcina, ale padają też historyczne nazwy miast czy państw, choć położonych bardzo daleko). To najbardziej rozbudowany z romansów prozą Morrisa (na polskim rynku mamy tylko skromny zamysłem „Las za światem”). Głównym bohaterem jest Ralf, syn króla maleńkiego królestwa, który postanawia uciec z domu i wyruszyć w świat. Wkrótce celem jego podróży staje się tytułowa Studnia na Końcu Świata – źródło wody życia, która zapewnia pijącemu nadzwyczajną długowieczność, zdrowie i siłę, a także miłość i szacunek otaczających ludzi. Motyw takiej studni, strzeżonej przez będące symbolem śmierci Suche Drzewo, jest zaczerpnięty z romansów średniowiecznych, głównie z nurtu o Aleksandrze Wielkim. Na drodze do swego celu Ralf przemierza wiele krajów, każdy z innym ustrojem politycznym (czasem dość wyraźnie odzywają się poglądy polityczne Morrisa) i spotyka wiele postaci (niektóre są niewiele więcej niż ucieleśnieniem archetypów).
To specyficzna książka, bardzo wymagająca dla czytelnika zarówno pod względem języka (jest celowo bardzo archaizowany, celując w angielski XV czy XVI wieku) jak i konstrukcji fabuły. Nie czyta się łatwo, ale wynagradza – zwłaszcza dla miłośników epiki rycerskiej i średniowiecznego klimatu (klimatu średniowiecznej literatury, nie realiów!).

To jedna z tych książek, które stworzyły fantasy – nie tak daleki potomek romansu rycerskiego, nie tak daleki przodek fantasy w nurcie tolkienowskim. Osadzona w bajkowo-średniowiecznym wszędzie-nigdzie, gdzie mamy wiele odniesień do świata rzeczywistego (np. praktyki religijne – bohater modli się w kościele św. Marcina, ale padają też historyczne nazwy miast czy państw,...