Całkiem dobrze się zapowiadała, błyskotliwe autorka operowała słowem, zgrabnie przeskakiwala pomiędzy tym co było, a aktualnym bytem bohaterki... i nawet ocena moja rosła wraz z zagłębianiem się w historię... gdy tu nagle nijaki koniec spowodował obniżenie lotu. Jednak polecam :)

Całkiem dobrze się zapowiadała, błyskotliwe autorka operowała słowem, zgrabnie przeskakiwala pomiędzy tym co było, a aktualnym bytem bohaterki... i nawet ocena moja rosła wraz z zagłębianiem się w historię... gdy tu nagle nijaki koniec spowodował obniżenie lotu. Jednak polecam :)

Nie trzeba być Sherlockiem Holmesem, by rozszyfrować kto w rzeczywistości kryje się za postacią pana sławnego literata. Ten sam schemat powtarzał z każdą zakochaną studentką.

Nie trzeba być Sherlockiem Holmesem, by rozszyfrować kto w rzeczywistości kryje się za postacią pana sławnego literata. Ten sam schemat powtarzał z każdą zakochaną studentką.

mega słaba pozycja. szumny opis beznadziejnej pozycji. kolejny przykład,że każdy pisać może. nie wiem o czym jest książka, nie wiem czy bohaterka żałuje swoich decyzji,czy jest jest żal,czy to rozliczenie się z przeszłością, czy zwyczajny masohizm kobiety nie umiejącej rozliczyć dzieciństwa DDA. samodestrukcja. zbędna pozycja w literaturze

mega słaba pozycja. szumny opis beznadziejnej pozycji. kolejny przykład,że każdy pisać może. nie wiem o czym jest książka, nie wiem czy bohaterka żałuje swoich decyzji,czy jest jest żal,czy to rozliczenie się z przeszłością, czy zwyczajny masohizm kobiety nie umiejącej rozliczyć dzieciństwa DDA. samodestrukcja. zbędna pozycja w literaturze

Dawno nie czytałam tak słabej książki. Od początku miałam z nią duży problem żeby się w nią wciągnąć..Zero jakiejś super porywającej akcji, przeplatanie wątków, które jak dla mnie wogóle się nie łączą.
Bohaterka dla mnie sama nie wie czego chce i jakiego partnera tak naprawdę szuka.
Jak dla mnie stracony czas na czytanie tej powieści. Żałuję, że nie porzuciłam jej o wiele wcześniej tylko zaparłam się i czytałam do końca z nadzieją, że a nuż coś mnie zainteresuje w niej...

Dawno nie czytałam tak słabej książki. Od początku miałam z nią duży problem żeby się w nią wciągnąć..Zero jakiejś super porywającej akcji, przeplatanie wątków, które jak dla mnie wogóle się nie łączą.
Bohaterka dla mnie sama nie wie czego chce i jakiego partnera tak naprawdę szuka.
Jak dla mnie stracony czas na czytanie tej powieści. Żałuję, że nie porzuciłam jej o wiele...

Nie podoba mi się ta ksiażka.Michalina sama nie wie czego chce.Jest w związku z Krzysztofem,ale jednak na ślub za wcześnie dla niej.Pisząc list do Andrzeja,pisarza,poznaje go bardziej.Wdaje się z nim w romans.

Nie podoba mi się ta ksiażka.Michalina sama nie wie czego chce.Jest w związku z Krzysztofem,ale jednak na ślub za wcześnie dla niej.Pisząc list do Andrzeja,pisarza,poznaje go bardziej.Wdaje się z nim w romans.

Większość z nas przeżyła w młodości zawód miłosny. Początkowo myślimy, że to ten/ta jedyny/a, wszystko układa się doskonale, aż nagle czar pryska i uczucie, które jeszcze nie tak dawno było źródłem szczęścia, staje się źródłem pełnym bólu i cierpienia. Ciężko jest powiedzieć, jak się zachowa dana osoba. Jedni wychodzą z tego obojętnie, inni szybko się otrząsają i żyją dalej, a pozostali długo rozpamiętują. Rozstanie może oznaczać wybaczenie, albo nienawiść do końca życia. Co dwa tygodnie do końca życia to historia kobiety, która w młodości przeżyła tragiczną historię miłosną, przez co stała się zupełnie inną osobą.

Główną bohaterką powieści jest Michalina Kańska. Poznajemy ją w dwóch wcieleniach: jako szanowaną panią doktor wykładającą na jednym z warszawskich uczelni, kobietę wyrachowaną, perfidną, zimną i nieczułą, a także zaglądamy w jej przeszłość, kiedy to była młodziutką i naiwną dziewczyną, rozpoczynającą studia, zaczynającą swoje życie w wielkim mieście i w tym samym czasie zakochującą się w wybitnym pisarzu, oferującym jej jedynie gorący romans i dobrą zabawę, bez emocjonalnych więzi. On dawał tylko tyle, ile chciał dać, ona brała wszystko, ponieważ dla niej każdy ochłap był lepszy niż nic, bo jak mawiają: miłość jest ślepa.

Cała recenzja na blogu: https://nhoryzonty.blogspot.de/2016/12/recenzja-co-dwa-tygodnie-do-konca-zycia.html#more

Większość z nas przeżyła w młodości zawód miłosny. Początkowo myślimy, że to ten/ta jedyny/a, wszystko układa się doskonale, aż nagle czar pryska i uczucie, które jeszcze nie tak dawno było źródłem szczęścia, staje się źródłem pełnym bólu i cierpienia. Ciężko jest powiedzieć, jak się zachowa dana osoba. Jedni wychodzą z tego obojętnie, inni szybko się otrząsają i żyją...

Życie głównej bohaterki Michaliny Kańskiej możemy obserwować na trzech płaszczyznach. Począwszy od bezwzględnej pani doktor brylującej w uniwersyteckim światku, poprzez absolwentkę katolickiej szkoły wkraczającą w wielki świat stolicy, a skończywszy na balansującej we wspomnieniach, zagubionej uczuciowo kobiecie oceniającej podjęte na początku swej kariery decyzje. Te trzy płaszczyzny przez cały czas splatają się ze sobą i nigdy tak naprawdę nie wiadomo, z którą wersją bohaterki będziemy mieli do czynienia za chwilę.

Myślałam, że będzie to książka o skrzywdzonej uczuciowo dziewczynie, mamionej obietnicami szerzonymi przez swego życiowego mentora, ale znacząco się myliłam, albowiem dziewczyna ta żyła w świecie własnej ułudy i wyobrażeń, które nigdy nie miały szansy się spełnić...

Dziewczyna po katolickiej szkole zafascynowana literaturą Andrzeja Wajnerta pisze do niego list. Po pewnym czasie dochodzi między nimi do spotkania (z jego inicjatywy),na koniec którego dochodzi do pocałunku. No coś tu jednak jest nie tak… Może się czepiam. Ale uwaga, drugie spotkanie – i co? Jak myślicie? Tak, tak lądują u niego w mieszkaniu, oczywiście w wiadomym celu. Kolejne schadzki to już tylko równia pochyła, ale za każdym razem byłam jednak zaskakiwana coraz większym poziomem naiwności głównej bohaterki w kontrze do jeszcze większej perfidii Michaliny z teraźniejszości. Co prawda nie można oczekiwać zbyt wiele po dziewczynie dopiero co wkraczającej do zupełnie obcego świata, ale nie przekonuje mnie aż taka naiwność. Słynny pisarz ani razu nie dał jej do zrozumienia, że jest dla niego „czymś” więcej niż pojemnikiem, do którego może swobodnie uwalniać swoje pożądanie w dowolnym momencie przypływu pragnienia. Zresztą idealnie obrazuje to jeden z jego sms-ów: „Tylko ustalmy coś. Możemy się zabawić, ale bez żadnej emocjonalnej grozy. Przychodzisz, gawędzimy, rżniemy się i spadasz”. „Związek” z pisarzem zmienił główną bohaterkę. Można nawet zaryzykować stwierdzenie, że zniszczył ją psychicznie i emocjonalnie. Był przyczynkiem do całkowitego wypaczenia jej osobowości.

Opis zapowiadał „rozprawienie się ze środowiskiem uniwersytecko-literackim” - i tutaj byłam już bardziej ukontentowana. Co prawda nie dowiedziałam się niczego nowego, ale tylko dlatego, że miałam okazję obserwować podobne środowisko. Myślę, że dla niewtajemniczonych będzie ono niezłym zaskoczeniem – i nie mam tutaj na myśli nachalnej cielesności, która również miała swoje miejsce.

Pomysł na fabułę był dobry, warsztat pisarski również, ale czegoś mi zabrakło. Zwyczajnie nie kupiłam tej historii. Mimo że większość wymienianych tutaj zjawisk zdarza się w naszym życiu, to o całości przeważyły detale, które spłyciły przebieg wydarzeń. Nie żałuję przeczytania tej książki, ale uważam, że zawierała w sobie dużo większy potencjał, który mógłby uczynić z niej coś naprawdę wyjątkowego.

Życie głównej bohaterki Michaliny Kańskiej możemy obserwować na trzech płaszczyznach. Począwszy od bezwzględnej pani doktor brylującej w uniwersyteckim światku, poprzez absolwentkę katolickiej szkoły wkraczającą w wielki świat stolicy, a skończywszy na balansującej we wspomnieniach, zagubionej uczuciowo kobiecie oceniającej podjęte na początku swej kariery decyzje. Te trzy...

Opis nijak ma się do akcji.

Opis nijak ma się do akcji.